Belangrijke kenmerken van spraaketiquette

Tegenwoordig neemt correcte en culturele spraak niet langer zijn voormalige dominante positie in de samenleving in. De meeste mensen communiceren zonder respect en respect voor elkaar, waardoor misverstanden, onnodige ruzies en misbruik ontstaan.

Allereerst moet je weten wat etiquette is. Als we de meeste definities samenvatten, kunnen we concluderen dat etiquette een reeks algemeen aanvaarde regels is met betrekking tot gedragsnormen, uiterlijk en ook communicatie tussen mensen. Spraaketiquette is op haar beurt een bepaalde gevestigde taalkundige norm voor communicatie in de samenleving.

Dit concept verscheen in Frankrijk tijdens het bewind van Louis XIV. Er werden speciale "labels" uitgedeeld aan de dames van het hof en cavaliers - kaarten waarop aanbevelingen werden geschreven, hoe ze zich moesten gedragen aan de feesttafel, wanneer het bal werd vastgehouden, buitenlandse gasten werden plechtig verwelkomd, enz. Op zo'n "verplichte" manier werd de basis gelegd voor gedrag dat kwam uiteindelijk bij het gewone volk.

Vanaf onheuglijke tijden tot op de dag van vandaag bestonden er in de cultuur van elke etnos hun eigen speciale normen voor communicatie en gedrag in de samenleving. Deze regels helpen tactvol verbaal contact te maken met een persoon zonder zijn persoonlijke gevoelens en emoties te raken.

Kenmerken van spraaketiquette bevinden zich in een aantal taalkundige en sociale eigenschappen:

1. De onvermijdelijkheid van het uitvoeren van labelformulieren. Dit betekent dat als iemand een volwaardig onderdeel van de samenleving wil zijn (een groep mensen), hij de algemeen aanvaarde gedragsnormen moet volgen. Anders kan de samenleving het afwijzen - mensen zullen er niet mee willen communiceren, nauw contact willen onderhouden.
2. Spraaketiquette is openbare beleefdheid. Het is altijd vleiend om te communiceren met een welgemanierd persoon, en het is vooral prettig om te antwoorden met een wederzijds "vriendelijk" woord. Gevallen waarin mensen elkaar onprettig vinden, maar in hetzelfde team terecht zijn gekomen. Hier helpt spraaketiquette, omdat alle mensen comfortabele communicatie willen zonder scheldwoorden en harde uitdrukkingen.
3. De noodzaak om te voldoen aan spraakformules. De spraakactie van een beschaafd persoon kan niet zonder een opeenvolging van fasen. Het begin van een gesprek begint altijd met een begroeting en vervolgens het belangrijkste deel - het gesprek. De dialoog eindigt met afscheid en verder niets.
4. Conflicten en conflictsituaties gladstrijken. Tijdig 'sorry' of 'sorry' zeggen, helpt onnodige conflicten te voorkomen.
5. Het vermogen om het niveau van relaties tussen de gesprekspartners te tonen. Voor mensen uit een kleine kring worden in de regel warmere begroetings- en communicatieve woorden gebruikt ("Hallo", "Wat ben ik blij je te zien", enz.). Onbekende mensen houden zich gewoon aan "officialdom" ("Hallo", "Goedemiddag").

De manier van communiceren met mensen is altijd een directe indicator van iemands opleidingsniveau. Om een ​​waardig lid van de samenleving te worden, is het noodzakelijk om communicatieve vaardigheden in jezelf te vormen, zonder welke het in de moderne wereld erg moeilijk zal zijn.

Vanaf de geboorte begint het kind de nodige kennis te krijgen voor het vormen van vaardigheden. Conversatievaardigheid is de basis van geïnformeerde communicatie, zonder welke het moeilijk is om te bestaan. Nu krijgt hij niet alleen veel aandacht in het gezin, maar ook in onderwijsinstellingen (school, universiteit). De communicatiecultuur wordt opgevat als een model van spraakgedrag, waarop moet worden vertrouwd tijdens een gesprek met een ander individu. De volledige vorming hangt af van vele componenten: de omgeving waarin een persoon opgroeide, het opleidingsniveau van zijn ouders, de kwaliteit van het genoten onderwijs, persoonlijke ambities.

