Bezwłosy peruwiańskie: opis rasy, zasady jej utrzymania

Nagie koty od dawna zdobyły miłość ludzi na całym świecie, ale łyse psy są nadal dziwaczne. Jednak jedna z najciekawszych ras - nagi pies peruwiański, zwany także orchideą Inków lub peruwiańskim grzywaczem, jest już dobrze znana. Ci, którzy ją poznali, zauważają uroczy i ekstrawagancki wygląd. Ponadto psy te są bardzo inteligentne, przywiązane do swoich właścicieli i stają się wspaniałymi przyjaciółmi dla ludzi.

Informacje o czasie pojawienia się bezwłosego peruwiańskiego psa są niejednoznaczne. Ktoś uważa, że ​​stało się to w III wieku pne, według innych źródeł, wydarzenie to sięga XIV wieku naszej ery. W tym okresie znaleziono pierwszą wzmiankę o rasie, przedstawioną w postaci fresków i malowideł jaskiniowych, które, jak wiadomo, pojawiły się, zanim dowiedziały się o Inkach.

Nie ma też jednoznacznych informacji na temat wyglądu tego psa w Peru. Według niektórych raportów łysy pies przywieźli chińscy imigranci. Według innych mówimy o imigrantach azjatyckich, którzy przekroczyli Cieśninę Beringa w drodze do kraju. Ktoś uważa, że ​​rasa ta pochodzi z Afryki, co uzasadnia to tym, że ze względu na nietypowy wygląd „Peruwiańczycy” byli tam uważani za święte zwierzęta wraz z kilkoma innymi rasami, mogli brać udział w rytuałach i stać się symbolem kultu.

Inną popularną nazwą tych zabawnych zwierząt jest peruwiański pies księżycowy. Na początku XVI wieku zaczęto je znaleźć wyłącznie na obszarach wiejskich. Wynika to z nadejścia konkwistadorów.Tam krzyżowali się ze zwykłymi psami o pełnej sierści. Pod koniec XIX wieku rasa była na skraju wyginięcia, więc zainteresowały się nią władze Peru. Od tego czasu dane są znacznie dokładniejsze, a historia rasy ma oficjalne potwierdzenie.

Władze peruwiańskie przywróciły rasę na prawie wiek. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna oficjalnie uznała to w 1981 roku. Standard został przyjęty 13 lat później. I już w 2001 roku psy zyskały dystrybucję i sławę w domu. Jednak nawet teraz rasa jest uważana za dość rzadką.

Hodowcy psów zauważają niesamowity talent tych psów do odczuwania obolałych miejsc. W takich przypadkach delikatnie kładą się na górze i goją się pod wpływem ciepła swojego ciała, usuwając nieprzyjemne odczucia.

Mówiąc o wyglądzie „Peruwiańczyków”, przede wszystkim należy zauważyć brak wełny. Psy są bardzo harmonijnie zbudowane, pełne wdzięku, a jednocześnie bardzo szybkie i mają wystarczającą siłę. Ich budowa jest bardzo delikatna i elegancka, absolutnie nie masywna.

Samce mają kształt niemal kwadratowy. Przedstawiciele kobiet są bardziej wydłużeni. Ich cerę można nazwać średnią, plecy są proste lub lekko wypukłe, brzuch jest napięty. Standard rasy obejmuje nie tylko nagich przedstawicieli orchidei Inków, ale także tych, którzy mają normalną linię włosów.

Pod względem wielkości psy te występują w trzech rodzajach: dużym, średnim i małym. Największy z nich rośnie od 51 do 65 centymetrów i waży od 12 do 30 kilogramów. Średni przedstawiciele rasy mają wysokość od 41 do 50 centymetrów i wagę od 8 do 12 kilogramów. I w końcu, najmniejsze osobniki osiągają wysokość maksymalnie 40 centymetrów, a ich masa ciała wynosi od 4 do 8 kilogramów.

Zgodnie ze standardami głowa zwierzęcia przypomina nieco wilka. Długości kufy i czaszki są w przybliżeniu takie same, nie ma wyraźnego wypukłości potylicznej. Szyja peruwiańska jest cienka, delikatna i raczej długa. Kufa jest lekko zwężona, nos powtarza kolor skóry lub sierści.

Jeśli chodzi o przedstawicieli rasy posiadających wełnę, mają one pełne uzębienie. Nagie osobniki różnią się brakiem zębów, częściowe lub całkowite. Wpływ na tę cechę ma bezwodny gen.

Psy mają małe oczy w kształcie migdałów, patrzą na świat uważnie i ostrożnie. Kolor oczu zależy od koloru i może różnić się od żółtego do czarnego. Szpiczaste uszy średniej wielkości, ustawione średnio, nie zwisają, a czasem stoją. Ogon ma niskie lądowanie, zwęża się bliżej końca. Stopy przypominają zająca, proste i niezbyt długie.

Kiedy nagi peruwiański pies się porusza, ma wrażenie, jakby się myli. Jest tak, ponieważ jego krok jest dość krótki. Jednak ogólnie psy poruszają się dość szybko.

