Wszystko o Rhodesian Ridgeback

Południowoafrykańskie psy w naszym kraju są uważane za ciekawostkę. Rzadko się je rozmnaża, a powodem tego są szczególne cechy trzymania i hodowli zwierząt domowych przyzwyczajonych do życia w ciepłej strefie klimatycznej. Materiał w tym artykule zapozna czytelników z Rhodesian Ridgeback - jedyna rasa z kontynentu afrykańskiego uznana przez Międzynarodową Federację Kynologów.

Rasa psa, którego wygląd przyciąga wzrok został stworzony w Afryce specjalnie do polowań. Uważana jest za psa gończego, który pojawił się podczas kolonii przylądkowej w wyniku krzyżowania psów osadników z półdzikimi krewniakami kalenicowymi wykorzystywanymi przez afrykańskie plemiona do ochrony i polowań.

Nazwa ridgeback tłumaczy się jako „Grzbiet grzbietu”, co tłumaczy zewnętrzna cecha każdego psa: jego włosy na plecach rosną w kierunku przeciwnym do reszty płaszcza. Jest to rzadka cecha afrykańskich psów hodowanych od niepamiętnych czasów. Początkowo pasterze i ci, którzy zajmowali się hodowlą bydła, potrzebowali psów przypominających szakala.

Rasa została rozwinięta w XIX wieku, kiedy europejska szlachta chętnie polowała na lwy afrykańskie. Lokalne rasy nie były odpowiednie do takich polowań, dlatego Europejczycy zainteresowali się psami tubylców. W tym czasie mieli już doświadczenie w pokonywaniu gigantycznych dzikich kotów. Cornelis Van Royen, który kupił psy od jednego z myśliwych z Południowej Rodezji, stał się pierwszym Europejczykiem, który zdecydował się hodować Ridgebacki.

W procesie hodowli do genów rasy ridgeback dodano geny mastifów, psów, aporterów, wskaźników, a także terierów i ogarów. Selekcja trwała dalej, hodowca miał wielu klientów, chociaż w tamtym czasie psy nadal były nazywane psami Van Royena. W 1922 r. Nazwano je rhodesian ridgeback. W tym roku Francis Richard Barnes zainicjował zdefiniowanie odrębnego standardu dla rasy, dlatego psy z grzebieniem na plecach otrzymały nową nazwę.

Te psy zręcznie polowały jako grupa, zatrzymały zdobycz paczką i czekały na swojego właściciela. Dlatego grzbiet nazywano niegdyś lwem lub simba inya. W naszym kraju psy te pojawiły się na początku lat dziewięćdziesiątych, a kilka psów sprowadzono tutaj nie z ojczyzny zwierząt, ale z Ameryki. W pierwszym miocie, który pojawił się w 1994 roku, urodziło się 6 szczeniąt: 1 pieska i 5 suczek.

Rasowy Rhodesian Ridgeback charakteryzuje się muskularną i harmonijną sylwetką. W zależności od wielu powodów psy mogą mieć nie tylko inny charakter, ale także inny wygląd. Ten pies może być utrzymywany przez doświadczonego hodowcę, dlatego początkujący miłośnicy zwierząt nie są w stanie sobie z nim poradzić. Zgodnie z ogólnie przyjętym opisem zdrowy przedstawiciel rasy wyróżnia się atletyczną sylwetką i szlachetną postawą.

Są to dość duże psy: waga samców w kłębie średnio 63–69 cm, wysokość w kłębie kobiet zwykle waha się między 61–66 cm Samce ważą 36–41 kg, kobiety 29–34 kg. Pomimo tej wagi psy nie wyglądają grubo: są umiarkowanie dobrze odżywione i raczej potężne niż masywne. W przeciwieństwie do innych braci u tych zwierząt widoczne są mięśnie.

Współczesny charyzmatyczny ridgeback jest bardziej sportowcem niż zapaśnikiem. Wskazuje na to stonowane ciało i suche kościste łapy. Dziś zwierzęta te dzielą się na dwa typy: niegrzecznygrawitacja również do molosów lekkizwany borzoidem. Pomimo różnicy gatunków, w żadnym z nich standard nie akceptuje ani nadmiernej masywności, ani nadmiernej elegancji.