Het opbouwen van een cultuur van communicatieve vaardigheden is een lang en complex proces. Het is gebaseerd op een aantal doelen en doelstellingen, en als je dat hebt bereikt, kun je de vaardigheid van tactvolle en beleefde communicatie met mensen in de seculiere samenleving en thuis volledig beheersen. Ze zijn gericht (doelen en doelstellingen) om de volgende kwaliteiten te ontwikkelen:

1. gezelligheid als individuele eigendom van een persoon;
2. de vorming van communicatieve relaties in de samenleving;
3. gebrek aan isolatie van de samenleving;
4. sociale activiteit;
5. verhoogde academische prestaties;
6. de ontwikkeling van de snelle aanpassing van het individu aan een verscheidenheid aan activiteiten (gamen, educatief, enz.).

Iedereen ziet en voelt de onzichtbare verbinding tussen de spraakcultuur en etiquette. Het lijkt erop dat deze concepten absoluut dicht bij elkaar staan ​​en gelijk zijn, maar dit is niet helemaal waar. Eerst moet je bepalen wat cultuur in brede zin is.

Cultuur wordt opgevat als de aanwezigheid van bepaalde communicatieve kwaliteiten en kennis van een persoon, goed lezen en als gevolg daarvan een voldoende vocabulaire, kennis van een aantal vele problemen, de aanwezigheid van onderwijs, evenals het vermogen om zich te gedragen in de samenleving en alleen met zichzelf.

Op zijn beurt is de cultuur van gesprek of communicatie een beeld van iemands toespraak, zijn vermogen om een ​​gesprek te voeren, zijn gedachten gestructureerd uit te drukken. Dit concept is erg moeilijk te begrijpen, dus er is nog veel discussie over de nauwkeurigheid van deze definitie.

In Rusland en in het buitenland houdt deze tak van taalkunde als wetenschap zich bezig met de ontwikkeling van communicatieregels en hun systematisering.Ook betekent de spraakcultuur de studie en toepassing van de regels en normen van geschreven en mondelinge spraak, interpunctie, accentologie, ethiek en andere secties van de taalkunde.

Vanuit wetenschappelijk oogpunt wordt spraak gedefinieerd als "goed" of "fout". Dit impliceert het juiste gebruik van woorden in verschillende taalsituaties. Voorbeelden:

• 'Ehay is al thuis! "(Spreek correct - ga);
• 'Leg je het brood op tafel?' "(Het woord" neerleggen "wordt niet gebruikt zonder voorvoegsels, daarom is het alleen nodig om dergelijke correcte vormen te gebruiken - plaatsen, opmaken, opleggen, enz.)

Als iemand zichzelf cultureel noemt, wordt aangenomen dat hij een aantal onderscheidende kwaliteiten heeft: hij heeft een grote of hogere gemiddelde woordenschat, het vermogen om zijn gedachten correct en correct uit te drukken, de aanwezigheid van een verlangen om het kennisniveau op het gebied van taalkunde en ethische normen te verhogen. Van de oudheid tot op de dag van vandaag is de standaard van etiquette en zeer culturele communicatie literaire spraak. In klassieke werken ligt de basis van de juiste Russische taal. Daarom kunnen we dat met vertrouwen zeggen spraaketiquette is volledig verbonden met de communicatiecultuur.

Zonder een goede opleiding, goede opvoeding en een speciaal verlangen om communicatieve kwaliteiten te verbeteren, zal een persoon de spraakcultuur niet volledig kunnen observeren, omdat hij gewoon nieuw voor haar zal zijn. De omgeving oefent een bijzondere invloed uit op de vorming van de taalcultuur van het individu. Spraakgewoonten worden juist onder vrienden en familieleden 'uitgewerkt'.

Bovendien is de spraakcultuur direct gerelateerd aan een dergelijke ethische categorie als beleefdheid, die op zijn beurt ook de spreker (beleefd persoon of onbeleefd) kenmerkt. In dit opzicht kunnen we zeggen dat mensen die niet aan de communicatienormen voldoen, hun gesprekspartner een gebrek aan cultuur, gebrek aan manieren en onbeleefd laten zien. Een persoon zei bijvoorbeeld niet hallo aan het begin van een gesprek, gebruikt godslastering, vloekt woorden, gebruikt niet de respectvolle aantrekkingskracht van 'jij' wanneer dat werd verwacht en geïmpliceerd.

Spraaketiquette heeft een aantal belangrijke functies. Zonder hen is het moeilijk om een ​​idee over hem te vormen en om te begrijpen hoe het zich manifesteert op het moment van communicatie tussen mensen.

