Ważne cechy etykiety mowy

Dzisiaj mowa poprawna i kulturowa nie zajmuje już swojej dominującej pozycji w społeczeństwie. Większość ludzi komunikuje się bez wzajemnego szacunku i szacunku, powodując w ten sposób nieporozumienia, niepotrzebne kłótnie i nadużycia.

Przede wszystkim musisz dowiedzieć się, czym jest etykieta. Podsumowując większość definicji, możemy dojść do wniosku, że etykieta jest zbiorem ogólnie przyjętych zasad dotyczących norm zachowania, wyglądu, a także komunikacji między ludźmi. Z kolei etykieta mowy jest pewną ustaloną językową normą komunikacji w społeczeństwie.

Ta koncepcja pojawiła się we Francji za panowania Ludwika XIV. Specjalne „etykiety” zostały wręczone dworom i kawalerom - karty, na których napisano zalecenia, jak się zachować przy stole bankietowym, kiedy piłka jest trzymana, goście zagraniczni są uroczyście mile widziani, itd. W taki „obowiązkowy” sposób ustanowiono zachowanie, które ostatecznie wszedł do zwykłych ludzi.

Od niepamiętnych czasów po dziś dzień w kulturze każdego etnosu istniały i istniały własne specjalne normy komunikacji i zachowania w społeczeństwie. Reguły te pomagają taktownie nawiązać kontakt słowny z osobą bez naruszania jej osobistych uczuć i emocji.

Cechy etykiety mowy mają szereg właściwości językowych i społecznych:

1. Konieczność wykonywania formularzy etykiet. Oznacza to, że jeśli dana osoba chce być pełnoprawną częścią społeczeństwa (grupą ludzi), musi przestrzegać ogólnie przyjętych norm zachowania. W przeciwnym razie społeczeństwo może go odrzucić - ludzie nie będą chcieli się z nim komunikować, utrzymywać bliskich kontaktów.
2. Etykieta mowy jest uprzejmością publiczną. Komunikowanie się z osobą o dobrych manierach jest zawsze pochlebne, a szczególnie przyjemne jest udzielanie sobie wzajemnego „miłego” słowa. Przypadki, gdy ludzie są dla siebie nieprzyjemni, ale skończyli w tym samym zespole. Pomoże w tym etykieta mowy, ponieważ wszyscy ludzie chcą wygodnej komunikacji bez przekleństw i ostrych wyrażeń.
3. Konieczność przestrzegania formuł mowy. Mowa osoby kulturalnej nie może obejść się bez sekwencji etapów. Początek rozmowy zawsze zaczyna się od powitania, następnie główna część - rozmowa. Dialog kończy się pożegnaniem i niczym innym.
4. Wygładzanie konfliktów i sytuacji konfliktowych. Terminowe „przepraszam” lub „przepraszam” pomoże uniknąć niepotrzebnych konfliktów.
5. Umiejętność pokazania poziomu relacji między rozmówcami. W przypadku osób z bliskiego otoczenia z reguły używa się cieplejszych słów powitania i komunikacji („Cześć”, „Jak cieszę się, że cię widzę” itp.). Nieznajomi ludzie po prostu stosują się do „oficjalności” („Cześć”, „Dzień dobry”).

Sposób komunikacji z ludźmi jest zawsze bezpośrednim wskaźnikiem poziomu wykształcenia danej osoby. Aby stać się godnym członkiem społeczeństwa, konieczne jest kształtowanie w sobie umiejętności komunikacyjnych, bez których bardzo trudno będzie we współczesnym świecie.

Od momentu urodzenia dziecko zaczyna otrzymywać niezbędną wiedzę do kształtowania umiejętności. Umiejętność konwersacji jest podstawą świadomej komunikacji, bez której trudno jest istnieć. Teraz poświęca się mu dużą uwagę nie tylko w rodzinie, ale także w instytucjach edukacyjnych (szkoła, uniwersytet). Kultura komunikacji jest rozumiana jako model zachowań mowy, na który należy polegać podczas rozmowy z inną osobą. Jego pełne ukształtowanie zależy od wielu elementów: środowiska, w którym dana osoba dorastała, poziomu wykształcenia rodziców, jakości otrzymanego wykształcenia, osobistych aspiracji.