Rasowy grzbiet ma trójkątny kształt spłaszczonej czaszki. Zwęża się do nosa, silny kufa charakteryzuje się małą stopą. Głowa psa jest umiarkowanie długa, odległość między uszami jest porównywalna z długością czaszki od tyłu głowy do przejścia. Sama czaszka jest szeroka w obszarze uszu.

Kiedy zwierzę jest spokojne, czoło jest wolne od zmarszczek, przejście do kufy jest dość wyraźne. Jeśli zwierzę jest skoncentrowane, czoło natychmiast uzyskuje fałdy. Z boku szczególnie zauważalne jest przejście ze strefy czołowej do tylnej części nosa. Kości policzkowe są bardzo wyraźne i dobrze rozwinięte, obszar pod oczami wypełniony jest umiarem.

Wargi Ridgebacka są cienkie i zadbane, nie są obwisłe i całkowicie zakrywają zęby, bez tworzenia charakterystycznych obwisłości i fałdów w rogach. Szczęki są bardzo mocne, prawidłowo złożone, zgryz nożycowy, pełne uzębienie. Zęby Ridgebacka są duże i mocne (szczególnie dla kłów psów).

Zwierzęta te mają rozwinięty i mobilny okrągły nos. Jego kolor zależy od koloru psa i może być brązowawy lub prawie czarny. Oczy przedstawiciela są owalne i mają szerokie ustawienie. Tkanka powiek jest gęstsza, ale nie przeszkadza to psom w okazywaniu emocji. Na przykład ich spojrzenie, w przeciwieństwie do wielu innych braci, może być zabarwione różnymi emocjami, a fałdy na powiekach często przypominają przesunięte brwi.

Tęczówka u psów tej rasy może być barwiona w różnych odcieniach brązu (od jasnej do ciemnej czekolady). Uszy są duże, ściśle przylegają do głowy. Na końcach są lekko zaokrąglone, gdy zwierzę jest spokojne, dotknij jego policzków. Jeśli zwierzę jest czymś pasjonowane, jego uszy są skierowane do przodu.

Mimo całej masy ciała pies wydaje się szczupły, ciało ma prostokątny kształt. Szyja przedstawiciela rasy jest krótka, silna i muskularna, bez zawieszenia. Klatka piersiowa psa lwa rasowego jest umiarkowanie szeroka, opuszczona do łokci. Kość kilowa jest dobrze rozwinięta, żebra charakteryzują się umiarkowanym zgięciem.

Kłąb jest wyraźny, linia kręgosłupa opada od szyi do zadu. Grzbiet psów tej rasy ma kilka cech. Zgodnie z opisem ustalonej normy jest ona zawsze wyrażana. Jego kształt może być stożkowy lub nie, jednak konieczne jest, aby grzbiet był symetryczny.

Zgodnie ze standardem Grzbiet powinien rozpoczynać się w strefie za tobą bez przerwy (jest to uważane za wadę). Herb na końcach kości udowej powinien zawierać dwie identyczne korony (2 loki), umieszczone dokładnie naprzeciw siebie. Ich przesunięcie względem siebie o więcej niż 1 cm jest uważane za poważną wadę. Szerokość grzebienia powinna wynosić co najmniej 5 cm.

Jeśli chodzi o kończyny, łapy tych psów są nie tylko mocne i proste, ale mają również równoległe i szerokie ustawienie. Ostrza Ridgebacka są cofnięte, ramiona są lekko pochylone, zakres ruchu jest duży. Na łokciach znajduje się zacisk na ciele, ze względu na lepszy rozwój tylnych kończyn pies może bardzo szybko rozwinąć swoją prędkość. W takim przypadku zwierzę może utrzymać je w biegu.

W momencie postawy kończyny są wycofywane (poza linię zadu). Przestrzenie między palcami zwierząt domowych są pokryte ochronnym płaszczem z wełny. Ogon jest grubszy u podstawy i zwęża się w kierunku końca. Jest pokryty krótszymi włosami, jego koniec jest zwykle skierowany do góry. Jeśli pies pochyli się w kierunku kręgosłupa, jest to uważane za wadę.

