Historia powstania i rozwoju etykiety

Termin „etykieta”, znany wszystkim, pochodzi od francuskiego słowa étiquette - etyka. Jest to zbiór zasad właściwego zachowania ludzi w społeczeństwie. Historyczne korzenie tego terminu w jego nowoczesnej formie sięgają czasów panowania francuskiego króla Ludwika XIV.

Historia tej koncepcji sięga Francji. Wynika to z faktu, że termin ten został po raz pierwszy użyty właśnie na dworze króla Francji. Przed kolejnym wydarzeniem towarzyskim rozdano zaproszone karty specjalne. Wskazano na nich główne punkty zachowania.

Tak powstał pierwszy oficjalny kodeks postępowania w społeczeństwie kulturowym. Od tego czasu rozpoczął się aktywny rozwój etykiety w wyższych klasach, mimo że w czasach starożytnych istniały pewne przepisy i normy.

Francja jest powszechnie uważana za miejsce narodzin koncepcji „etykiety”, jednak niektórzy eksperci twierdzą, że Anglia również kwestionuje pozycję kraju macierzystego powyższego zjawiska. Pomimo ustanowienia pewnych standardów zachowania, nie mogły prawidłowo się rozwijać z powodu trudnych i okrutnych warunków tamtych czasów. W rezultacie moralność, moralność i duchowość zniknęły w tle.

Istnieją dowody na to, że pewne zasady dobrych manier pojawiły się w XIV wieku w granicach Włoch. Państwo zaczęło obserwować rozwój osobisty kultury. Istota społeczna stała się ważna w społeczeństwie.

W XV wieku kraje europejskie zaczęły używać osobistych sztućców. Wiek później atrybuty te stały się obowiązkowe podczas kolacji. Zastosowanie widelca i noża było impulsem do stworzenia europejskiej etykiety publicznej.

Na rozwój i dystrybucję tego efektu szczególnie wpłynął rytuał sądowy. Potrzebne było stanowisko mistrza ceremonii, który uważnie monitorował realizację wszystkich niezbędnych instrukcji i instrukcji.

Zasady etykiety były szczególnie rozpowszechnione w Oświeceniu. W tym okresie przenieśli się z wyższych warstw szlachty do reszty populacji. Normy stały się bardziej uproszczone i bardziej demokratyczne w porównaniu z obyczajami na dworze.

Współczesne znaczenie tego terminu ewoluowało przez kilka stuleci i sprowadza się do naszych czasów. Na przykład rycerze, będąc w towarzystwie bliskich ludzi, zdjęli hełmy. To wyraźnie pokazało ich zaufanie. Teraz mężczyźni zdejmują czapki w pomieszczeniach. Odsłonili też głowę na powitanie przechodzących ludzi.

Tradycja uzgadniania podczas spotkania ma swoje korzenie także w Europie. Ludzie, którzy byli równi pod względem wieku lub pozycji, podali sobie ręce, całując wyższą osobę.

Historycy śledzą proces etykiety na terytorium Rosji od okresu przed Petrinem. Etykieta tego czasu różniła się znacznie od sposobu Europejczyków. Cudzoziemcy często postrzegali codzienne normy rosyjskiego zachowania jako coś dzikiego, a nawet barbarzyńskiego.

Bizantyjskie tradycje miały ogromny wpływ na ustanowienie zasad postępowania w Rosji. Z tego stanu zapożyczono nie tylko lokalną etykietę, ale także wielowiekowe tradycje narodowe. Przeszli na ziemie rosyjskie wraz z religią chrześcijańską. Pomimo takich zmian udało się zachować pogańskie obrzędy, które sprowadzają się do teraźniejszości.

Drugim czynnikiem, który zmienił zwykły sposób życia ludzi, jest wpływ jarzma mongolsko-tatarskiego. Niektóre elementy tej kultury przeszły na ziemie starożytnej Rosji.

Ogromne znaczenie w społeczeństwie miała pozycja człowieka. W tym sensie mieszkańcy Rosji i Europy Zachodniej byli bardzo podobni. Naród rosyjski uhonorował również starszych.

