Koty Sfinks z włosami: czy istnieją, jak się nazywają i dlaczego tak się dzieje?

Pojawienie się bezwłosych sfinksów w ubiegłym wieku przestraszyło i zachwyciło ludzi. Wielu nie rozumiało, jak kochać łysego kota. W końcu to zwierzę powinno być miękkie i puszyste, przyjemne w dotyku, prawdziwy antydepresant.

Minęło około dwudziestu lat i zmieniło się podejście do sfinksów. Jeśli hodujesz tę rasę, spodziewaj się całkowitego braku wełny. Internet jest pełen oburzeń, takich jak: „Kupiłem sfinksa i ma coraz większy puch, co mam zrobić? Może nie jest sfinksem?

Nie musisz nic robić - po prostu kochaj zwierzę. Sfinksy są różne, a obecność wełny u niektórych gatunków jest normalna. Aby zrozumieć, czy sfinksy mają włosy, podamy opis niektórych gatunków tego zwierzęcia.

Pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku pierwszy bezwłosy kot urodził się w Rostowie nad Donem. Od tego zaczęła się sfinksy rasy Don. U rasy Don łysienie wynika z obecności dominującego allelu Hbl w genotypie. Wyróżnia się cztery główne grupy tego gatunku: głodujący, trzodę, welur, pędzel.

Nazwa mówi sama za siebie - kocięta rodzą się bez cienia włosów. Ponadto mogą nie mieć wąsów i brwi, a także wrażliwych włosów na nogach. Skóra takich zwierząt przypomina gumę lub plastelinę, jest ciepła, lepka, z dużą ilością fałd na głowie i ciele. Dzieci mogą rodzić się z otwartymi oczami, jak ma to miejsce u ludzi.

Najlepsza elastyczna skóra nie ma jeszcze ostatecznego koloru.Przyszły kolor zwierzęcia (niebieski, czarny, cętkowany) można rozpoznać po podkładkach na jego stopach. Zimą niektóre osobniki stają się rzadkie, ale wiosną znika.

Kocięta rodzą się z ledwo zauważalnym puchem na całej powierzchni skóry, jak brzoskwinie. Dotykowe doznania dotykania skóry są bardzo przyjemne i niezwykłe, koty przypominają pluszowe zabawki. Po dwóch latach linia włosów staje się cieńsza, cebulki obumierają, a zwierzęta stają się całkowicie łyse.

Welur, jak stado, tylko wizualnie wygląda na łysego - biorąc kociaka w dłonie, czujesz miękki puch na całym ciele, jak stos na tkaninie welurowej. W przeciwieństwie do stada, na zwierzęciu tego typu stos jest dłuższy i grubszy, szczególnie na kufie, nogach i ogonie. Korona pozostaje absolutnie łysa. Głaszcząc dziecko po włosach, możesz zauważyć, jak szybko przywracana jest jego równa linia włosów.

Welurowe kocięta są podzielone na typy w zależności od stanu ich sierści. Łatwe - ma minimalną długość włosów wynoszącą dwa milimetry. Na nogach są grubsze niż na ciele. Niektóre kocięta mają sztywne włosy, podczas gdy inne mają miękkie włosy. Na koronie nie ma wełny.

Wełna punktowa ma stosunkowo długi stos (cztery milimetry) na twarzy, ogonie i kończynach. Punkty powstają zimą, a następnie ich ekspresja maleje.

Wygląd puchaty - kot jest całkowicie przykryty delikatnym falistym, raczej długim stosem. Ponadto zwierzę ma zaskakująco słodki ogon.

Pędzel tłumaczy się jako „szczecina”. Włosy tych zwierząt naprawdę wyglądają jak stara szczotka - twarda, rzadka i poskręcana. Są zwierzęta z łysą głową, szyją i kończynami. Gatunek ten służy do utrzymania populacji, ale nie ma wartości dla hodowcy i nie będzie czekał na tytuły na wystawach. Szczotki są dobre jako rodzic, aby kontynuować wygląd. Faktem jest, że nie można krzyżować dwóch nagich osobników - prowadzi to do mutacji i martwych kociąt.

Pędzel może zrzucić włosy o półtora roku, ale nie dotyczy to jego gęstego wyglądu. Jego płaszcz jest tak gruby, że nie widać przez niego skóry. Szczególnie dobrze urósł z nim ogon, a także dużo włosów na nogach i klatce piersiowej.

Historia sfinksa kanadyjskiego rozpoczęła się dwadzieścia lat wcześniej niż don, kiedy w 1966 roku urodził się łysy kotek z kotem domowym w Kanadzie. Takie zjawiska miały miejsce wcześniej, wśród różnych narodów, ale dzieci bez wełny uważano za mutację i odrzucono. Tylko kanadyjski kotek zainteresował hodowców i stał się prekursorem nowej rasy, zwanej sfinksem na całym świecie. W Rosji do nazwy dodano słowo „kanadyjski”, aby nie mylić go z Donem i Petersburgiem.