Zasoby życiowe Rhodesian Ridgeback są niewielkie i wynoszą około 12 lat. Niektóre osoby żyją dłużej, ze względu na odpowiednią opiekę i dobre środowisko danego regionu. Różne czynniki wpływają na oczekiwaną długość życia, w tym terminowość badań profilaktycznych w celu wykrycia chorób we wczesnych stadiach.

Jeśli chodzi o rodzaj płaszcza, grzbiety są krótkie i gęste. Przy regularnej pielęgnacji jest dość gładki i błyszczący. Jego kolor może być inny i obejmuje wiele odcieni - od jasnej pszenicy do prawie ognistej czerwieni. Na pysku włosy są krótsze, sama pokrywa nie jest podatna na pchanie, przylega raczej do ciała.

Kolory w odcieniach brązu i czerwono-imbiru są uważane za najlepsze pod względem standardu. Jednak osobniki występują w rasie, której kolor futra jest zbliżony do tonów mahoniu, miedzi, a nawet burgunda. Zgodnie z przepisami kolor może pozwolić na obecność charakterystycznej ciemnej maski, a także niewielkiej ilości białych włosów na mostku i na nogach. Duże białe punkty nie są dozwolone. Kolory w kolorze szarym (niebieskim) są uważane za nietypowe i podlegają dyskwalifikacji.

Rhodesian Ridgeback ma wiele zalet. On:

• silny i energiczny;
• na treningu jest zrównoważony;
• spokój w stosunku do nieznajomych;
• dyskretny, ale uważny;
• aktywny i wytrzymały;
• czysty i tolerancyjny;
• bystry i czuły.

Ponadto pies ten ma dobrą naukę i szybkie zapamiętywanie różnych zespołów. Jeśli chodzi o negatywne strony jego postaci, obejmują one:

• czujność osób wobec ludzi;
• agresja wobec kotów i innych psów;
• skłonność do dominowania gospodarstwa domowego nad gospodarstwem domowym;
• wola i lenistwo przy braku motywacji do nauki;
• pasja w dążeniu do warunkowej „zdobyczy”.

Ponadto psy te trudno nazwać domowymi. Aby pomieścić, potrzebują więcej miejsca niż inne psy. Oprócz leżaka w warunkach mieszkalnych zwykle nie ma dla nich wystarczającej ilości miejsca, dlatego ruchy tych zwierząt są często ograniczone.

Zainteresowanie hodowców psami tej rasy wynika z różnych czynników, w tym z cech charakteru tych zwierząt. Pomimo ich zewnętrznej atrakcyjności, to siła ukryta za łaską, idealne proporcje, wysoka inteligencja, niesamowita reakcja na to, co się dzieje i doskonały talent, który przyciąga miłośników psów. Przy właściwym podejściu do szkolenia i edukacji zwierzęta te stają się pewne siebie, obojętne na osoby z zewnątrz i nie są tchórzliwe.

Nie znają strachu, dlatego w razie potrzeby łatwo bronią właściciela. Co więcej, ich reakcja jest zawsze nie tylko nieustraszona, ale może być nieproporcjonalna dla wroga. Lepiej powstrzymać się od konfliktu z właścicielem tego psa. Są to psy o silnej woli, które są posłuszne właścicielom o silnej woli, ale mogą nie myśleć o krzywdzie sprawcy.

Potrzebują mistrza o zdecydowanym spojrzeniu na życie, któremu mogą bezwzględnie być posłuszni. W inny sposób, zmuszanie ich do posłuszeństwa nie zadziała. Potrzebują właściciela sportu, z którym „w parze” będą mogli długo biegać i uprawiać aktywność fizyczną, stać się przyjaciółmi.

