Duże rasy psów: wspólne cechy, ocena, selekcja i opieka

Psy dużych ras promieniują szlachetnością, godnością i pewnością siebie. Ich stawanie się i imponujące wymiary mogą wywoływać podziw między innymi. Na spacerze właściciel takiego zwierzęcia niezmiennie zyskuje wyłącznie entuzjastyczne i pełne szacunku poglądy.

Zgodnie z klasyfikacją przyjętą przez Międzynarodową Federację Kynologiczną wszystkie istniejące rasy psów są podzielone na kilka oddzielnych grup. Pomimo faktu, że nie ma oficjalnego rozkładu wielkości ras, zwykle rozróżnia się psy olbrzymie, duże, średnie, małe i karłowate.

Gigantyczne rasy obejmują zwierzęta którego wysokość w kłębie przekracza 70–75 centymetrów, a waga w wieku dorosłym wynosi co najmniej 50 kilogramów. Z kolei w przypadku dużych ras zwyczajowo włącza się psy, których wzrost w kłębie przekracza 55–60 centymetrów, a waga w wieku dorosłym przekracza 25 kilogramów.

Według opiekunów psów dla psów dużych ras jest to nieodłączne wysportowana lub silna sylwetka. Atletyczne psy mają suchą budowę, wyrafinowany i mocny szkielet, wąską klatkę piersiową. Są bardziej charakterystyczne dla ruchliwości, aktywności, zwiększonej pobudliwości nerwowej.Typowymi przedstawicielami psów-sportowców są psy pasterskie, dobermany, psy, dalmatyńczycy.

Z kolei psy o potężnej budowie ciała mają luźną budowę, masywny i ciężki szkielet, klatkę piersiową w kształcie beczki. Charakteryzują się flegmą, spokojem i spokojem. Jasnymi przedstawicielami tej kategorii są Molosy (Rottweilers, Mastiffs, St. Bernards).

Olbrzymie psy charakteryzują się intensywnym wzrostem i aktywnym rozwojem fizycznym w pierwszym roku życia. Jednak dojrzewanie u nich występuje nieco później niż u psów małych ras. W miocie duże szczenięta rodzą więcej szczeniąt niż osobniki karłowate.

Imponujący rozmiar i duża waga determinują predyspozycje tych zwierząt do wielu wrodzonych i nabytych chorób. Na przykład gigantyczne psy częściej niż przedstawiciele ras średnich i małych cierpią na choroby stawów i układu mięśniowo-szkieletowego, patologie układu sercowo-naczyniowego, onkologię i choroby skóry.

Biorąc pod uwagę niewiarygodną moc i siłę takich zwierząt, należy zwrócić szczególną uwagę na ich socjalizację, kompetentne i odpowiednie wykształcenie. Nie można zaniedbać treningu, który należy ćwiczyć od pierwszych dni pojawienia się zwierzaka w domu. Nie wolno rozpieszczać zwierzęcia, zaniedbywać jego rozwoju fizycznego i intelektualnego.

Mając psa dużej rasy, właściciel musi to wziąć pod uwagę będzie musiał zwracać wystarczającą uwagę na czworonożnego przyjaciela.

Lista największych ras psów obejmuje kilkanaście nazwisk. Obejmuje ona nie tylko największych na świecie, ale także niezwykle pięknych, potężnych i silnych przedstawicieli psiej rodziny.

Rasa psów jest typem molossoidalnym, uważanym za jeden z największych na świecie. Wysokość w kłębie dorosłych jest nie mniejsza niż 75 centymetrów, waga - nie mniejsza niż 70 kilogramów.

Są to duże, potężne i dobrze zbudowane zwierzęta o szerokim długim ciele i wyrzeźbionych mięśniach. Kolor może być jeleń, płowy, pręgowany, morelowy. Sierść jest krótka i gruba. Charakterystyczną cechą tej rasy jest rozpoznawalna czarna maska ​​na twarzy.