Jeśli chodzi o kolor skóry, może istnieć wiele różnych odmian. Na monofonicznym korpusie mogą znajdować się plamki o różowym lub białym odcieniu, ale według standardu nie ma więcej niż jedna trzecia, wygląda bardzo imponująco i niecodziennie.

U łysych psów dopuszczalne są małe obszary włosów na ciele. Mogą znajdować się w obszarze głowy, łap lub ogona. Z tyłu można zaobserwować pojedyncze włosy. Wełna może być zróżnicowana zarówno pod względem rodzaju (kręcone lub proste), jak i koloru. Najbardziej cenione są psy gładkie krótkowłose.

Pierwszą rzeczą, którą hodowcy psów zauważają w postaci peruwiańskiego grzywacza, jest spokój. Mają silną samoocenę i są nieco sceptyczni wobec otaczającego ich świata. Psy są nieco kapryśne i rozpieszczone, ale są niewątpliwie sprytne i mogą łatwo dostosować się do nowego stylu życia. Mogą brać udział w dowolnych wydarzeniach, spacerować, wybrać się na wycieczkę lub leżeć na kanapie z ukochanym gospodarzem. Można je zabrać ze sobą do miejsc publicznych.

Nie sposób nie zauważyć lojalności psów i ich wyjątkowego przywiązania do właściciela. Próbują nigdy nie pozwolić właścicielowi zniknąć z pola widzenia i pozostać blisko niego. Są bardzo ostrożni wobec obcych ludzi i nie znoszą dotyku innych ludzi. Nawet jeśli outsiderowi uda się pogłaskać „Peruwiańską kobietę”, z pewnością wyjaśni, że jej się to nie podoba.

Te łyse psy są uważane za doskonałych strażników i mają bardzo rozwinięty instynkt łowiecki, więc natychmiast starają się dogonić koty lub inne małe zwierzęta, które się pojawiają. Mogą jednak dogadać się w tym samym mieszkaniu z różnymi zwierzętami.

Lepiej jest nie mieć bezwłosych psów w rodzinie z małymi dziećmi. Nie bardzo lubią dzieci i nie pozwalają im się ścisnąć. Psy te najlepiej czują się w kręgu osób prowadzących tryb życia o średniej aktywności, a wśród dzieci są najbardziej tolerancyjne wobec nastolatków.

Te psy mogą różnić się charakterem. Na przykład, im mniejszy pies, tym będzie bardziej miękki i bardziej przywiązany. Te duże najczęściej zachowują się spokojniej i dobrze tolerują samotność. Przedstawiciele rasy z wełną są mniej kapryśni i bardziej przychylni.

Pomimo faktu, że rasa od dawna jest uznawana przez Międzynarodową Federację Kynologów, nie stała się jeszcze popularna w Rosji. Nie oznacza to jednak, że nie można kupić takiego psa.

Eksperci nie zalecają kupowania takich psów na reklamy. Są uważane za wyłączne, dlatego pozbawieni skrupułów sprzedawcy mogą oddawać podobnego psa bez rasy lub krzyżówki dla „peruwiańskiego”.

Należy pamiętać, że na zewnątrz szczenięta często nie bardzo przypominają swoich rodziców. Trudno je odróżnić od psów innych ras. W młodym wieku mają krótkie nogi, pomarszczoną skórę i niewielki rozmiar. Jednak czasami można zauważyć, że ich twarz jest bardzo podobna do wilka. Inne rasy nie mają takiej cechy, co sugeruje, że jest „peruwiański” przed tobą.

Ciekawy fakt: w jednym miocie rodzice mogą mieć zarówno nagie, jak i wełniane dzieci. Co więcej, włosy mogą zejść podczas pierwszego stopienia, pozostawiając tylko niewielką sierść i szczotkę na ogonie na ciele psa. Szczenięta mogą mieć najbardziej zróżnicowany kolor. Większość z nich nie ma części lub wszystkich zębów, co jest również cechą rasy.

Najlepszy wiek na uzyskanie łysego psa to od 6 do 8 tygodni. Te psy wyróżniają się potrzebą jak najwcześniejszej socjalizacji. Musisz także zacząć je edukować jak najszybciej.

Należy sprawdzić metryczny i weterynaryjny paszport psa, który powinien zawierać pełne informacje o szczepieniu. Metryka wskazuje pełne imię i nazwisko zwierzęcia, informacje o jego rodzicach, dane hodowcy. Ogólny znak lub chip identyfikacyjny jest warunkiem wstępnym dla tej rasy, co powinno również znaleźć odzwierciedlenie w dokumentach.

Zgodność ze standardami to kolejny wymóg wymagany przy zakupie szczeniaka. Należy pamiętać, że zębów mlecznych może być więcej, niż będzie to pierwotnie. Konieczne jest zbadanie dziecka i zwrócenie uwagi na jego wygląd. Skóra powinna być czysta i sucha, bez rys i ropni. Szczeniak powinien być ciekawy i aktywnie zainteresowany światem zewnętrznym.