Jednocześnie psy tej rasy muszą biegać na duże odległości (na spacer mogą biegać nawet do trzech kilometrów). Chodzenie powinno odbywać się codziennie, a pies musi wychodzić na świeże powietrze co najmniej trzy razy dziennie. Warto zauważyć, że silny pies i naprawdę silny pies nie rośnie w mieszkaniu. Przy ograniczonej przestrzeni i wolności jest zmuszona pozbyć się nadmiaru energii poprzez szczekanie lub agresję.

Te psy nie mogą leżeć bezczynnie, jak wiele ras ras dekoracyjnych. Są ciekawi i starają się nie poświęcać czasu na naukę czegoś, dlatego potrzebują aktywnego gospodarza. Jeśli niezdecydowanego właściciela można w jakiś sposób uzgodnić ze zwierzętami innych ras, to wybaczanie afrykańskim psikusom i pozwalanie im na przekraczanie granic dopuszczalnego jest absolutnie niedopuszczalne.

Dobrze wyszkolony pies może być wierny swojemu właścicielowi i cechować się zrównoważonym charakterem. Może być obojętna na to, co się dzieje, ale to nie neguje faktu, że jest gotowa w każdej chwili podjąć własną decyzję. Zwierzęta te na pierwszy rzut oka rozumieją swoich panów. Nie będą gonić kotów na próżno ani szczekać z ich głośną i przerażającą mocą w głosach.

Kiedy jest to absolutnie konieczne, dobrze wykształcony i cichy Ridgeback pozwoli sobie na głos (ale tylko jako ostrzeżenie). W tym przypadku pies charakteryzuje się samooceną, nie będzie zachowywał się obsesyjnie, nie będzie zdezorientowany pod stopami, a tym bardziej żebrze o słodycze. Jednak zawsze jest gotowy do pracy i dlatego chętnie reaguje na ofertę chodzenia.

W życiu codziennym zwierzęta te mogą wydawać się flegmatyczne. Jednak w duszy psa chętnie sprzedaje zgromadzoną energię przy najbliższej okazji. Okropny pies stara się nie dotykać dzieci, nawet jeśli w trakcie komunikacji pozwalają sobie na różne sztuczki. Ich płacz zwierząt domowych nie jest denerwujący, pies jest w stanie zabawić dzieci, ale jeśli się obrazi, może opuścić ich towarzystwo.

Jeśli chodzi o bardzo małe dzieci, niepożądane jest pozostawienie ich psu. Pomimo tego, że pies nie wykazuje wobec nich żadnej agresji, w grach i opiece nad nimi może nie obliczyć swoich mocnych stron. Jednocześnie będzie starała się je bawić jak najlepiej, zdając sobie sprawę, że są małe i bezbronne.

Ridgebacki zachowują się inaczej z innymi zwierzętami. Większość postrzega inne psy jako rywali o terytorium, jedzenie, miłość właściciela. Inni nie lubią kotów, nie tylko ulicznych, ale także sąsiadów. Poszczególne osoby tej samej rasy są ze sobą w konflikcie i dlatego trzymanie dwóch psów rasy ridgeback w domu nie ma sensu. Będą ciągle porządkować rzeczy między sobą.

Ciekawe zachowanie psów na spacerze przy złej pogodzie. Na przykład, w przeciwieństwie do innych braci z rodziny psów, Ridgebacki nie będą się bawić w deszczu. Nie zbudują ścieżki do domu w linii prostej, ale w taki sposób, aby przechodzić od osłony do osłony, omijając kałuże napotykane po drodze i przeskakując najbrudniejsze miejsca.

Niektórzy przedstawiciele rasy wykazują upór wobec właścicieli, testując ich na siłę. Dlatego konieczne jest jak najwcześniejsze rozpoczęcie szkolenia i szkolenia zwierzęcia. Zgodnie z zaleceniami hodowców najkorzystniejszy czas można nazwać pierwszymi dniami od pojawienia się szczeniaka w domu. Z każdym dniem szanse na wychowanie dobrego psa i towarzysza stają się coraz mniejsze.

Niektórzy właściciele uważają, że mogą rozpocząć szkolenie szczeniąt w wieku sześciu miesięcy. Jednak, jak pokazuje praktyka, wczesne wychowanie i szkolenie pozwala właścicielowi na ustalenie się w roli właściciela, wykazując się stanowczością i konsekwencją w szkoleniu. Te dwa kryteria są kluczem do sukcesu szkolenia dumnego psa afrykańskiego.