Een van de dominante functies van de taal is communicatief, omdat communicatie de basis is van spraaketiquette. Het bestaat op zijn beurt uit een aantal andere taken, zonder welke het niet volledig zou kunnen functioneren:

• Gezellig (gericht op het leggen van contact). Dit impliceert de eerste communicatie met de gesprekspartner, met aandacht. Gebarentaal speelt een bijzondere rol in het stadium van contact leggen. In de regel kijken mensen oog in oog, glimlachen. Meestal gebeurt dit onbewust, op een onbewust niveau, om de vreugde van het ontmoeten en het aangaan van een dialoog te tonen, steken ze hun hand uit voor een handdruk (met goede kennis).
• Connotatief. Deze functie is bedoeld om beleefdheid ten opzichte van elkaar te tonen. Dit geldt zowel voor het begin van de dialoog als voor de hele communicatie als geheel.
• Regelgevend. Het heeft een directe verbinding met het bovenstaande. Uit de naam blijkt duidelijk dat het de relatie tussen mensen tijdens communicatie reguleert. Bovendien is het de bedoeling om de gesprekspartner van iets te overtuigen, hem aan te moedigen om te handelen, of omgekeerd, om iets te verbieden.
• Emotioneel. Elk gesprek heeft zijn eigen niveau van emotionaliteit, dat vanaf het begin is vastgelegd. Het hangt af van de mate van bekendheid van mensen, de kamer waarin ze zich bevinden (openbare ruimte of een gezellige tafel in de hoek van het café), evenals van de stemming van elk individu op het moment van de toespraak.

Sommige taalkundigen vullen deze lijst aan met de volgende kenmerken:

• Dwingend. Het impliceert de invloed van tegenstanders op elkaar tijdens een gesprek door middel van gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Met behulp van open houdingen kun je een persoon overtuigen, bang maken of druk uitoefenen, 'je volume verhogen' (de spreker heft zijn armen hoog en wijd op, spreidt zijn benen, kijkt naar boven).
• Betwistende polemiek. Met andere woorden, een geschil.

Op basis van de bovenstaande functies worden de volgende reeks eigenschappen voor spraaketiquette onderscheiden:

1. dankzij hem kan een persoon zich een volwaardig team voelen;
2. het helpt bij het tot stand brengen van communicatie tussen mensen;
3. helpt bij het vinden van informatie over de gesprekspartner;
4. hiermee kunt u uw mate van respect voor de tegenstander tonen;
5. Spraaketiquette helpt om een ​​positieve emotionele stemming te creëren, wat helpt het gesprek te verlengen en een vriendelijker contact te maken.

Als we ons wenden tot het moderne woordenboek van de Russische taal, kunnen we de definitie van spraak vinden als een vorm van communicatie tussen mensen met behulp van geluiden die de basis vormen van de woorden waaruit zinnen en gebaren bestaan.

Spraak is op haar beurt intern ("dialoog in het hoofd") en extern. Externe communicatie is onderverdeeld in schriftelijk en mondeling. En mondelinge communicatie neemt de vorm aan van een dialoog of een monoloog. Bovendien is de geschreven taal secundair en de mondelinge primair.

Dialoog is het communicatieproces tussen twee of meer individuen om informatie, indrukken, ervaringen, emoties uit te wisselen. Monoloog is de toespraak van één persoon. Het kan gericht zijn aan het publiek, aan zichzelf of aan de lezer.

Schriftelijke taal is conservatiever van structuur dan gesproken taal. Ze 'eist' ook strikt het gebruik van leestekens, met als doel de exacte intentie en emotionele component over te brengen. Woorden schrijven in een brief is een complex en interessant proces. Voordat iemand iets schrijft, bedenkt hij wat hij precies wil zeggen en aan de lezer wil overbrengen, en hoe hij het dan correct kan opschrijven (grammaticaal en stilistisch).

Hoorbare verbale communicatie is gesproken taal. Het is situationeel, beperkt door tijd en de reikwijdte van de ruimte waar de spreker rechtstreeks spreekt. Mondelinge communicatie kan worden gekenmerkt door categorieën als:

• inhoud (cognitief, materieel, emotioneel, motiverend tot actie en activiteit);
• interactietechniek (op rollen gebaseerde communicatie, zakelijk, sociaal, enz.);
• doel van communicatie.

Als we praten over spraak in de seculiere samenleving, dan communiceren mensen in deze situatie over onderwerpen die zijn voorgeschreven in spraaketiquette. In feite is dit lege, zinloze en beleefde communicatie. Tot op zekere hoogte kan het verplicht worden genoemd. Mensen kunnen iemands gedrag beschouwen als een belediging voor zijn kant als hij niet communiceert en niemand begroeten op een sociale bijeenkomst of bedrijfsfeest.

In een zakelijk gesprek is de belangrijkste taak het bereiken van overeenstemming en goedkeuring van de zijde van de tegenstander in elk onderwerp of bedrijf van belang.