W przeciwieństwie do Dona mutacja gatunku kanadyjskiego jest wyrażana przez recesywny gen łysienia. Najczęściej sfinksy zachowują nawet dorosłe wełny za uszami, ogonem, kończynami lub nosem, nawet w wieku dorosłym.

Koty bez włosów, z dużą ilością fałd, wyglądają jak kosmici. Wszystkie są nazywane sfinksami i nie wszyscy wiedzą, że ta rasa ma własne gatunki, które różnią się od siebie. Sfinksy Kanadyjskie i Don są obdarzone następującymi różnicami:

• gatunki mają różne geny łysienia (dominujące i recesywne);
• Sfinksy kanadyjskie są zawsze pokryte ledwo zauważalnym puchem, a sfinksy Dona mogą być absolutnie pozbawione wełny („guma”);
• Kanadyjskie osobniki mają duże, okrągłe oczy, zaś osobniki Dona mają część migdałową;
• Kanadyjczycy w ogóle nie mają wąsów;
• u gatunku Don ogon ma przeciętną długość i grubość, jest prosty i raczej silny, w przeciwieństwie do Kanadyjczyków, u których ogon jest słaby, cienki z końcem na końcu;
• Donowie mają silny tułów i silny układ mięśniowy, w przeciwieństwie do słabo rozwiniętych mięśni Kanadyjczyków.

Rasa została wyhodowana w Petersburgu w 1994 roku. Gen recesywny stanowi podstawę łysienia. Przodkami tego gatunku byli Don Sfinksy. Rasa ta wyróżnia się eleganckim, smukłym wyglądem, wydłużonym pyskiem z owalnymi oczami i dużymi uszami rozchylonymi po bokach.

Oprócz zwierząt bez wełny, piterbolds, jak don Sfinksy, mają różnorodne osobniki z wełnianą powłoką: pędzel, welur, stado, proste włosy. Zastanówmy się nad tą drugą odmianą, ponieważ poprzednie gatunki zostały uwzględnione w przeglądzie rasy Don.

Gatunek opiera się na selekcji kotów syjamskich i orientalnych z sfinksami. Zwierzęta te nie mają genu łysienia, mają normalne włosy i wąsy. Płaszcz jest krótki, ściśle przylegający do ciała, we wschodnim stylu. Kolor piterbold często powtarza kolor przodków - grupy syjamskiej i orientalnej.

Pojawienie się nowej sierści na zwierzęciu tej rasy lub, przeciwnie, jej zniknięcie po wzroście wełnistych kociąt, wiąże się z wieloma czynnikami. Nie będzie jednoznacznej odpowiedzi. Przyczyny mogą być następujące:

• szczepienia czasami wpływają na wygląd owłosienia;
• objawy hormonalne osobnika związane z rodzeniem kociąt;
• zły wybór paszy;
• warunki pogodowe;
• kastracja.

Jeśli potomstwo ma doskonałych rodziców, ale jeden z kociąt wciąż urodził się z włosami, nie zapominaj, że miał prababki i pradziadki, którzy nagrodzili dziecko włosami.

• Hipoalergiczność sfinksów to mit. Nawet przy braku włosów ciało zbyt wrażliwych ludzi może reagować na pot i ślinienie się zwierzęcia.
• Sfinksy wyróżniają się wśród rodziny kotów nie tylko fantastycznym wyglądem, ale także psim charakterem: życzliwy, wierny, przywiązany do właściciela.
• Koty tej rasy mogą łatwo dogadać się ze wszystkimi zwierzętami domowymi, ale jeśli pozwolą im wybierać towarzyszy, wolą sfinksy.
• Sfinksy mają duże rozpraszanie ciepła, więc lubią jeść ciasno - tylko szybki metabolizm ratuje je przed otyłością.
• Zanim rasa stała się znana, właściciele próbowali leczyć zmutowane łyse kocięta.
• Koty lubią spać z właścicielami pod kołdrą, opierając głowy na poduszce.
• Sfinksy potrafią się opalać i pocić jak ludzie.
• Przedstawiciele tej rasy żyją do czternastu lat, chociaż zdarzają się przypadki, gdy zwierzęta przeżyły do ​​dziewiętnastego roku życia.

Sfinksy są niezwykłymi zwierzętami, mają charakterystyczny wygląd, dobrą inteligencję i życzliwość, czyli wszystko, co jest potrzebne dla wspaniałego zwierzaka i dobrego przyjaciela.

Dowiesz się więcej o kotach Sfinks z włosami z poniższego filmu.