Jeśli właściciel spróbuje ich obrazić, po prostu nie zaakceptuje jego poleceń, a zatem szkolenie zostanie zrujnowane w zarodku. Nie ma sensu próbować wbić zwierzaka w określone zadanie i czekać, aż opanuje drużynę podczas jednej lekcji. Trening powinien odbywać się w sposób zabawny i dyskretny. Monotonia każdego dnia spowoduje, że pies uzna polecenia za niegodne jej uwagi, a co za tym idzie egzekucji.

Nie możesz wyczerpać zwierzęcia długim treningiem. Podczas spaceru zespół lub zadanie starają się wykonać tylko kilka razy. Resztę czasu zwierzę powinno odpoczywać lub spędzać z pewną swobodą. Na przykład wycieczka do lasu, gdzie będą różne przeszkody, które zmuszą zwierzaka do ich pokonania, przeskoczenia lub wspinania się pod nimi, może być świetnym pomysłem na trening.

Jednocześnie ridgeback bardzo lubi nagrody dla dobrze wykonanych drużyn, dlatego można go szybko trenować. Jednocześnie podejście do uczenia się powinno być kreatywne i prawidłowe. W żadnym wypadku nie możesz budować treningu na agresji, ponieważ w ten sposób możesz zepsuć zwierzę, zamieniając go w prawdziwego zabójcę. Żaden hodowca nie pozwoli na rozmnażanie się takiego zwierzęcia, takie osoby podlegają dyskwalifikacji.

Również złe zwierzę bardzo szybko zaczyna przejmować inicjatywę «w ich łapach», dyktując najpierw rodzinie, a następnie właścicielowi, ich zasady dotyczące dopuszczalności. Nie możesz przenieść edukacji i szkolenia psa na kogoś z zewnątrz. Właściciel powinien się w to zaangażować: jedyny sposób, w jaki pies rozpozna jego autorytet i będzie go bezwzględnie przestrzegał. Nauczy się więc rozumieć zasady ustalone w domu, drużynie i nastroju, w związku z którymi nie będzie mieszać się ze swoimi pragnieniami, gdy właściciel nie będzie tego chciał.

Przy właściwym podejściu do treningu zwierzę pamięta zespół średnio przez 20-30 powtórzeń. Nie możesz wbić kilku psów w głowę jednego dnia. Pomoże to psu zgubić się w znaczeniu każdego zadania i przestanie rozumieć, czego wymaga od niego właściciel, wypowiadając jedno lub drugie słowo. Po pierwsze, zwierzę uczy się najprostszych zespołów, z czasem zadania są skomplikowane. Potrzebne są trudniejsze zajęcia dla osób przygotowanych na polowania i imprezy wystawowe.

Idealnie, Rhodesian powinien być trzymany w prywatnym domu, w którym pies będzie miał wiele okazji do rozpryskiwania nagromadzonej energii na ulicy. Jeśli pies został przywieziony do mieszkania, należy wziąć pod uwagę fakt, że obok domu powinno być miejsce na spacery. Ridgeback to niespokojny i zwinny pies, jak wszystkie psy gończe. Instynkt łowiecki zmusza zwierzę do eksploracji terenu przez długi czas i szukania zdobyczy.

Ridgeback potrzebuje długich spacerów, a nie tylko poradzić sobie z naturalnymi potrzebami na smyczy. Zwierzę musi biegać, jeździć na trawie, pluskać się w wodzie, bawić się i biegać aktywnie. Biorąc pod uwagę fakt, że psy te są podatne na zagrody dla ofiar, mogą wystąpić z nimi pewne zdarzenia podczas chodzenia. Na przykład te same koty domowe lub gryzonie sąsiadów w ich oczach mogą wydawać się potencjalną ofiarą, którą sama natura nakazała złapać, jak to mówią.