Het doel van elke spraakhandeling is om de gesprekspartner te beïnvloeden. Het gesprek is gemaakt om informatie aan een persoon over te brengen, plezier te hebben en hem ergens van te overtuigen. Spraak is een uniek fenomeen dat alleen bij een mens wordt waargenomen. Hoe substantiëler en expressiever het is, des te groter het effect zal zijn.

De volgende spraakelementen worden onderscheiden:

• Inhoud Dit is een van de belangrijkste elementen, omdat het de ware kennis van de spreker weerspiegelt, zijn vocabulaire, goed gelezen en het vermogen om het publiek het belangrijkste onderwerp van het gesprek over te brengen. Als de spreker “zweeft” in het onderwerp, slecht geïnformeerd is en onbegrijpelijke uitdrukkingen en uitdrukkingen gebruikt, zal de luisteraar dit onmiddellijk begrijpen en zijn interesse verliezen. Als dit vaak wordt opgemerkt voor een persoon, zal de interesse in hem als persoon snel verloren gaan.
• Natuurlijke spraak. Allereerst moet een persoon zeker zijn van wat hij zegt en hoe hij het zegt. Dit zal helpen om op natuurlijke wijze de dialoog aan te gaan zonder enige rol op zich te nemen. Het is veel gemakkelijker voor mensen om kalme spraak waar te nemen zonder "ambtenarij" en pretenties. Het is erg belangrijk dat de houding van de sprekende persoon ook natuurlijk is. Alle bewegingen, bochten, stappen moeten soepel zijn, gemeten.

• Samenstelling. Dit is een consistente, geordende ordening van woordsoorten en hun logische relatie. De compositie is onderverdeeld in vijf fasen: contact leggen, introductie, hoofdtoespraak, conclusie, samenvatten. Als u een van hen verwijdert, wordt de communicatie van informatie een complexer proces.
• Duidelijk. Voordat je iets zegt, moet je nadenken of de luisteraar je goed zal begrijpen. Daarom is het noodzakelijk om de juiste stilistische expressiemiddelen te kiezen. De sprekende persoon moet de woorden duidelijk en matig luid uitspreken, een bepaald tempo aanhouden (niet te snel, maar niet traag) en de zinnen over hun lengte zijn gematigd. Probeer de betekenis van afkortingen en complexe buitenlandse concepten te onthullen.
• Emotionaliteit Het is duidelijk dat menselijke spraak altijd een bepaald deel van de emoties moet overbrengen. Ze kunnen worden overgebracht met intonatie, expressie en 'sappige' woorden. Hierdoor kan de tegenstander de essentie van het gesprek volledig begrijpen en geïnteresseerd raken.
• Oogcontact. Dit spraakelement helpt niet alleen om contact te leggen, maar ook om het vast te houden. Door oog in oog contact tonen mensen hun interesse en ook hun betrokkenheid bij het gesprek. Maar oogcontact moet correct worden ingesteld. Als je goed kijkt en niet knippert, kan de gesprekspartner dit als een daad van agressie zien.
• Non-verbale communicatie. Gebaren, gezichtsuitdrukkingen en houdingen spelen een grote rol tijdens een gesprek. Ze helpen informatie over te brengen, brengen hun houding ten opzichte van de gesproken woorden over en winnen de gesprekspartner. Het is altijd prettig om naar iemand te luisteren die zichzelf “helpt” met zijn gezicht en handen. De gebruikelijke verbale communicatie is saai en droog, zonder gebaren en gezichtsuitdrukkingen.

• Juistheid. De spraak van het individu moet correct zijn, zonder spraakfouten en voorbehouden.
• Matiging. Brevity is de zus van talent. Hoe kleiner en informatiever de zinnen zijn, des te meer zal de gesprekspartner begrijpen. Niemand houdt van 'water' in een gesprek.
• Techniek en manier van spreken. Velen hebben gemerkt dat naar de ene persoon luisteren veel leuker is dan de andere. Het hangt af van de communicatiestijl. De stem van de sprekende persoon mag niet te luid en kalm zijn, de woorden moeten duidelijk worden uitgesproken, zonder de eindes op te eten.
• "Extra" woorden. Dit geldt voor de zogenaamde parasitaire woorden. Ze vullen ongemakkelijke pauzes of plaatsen in de zin in waar de persoon niet weet wat hij moet zeggen ("zo te zeggen", "in het kort", "hier", "nou", "eigenlijk", enz.). Het is noodzakelijk om ze kwijt te raken, omdat ze niet de toespraak van schoonheid geven.