Budowanie kultury umiejętności komunikacyjnych jest długim i złożonym procesem. Opiera się na wielu celach i osiągniętych celach, dzięki którym możesz w pełni opanować umiejętność taktownej i grzecznej komunikacji z ludźmi w świeckim społeczeństwie i w domu. Mają one na celu (cele i zadania) rozwinięcie następujących cech:

1. towarzyskość jako indywidualna własność osoby;
2. tworzenie relacji komunikacyjnych w społeczeństwie;
3. brak izolacji od społeczeństwa;
4. aktywność społeczna;
5. zwiększone wyniki w nauce;
6. rozwój szybkiego dostosowania się jednostki do różnych działań (gier, edukacji itp.).

Każdy widzi i odczuwa niewidzialny związek między kulturą mowy a etykietą. Wydaje się, że pojęcia te są sobie absolutnie bliskie i równe, ale nie jest to do końca prawda. Najpierw musisz ustalić, co stanowi kulturę w szerokim znaczeniu.

Kultura jest rozumiana jako obecność pewnych cech komunikacyjnych i wiedzy, dobra lektura, w wyniku czego wystarczające słownictwo, znajomość wielu zagadnień, obecność edukacji, a także umiejętność zachowania się w społeczeństwie i samotności z samym sobą.

Z kolei kultura rozmowy lub komunikacji jest obrazem mowy osoby, jej zdolności do prowadzenia rozmowy, wyrażania swoich myśli w uporządkowany sposób. Ta koncepcja jest bardzo trudna do zrozumienia, dlatego wciąż toczy się wiele dyskusji na temat dokładności tej definicji.

W Rosji i za granicą ten językoznawstwo jako nauka zajmuje się opracowywaniem zasad komunikacji i ich systematyzacją.Kultura mowy oznacza także studiowanie i stosowanie zasad i norm mowy pisemnej i ustnej, interpunkcji, akcentologii, etyki i innych sekcji językoznawstwa.

Z naukowego punktu widzenia mowa jest definiowana jako „dobra” lub „zła”. Oznacza to prawidłowe użycie słów w różnych sytuacjach językowych. Przykłady:

• „Ehay już w domu! „(Mów poprawnie - idź);
• „Położyć chleb na stole?” „(Słowo„ lay ”nie jest używane bez prefiksów, dlatego konieczne jest stosowanie tylko takich poprawnych formularzy - wstawianie, rozkładanie, nakładanie itp.)

Jeśli dana osoba nazywa się kulturą, zakłada się, że ma wiele charakterystycznych cech: ma duże lub wyższe średnie słownictwo, zdolność do prawidłowego i prawidłowego wyrażania swoich myśli, obecność chęci podniesienia poziomu wiedzy w dziedzinie językoznawstwa i standardów etycznych. Od czasów starożytnych do dnia dzisiejszego standardem etykiety i wysoce kulturalnej komunikacji jest mowa literacka. W dziełach klasycznych leży podstawa poprawnego języka rosyjskiego. Dlatego możemy śmiało powiedzieć, że etykieta mowy jest w pełni powiązana z kulturą komunikacji.

Bez wysokiej jakości edukacji, dobrego wychowania i szczególnego pragnienia poprawy jakości komunikacyjnych osoba nie będzie w stanie w pełni obserwować kultury mowy, ponieważ po prostu będzie dla niej nowa. Szczególny wpływ na kształtowanie się kultury językowej jednostki wywiera środowisko. Zwyczaje mowy są „wypracowywane” właśnie wśród przyjaciół i krewnych.

Ponadto kultura mowy jest bezpośrednio związana z taką kategorią etyczną, jak grzeczność, która z kolei charakteryzuje także mówiącego (osobę uprzejmą lub niegrzeczną). W związku z tym możemy powiedzieć, że ludzie, którzy nie przestrzegają norm komunikacji, pokazują swojemu rozmówcy brak kultury, brak manier i nieuprzejmość. Na przykład dana osoba nie przywitała się na początku rozmowy, używa wulgaryzmów, przekleństw, nie używa szacunkowego odwołania „ciebie”, gdy było to oczekiwane i dorozumiane.

Etykieta mowy ma wiele ważnych funkcji. Bez nich trudno jest wyrobić sobie wyobrażenie o nim, a także zrozumieć, jak to się objawia w czasie komunikacji między ludźmi.