Jeśli zwierzę nadal się uczy, chodzenie w miejscach publicznych można wykonać tylko na smyczy. Kiedy pies jest szkolony i posłuszny, jest zajęty spacerem, a nie szukaniem przygody. Jeśli chodzi o bardziej komfortową porę roku, jest to lato dla psów. Zimą potrzebują dodatkowego płaszcza, dlatego właściciele muszą kupić dla nich specjalne ubrania.

Ponadto pora roku ma znaczący wpływ na czas trwania spacerów. Jeśli w lecie pies musi chodzić przez dwie godziny, zimą czas ten musi zostać znacznie skrócony, aby zwierzę nie przeziębiło się. Psy te nie są trzymane na ulicy, choć niektórym hodowcom wydaje się, że jest to możliwe. Podczas chodzenia lepiej jest bawić się ze swoim zwierzakiem lub ćwiczyć określony sport (na przykład zwinność).

Gdy w domu pojawi się szczeniak afrykańskiego psa, hodowca będzie musiał rozważyć zakup wielu rzeczy. Na przykład oprócz własnego leżaka zwierzę powinno mieć własne naczynia, zabawki, a także sprzęt do chodzenia. Jeśli chodzi o ławkę z piecem, można ją kupić lub wykonać z improwizowanych materiałów (na przykład starej walizki). Od pierwszych dni pobytu w domu zwierzę musi zrozumieć swoje miejsce.

To jego pierwsza drużyna, jednocześnie panująca w domu i gwarancja, że ​​pies nie będzie rościł sobie prawa własności właściciela. Nie ignoruj ​​znaczenia kupowania kanapy i pozwól dziecku położyć się na głównej kanapie lub krześle. Dzień po dniu szczeniak potwierdza, że ​​te meble należą do niego. Następnie trudno będzie wytłumaczyć psu coś przeciwnego.

To samo dotyczy potraw osobistych, na które wielu właścicieli nie przywiązuje dużej uwagi. Pomimo stopnia bliskości relacji właściciel-pies, artykuły gospodarstwa domowego nie mogą być używane dla zwierzęcia. Po pierwsze, jest to niehigieniczne, a po drugie, za każdym razem, gdy pies zobaczy talerz z jedzeniem, pies pomyśli, że słodycze w nim są przeznaczone dla niego. Ponadto musisz przyznać, że nie każdy gość i domownicy chętnie jedzą z miski, którą liże zwierzę.

Na ulicy musisz wybrać pojedyncze obiekty, aby zwierzę mogło bawić się bardziej energicznie.

Sprzęt do chodzenia dobierany jest w zależności od rodzaju sierści, wielkości i wagi zwierzęcia. W przypadku szczeniąt smycze i obroże są mniejsze, dorosły pies potrzebuje skórzanego pyska.

Ze względu na krótką długość płaszcza opieka nad nią nie jest tak problematyczna jak w przypadku długowłosych psów. Te zwierzaki nie potrzebują fryzur i wszystkich elementów kosztownej pielęgnacji. Często nie należy myć zwierzaka, nawet jeśli hodowca jest przekonany, że w ten sposób będzie można pozbyć się zapachu psa w 100%. Nie należy tego robić, ponieważ częste mycie usuwa warstwę ochronną ze skóry i sierści. Ponadto zwierzęta te nie wydzielają charakterystycznego zapachu psa.

Jednak latem i przy złej pogodzie będziesz musiał częściej kąpać psa. Lepiej jest przyzwyczaić ją do procedur wodnych od dzieciństwa, aby stały się normą, a pies spokojnie je znosił. Po każdym spacerze musi wycierać łapy wilgotną szmatką lub myć. Latem możesz chodzić ze swoim zwierzakiem w pobliżu płytkiego stawu, gdzie może ochłodzić się w upale.

Musisz wykąpać swojego psa specjalnymi detergentami zaprojektowanymi specjalnie dla psów krótkowłosych. Aby włosy były bardziej jedwabiste, można użyć płynu nabłyszczającego. Produkty, z których ludzie korzystają, nie są odpowiednie dla zwierzęcia. W rzadkich przypadkach może to powodować wypadanie włosów lub reakcję alergiczną.

