Wszystko o jeździe na rowerze

Oglądanie słynnego pedałowania sportowców jest bardzo ekscytujące. Ale prawdziwym fanem jest ktoś, kto wie nie tylko to, co pokazują kamery telewizyjne lub co widać z trybun stadionu. Pamiętaj, aby zrozumieć „początki” jazdy na rowerze i co to jest.

Jazda na rowerze jest niezwykle młoda w porównaniu do lekkiej atletyki, biegania, pływania i strzelania wyczynowego. W rzeczywistości jego historia jest również historią samego „sprzętu sportowego”. Zamiar poruszania się na kołach, wykorzystując jedynie własną siłę fizyczną jeźdźców, odwiedził ludzi już w starożytności. Ale dopiero w XIX wieku sukces mechaniki i przemysłu stworzył niezbędną bazę materiałową. Jednak w pierwszej połowie ubiegłego wieku istniały albo nieporównywalnie ciężkie (ponad 40 kg) rowery, albo nieco lżejsze „chodziki po kościach”.

Te i inne były równie nieodpowiednie do wyścigów. Pierwsze niezawodnie znane zawody rowerowe odbyły się ostatniego wiosennego dnia 1868 roku w parku paryskiej dzielnicy Saint-Cloud. Do wyścigów zmuszeni byli używać „chodzików” i przejechali ich dziesiątki kilometrów. To była prawdziwa udręka dla jeźdźców.

Według nowoczesnych standardów prędkość ta nie jest szczególnie imponująca i dla osób uprawiających sport. Wkrótce pojawiły się lżejsze i szybsze samochody-pająki. To na takim rowerze pierwsza podróż dookoła świata odbyła się ze średnią prędkością 60 km dziennie.Ale „pająki” były tylko rozwiązaniem kompromisowym - zostały obalone przez znikomy nacisk. Sportowcy wkrótce porzucili je, co przyczyniło się stworzenie w 1885 r. pustej opony pneumatycznej.

W rzeczywistości dopiero od tego momentu historię kolarstwa można liczyć w nowoczesnym sensie. W ciągu kilku lat istnieje podział na kategorie jeźdźców, aw latach 90. XIX wieku odbywają się nawet mistrzostwa świata. Podczas pierwszych igrzysk olimpijskich w naszych czasach jazda na rowerze była od razu jedną z dyscyplin. I już wtedy rywalizowali w 5 typach wyścigów na torze i w wyścigach szosowych. Ale przez długi czas nie było ustalonego olimpijskiego programu rowerowego.

Pasja do transportu dwukołowego niemal natychmiast dotknęła nasz kraj. Prawdziwie wiadomo, że po raz pierwszy kolarze oficjalnie rywalizowali w Moskwie 24 lipca 1883 r. Przewidziane dwie odległości - 1,605 mi 8,025 km. Wśród jeźdźców było 3 zagranicznych sportowców. A rok później z małym, we wrześniu 1884 r., Wyścig odbył się na Polu Marsowym.

Towarzystwa rowerowe w latach 90. XIX wieku zorganizowały budowę pierwszych utwardzonych torów. Liczba uczestników wyścigów stopniowo rośnie. W ciągu następnych dwóch dekad pojawiło się kilka wielkich nazwisk, które nawet znały za granicą. Poważnym problemem była jednak komercjalizacja roweru. Wiodące firmy „kupiły” najlepszych sportowców, przejęły kontrolę nad samą konkurencją.

Wydawało się, że tor rowerowy z miejsca umiejętności do zawodów zamienił się w pole rywalizacji między różnymi dostawcami rowerów. To opinia, która rozwinęła się nawet wśród wybitnych rowerzystów. A na początku lat 1910. wrażenie mogło być takie, że jazda na rowerze traciła ogólnie charakter sportu. Wszystko zmieniło się dramatycznie w latach dwudziestych, kiedy ponownie rozpoczęły się zawody na dużą skalę. Odbywały się one w tych samych dwóch stolicach co poprzednio, ale dodano nowe regiony: Syberię na Ukrainie.