Jedną z dominujących funkcji języka jest komunikatywność, ponieważ podstawą etykiety mowy jest komunikacja. Z kolei składa się z szeregu innych zadań, bez których nie mógłby w pełni funkcjonować:

• Sociative (mające na celu nawiązanie kontaktu). Oznacza to początkowe nawiązanie komunikacji z rozmówcą, przy zachowaniu uwagi. Język migowy odgrywa szczególną rolę na etapie nawiązywania kontaktu. Z reguły ludzie patrzą oko w oko, uśmiechają się. Zwykle odbywa się to nieświadomie, na poziomie podświadomości, aby pokazać radość ze spotkania i rozpoczęcia dialogu, wyciągają rękę w celu uścisku dłoni (przy bliskiej znajomości).
• Konotacyjny. Ta funkcja ma na celu wykazanie uprzejmości względem siebie. Dotyczy to zarówno początku dialogu, jak i całej komunikacji jako całości.
• Regulacyjne. Ma bezpośrednie połączenie z powyższym. Z nazwy jasno wynika, że ​​reguluje relacje między ludźmi podczas komunikacji. Ponadto jego celem jest przekonanie rozmówcy o czymś, zachęcenie go do działania lub odwrotnie, aby zakazać robienia czegoś.
• Emocjonalny. Każda rozmowa ma swój poziom emocjonalności, który jest ustalany od samego początku. Zależy to od stopnia znajomości ludzi, pokoju, w którym się znajdują (miejsce publiczne lub przytulny stolik w rogu kawiarni), a także od nastroju każdej osoby w czasie wystąpienia.

Niektórzy lingwiści uzupełniają tę listę o następujące funkcje:

• Tryb rozkazujący. Implikuje wpływ przeciwników na siebie nawzajem podczas rozmowy poprzez gesty i mimikę twarzy. Za pomocą otwartych pozycji możesz pozyskać osobę, przestraszyć lub wywrzeć presję, „zwiększając głośność” (głośnik podnosi wysoko i szeroko ręce, rozkłada nogi, patrzy w górę).
• Polemika dyskusyjna. Innymi słowy, spór.

W oparciu o powyższe funkcje wyróżnia się następującą serię właściwości etykiety mowy:

1. dzięki niemu człowiek może poczuć się jak część zespołu;
2. pomaga ustanowić komunikację między ludźmi;
3. pomaga znaleźć informacje o rozmówcy;
4. dzięki niemu możesz okazać szacunek przeciwnikowi;
5. Etykieta mowy pomaga ustalić pozytywny nastrój emocjonalny, co pomaga przedłużyć rozmowę i nawiązać bardziej przyjazny kontakt.

Jeśli przejdziemy do współczesnego słownika języka rosyjskiego, wówczas możemy znaleźć definicję mowy jako formy komunikacji między ludźmi za pomocą dźwięków, które stanowią podstawę słów składających się na zdania i gesty.

Z kolei mowa jest wewnętrzna („dialog w głowie”) i zewnętrzna. Komunikacja zewnętrzna jest podzielona na pisemną i ustną. A komunikacja ustna przybiera formę dialogu lub monologu. Ponadto język pisany jest drugorzędny, a ustny - podstawowy.

Dialog to proces komunikacji między dwiema lub więcej osobami w celu wymiany informacji, wrażeń, doświadczeń, emocji. Monolog to mowa jednej osoby. Może być adresowany do odbiorców, do siebie lub do czytelnika.

Język pisany ma bardziej konserwatywną strukturę niż język mówiony. Ona również „domaga się” stosowania znaków interpunkcyjnych, których celem jest przekazanie dokładnej intencji i elementu emocjonalnego. Pisanie słów w liście to złożony i interesujący proces. Przed napisaniem czegoś osoba zastanawia się, co dokładnie chce powiedzieć i przekazać czytelnikowi, a następnie jak to zapisać poprawnie (gramatycznie i stylistycznie).

Dźwiękowa komunikacja werbalna to język mówiony. Jest to sytuacyjne, ograniczone czasowo i zakresem przestrzeni, w której mówca mówi bezpośrednio. Komunikacja ustna może charakteryzować się takimi kategoriami jak:

• treść (poznawcza, materialna, emocjonalna, motywująca do działania i aktywności);
• technika interakcji (komunikacja oparta na rolach, biznes, społeczna itp.);
• cel komunikacji.