W czasach starożytnych przodkowie współczesnych mastifów angielskich byli wykorzystywani do ochrony, a także do polowania i zastraszania niedźwiedzi. Moc i siła mastifów pozwoliły im z łatwością pokonać dzikie zwierzęta. Nowoczesne mastify angielskie są najczęściej hodowane jako psy do towarzystwa.

Wady tej rasy obejmują predyspozycje do wielu poważnych chorób. Tak więc mastify angielskie są podatne na ciężkie choroby stawów, choroby okulistyczne, dermatologiczne i nerwowe. Często przedstawiciele tej rasy rozwijają raka, wykrywane są niebezpieczne patologie z układu sercowo-naczyniowego i hormonalnego. Zwykle oczekiwana długość życia mastifów angielskich nie przekracza 10 lat.

Kolejna znana rasa gigantycznych psów, wyhodowana w Niemczech w XIX wieku. Średnia wysokość mężczyzn wynosi około 85 centymetrów w kłębie, a samice około 75 centymetrów. Waga tych gigantów może wynosić od 30-50 kilogramów.

Te zaskakująco pełne wdzięku i reprezentatywne psy są hodowane głównie jako ochroniarze, towarzysze, niezawodni stróże. Główne cechy ich postaci - spokój, pewność siebie, spokój, lojalność, nieufność wobec obcych. Dzięki kompetentnemu podejściu do edukacji i szkolenia pierwszorzędni i niezawodni towarzysze, mili dla swojego właściciela, dzieci i innych członków rodziny właściciela, wyrastają ze szczeniąt niemieckich psów.

Standardowo akceptowane są następujące typy niemieckich kolorów dogów niemieckich: niebieski (jasnoniebiesko-szary ze srebrnym odcieniem), głęboka czerń, marmur (biały lub szary z czarnymi plamami), tygrys, płowy. Sierść jest krótka, obfita, gładka i błyszcząca.

Specyficzne choroby psów tej rasy mogą być zarówno wrodzone, jak i nabyte. Najczęściej mastify niemieckie cierpią na problemy ze stawami (dysplazja, zwichnięcia), choroby układu pokarmowego. Mają skłonność do inwersji jelit, niedoczynności tarczycy, upośledzenia funkcji układu odpornościowego. Narządy wzroku - jedno z najbardziej wrażliwych miejsc niemieckiego dogiem niemieckim. Obserwacje pokazują, że psy te częściej niż ich odpowiedniki cierpią z powodu wywinięcia powiek (entropia), mikroflory, zaćmy i jaskry.

Poważne choroby i wady rozwojowe układu sercowo-naczyniowego są często wykrywane u niemieckiego dogiem niemieckim.

Rasa jest bardzo dużym psem myśliwskim, uważanym za dziedzictwo kultury celtyckiej. Wysokość samców w kłębie wynosi co najmniej 80 centymetrów, kobiety - co najmniej 70 centymetrów. Minimalna waga tych wdzięcznych i pięknie zbudowanych zwierząt to od 40 kilogramów u suk i od 55 kilogramów u samców.

Wilczaki irlandzkie charakteryzują się nie tylko imponującym wzrostem, ale także spektakularnym wyglądem zewnętrznym. Pomimo dużej masy, psy te nie wyglądają na masywne i ciężkie. Wręcz przeciwnie, ich muskularne ciało wygląda harmonijnie, pasuje i jest silne. Chód irlandzkich wilczaków jest lekki, szybki, leci.

Charakterystyczną cechą zewnętrznej strony wilczarzów irlandzkich jest twardy, umiarkowanie długi płaszcz, nadający psu nieco rozczochrany, ale jednocześnie uroczy wygląd. Sześć dłużej na łukach brwiowych i dolnej szczęce sześć tworzy rodzaj huku i brody na twarzy psa. Należy zauważyć, że wełna wilczarzów irlandzkich wymaga szczególnej opieki.

Charakter tych wdzięcznych i silnych zwierząt jest dobroduszny, spokojny, przyjazny. Należy zauważyć, że psy tej rasy są szczególnie spokojne, cierpliwe i pewne siebie. Początkowo rasa ta była hodowana jako łowiectwo, ale obecnie wilczarki irlandzkie są coraz częściej hodowane jako psy towarzyszące rodzinie.