Już w 1923 r. Odbywają się pierwsze krajowe mistrzostwa. Ale prawdziwy dobrobyt zaczyna się po igrzyskach olimpijskich w 1928 roku. A 12 sierpnia 1937 r. Rozpoczyna się pierwszy wielodniowy wyścig w historii Rosji. Należy jednak wspomnieć, że sukces w zawodach olimpijskich nie przyszedł natychmiast. Pierwsza próba w 1952 r. Zakończyła się niepowodzeniem.

W 1988 r. Zdobyto 4 złote medale. Następnym razem złoto otrzymano w 1996 roku. Jednak dziś jego dawna świetność została w dużej mierze utracona. Krajowi sportowcy rzadko jeżdżą na wyścigi zagraniczne i międzynarodowe. I praktycznie nie ma państwowych funduszy na jazdę na rowerze; można mieć tylko nadzieję, że obecne trudności są tylko chwilą pośrednią przed nowym startem.

Długa historia jazdy na rowerze i szeroka gama rodzajów rowerów doprowadziły do ​​powstania szerokiej gamy kategorii dyscyplin konkurencyjnych. Ten proces jeszcze się nie skończył. Jest prawdopodobne, że w ciągu najbliższych kilku miesięcy lub lat lista konkurencyjnych programów zostanie uzupełniona o nowe pozycje. Ponieważ pasjonaci i profesjonaliści mogą wybrać kierunek, który najbardziej im się podoba.

Najważniejszy punkt do rozważenia: wszystkie lub prawie wszystkie rodzaje kolarstwa są dalej podzielone na zawody mężczyzn i kobiet. Rozpocznij ogólne podsumowanie z wyścigów na autostradzie. Najważniejsze jest bardzo proste: rowerzyści starają się jeździć po zwykłej, utwardzonej drodze w możliwie najkrótszym czasie. Ta dyscyplina przyciąga uwagę opinii publicznej przede wszystkim i to ona sponsoruje chętnie finansowanie.

Ale na zwykłych autostradach organizują również wyścigi, które nie są objęte oficjalnym programem Igrzysk Olimpijskich. Należą do nich między innymi:

• wyścigi wielodniowe:
• kryteria;
• wyścigi drużynowe;
• konkurencja prędkości pod górę.

Oczywiście takie klasy nie są czysto amatorskie - w nich także biorą udział profesjonaliści, ale status zawodów jest znacznie niższy. Wyścig indywidualny oznacza osobny start. Oznacza to, że sportowcy zaczynają się poruszać naprzemiennie, w ustalonych odstępach czasu. W wyścigu grupowym (zbiorowym) start odbywa się jednocześnie. Zespoły mają pewne elementy taktyki dystansowej, które mają pomóc wyprzedzić rywali.

Kryterium to nazywa się jazdą na rowerze po ulicach miasta. Po przejściu określonej liczby okrążeń pośrednie zakończenia z punktowaniem są zakończone. Skakanie nie jest praktykowane. Widzowie są jak najbliżej sportowców. Wyścigi wielodniowe odbywają się w kilku etapach, z których każdy obejmuje zawody grupowe i podróż na czas.

Wyścigi na owalnym torze ze zboczem są również dość popularne. Długość i szerokość torów różni się w zależności od wybranej dyscypliny. Pokrywają tory drewnem lub betonem. W sprincie musisz przejechać 2 lub 3 koła, a na ostatnich 200-300 m wybuchnie ostra walka.

W sprintach drużynowych grupy 3 zawodników pokonują już krótkie dystanse. Każdy z nich jedzie w jednym kole, rozwijając maksymalną prędkość, a następnie wypada. Na torach organizują zarówno wyścigi czasowe, jak i wyścigi punktowe. Druga wersja konkursu jest zapisana do programu OI.