Soms kan non-verbale communicatie meer laten zien dan het individu probeert te zeggen. In dit opzicht, wanneer u communiceert met een vreemde, management of collega, moet u uw gebaren en bewegingen volgen. Non-verbale overdracht van informatie is bijna onbewust en kan de emotionele stemming van het gesprek beïnvloeden.

Lichaamstaal omvat gebaren, houdingen, gezichtsuitdrukkingen.Op hun beurt zijn gebaren individueel (ze kunnen worden geassocieerd met fysiologische kenmerken, gewoonten), emotioneel, ritueel (wanneer een persoon wordt gedoopt, bidt, enz.) En algemeen geaccepteerd (om een ​​handdruk te geven).

Een belangrijk spoor in de lichaamstaal legt menselijke activiteit. Het kan ook variëren afhankelijk van omgevingsfactoren.

Een gesprek met een ambtenaar of baas wordt niet altijd gevoerd wanneer je dat echt wilt. Daarom moet u uw lichaam onder controle houden om onaangename vragen te voorkomen.

Meesters van het oratorium adviseren om uw handen niet te klemmen, uw handen niet te verbergen (gezien als een bedreiging), niet te sluiten (kruis uw benen, zet uw voet op een onethische manier zodat uw teen in de gesprekspartner prikt).

Er moet bijzondere aandacht worden besteed aan de gezichtsspieren. Wat in de ziel zit, is op het eerste gezicht. Als je met een goede vriend praat, kun je je emoties natuurlijk loslaten, maar in de zakelijke sfeer is dit onaanvaardbaar. Bij interviews, onderhandelingen en zakelijke bijeenkomsten kun je het beste niet op je lippen knijpen of bijten. (dus een persoon uit zijn wantrouwen en bezorgdheid) probeer in de ogen of naar het publiek als geheel te kijken. Als de blik constant naar de zijkant of naar beneden wordt gericht, drukt een persoon zijn belangeloosheid, vermoeidheid uit.

Volgens de regels van de spraaketiquette met vreemden en in een officiële setting, is het beter om jezelf kalm te houden, zonder onnodige emotionele lekken. Wat betreft de gebruikelijke alledaagse communicatie met vrienden en familie, in dit geval kunt u uzelf ontspannen, zodat gebaren en houdingen de gesproken woorden weerspiegelen.

Spraaketiquette vereist dat een persoon zich aan bepaalde normen houdt, omdat zonder deze de communicatiecultuur niet zou bestaan. De regels zijn onderverdeeld in twee groepen: strikt verboden en meer aanbevelend van aard (ze worden bepaald door de situatie en de plaats waar communicatie plaatsvindt). Spraakgedrag heeft ook zijn eigen regels.

De inhoud van spraaknormen omvat:

• overeenstemming van taal met literaire normen;
• uithoudingsvermogen van fasering (eerst komt de begroeting, dan het belangrijkste deel van het gesprek, dan het einde van het gesprek);
• Preventie van scheldwoorden, grofheid, tactloos en respectloos gedrag;
• de keuze van de toon en wijze van communicatie passend bij de situatie;
• het gebruik van nauwkeurige terminologie en professionaliteit zonder fouten.

De regels voor spraaketiquette noemen de volgende communicatieregels:

• in zijn toespraak is het nodig om te proberen "lege" woorden te vermijden die de betekenis niet dragen, evenals eentonige spraakveranderingen en uitdrukkingen; Communicatie moet plaatsvinden op een niveau dat toegankelijk is voor de gesprekspartner, met duidelijke woorden en uitdrukkingen.
• laat tijdens het dialoogproces de tegenstander zich uitspreken, onderbreek hem niet en luister naar het einde;
• het belangrijkste is beleefd en attent te zijn.

De kern van elk gesprek is een reeks normen en regels die moeten worden nageleefd. Onderscheid in spraaketiquette het concept van spraakformules. Ze helpen om het gesprek tussen mensen in fasen op te zetten. De volgende gespreksfasen worden onderscheiden:

• Begin van communicatie (groet de gesprekspartner of leert hem kennen). Hier kiest een persoon in de regel de vorm van behandeling. Het hangt allemaal af van het geslacht van mensen die de dialoog aangaan, hun leeftijd en emotionele toestand. Als het tieners zijn, kunnen ze tegen elkaar zeggen: 'Hallo! 'En het zal normaal zijn.In het geval dat mensen die het gesprek beginnen verschillende leeftijdsgroepen hebben, is het beter om de woorden "Hallo", "Goedemiddag / avond" te gebruiken. Als dit oude bekenden zijn, kan communicatie heel emotioneel beginnen: 'Wat ben ik blij je te zien! "," Hoeveel jaar, hoeveel winters! '. Er zijn in dit stadium geen strikte regels als dit gewone dagelijkse communicatie is, maar in het geval van zakelijke bijeenkomsten is het noodzakelijk om een ​​"hoge" stijl aan te houden.
• Hoofdgesprek. In dit deel hangt de ontwikkeling van de dialoog af van de situatie. Dit kan een gewone vluchtige bijeenkomst op straat zijn, een plechtig evenement (huwelijk, jubileum, verjaardag), een begrafenis of een kantoorbijeenkomst. In het geval dat dit een soort vakantie is, zijn de communicatieformules verdeeld in twee takken: de uitnodiging van de gesprekspartner voor een feest of een belangrijk evenement en felicitatie (felicitatietoespraak met wensen).
• De uitnodiging. In deze situatie is het beter om de volgende woorden te gebruiken: "Ik zou je willen uitnodigen", "Ik zal je graag zien", "accepteer mijn uitnodiging", enz.
• Wensen. Hier zijn de spraakformules: "accepteer mijn felicitaties vanuit het diepst van mijn hart", "laat me je feliciteren", "namens het hele collectief dat ik wens ...", enz.

• Trieste gebeurtenissengeassocieerd met het verlies van een geliefde, etc. Het is erg belangrijk dat bemoedigende woorden niet droog en officieel klinken, zonder de juiste emotionele kleuring. Het is belachelijk en ongepast om met zo'n persoon te communiceren met een glimlach en actieve gebaren. In deze moeilijke dagen voor een persoon is het noodzakelijk om de volgende zinnen te gebruiken: "accepteer mijn condoleances", "oprecht sympathie voor uw verdriet", "wees sterk van geest", enz.

• Werk op werkdagen. Het moet duidelijk zijn dat communicatie met een collega, ondergeschikte en leider verschillende formules van spraaketiquette zal hebben. In de dialoog met elk van de genoemde personen, de woorden complimenten, advies, aanmoediging, een verzoek om een ​​dienst, etc.

• Tips en verzoeken. Wanneer een persoon een tegenstander adviseert, worden de volgende sjablonen gebruikt: "Ik zou je willen adviseren ...", "als je wilt, ik zal je advies geven", "Ik adviseer je", enz. Het is gemakkelijk om af te spreken dat het soms moeilijk is om iemand naar een dienst te vragen en ongemakkelijk. Een opgevoede man zal zich een beetje ongemakkelijk voelen. In een dergelijke situatie worden de volgende woorden gebruikt: "mag ik u iets vragen over ...", "beschouw het niet onbeleefd, maar ik heb uw hulp nodig", "help me alstublieft", enz.

• Dankwoord. Het is prettiger om dankbaarheid te uiten, maar het moet ook goed worden gepresenteerd: "Ik dank u met heel mijn hart", "Ik ben u zeer dankbaar", "dank u", enz.
• Complimenten en bemoedigende woorden vereisen ook een goede archivering. Het is belangrijk dat een persoon begrijpt aan wie hij een compliment geeft, aangezien dit door het management kan worden opgevat als vleierij, en een vreemdeling hem onbeleefd of een aanfluiting zal vinden. Daarom zijn de volgende uitdrukkingen hier geregeld: "je bent een uitstekende metgezel", "je vaardigheden in deze kwestie hebben ons veel geholpen", "je ziet er goed uit vandaag", enz.

• Vergeet de vorm van beroep bij een persoon niet. Veel bronnen geven aan dat het op het werk en bij onbekende mensen beter is om het 'jij'-formulier te gebruiken, aangezien' jij 'een meer persoonlijke en alledaagse aantrekkingskracht is
• Voltooiing van de communicatie. Nadat het grootste deel van het gesprek zijn hoogtepunt heeft bereikt, begint de derde fase - het logische einde van de dialoog. Afscheid nemen van een persoon heeft ook verschillende vormen. Dit kan de gebruikelijke wens zijn voor een goede dag of een goede gezondheid. Soms kan het einde van de dialoog eindigen met woorden van hoop voor een nieuwe ontmoeting: "Tot ziens", "Ik hoop dat ik je niet de laatste keer zie", "Ik zou je heel graag weer willen ontmoeten", enz.Heel vaak wordt betwijfeld of de gesprekspartners elkaar ooit weer zullen ontmoeten: "Ik weet niet zeker of we elkaar weer zullen zien", "Herinner me niet met een flitsende geest", "Ik zal alleen goede dingen over jou onthouden".