Ochronne i ochronne cechy irlandzkich wilczarów są źle wyrażone, ale nie będą obrażać ani siebie, ani swojego pana. Psy te należy szkolić od najmłodszych lat, zwracając wystarczającą uwagę na fizyczny i intelektualny rozwój zwierząt.

Praktyka pokazuje, że psy te są podatne na problemy trawienne (wzdęcia, zaburzenia przewodu pokarmowego), choroby stawów i układu mięśniowo-szkieletowego, choroby endokrynologiczne, układ sercowo-naczyniowy. Podobnie jak inni przedstawiciele dużych ras, wilczaki irlandzkie często cierpią na choroby narządów wzroku - zaćmę, jaskrę, dysplazję siatkówki. Żywotność tych zwierząt wynosi 6-8 lat.Przy odpowiedniej pielęgnacji psy tej rasy żyją do 10 lat.

Popularna rasa dużych psów, których pochodzenie sięga XVII wieku. Średni wzrost samców tej rasy waha się w granicach 80 centymetrów, suk - w ciągu 70 centymetrów. Minimalna waga zaczyna się od 70 kilogramów.

W całej historii rasy Bernardynowie byli wykorzystywani jako psy ratownicze, psy przewodników, ochroniarzy, stróżów i przewodników. W dawnych czasach wykorzystywano je również jako sfory transportujące żywność i lekarstwa na trudnych i krętych górskich szlakach.

Saint Bernards to duże majestatyczne psy o potężnym, masywnym ciele, imponujących rozmiarach głowy. Płaszcz może być długi lub krótki. Warto zauważyć, że płaszcz Świętego Bernarda nie odpada i nie wpada w splątanie, więc czesanie psa wystarcza tylko 1-2 razy w tygodniu. Ponadto sierść psów tej rasy ma zdolność odpychania wody, co pozwala zwierzęciu czuć się dobrze nawet w najbardziej niespokojnych i wilgotnych dniach.

Jednak te olbrzymy nie różnią się dobrym zdrowiem. Obserwacje pokazują, że St. Bernards często cierpią na dysplazję stawów, otyłość, zaburzenia endokrynologiczne, choroby serca i naczyń.

Bardzo spektakularna rasa gigantycznych psów, której ojczyzną jest wyspa o tej samej nazwie. W Rosji psy te nazywane są inaczej „nurkami” - ze względu na ich szczególną miłość do pływania i pływania. Średni wzrost samców tej rasy wynosi około 70 centymetrów, suki - 65-66 centymetrów. W zależności od płci i indywidualnych cech, waga Nowej Funlandii może wynosić od 55 do 68 kilogramów.

Pomimo niesamowitego i budzącego grozę wyglądu, Te psy wyróżniają się miękkim i przyjaznym charakterem, narzekaniem, posłuszeństwem i towarzyskością. Opiekunowie psów z doświadczeniem twierdzą, że w krytycznych sytuacjach pomysłowy umysł Nowej Funlandii pozwala im na samodzielne i prawidłowe podejmowanie decyzji.

Podobnie jak St. Bernards, wełna nowofundlandzka odpycha wodę i nie zamoknie. Zgodnie ze standardem rasy dozwolona jest lekka falistość sierści. Klasyczny kolor tej rasy to bogaty kolor jak węgiel. Dozwolone brązowe (brązowo-czekoladowe, brązowe) i czarno-białe. Sierść u psów tej rasy jest gruba, długa, miękka i błyszcząca.

Początkowo psy te były używane jako psy zaprzęgowe, a także jako ratownicy na wodzie. Nowa Fundlandia pływa pięknie i wcale nie boi się wody. Ze wszystkich istniejących ras są prawdopodobnie najlepszymi pływakami.

Nowa Fundlandia dobrze nadaje się do szkolenia i nauki. Łatwo znajdują wspólny język z dziećmi, zwracają na nie większą uwagę, dbają o nie i chronią je.