Jeśli mówimy o mowie w świeckim społeczeństwie, wówczas w tej sytuacji ludzie komunikują się na tematy określone w etykiecie mowy. W rzeczywistości jest to pusta, bezcelowa i grzeczna komunikacja. Do pewnego stopnia można go nazwać obowiązkowym. Ludzie mogą postrzegać zachowanie osoby jako zniewagę po swojej stronie, jeśli nie komunikuje się i nie wita nikogo na spotkaniu towarzyskim lub imprezie firmowej.

W rozmowie biznesowej głównym zadaniem jest osiągnięcie porozumienia i akceptacji ze strony przeciwnika w dowolnej interesującej sprawie lub interesie.

Celem każdego aktu mowy jest wpływanie na rozmówcę. Rozmowa została stworzona w celu przekazania informacji osobie, dobrej zabawy, przekonania go o czymś. Mowa jest unikalnym zjawiskiem, które obserwuje się tylko u człowieka. Im bardziej merytoryczny i wyrazisty, tym większy będzie efekt.

Wyróżnia się następujące elementy mowy:

• Treść Jest to jeden z najważniejszych elementów, ponieważ odzwierciedla prawdziwą wiedzę mówcy, jego słownictwo, czytelność i umiejętność przekazania słuchaczom głównego tematu rozmowy. Jeśli mówca „unosi się” w temacie, jest słabo poinformowany i używa niezrozumiałych wyrażeń i zwrotów, wówczas słuchacz natychmiast to zrozumie i straci zainteresowanie. Jeśli jest to często obserwowane dla osoby, wówczas zainteresowanie nią jako osobą wkrótce zostanie utracone.
• Naturalna mowa. Przede wszystkim osoba musi być pewna tego, co mówi i jak to mówi. Pomoże to naturalnie zaangażować się w dialog, nie przyjmując żadnej roli. Ludziom łatwiej jest dostrzec spokojną mowę bez „oficjalności” i udawania. Bardzo ważne jest, aby postawa mówiącej osoby była również naturalna. Wszystkie ruchy, zakręty, kroki powinny być płynne, mierzone.

• Skład Jest to spójny, uporządkowany układ części mowy i ich logiczna relacja. Kompozycja jest podzielona na pięć etapów: nawiązanie kontaktu, wprowadzenie, główna mowa, zakończenie, podsumowanie. Jeśli usuniesz jeden z nich, wówczas przekazywanie informacji będzie bardziej złożonym procesem.
• Wyczyść. Zanim cokolwiek powiesz, musisz pomyśleć o tym, czy słuchacz zrozumie cię poprawnie. Dlatego konieczne jest wybranie odpowiednich stylistycznych środków wyrazu myśli. Mówiący powinien wyraźnie i umiarkowanie głośno wymawiać słowa, utrzymywać określone tempo (niezbyt szybko, ale nie wolno), a zdania na całej długości są umiarkowane. Spróbuj ujawnić znaczenie skrótów i skomplikowanych obcych pojęć.
• Emocjonalność Oczywiste jest, że ludzka mowa zawsze powinna przekazywać pewien odsetek emocji. Można je przekazać za pomocą intonacji, ekspresji i „soczystych” słów. Dzięki temu przeciwnik będzie w stanie w pełni zrozumieć istotę rozmowy i zainteresować się nią.
• Kontakt wzrokowy. Ten element mowy pomaga nie tylko nawiązać kontakt, ale także go utrzymać. Poprzez kontakt wzrokowy ludzie wykazują zainteresowanie, a także zaangażowanie w rozmowę. Ale kontakt wzrokowy musi być ustawiony prawidłowo. Jeśli przyjrzysz się uważnie i nie mrugniesz, rozmówca może postrzegać to jako akt agresji.
• Komunikacja niewerbalna. Gesty, mimika i postawy odgrywają dużą rolę podczas rozmowy. Pomagają przekazywać informacje, wyrażają swoje podejście do wypowiadanych słów i przekonują rozmówcę. Zawsze miło jest słuchać osoby, która „pomaga” sobie twarzą i rękami. Zwykła komunikacja werbalna jest nudna i sucha, bez gestów i mimiki.