Deze formules zijn onderverdeeld in 3 stilistische groepen:

1. Neutraal. Het gebruikt woorden zonder emotionele kleur. Ze worden gebruikt in de dagelijkse communicatie, op het werk op kantoor en thuis ("hallo", "dank u", "alstublieft", "goede dag", enz.).
2. Verhoogd. Woorden en uitdrukkingen van deze groep zijn bedoeld voor plechtige en belangrijke gebeurtenissen. Meestal drukken ze de emotionele toestand van een persoon uit en zijn gedachten ("het spijt me heel erg", "ik ben erg blij je te zien", "ik hoop je snel te zien", enz.).
3. Verminderd. Dit omvat uitdrukkingen en uitdrukkingen die in een informele setting tussen "hun" worden gebruikt. Ze kunnen erg onbeleefd en informeel zijn ("salute", "hellow", "gezond"). Ze worden het vaakst gebruikt door jongeren en jongeren.

Alle bovenstaande formules voor spraaketiquette zijn geen strikte regels voor dagelijkse communicatie. Natuurlijk moet je je in een officiële setting aan een bepaalde volgorde houden, maar in het dagelijks leven kun je woorden gebruiken die dichter bij een 'warm' gesprek staan ​​('hallo tot ziens', 'blij je te ontmoeten', 'tot morgen', enz.).

Op het eerste gezicht lijkt het misschien dat het voeren van een seculier cultureel gesprek vrij eenvoudig is, maar dit is niet helemaal waar. Voor een persoon zonder speciale communicatieve vaardigheden zal het moeilijk zijn om dit in de praktijk te brengen. De dagelijkse communicatie met familieleden, vrienden en familieleden varieert sterk met zakelijke en officiële gesprekken.

Spraak is spontaan en situationeel, daarom moet het worden gecontroleerd en gecorrigeerd (indien nodig). Spraaketiquette "roept op" loyaliteit, aandacht voor de gesprekspartner, evenals de naleving van de zuiverheid en correctheid van spraak als zodanig.

Aanbevelingen voor het voeren van een cultureel gesprek:

• Preventie van scheldwoorden, beledigingen, vloeken en vernederingen in relatie tot de tegenstander. Door hun gebruik verliest de persoon die ze uitspreekt het respect van de luisteraar. Dit is vooral verboden op het gebied van zakelijke communicatie (kantoor, onderwijsinstelling). De belangrijkste en basisregel is wederzijds respect tijdens de dialoog.
• Gebrek aan egocentrisme in gesprek. Je moet proberen niet op te hangen aan jezelf, je problemen, gevoelens en emoties, je kunt niet opdringerig, opschepperig en irritant zijn. Anders zal een persoon spoedig niet meer met zo iemand willen communiceren.
• De gesprekspartner moet geïnteresseerd zijn in communicatie. Het is altijd leuk om iemand iets te vertellen als hij geïnteresseerd is in het gespreksonderwerp. In dit opzicht is oogcontact, verhelderende vragen, open houdingen erg belangrijk.
• Overeenkomend gespreksonderwerp met plaatswaarin ze voorkomt en met de persoon met wie ze wordt geleid. U mag geen persoonlijke of intieme kwesties bespreken met een onbekende gesprekspartner. Het gesprek is ongemakkelijk en weerzinwekkend. Je moet ook begrijpen waar de dialoog begint. Zo zal het tijdens een theatervoorstelling uiterst ongepast en tactloos zijn om een ​​gesprek te voeren.

• Een gesprek mag alleen beginnen als het de tegenstander echt niet afleidt van iets belangrijks. Als je ziet dat iemand ergens haast heeft en iets doet, is het beter om met hem te overleggen wanneer hij kan communiceren.
• Spraakstijl moet voldoen aan de normen van een zakelijk gesprek. In het kader van het onderwijsproces of de werkomgeving is het noodzakelijk om de gesproken woorden te volgen, omdat ze daar gevolgen kunnen hebben.
• Matige gebaren. Het lichaam deelt emoties en intenties uit.Met sterke en expressieve gebaren kan de gesprekspartner zich moeilijk concentreren op het gespreksonderwerp. Bovendien kan het als een bedreiging worden beschouwd.
• Het is noodzakelijk om de leeftijdsgrenzen in acht te nemen. Met een persoon die meerdere keren ouder is dan uzelf, moet u de aantrekkingskracht op 'u' of op naam en patroniem gebruiken. Dit toont respect voor de gesprekspartner. Met ongeveer dezelfde leeftijdsgroep moeten vreemden dit formulier ook gebruiken. Als mensen bekend zijn, kan communicatie plaatsvinden volgens persoonlijke regels die al lang bestaan. Het zal erg onbeleefd zijn om te "porren" in relatie tot de jongere gesprekspartner van de kant van een volwassene.