Wśród chorób i stanów problemowych, którym podlega ta rasa, wymieniono:

• udar cieplny (ze względu na ciemny kolor sierści w Nowej Funlandii przegrzanie jest straszne);
• wywrócenie powiek i zaćmy;
• problemy ze stawami (dysplazja);
• choroby układu sercowo-naczyniowego;
• inwersja jelit;
• zaburzenia endokrynologiczne.

Rasa bardzo dużych i eleganckich psów, hodowanych w Niemczech. Wzrost męski wynosi co najmniej 72 centymetry, suki - co najmniej 65 centymetrów. Średnia waga tych gigantów waha się między 45-50 kilogramami.

Według kynologów Leonbergerowie wprowadzili tylko najlepsze cechy, które odziedziczyli po przodkach pierwotnych ras - St. Bernards, psy górskie Pireneje, Nowa Fundlandia. Naturalna siła, wytrzymałość, cierpliwość i posłuszeństwo przedstawicieli tej rasy doprowadziły do ​​ich wykorzystania jako psów pociągowych i stróżujących. Obecnie są poszukiwani jako psy do towarzystwa, nianie i psy przewodnicy.

Typowe cechy tej rasy to spokój, spokój, pewność siebie, towarzyskość, umiejętność szybkiego uczenia się i zapamiętywania nowych rzeczy. Leonberger cudownie łączy spokojne usposobienie i przyjazną, zabawną postać. Nie charakteryzują się przejawem agresji, ale takie psy nie będą obrażać siebie i swojego pana.

Leonbergery to duże, potężne i harmonijnie zbudowane psy o potężnym ciele, o szerokiej wydłużonej głowie, stosunkowo długim, ale nie ostrym kufie. Bardzo wyrazisty jest wygląd psów tej rasy, który emanuje pewnością siebie, godnością i szlachetnością.

Łapy są silne, mocne i muskularne, grzbiet jest szeroki i równy, z dobrze zarysowanym kłębem.

Sierść Leonbergera jest bardzo obfita, gęsta, gęsta. Płaszcz jest długi, miękki i gładki. Wokół szyi płaszcz ma obszerny kołnierz przypominający lwią grzywę. Kolor - piaskowy, płowy, czerwony, czerwono-brązowy. Obowiązkowym warunkiem na zewnątrz jest obecność charakterystycznej czarnej maski na twarzy.

Podobnie jak inne duże i ciężkie psy, leonberger jest podatny na rozwój chorób stawów (dysplazja stawu biodrowego) i chorób układu mięśniowo-szkieletowego.

Popularna rasa dużych psów stróżujących i hodowlanych, wyhodowanych w Związku Radzieckim. Jest to bardzo stara rasa z historią około 2 tysięcy lat. Minimalny wzrost samców tej rasy wynosi 68-70 centymetrów, suki - 64-65 centymetrów. Średnia waga waha się między 45-50 kilogramami.

Psy tej rasy doskonale radzi sobie z zadaniami bezpieczeństwa i pasterskimi. Można im powierzyć ochronę każdej własności - czy to mieszkania, czy żywego inwentarza. Zwierzęta te cechuje nieustraszoność, determinacja, wierność, wrażliwość, dobra pamięć, zdolność uczenia się i inteligencja. Dobrze znoszą samotność, mogą spędzać godziny obserwując obszar chroniony, nie wymagając od właściciela większej uwagi.

Owczarki rasy kaukaskiej wydają się być podejrzane o obcych. Mają świetną intuicję, ale bardzo trudny charakter. Wybuchy agresji i gniewu są charakterystyczne dla wielu samców tej rasy, podczas których zwierzęta są w stanie roztrzaskać wszystko wokół siebie na kawałki.

Gniew jest jedną z charakterystycznych cech tej rasy.dlatego szczenięta powinny być wychowywane i szkolone od najmłodszych lat. Jeśli tego nie zrobisz lub z pogardą traktujesz prawidłowy trening psa, nie będzie to miało wpływu na psa w przyszłości.

Owczarki kaukaskie są potężnymi i masywnymi psami typu molossoid. Charakterystycznymi cechami ich nadwozia są duże, lekko wydłużone i napięte ciało, głęboka i szeroka klatka piersiowa, potężna głowa w kształcie klina z płaskim czołem i szerokim pyskiem.