• Poprawność Mowa osoby musi być poprawna, bez błędów mowy i zastrzeżeń.
• Umiar Brevity jest siostrą talentu. Im mniejsze i bardziej informacyjne zdania, tym bardziej rozmówca zrozumie. W rozmowie nikt nie lubi „wody”.
• Technika i sposób wypowiedzi. Wielu zauważyło, że słuchanie jednej konkretnej osoby jest znacznie przyjemniejsze od drugiej. To zależy od stylu komunikacji. Głos osoby mówiącej nie powinien być zbyt głośny, spokojny, słowa powinny być wymawiane wyraźnie, bez „pożerania” zakończeń.
• „Dodatkowe” słowa. Dotyczy to tak zwanych pasożytniczych słów. Wypełniają niezręczne pauzy lub miejsca w zdaniu, w których osoba nie wie, co powiedzieć („tak powiedzieć”, „w skrócie”, „tutaj”, „dobrze”, „faktycznie” itp.). Należy się ich pozbyć, ponieważ nie dają mowy o pięknie.

Czasami komunikacja niewerbalna może pokazać więcej, niż dana osoba próbuje powiedzieć. W związku z tym w trakcie komunikacji z nieznajomym, zarządem lub współpracownikiem należy monitorować swoje gesty i ruchy. Niewerbalna transmisja informacji jest prawie nieświadoma i może wpływać na emocjonalny nastrój rozmowy.

Język ciała obejmuje gesty, postawy, mimikę twarzy.Z kolei gesty są indywidualne (mogą być związane z cechami fizjologicznymi, nawykami), emocjonalne, rytualne (kiedy osoba jest chrzczona, modli się itp.) I ogólnie akceptowane (aby uścisnąć dłoń).

Ważnym śladem w mowie ciała jest aktywność człowieka. Może się również różnić w zależności od czynników środowiskowych.

Rozmowa z urzędnikiem lub szefem nie zawsze jest przeprowadzana, kiedy naprawdę chcesz. Dlatego musisz kontrolować swoje ciało, aby uniknąć nieprzyjemnych pytań.

Mistrzowie oratorium radzą, aby nie zaciskać rąk, nie ukrywać rąk do tyłu (postrzegane jako zagrożenie), starać się nie zamykać (krzyżować nogi, kłaść stopę na stopie w nieetyczny sposób, aby palec u nogi wbił się w rozmówcę).

Szczególną uwagę należy zwrócić na mięśnie twarzy. To, co jest w duszy, jest na twarzy. Oczywiście, kiedy rozmawiasz z bliskim przyjacielem, możesz uwolnić się od emocji, ale w sferze biznesowej jest to niedopuszczalne. Podczas wywiadów, negocjacji i spotkań biznesowych najlepiej nie ściskać ani nie przygryzać ust. (więc osoba wyraża swoją nieufność i troskę) spróbuj spojrzeć w oczy lub na całą publiczność. Jeśli spojrzenie jest stale odwracane w bok lub w dół, wówczas osoba wyraża swoją bezinteresowność, zmęczenie.

Zgodnie z regułami etykiety mowy z nieznajomymi iw oficjalnym otoczeniu lepiej jest zachować spokój, bez niepotrzebnych wycieków emocjonalnych. Jeśli chodzi o zwykłą codzienną komunikację z przyjaciółmi i rodziną, w tym przypadku możesz pozwolić sobie na relaks, tak aby gesty i postawa były echem wypowiadanych słów.

Etykieta mowy wymaga przestrzegania pewnych norm, ponieważ bez nich kultura komunikacji nie istniałaby. Zasady są podzielone na dwie grupy: ściśle zakazującą i bardziej zalecającą z natury (są one określone przez sytuację i miejsce, w którym odbywa się komunikacja). Zachowanie mowy ma również swoje własne zasady.

Treść norm mowy obejmuje:

• zgodność języka z normami literackimi;
• wytrzymałość fazy (najpierw przychodzi powitanie, potem główna część rozmowy, potem koniec rozmowy);
• Zapobieganie przekleństwom, niegrzeczności, nietaktownemu i lekceważącemu zachowaniu;
• wybór tonu i sposobu komunikacji odpowiedniego do sytuacji;
• stosowanie dokładnej terminologii i profesjonalizmu bez błędów.

Reguły etykiety mowy wymieniają następujące reguły komunikacji:

• w swojej mowie należy unikać „pustych” słów, które nie mają znaczenia, a także monotonnych zwrotów i wyrażeń; Komunikacja powinna odbywać się na poziomie dostępnym dla rozmówcy, przy użyciu jasnych słów i zwrotów.
• w trakcie dialogu pozwól przeciwnikowi zabrać głos, nie przerywaj mu i słuchaj końca;
• najważniejsze jest być grzecznym i troskliwym.

