Tactiel geheugen: karakteristiek en kenmerken van ontwikkeling

Soms is het genoeg om jezelf op te vrolijken om je geliefde kat te aaien, je handen bij de open haard te houden of, omgekeerd, op te vrolijken door je vingers in koud water te laten zakken. Tactiel geheugen geeft ons deze kans. Onderschat het niet, want dit type geheugen verschijnt als een van de eerste en blijft het hele leven bestaan.

Het tastbare geheugen of lichaamsgeheugen blijft in een persoon nadat hij fysiek in contact is geweest met iets. Het wordt ook tactiel geheugen genoemd. Het is bij iedereen goed ontwikkeld, want de eerste tastbare herinneringen krijgen we in de kinderschoenen - de warmte van mijn moeders handen geeft een gevoel van veiligheid, het eerste contact met een scherpe naald activeert het instinct van zelfbehoud en de hersenen herinneren zich dat acuut een potentieel gevaar is.

En als de meesten van ons niet eens nadenken over hoe het werkt, omdat tactiel geheugen 'op de achtergrond' werkt, dan zijn er mensen voor wie dit type geheugen van vitaal belang is. Allereerst hebben we het over blinden of slechtzienden. Voor hen is tactiel geheugen een alternatief voor visie.

Zo'n herinnering is van groot belang. Het helpt bijvoorbeeld veel voor diegenen die snel tekst typen op het toetsenbord. In de loop van de tijd ontwikkelen ze een briljant tactiel geheugen waarmee ze deze acties bijna blindelings kunnen uitvoeren. Bij het autorijden helpt het tastbare geheugen ons vaak, vooral in onvoorziene verkeerssituaties. Voor atleten is dit vermogen een belangrijke bijdrage aan toekomstige Olympische overwinningen.

Als hun tastbare geheugen goed ontwikkeld is, raken ze het niet meer aan als ze eenmaal een hete theepot hebben aangeraakt. En stuitten op een scherpe hoek, de volgende keer dat ze er omheen proberen te komen. Psychologiehandboeken zeggen dat kinderen met een goed tactiel geheugen beter leren, een grotere verbeeldingskracht hebben en spraak kunnen ontwikkelen.

Wijze Chinezen in de II eeuw voor Christus realiseerden zich dat de activiteit van handen en vingers het functioneren van de hersenen beïnvloedt, en bovendien een psychologisch evenwicht tussen de geest en het fysieke membraan mogelijk maakt. De Japanners vonden hiervoor overtuigend bewijs. Het was in het land van de rijzende zon dat ze op de handpalmen veel actieve punten vonden, elektrische pulsen die snel rechtstreeks naar het centrale zenuwstelsel worden overgebracht.

Moderne fysiologen zorgen ervoor dat de activiteit en gevoeligheid van de handen rechtstreeks verband houden met hoe het centrale zenuwstelsel zich ontwikkelt. De beroemde psychiater Vladimir Mikhailovich Bekhterev merkte bijvoorbeeld in zijn geschriften op dat eenvoudige oefeningen met zijn handen mentale vermoeidheid en stress helpen verlichten. Wat kinderen betreft, helpen de fijne motoriek volgens de wetenschapper om de uitspraak van veel geluiden te verbeteren en het spraakapparaat te ontwikkelen. Een andere vooraanstaande wetenschapper, de beroemde leraar Vasily Alexandrovich Sukhomlinsky, schreef dat 'de geest van een kind begint met de vingers'.

Dus hoe werkt dit soort memorisatie? De informatie die een persoon, inclusief zeer kleine, verstandig ontvangt, komt onmiddellijk in het corticale gebied van de hersenen en begint te interageren met andere delen ervan. Vooral met het visuele centrum, evenals het gebied dat verantwoordelijk is voor spiergevoeligheid. Als gevolg hiervan krijgen we dit type onthouden en kunnen we objecten door aanraking onderscheiden.

Bij analyse van al het bovenstaande kan worden gesteld dat een volwassene alleen tactiel geheugen moet ontwikkelen in geval van nood, bijvoorbeeld in geval van plotseling verlies van gezichtsvermogen. En hier het is essentieel voor het kind om dit te doen, en regelmatig.

Ja, en het ontwikkelt zich bij baby's veel beter dan bij volwassenen. In dit opzicht raden experts ten zeerste aan dat ze zich bezighouden met de ontwikkeling van tactiel geheugen. Dit moet minstens één keer per dag worden gedaan. Hiervoor zijn speciale oefeningen geschikt.

Er zijn veel manieren om een ​​tastbaar geheugen bij een kind te ontwikkelen. Laten we slechts enkele voorbeelden beschouwen.

Deze techniek is geschikt voor kinderen die al tekenvaardigheid hebben. Het kan zowel in groep als in individuele lessen worden gebruikt. Nodig het kind uit om dit of dat voorwerp met gesloten ogen aan te raken en teken vervolgens met zijn eigen handen wat hij zich 'herinnerde'.

Zo'n spel vereist de voorbereiding van rekwisieten, hoewel je het in een winkel kunt kopen als je dat wilt, want er zijn genoeg verkooppunten met educatief speelgoed. Verschillende materialen worden op kleine stukjes karton of planken gelijmd: stof, wol, plastic, enzovoort. De taak van het kind is om het materiaal met gesloten ogen te identificeren. Een andere variatie op identificatieoefeningen is dat het kind moet raden waar het onderwerp mee gevuld is. Geef hem de keuze uit een bal, een knuffel, een houten kubus.

Voor dit spel moet je wat kinderen bij elkaar brengen. Je kunt het zowel op de kleuterschool spelen als een trainingsspel organiseren als entertainment tijdens kinderfeestjes. Deelnemers krijgen kaarten waarop de naam van het onderwerp en de beschrijving ervan zijn geschreven. Bijvoorbeeld een houten stoel, een ijzeren hek, een heet strijkijzer, enzovoort. De taak van het kind is om een ​​object te beschrijven dat hem is overkomen, zonder hem rechtstreeks te bellen, zodat andere kinderen hem uit het verhaal kunnen raden.