Pojawienie się owczarków rasy kaukaskiej wywarło na innych silne wrażenie.

Tradycyjny kolor owczarków kaukaskich to szary wilk, czekoladowy brąz, płowy, czerwono-brązowy. Dozwolony jest również zróżnicowany kolor, a także obecność określonej ciemnej maski na twarzy.

Owczarek Kaukaski mieć dobre zdrowiejednak ta rasa nie jest bezpieczna od chorób typowych dla dużych psów. Tak więc bardzo często u zwierząt tej rasy występują skręty i zakręty powiek, dysplazja stawów, zapalenie kaletki, miopatia.

Rasa dużych psów typu molossoid, hodowanych w Danii. Wysokość samców w kłębie wynosi 75 centymetrów, a suk - 70 centymetrów. Waga osób w wieku dojrzałym jest w stanie osiągnąć 60 lub więcej kilogramów.

W czasach starożytnych przedstawiciele tej rasy byli wykorzystywani jako psy myśliwskie, marynowane i stróżujące. Fantastyczna siła i wytrzymałość pozwoliły brojlerom łatwo poradzić sobie z ochroną i wypasem bydła, wybiegiem dzików, niedźwiedzi i jeleni.

Po II wojnie światowej rasa była na skraju wyginięcia, ale starały się tego uniknąć starania zagranicznych opiekunów psów. Ale liczba brojlerów jest dziś niska, w wyniku czego szczenięta tej rasy są imponująco drogie.

Duńscy broholmczycy to potężne, atletycznie zbudowane psy o silnym, napiętym ciele, dużej głowie, długich i silnych łapach. Sierść - krótka, gęsta i twarda. Tradycyjny kolor to jasny beż, brązowa czerwień, ciemnoczerwona. Dozwolona jest obecność ciemnej maski na twarzy.

Broholmery doskonale nadają się na trening, są inteligentni, inteligentni, posłuszni. Ich cechami wyróżniającymi są spokojne usposobienie, oddanie, życzliwość. Te psy są ostrożne wobec obcych, ale bez powodu nie wykazują agresji.

Dość stara rasa bardzo dużych, korpulentnych psów, hodowanych w Hiszpanii. Samce mastifów Pirenejów osiągają w kłębie około 80 centymetrów, kobiety - około 73 centymetrów. Waga dorosłych wynosi co najmniej 70 kilogramów.

Pierwotnym celem psów tej rasy było wypas i ochrona bydła. Do tej pory mastify pirenejskie są używane przede wszystkim jako psy ochronne.

Przedstawicielami tej rasy są bardzo duże, potężne psy o harmonijnie złożonym, proporcjonalnym ciele, mocnych kościach, szerokiej masywnej głowie i silnych łapach.

Płaszcz - szorstki, średnio długi, ale nie puszysty. Standardowy kolor to biały z plamkami jasnoszarego, brązowo-czerwonego, czarnego, marmurowego lub piaskowego. Charakterystyczną cechą rasy jest maska ​​na twarzy.

Mastify Iberyjskie to bardzo inteligentne, lojalne i odpowiednie zwierzęta. Psy traktują swojego właściciela z wielką miłością i szacunkiem, ale są w stanie słuchać innych członków rodziny. Te luksusowe olbrzymy traktują dzieci bardzo ostrożnie, cierpliwie postrzegają swoje figle.

Mastify iberyjskie można trenować, co przyczynia się do ich wyjątkowej pamięci. Najczęściej mają dość ogólnego szkolenia, ponieważ umiejętności ochronne i ochronne u psów tej rasy są wrodzone. W niektórych przypadkach może być wymagana tylko niewielka korekta istniejących umiejętności.

Biorąc pod uwagę, że rasa ta pochodzi z gatunku Molossian, jego przedstawiciele charakteryzują się predyspozycjami do wielu określonych chorób.