Scratch - wyścig grupowy z jednoczesnym startem: maksymalnie 24 uczestników, awans o więcej niż okrąg jest równoznaczny z automatycznym zwycięstwem. Rozróżnia się także prześladowania indywidualne i grupowe. Wyścig grupowy jest zasłużenie uznawany za najtrudniejszą odmianę zawodów torowych.

Dyscyplina taka jak keirin została wynaleziona w Japonii. Uczestnicy startują w tym samym czasie, a przed nimi jedzie motocykl, którego nie można wyprzedzić. Opuszcza tor, gdy do mety pozostało 2,5 okrążenia. Potem nadchodzi klasyczny wyścig o szybkość.

Rower górski - sport polegający na korzystaniu z rowerów górskich o tej samej nazwie. Jest to bardzo ekstremalna dyscyplina, rozgrywająca się ściśle tam, gdzie nie ma śladu chodnika.

Jeśli chodzi o cross-country motocross, ten rodzaj jazdy na rowerze jest w skrócie BMX. Opony na rowerach są szerokie, podobnie jak rowery górskie, ale średnica kół jest mniejsza, a kierowcy siedzą bardzo nisko.

Biegi narciarskie mają skrót XC. Ta dyscyplina jest brana pod uwagę jeden z najlepszych zawodów rowerowych. Oznacza to szereg tras, po których schodzą się ze wzgórza. Bariery naturalne są aktywnie wykorzystywane, a sztuczne bariery są dodawane do nich w razie potrzeby. Na olimpiadzie kolarze rywalizują także w biegach przełajowych.

Niektórzy jeźdźcy wolą dert. Nazwę tę nadano jednemu z ekstremalnych stylów narciarskich. Ścieżkę specjalnej próbki uzupełniają ziemne skoki. Musisz skakać przez te skoki. Wykonywanie trików w powietrzu zapewnia dodatkową rozrywkę. Jednak ten element nie jest konieczny dla jeźdźców.

Downhill, inaczej Downhill, to ekstremalna gałąź roweru górskiego. Sportowcy zjeżdżają ze zbocza i starają się rozwinąć maksymalną prędkość. Zjazd to z pewnością wyścig przeszkód, który jest zarówno naturalny, jak i sztuczny. W wyścigach mogą brać udział tylko najlepsi zawodnicy z doskonałym wyposażeniem.

Jednak nie mniej wysokie wymagania dla sportowców i freeride. Sama nazwa wskazuje na swobodną kombinację szerokiej gamy elementów zapożyczonych z innych stylów. Ale to właśnie dwuznaczność i złożona kompozycja dyscypliny znacznie utrudniają przejście toru. Prawdopodobieństwo zranienia na freeride jest bardzo wysokie.

Czasami można spotkać „równoległy slalom”, którego twórcy wyraźnie inspirowali się narciarstwem biegowym. Dwóch uczestników wyścigu jednocześnie zaczyna poruszać się równoległymi ścieżkami. Muszą:

• skakać ze skoków narciarskich;
• przechodzić przez strome odcinki;
• robić ostre zakręty.

Krzyż rowerzysty wymaga szerokiego toru. Jego długość wynosi około 250 m. Mimo tak niewielkiej długości trasa sportowców jest pełna różnych przeszkód.

Wyścigi to rodzaj BMX. Kierowcy jeżdżą po torze z wieloma zakrętami i skokami. W wyścigu może wziąć udział od 2 do 8 sportowców. Zwycięzca jest pierwszy do końca. Sztuczki nie muszą być wykonywane i nie są nawet mile widziane, ponieważ zakłócają upływ prędkości.

Inna dyscyplina BMX - płaska - przeciwnie, ma na celu wykonanie wielu trików podczas podróży na płaskiej powierzchni. Widzowie i eksperci często porównują ten format jazdy na rowerze z tańcem.