Szczególne podejście do gości. Jeśli do domu przyszła ważna osoba, osobiście spotkał ją właściciel na ganku. Młodszy według drabiny społecznej i wieku spotkał się już w pokoju w domu, a równych powitano na korytarzu.

Szlachetne osoby tamtych czasów szły specjalną laską. Przekraczając próg budynku, została w korytarzu. Czapki zostały zdjęte i noszone w dłoniach.

Religia miała ogromny wpływ na normy zachowania. Po wejściu do domu goście zatrzymali się w pobliżu ikon i zostali ochrzczeni. Następnie wykonali trzy tradycyjne ukłony w stronę świętych obrazów. Ponadto goście mieli powitać właściciela ukłonem. Bliscy ludzie podali sobie ręce i ściskali.

Gdy tylko goście wyszli, wykonali prawie taką samą sekwencję czynności, zostali ochrzczeni i ukłonili się obrazowi świętych. Potem pożegnali się z właścicielem. Odwiedzanie jej nosa, kichanie i kaszel były złą formą.

Odzież rosyjskich mężczyzn i kobiet w średniowieczu nie różniła się zbytnio. Ponadto nie było siatki wymiarowej; wszystkie rzeczy były wolne. W zimnych porach roku zawsze nosili kożuchy, osłony przeciwgazowe, futra i inne ciepłe ubrania. Piękne ubrania, ozdobione elementami dekoracyjnymi, mówiły o wysokim statusie i dobrobycie człowieka. Chłopi nosili filcowe buty na zimno i zakładali buty, aby wiedzieć.

Na początku święta w Rosji goście napisali kieliszek wódki. Musiała zostać ugryziona chlebem. Na stole ułożone wstępnie pokrojone naczynia. Wraz z nimi leżały sztućce wykonane z metali szlachetnych, jednak nie pełniły one praktycznej funkcji. Biżuteria ta świadczy o gościnności i bogactwie właściciela domu.

Kości nie pozostawiono na talerzu, ale ułożono w osobnej misce.

W rozwoju etykiety za czasów Piotra I zaczęto intensywnie wprowadzać zachodnie trendy. Istotny wpływ miała także moda Niemiec, Anglii i Holandii. Normy zachowania wyższego społeczeństwa w tym okresie uległy zasadniczej zmianie i zmianie. Potem przeszli na zwykłych ludzi.

Po pewnym czasie wpływy powyższych państw europejskich zmieniły się na francuskie. W tym czasie królowa Elżbieta rządziła stanem. Tradycja, język, moda i wiele innych przeszło na ziemie rosyjskie.

Zachowania społeczne osób świeckich nabrały charakteru sentymentalizmu. Po pomyślnym przekształceniu go w romantyzm. Ludzie zaczęli interesować się edukacją. Na pierwszy plan wysuwa się sztuka: malarstwo, muzyka, literatura.

Historycy zauważają, że gwałtowny spadek wpływów Francji był zauważalny w 1812 r., Po zakończeniu II wojny światowej.

Znany wielu system rycerski powstał w Europie w XI wieku. Znacząco wpłynęła na powstanie europejskiej, a później globalnej etykiety. W tym okresie zaczęły pojawiać się nowe rytuały i tradycje, które dosłownie „wchłonęły” społeczeństwo. To czas słynnych na całym świecie rycerskich turniejów i wyczynów ku chwale pięknych pań.

Potem pojawił się rytuał inicjacji ludzi w rycerzy. Przeprowadzono specjalną ceremonię w związku z ustalonymi zasadami i przepisami. Rycerze wymyślają własny kod i ściśle go przestrzegają. Zasady ustanowione przez ten kodeks stają się wiążące dla wojowników. Traktat wskazywał nie tylko normy zachowania, ale także styl ubioru i temat użytych symboli.

W średniowiecznej Europie wyraźnie wykazano nierówność kobiet i mężczyzn. Płeć piękna miała znacznie mniej praw i wolności w porównaniu z mężczyznami tamtych czasów. Panował patriarchat, a prawa silnej połowy ludzkości zostały zapisane w prawie. Struktura ta była wspierana przez kościół.

Ograniczenia te wpłynęły na kształtowanie norm behawioralnych dla mężczyzn i kobiet.