Za każdym razem, gdy nie możesz umyć psa szamponem w zoo, czasami do kąpieli wystarczy zwykła ciepła woda. Jeśli zwierzę jest zbyt brudne, nie można tego zrobić bez szamponu. Zwykle zwierzęta są myte co najmniej kilka razy w roku.

Oprócz kąpieli właściciele zwracają uwagę na taką procedurę jak czesanie. Konieczne jest nie tylko podczas linienia, aby uratować dom przed martwymi włosami. Psy muszą być czesane rzadko, bez większego fanatyzmu.

Faktem jest, że martwe włosy zakłócają nowy wzrost, a ponadto mogą powodować dyskomfort u zwierząt. Do czesania właściciele psów kupują specjalne grzebienie wybór szerokości grzebienia i częstotliwości jego zębów, biorąc pod uwagę szczególną strukturę sierści konkretnego zwierzaka. Podczas linienia możesz czesać wełniany płaszcz psa host, co przyspieszy czesanie martwej sierści i wmasuje skórę, co poprawi stan zwierzęcia w tym czasie.

Pazury zwierzęcia odrastają, dlatego od czasu do czasu należy je przycinać za pomocą specjalnego urządzenia - obcinacz pazurów. Uratuje zwierzaka przed długą i nieprzyjemną procedurą, skróci jego czas trwania. Jeśli zwierzę chodzi po twardym podłożu, jego pazury mogą same zgrzytać.

W chłodne dni skóra na łapach szczeniąt może pękać i szybko ulec uszkodzeniu. Dlatego właściciel musi potraktować to specjalnym narzędziem do woskowania. Za każdym razem po spacerze łapy należy sprawdzać, czyścić.

Ponadto po spacerze należy zbadać zwierzę pod kątem kleszczy i ukąszeń innych owadów, na które te psy są narażone. W związku z tym hodowcy kalenicy traktują zwierzęta domowe specjalnymi narzędziami przed chodzeniem.

Oczy i uszy powinny być regularnie czyszczone, ponadto zwierzę musi być okresowo zabrane na spotkanie z weterynarzem. Przeprowadzanie w odpowiednim czasie szczepień i profilaktycznych manipulacji przeciwko pasożytom zwiększy zasoby życiowe zwierzęcia i wykluczy prawdopodobieństwo jakiejkolwiek choroby.

Oczy przeciera się bawełnianym wacikiem, po zwilżeniu specjalnym płynem. Uszy pozbywają się siarki za pomocą wilgotnej szmatki lub wacika.

Jeśli nieprzyjemny zapach rozprzestrzenia się z uszu, a także w przypadku stanu zapalnego, zwierzę należy niezwłocznie zabrać do weterynarza.

Nie zapomnij o umyciu zębów, ponieważ bez niego zęby zwierzęcia szybko żółkną. Ponadto, jeśli ich nie przestrzegasz, zaczynają się szybciej zużywać, mogą nabyć kamień nazębny i zranić. Do czyszczenia można użyć specjalnych produktów sprzedawanych w sklepach zoologicznych lub pasty do zębów dla psów.

Pomimo tego, że same Rhodesian Ridgeback są bardzo aktywne i energiczne, są naturalnie podatne na różne choroby. Na przykład u osób tej rasy choroby takie jak wrodzona głuchota, zaćma, odwrócenie powiek, mielopatia. Ponadto są podatne na różne infekcje ucha, reakcje alergiczne i zatoki skórne.

Jednak pomimo niuansów genetyki oczekiwana długość życia będzie zależeć od opieki właściciela. Często rozwój choroby jest wywołany niedożywieniem. Ważne jest, aby wziąć to pod uwagę stopień mobilności zwierzęcia wpływa również na zdrowie. Ograniczenie aktywności ruchowej jest dla niego równoznaczne z utratą zdrowia i prowadzi do osłabienia odporności.