W ostatnim czasie powstaje duże zainteresowanie. Tutaj jest już wymagana nie tyle szybkość, co ogólna sprawność fizyczna i wytrzymałość. W końcu tego rodzaju zawody nazywane są również maratonem rowerowym. Są zawody, w których sportowcy jeżdżą przez kilka dni, obejmując łącznie tysiące kilometrów. Brevet można ćwiczyć tylko na autostradzie, a uczestnikom przypisuje się oficjalną klasyfikację.

Główna część zawodów kolarskich odbywa się w krajach europejskich wiosną, latem lub jesienią (jeśli pozwala na to pogoda). Prawie zawsze starają się wytyczyć trasę tak, aby pasowała na terytorium jednego kraju. Wiadomo:

• 14 głównych ras w Belgii;
• 10 we Francji;
• 8 we Włoszech;
• 5 w Hiszpanii.

W sezonie organizowane są od 1 do 3 zawodów drogowych w Anglii, Szwajcarii, Holandii i Niemczech. Warto jednak zauważyć, że wyścigi odbywają się w krajach, które wcale nie są związane z jazdą na rowerze. Tak więc w maju norwescy kolarze biorą udział w „Fjord Tour”, aw sierpniu - w „Arctic Race”. Sierpieńowi towarzyszy także „Tour of Denmark” i „Tour of Poland”. Jednym z tygodni w kwietniu jest trasa po Turcji.

Cotygodniowe zawody organizowane są w maju w Kalifornii i sierpniu w Kolorado. Jednodniowe Grand Prix odbędzie się we wrześniu w Quebecu i Montrealu. Kiedy zima przychodzi w regionach umiarkowanych, rowerzyści wyruszają do rywalizacji w Australii, Emiratach, Malezji lub Omanie. Główny wyścig planety, nie licząc igrzysk olimpijskich, uznał World Tour, zrzeszając 28 kolejnych wyścigów prywatnych. Przechodzą nie tylko w Afryce, Ameryce Południowej i na Antarktydzie.

52-tygodniowa World Tour powinna obejmować zespoły, które zgodzą się rywalizować we wszystkich wyścigach sezonu. Tradycyjnie punktem wyjścia jest australijski „Tour Down Ander”. I kończy się na Pucharze Świata. W sumie do udziału wybrano nie więcej niż 18 drużyn. W każdym z nich może być nie więcej niż 30 uczestników, których role podczas wyścigu są ściśle rozdzielane z góry.

Światowa trasa jest kontynuacją kolarstwa, który popadł w ruinę na początku ubiegłego wieku. Konkurują w nim nie tylko zawodnicy, ale także sponsorzy (producenci rowerów). Wszystkie zespoły korzystają ze sprzętu Shimano, SRAM, Campagnolo. Korzystanie z rowerów innych marek jest surowo zabronione przez zasady. Jednocześnie rowery są również klasyfikowane według rodzaju wyścigu.

W ramach World Tour zwykle wyróżnia się trzy najbardziej prestiżowe etapy (Grand Tours):

• Tour de France;
• Giro Włochy;
• Vuelta Hiszpania.

Wyścigi takie jak:

• Milan San Remo;
• Tour of Flanders;
• Paris-Roubaix;
• Liege-Bastogne-Liege;
• Lombardia

Sportowcy niższego poziomu zwykle rywalizują w:

• Eurotour;
• Pan American Highway Championship;
• Mistrzostwa Azji;
• wyścigi lokalne na mniejszą skalę.

Zasługi na uwagę i szacunek Alberto Velasco. Pierwotnie był zawodowym sportowcem. W 2004 r. 22-letni Velasco został ogłoszony, że jego mózg był dotknięty tętniakiem. Ale w ciągu następnych kilku lat kolarz odniósł wspaniałe zwycięstwa. Nawet skandal dopingowy nie złamał Velasco; Po dyskwalifikacji powrócił do wielkiego sportu, a karierę zakończył dopiero w 2017 roku.