Najstarsza rasa potężnych i potężnych psów hodowanych w Turcji. Wzrost samców i samic tej rasy może osiągnąć 80 centymetrów. Średnie wskaźniki masy wynoszą od 40 do 65 kilogramów.

W czasach starożytnych psy tej rasy były wykorzystywane do polowania na lwy i ochrony zwierząt gospodarskich przed zwierzętami drapieżnymi. Do tej pory Kangale są używane jako strażnicy chroniący stada farm. Opiekunowie psów twierdzą, że psy te nie mają konkurentów w zdolności do niezawodnego strzeżenia i ochrony zwierząt. Pomimo imponujących rozmiarów i wizualnej zwartości, Kangale są sposobem na osiągnięcie imponującej prędkości w ściganiu drapieżników.

Anatolian Shepherd Dogs to potężne psy o prostokątnym proporcjonalnym ciele, dużej szerokiej głowie i muskularnych kończynach. Sierść może być krótka lub umiarkowanie długa. Tradycyjny kolor to piaskowy, biały, pręgowany, płowy, biały ze śladami herbatników. Preferowana jest ciemna maska.

Kangale są bardzo łatwe do trenowania, łatwe do nauczenia. Cechuje je subtelny umysł, błyskawiczna reakcja, nieufność do obcych. Kangale traktują dzieci z wielką starannością, aby można było bez obaw powierzyć im rolę uważnej niani.

Planując zdobycie psa dużej lub gigantycznej rasy, potencjalny właściciel musi wziąć pod uwagę wiele niuansów związanych z selekcją, utrzymaniem, opieką i edukacją tych zwierząt. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę fakt, że takie psy wymagają mistrza o określonej postaci, zdolnego do zajmowania dominującej pozycji i umiejętności właściwego obchodzenia się z dużymi psami.

Na samym początku powinieneś zdecydować o celu pozyskania psa dużej rasy. Najczęściej takie zwierzęta są przynoszone w celu ochrony domu, ochrony rodziny i mienia. Często duże psy są nabywane do roli towarzyszy, które mogą rozjaśnić wypoczynek właściciela i członków jego rodziny.

Wybór rasy zależy od celu, do którego dąży potencjalny właściciel dużego psa.

Ważne jest wcześniejsze zapoznanie się ze standardami rasy, którą lubisz i wymaganiami dotyczącymi jej wyglądu zewnętrznego.Jeśli szczeniak zostanie pozyskany w celu dalszego uczestnictwa w imprezach wystawienniczych, należy dokładnie przestudiować jego rodowód, zapytać o osiągnięcia i nagrody jego rodziców. W takim przypadku nawet na etapie wyboru szczeniaka należy całkowicie wykluczyć z niego ewentualne wady dyskwalifikujące.

Jeśli potencjalny właściciel planuje zdobyć zwierzę wyłącznie dla siebie, to Szczeniaki pasujące do ras mogą odgrywać drugorzędną rolę.

Szczególną uwagę należy zwrócić na zachowanie szczeniaka. Powinien być zwinny, wesoły, aktywny, czujny, ale nie agresywny ani tchórzliwy. Zdrowy szczeniak wykazuje ciekawość i zainteresowanie nieznajomymi, chętnie bawi się ze swoimi braćmi. Podczas ruchu szczeniak nie powinien kuleć ani przewracać się na boki. Takie wady chodu często wskazują na problemy ze stawami i słabą koordynację.

Pomimo faktu, że wiele psów dużych ras jest w stanie zapuścić korzenie w mieszkaniach miejskich, najlepiej trzymać je w prywatnym domu - w wolierze, która ma wystarczającą powierzchnię. Trzymanie takich psów na łańcuchu jest zdecydowanie odradzane.

Duże psy wymagają nie tylko wystarczającej ilości wolnej przestrzeni, ale także regularnej aktywności fizycznej. Prawie wszystkie psy dużych ras są predysponowane do otyłości, co z kolei często prowadzi do cukrzycy, rozwoju chorób stawów i układu mięśniowo-szkieletowego.

Zwierzęta te wymagają odpowiedniej diety wzbogaconej witaminami i minerałami.

O cechach największych ras psów, patrz poniżej.