Odżywianie kalenicy powinno być właściwe i kompletne, bogate w witaminy i niezbędne składniki odżywcze. Jest wybierany na podstawie masy zwierzęcia i jego wielkości. Możesz karmić psom paszę przemysłową, chociaż biorąc pod uwagę wagę zwierzęcia, ten produkt będzie kosztował dość drogo. Tania karma dla tych psów jest szkodliwa i przy ciągłym stosowaniu prowadzi do problemów z wątrobą.

Ponadto w taniej paszy nie ma korzyści, a także mięsa. Zamiast tego używają mąki mięsnej, która w najlepszym wypadku jest produktem podrobów lub nawet całkowicie rozdrobnionych kopyt. Te karmy wpływają na wygląd zwierzaka, o czym świadczy stan jego sierści. Traci swój blask, z czasem staje się bardziej szorstki i twardy.

Pasza premium ma więcej mięsa i może być bardzo różnorodna. Kupując karmę dla tych psów, należy wziąć pod uwagę niuans, że produkty typu granulowanego nie są dla nich odpowiednie pod względem masy. Po pierwsze, psują się zbyt szybko, a po drugie, zaczynają się utleniać natychmiast po otwarciu ogromnego opakowania paszowego na sprzedaż.

Jeśli jako podstawę odżywiania wybrana zostanie naturalna żywność, właściciel stara się oferować produkty, które nie zakłócają trawienia psa. Na przykład niepożądane jest traktowanie zwierzęcia jedzeniem ze stołu mistrza, ważne jest również, aby jego pokarm nie był wędzony, pikantny ani tłusty. Mówiąc o mięsie, warto to wziąć pod uwagę nie powinno być tłuste, zbyt słone ani rozgotowane.

W karmie dla psów może być gotowana lub surowa. Jeśli zwierzę je surowe mięso, właściciel stosuje częstsze środki zapobiegawcze w celu obróbki przeciwpasożytniczej. Ktoś zamraża mięso, aby pozbyć się małych bakterii.

Na przykład oprócz mięsa pies powinien również otrzymać ryż, kasza gryczana, jajka (przepiórka lub kurczak)) Również w diecie powinny być fermentowane produkty mleczne (twarożek i kefir). Pomimo dużej wagi i głodu mięsa pies musi otrzymać i warzywa (np. dynia, cukinia, buraki, brokuły), czasami można go leczyć jabłka.

W odniesieniu do zablokowana lista produktów, obejmują one proso i płatki owsiane, konserwujące, kiełbasy, kiełbasy, słodycze i mąkę. Nie można traktować zwierzęcia puree ziemniaczanym, ziemniakami smażonymi lub chipsami ziemniaczanymi. Nie można również dodawać przypraw do karmy dla psów i pić jej z mlekiem.

Ważnym aspektem przy wyborze suchego jedzenia jako podstawy diety jest fakt, że jest to skoncentrowany pokarm. Dlatego jego ilości na karmienie nie można porównać z ilością naturalnych produktów zalecanych do karmienia zwierząt w różnym wieku. Ponadto hodowca musi wziąć pod uwagę doskonały apetyt grzbietu, a zatem nie możesz ich przekarmić.

Jeśli chodzi o wodę, ta miska, wręcz przeciwnie, powinna stać u psa, niezależnie od tego, jaki rodzaj pożywienia zapewnia. Jest to szczególnie ważne, aby to zapewnić woda był stale przy wyborze „suszenia” (granulowany suchy pokarm). Jeśli zwierzę jest karmione „naturalnym”, przy każdym karmieniu należy podawać dodatek z mięsem.

Szczenięta są karmione częściej niż dorosłe psy. Z reguły są one karmione około 5-6 razy dziennie. Z wiekiem częstotliwość karmienia zmniejsza się. Po około 8 miesiącach zwierzę powinno jeść nie więcej niż 2 razy dziennie. W takim przypadku karma dla psów nie jest układana w stosy, lecz podawana w sposób dozowany, aby zapobiec otyłości lub problemom trawiennym.

Oprócz suchej karmy psy te potrzebują naturalnej żywności. Dlatego nie warto liczyć tylko na „suszenie” podczas ich karmienia, nawet jeśli jest to wygodniejsze dla właściciela i oszczędza czas gotowania.

O cechach rasy opowie poniższy film.