Kolejny znany kolarz hiszpański - Joaquim Rodriguez - Odnotowano nie tylko wieloletni udział w rosyjskiej drużynie. Stabilnie wygrywa wszystkie rasy górskie. A w jednodniowych zawodach trudno jest równać się z Belgiem Philippe Gilbert.

Od naszych rodaków warto zwrócić uwagę Denis Menshov, co jednak oznacza drużynę włoską. Mienszowowi udało się kiedyś wyprzedzić wszystkich faworytów w Tour de France.

Ale jeszcze bardziej podziwiający Olga Slyusarevaktóry wygrał 6 razy z rzędu na Mistrzostwach Świata i 5 razy stał się najsilniejszym kolarzem w Europie. Na tym tle trudno jest nawet wspomnieć o zwycięstwie w Pucharze Świata i tytule mistrza sportu. Ale legendarna niegdyś reputacja Lance Armstrong został nieodwracalnie zawalony w 2012 r., kiedy sportowiec potwierdził stosowanie używek.

Aby nie skończyć smutną nutą, warto wspomnieć o kilku innych wybitnych rowerzystach:

• Fabian Cancellara
• Victor Kapitonov;
• Evans Cadel;
• Miguel Indurein;
• Jacques Anketil;
• Eddie Merckx.

Obecnie rowery klasy profesjonalnej, podobnie jak wiele innych produktów przemysłowych, są głównie produkowane w Chinach. Większość amatorskich rowerzystów w stosunku do całej populacji przebywa w Holandii. Tam rower ma ponad 99% dorosłych mieszkańców. Jeśli zaczniesz od popularności jazdy na rowerze, ocena będzie następująca:

• Liege-Bastogne-Liege - 247 rowerzystów;
• Tour de France - 218 uczestników;
• Vuelta Hiszpania - także 218 uczestników;
• Milan San Remo - 200 jeźdźców;
• Trasa po Flandrii - 199 sportowców;
• Paris-Roubaix - 198 jeźdźców;
• Lombardia - 168 kolarzy;
• Giro Włochy - 127 sportowców.

Największe i najbardziej znaczące zawody nie zawsze powodują największe napięcie u wybitnych uczestników. Wielu z nich zasadniczo nie może porzucić emocji, podczas gdy inni martwią się, konkurując w „swoich” miastach. I jest jeden dobry powód - Pomimo pozornej wdzięku jazda na rowerze jest jednym z najbardziej traumatycznych obszarów.

Na wielu listach niebezpiecznych sportów pojawia się prawie na równi z nurkowaniem, raftingiem, wspinaczką górską i hokejem. Wśród dyscyplin olimpijskich jazda na rowerze jest wśród dziesięciu najbardziej niebezpiecznych, przed tenisem i triathlonem, ale gorsza od podnoszenia ciężarów, piłki nożnej i gimnastyki.

Ciekawe, że większość zwycięzców prestiżowych tras raczej nie naprawi swoich pojazdów. Sportowcy koncentrują się całkowicie na zarządzaniu rowerem, a praca techniczna, oprócz pracy wymaganej podczas treningu, cieszy się zaufaniem mechaników. A dni postu profesjonalnych rowerzystów są znacznie łatwiejsze niż dla miłośników. W warunkach napiętego harmonogramu zawodów nadmierna sztywność diety stanowiłaby tylko dodatkowy problem.

Prawie wszyscy sportowcy, z wyjątkiem tych, którzy biorą udział w World Tour, rzadko chwalą się dobrobytem finansowym. Wiele wyścigów kończy się symbolicznymi bonusami lub brakiem środków motywacyjnych. Ale jednocześnie sportowcy dużo jedzą, ponieważ zużycie energii jest niezwykle wysokie. Prawie wszystkie zawody, z wyjątkiem jednodniowych wycieczek, etapów Grand Tour i innych wyjątków, trwają maksymalnie 5 lub 6 godzin.

Ponieważ treningi rowerowe trwają mniej więcej tak samo przez cały dzień.

Możesz poznać sekrety jazdy na rowerze, oglądając poniższy film.