Pomimo faktu, że w naszym kraju jest niewiele żłobków, nie jest trudno znaleźć zdrowe i czułe zwierzę domowe, jeśli chcesz. Należy jednak pamiętać, że taki pies nie może być tani, dlatego nie można gonić za niską ceną, w zdecydowanej większości przypadków jest to oszustwo pozbawionych skrupułów sprzedawców.

Psy rasy Inca Orchid mogą mieszkać tylko w domu. Na ulicy czują się niekomfortowo, ponieważ z powodu braku wełny zamarzają na mrozie i palą się na gorąco pod promieniami palącego słońca. Ten problem można jednak rozwiązać. Zanim pójdziesz na spacer, musisz nosić „peruwiański”. Latem powinna to być koszulka, a zimą ciepła kurtka. Potrzebne będą również buty, aby pies nie zamrażał łap.

Bezwłose psy wymagają ciepłego ubrania, nawet gdy temperatura powietrza spadnie poniżej +5 stopni. Odzież ratuje je przed ogólną hipotermią. Peruwiańczycy będą potrzebować własnej garderoby, w tym ubrań o wygodnych rozmiarach i odpowiednich do pogody na zewnątrz. Kiedy nadchodzi zimno, musisz pomyśleć o nakryciu głowy. Czapka pomoże chronić cienką małżowinę uszną zwierzęcia przed odmrożeniem.

Te psy są dość aktywne, dlatego potrzebują regularnych spacerów. Lubią biegać i rozmawiać z innymi psami. Najważniejsze jest, aby uważać i nie zagrażać życiu i zdrowiu zwierzaka.

Nie ma szczególnych trudności w opiece nad nagimi Peruwiańczykami. Procedury wodne są wymagane w razie potrzeby. Zwykle zwierzę jest myte około 1 raz w ciągu 2 miesięcy. Potrzebne będą specjalne szampony, ponieważ ich delikatna skóra jest bardzo wrażliwa i mogą wystąpić reakcje alergiczne, jeśli zostaną użyte niewłaściwe produkty.

Raz w tygodniu należy również wykonać badanie ustne. Pazury są cięte raz na 1,5-2 tygodnie. Tej procedury nie można pominąć, ponieważ rosną bardzo szybko wśród przedstawicieli tej rasy.

Psy rasy Inca Orchid są wymagające w żywieniu. Eksperci zalecają karmienie ich specjalnymi suchymi i mokrymi pokarmami klasy nie mniej niż super-premium. Najlepiej skonsultować się z weterynarzem, on przepisze jedzenie zgodnie z potrzebami zwierzaka. Inną cechą tych psów jest utrata zębów z wiekiem. Kiedy tak się stanie, musisz przejrzeć dietę i całkowicie przejść na mokre jedzenie lub zacząć moczyć.

Naturalne odżywianie może być trudne. Faktem jest, że łyse psy są wyjątkowo wybredne. Ponadto są podatne na pełnię i obecność reakcji alergicznych.

W każdym razie, jeśli wybierzesz naturalną dietę, właściciel będzie musiał zadbać o jej niezbędne składniki. Peruwiańczycy potrzebują gotowanego mięsa, które musi koniecznie być chude. Będziesz także potrzebował twarogu i niskotłuszczowego kefiru. Pamiętaj, aby podać psim płatkom, surowe warzywa, wśród których znajduje się marchew i dynia. Przydatne są również ryby morskie, z których wszystkie kości muszą być najpierw usunięte.

Nawiasem mówiąc, wszelkie kości są niedopuszczalne w diecie nagich psów. Zakazali także jedzenia wieprzowiny, pikantnych, słonych, wędzonych i tłustych. Pamiętaj, aby uzupełnić dietę w witaminy i suplementy mineralne.

Bezwłosy peruwiański pies jest bardzo krnąbrny, dlatego w młodym wieku trzeba zacząć wychowywać i socjalizować. Szczeniak może nauczyć się wykonywać najprostsze polecenia już w 2 miesiące. Pomoże to uniknąć wielu problemów behawioralnych w przyszłości.

Możesz przeprowadzić szkolenie z profesjonalnym treserem psów, ale nie jest to warunkiem koniecznym. Najważniejsze, że pies bezwarunkowo słuchał swojego właściciela. W takim przypadku bądź cierpliwy, ponieważ proces ten będzie wymagał miękkości i wytrwałości. Sprytne psy bardzo łatwo zapamiętują najprostsze polecenia i wykonują je z przyjemnością.

Ważna jest jednak regularność i ciągłe powtarzanie poleceń. Prawidłowe wykonanie powinno być wspierane przez gadżety. W żadnym wypadku nie powinieneś zachowywać się niegrzecznie i okrutnie w stosunku do zwierzaka, w przeciwnym razie stanie się samowystarczalny, obrażony i przestanie ufać swojemu właścicielowi.

O tym, jakie cechy zawartości bezwłosy peruwiański pies, zobacz następne wideo.