Szczególne zasady etykiety powstały w wyniku relacji rycerzy z ich kochankami. Mężczyzna praktycznie stał się sługą kobiety. Wykonał wszystkie kaprysy i kaprysy pani serca. Taki model zachowań istniał nawet wtedy, gdy kobieta nie podzielała uczuć chłopaka, a miłość pozostała nieodwzajemniona.

Aby zostać ukochaną damą rycerza, kobieta musiała spełniać określone standardy. Musi być na zewnątrz atrakcyjna, towarzyska i dociekliwa. Uhonorowano możliwość prowadzenia małej rozmowy. Relacje nie były uzależnione od stanu cywilnego

Aby zostać uznanym za prawdziwego rycerza, człowiek musi być odważny, silny, uczciwy, szczery, gościnny i hojny. Te i inne cechy pokazały podczas bitew i licznych turniejów. Rycerz był zobowiązany do dotrzymania słowa za wszelką cenę.Odbywały się także huczne biesiady, okazując hojność.

Zasady dobrych manier uważano za prezenty, które rycerze wręczali swoim damom. Idealnym prezentem jest artykuł toaletowy (biżuteria, grzebień, szalik i wiele innych). Gdyby człowiek został zwycięzcą turnieju, z pewnością oddałby ukochanemu konia wroga i swoją broń jako trofeum. Pani miała pełne prawo odmówić przyjęcia oferty. To mówiło o jej obojętności wobec mężczyzny.

Rycerze i damy czasami przysiągają sobie nawzajem. Czasami robili bezsensowne i głupie rzeczy, ale bez przerwy ich śledzono. Na przykład mężczyzna może wymyślić takie warunki: nie chciał obcinać włosów aż do pewnego wyczynu lub znaczącej daty.

Przedstawiciele wysokiego społeczeństwa powinni doskonale przestrzegać zasad etykiety. Stawiano im wyższe wymagania. W późnym średniowieczu szczególne znaczenie miały maniery. Zasady przyjęte kilka wieków temu zostały zachowane, przekształcone i przekształcone.

W Oświeceniu zaczęły pojawiać się pierwsze podręczniki, które zawierały zasady etyki pałacowej. Przedstawiciele szlachty uważnie przestudiowali podręczniki.

W książce wskazano następujące punkty:

• Podstawowe zasady prowadzenia rozmowy.
• Prawidłowa codzienna rutyna.
• Jak zachowywać się podczas różnych uroczystości i wiele więcej.

Ze względu na surowe zasady pojawił się zawód taki jak nauczyciel tańca. Nauczyciel nauczył nie tylko poruszać się poprawnie, ale także wprowadził uczniów w eleganckie i wyrafinowane maniery.

Tańce tego okresu znacznie różniły się od tego, co nazywa się tańcem we współczesnym społeczeństwie. Dominowały nie ruchy taneczne, lecz różne kiwnięcia głową.

Doskonała znajomość zasad postępowania była nie tylko oznaką dobrego smaku. Nawet niewielki nadzór w tej dziedzinie może prowadzić do niepożądanych konsekwencji. Najczęściej dana osoba traciła swój status, ale zdarzały się również przypadki, w których straciła życie za brak. Wszystko zależało od wagi przewinienia i statusu osoby obrażonej takim zachowaniem. Prawa i obowiązki każdej osoby w sądzie były przepisami, do których nikt nie miał prawa się ubiegać.

Oprócz doskonałych manier sąd był zobowiązany do posiadania takich umiejętności:

1. Posiadanie instrumentu muzycznego.
2. Gry karciane.
3. Taniec
4. Śpiewanie
5. Rysunek
6. Znajomość języków obcych.

Możesz dowiedzieć się więcej o historii etykiety z poniższego wideo.

W czasach radzieckich istniała też pewna etykieta. Zasady były szczególnie demokratyczne i proste. Brakowało im manieryzmu i patosu, które były nieodłącznym elementem europejskiej etykiety. Wizyty rodzinne i nieoficjalne stały się powszechne.

Zamiast świeckich wydarzeń charakterystycznych dla XVIII-XIX wieku pojawiły się parkiety. To właśnie na tańcach dziewczęta najczęściej spotykały facetów.