Absoluut elke dialoog of communicatie is een spraaksituatie. Een gesprek tussen individuen kan verschillende vormen aannemen, het hangt allemaal af van een aantal factoren. Deze omvatten geslachtssamenstelling, tijd, plaats, thema, motief.

Seksuele gesprekspartner speelt een belangrijke rol. In termen van emotionele kleuring zal het gesprek van twee jonge mannen altijd verschillen van de dialoog van meisjes, evenals de dialoog tussen een man en een vrouw.

Het gebruik van verschillende spraakformules is afhankelijk van de plaats. Als dit een officiële receptie, vergadering, interview en andere belangrijke evenementen is, dan moeten hier de woorden "hoog niveau" worden gebruikt. In het geval dat dit een gewone vergadering op straat of in de bus is, kunt u stilistisch neutrale uitdrukkingen en woorden gebruiken.

Spraaksituaties zijn onderverdeeld in de volgende typen:

• Formele zaken. Er zijn mensen die de volgende sociale rollen vervullen: leider - ondergeschikt, leraar - student, ober - bezoeker, etc. In dit geval is strikte naleving van ethische normen en regels van de spraakcultuur noodzakelijk. Overtredingen worden onmiddellijk opgemerkt door de gesprekspartner en kunnen gevolgen hebben.
• Informeel (informeel). Communicatie is hier kalm en ontspannen. Er is geen strikte naleving van etiquette nodig. In deze situatie vinden dialogen plaats tussen familieleden, goede vrienden, klasgenoten. Maar het is vermeldenswaard dat wanneer een vreemde in zo'n groep mensen verschijnt, het gesprek vanaf dit moment moet worden gebouwd in het kader van spraaketiquette.
• Semi-formeel. Dit type heeft een zeer wazig kader van communicatieve contacten. Werkcollega's, buren, het hele gezin vallen eronder. Mensen communiceren volgens de vastgestelde regels van het team. Dit is een eenvoudige vorm van communicatie met enkele ethische beperkingen.

Een van de belangrijke troeven van de mensen is cultuur- en spraaketiquette, die niet zonder elkaar bestaan. Elk land heeft zijn eigen ethische normen en communicatieregels. Ze kunnen soms vreemd en ongebruikelijk lijken voor de Russische persoon.

Elke cultuur heeft zijn eigen spraakformules, die voortkomen uit de oorsprong van de vorming van de natie en de staat. Ze weerspiegelen de heersende volksgewoonten en gebruiken, evenals de houding van de samenleving ten opzichte van een man en een vrouw (zoals je weet, wordt het in Arabische landen als onethisch beschouwd om een ​​meisje aan te raken en met haar te communiceren zonder de aanwezigheid van een persoon die haar vergezelt).

Inwoners van de Kaukasus (Osseten, Kabardins, Dagestanis en anderen) hebben bijvoorbeeld specifieke kenmerken van begroeting. Deze woorden worden geselecteerd op basis van de situatie: een persoon begroet een vreemdeling, een gast die een huis binnengaat, een ploeger op verschillende manieren. Hangt af van het begin van het gesprek en de leeftijd. Het verschilt per geslacht.

Inwoners van Mongolië begroeten ook heel ongewoon. Groeten zijn afhankelijk van de tijd van het jaar. In de winter kunnen ze een persoon ontmoeten met de woorden: 'Hoe gaat de winter? 'Deze gewoonte bleef bestaan ​​uit een vaste levensstijl, toen ik constant van plaats naar plaats moest verhuizen. In de herfst kunnen ze vragen: 'Hoeveel vet heeft vee? "

Als we het hebben over de oosterse cultuur, dan vragen ze in China, wanneer ze elkaar ontmoeten, of de persoon honger heeft of dat hij vandaag heeft gegeten. En de provinciale bevolking van Cambodja vraagt: 'Ben je vandaag gelukkig?'

Niet alleen spraaknormen verschillen, maar ook gebaren. Europeanen strekken tijdens een bijeenkomst hun handen uit voor een handdruk (mannen), en als ze heel goede vrienden zijn, kussen ze op de wang.

De cultuur van elke nationaliteit is uniek en komt tot uiting in alle domeinen van het menselijk leven, spraaketiquette is geen uitzondering.

Zie hieronder voor meer informatie over deze en andere subtiliteiten van spraaketiquette.