Sercem każdej rozmowy jest szereg norm i zasad, których należy przestrzegać. W etykiecie mowy rozróżnij pojęcie formuł mowy. Pomagają „rozłożyć” rozmowę między ludźmi na etapy. Wyróżnia się następujące etapy konwersacji:

• Rozpoczęcie komunikacji (powitanie rozmówcy lub poznanie go). Tutaj z reguły osoba wybiera formę leczenia. Wszystko zależy od płci osób podejmujących dialog, ich wieku i stanu emocjonalnego. Jeśli są nastolatkami, mogą powiedzieć sobie: „Cześć! „I to będzie normalne.W przypadku, gdy osoby rozpoczynające rozmowę mają różne grupy wiekowe, lepiej użyć słów „Cześć”, „Dzień dobry / wieczór”. Kiedy są to starzy znajomi, komunikacja może rozpocząć się bardzo emocjonalnie: „Cieszę się, że cię widzę! „” Ile lat, ile zim! „. Na tym etapie nie ma ścisłych przepisów, jeśli jest to zwykła codzienna komunikacja, ale w przypadku spotkań biznesowych konieczne jest przestrzeganie „wysokiego” stylu.
• Główna rozmowa. W tej części rozwój dialogu zależy od sytuacji. Może to być zwyczajne ulotne spotkanie na ulicy, uroczyste wydarzenie (ślub, rocznica, urodziny), pogrzeb lub spotkanie w biurze. W przypadku, gdy jest to rodzaj wakacji, formuły komunikacji są podzielone na dwie gałęzie - zaproszenie rozmówcy na uroczystość lub ważne wydarzenie i gratulacje (przemówienie gratulacyjne z życzeniami).
• Zaproszenie. W tej sytuacji lepiej użyć następujących słów: „Chciałbym cię zaprosić”, „Cieszę się, że cię zobaczę”, „Przyjmij moje zaproszenie” itp.
• Życzenia. Oto formuły mowy: „przyjmij moje gratulacje z głębi serca”, „pozwól mi pogratulować”, „w imieniu całego kolektywu życzę…” itp.

• Smutne wydarzeniazwiązane z utratą ukochanej osoby itp. Bardzo ważne jest, aby zachęcające słowa nie brzmiały sucho i oficjalnie, bez odpowiedniego emocjonalnego zabarwienia. Śmieszne i niewłaściwe jest komunikowanie się z osobą w takim smutku z uśmiechem i aktywnymi gestami. W tych trudnych dla człowieka dniach należy użyć następujących zwrotów: „przyjmij moje kondolencje”, „szczerze współczuj swojemu żalowi”, „bądź silny w duchu” itp.

• Dni w pracy. Należy rozumieć, że komunikacja z kolegą, podwładnym i liderem będzie miała różne formuły etykiety mowy. W dialogu z każdą z wymienionych osób słowa komplementy, porady, zachęty, prośba o usługę itp.

• Wskazówki i prośby. Kiedy osoba doradza przeciwnikowi, stosowane są następujące wzorce: „Chciałbym ci doradzić ...”, „jeśli tak, to dam ci radę”, „doradzam” itp. Łatwo się zgodzić, że czasem trudno jest zapytać kogoś o usługę i niewygodne. Wychowany mężczyzna poczuje się trochę niezręcznie. W takiej sytuacji używają następujących słów: „czy mogę cię zapytać o ...”, „nie uważaj tego za niegrzeczne, ale potrzebuję twojej pomocy”, „proszę pomóż mi” itd.

• Podziękowania. Bardziej przyjemnie jest wyrażać wdzięczność, ale należy ją również odpowiednio przedstawić: „Dziękuję z całego serca”, „Jestem ci bardzo wdzięczny”, „dziękuję” itp.
• Komplementy i słowa zachęty wymagają również właściwego zgłoszenia. Ważne jest, aby osoba zrozumiała, komu komplementuje, ponieważ zarząd może to postrzegać jako pochlebstwo, a nieznajomy uzna ją za niegrzeczną lub kpinę. Dlatego regulowane są tutaj następujące wyrażenia: „jesteś doskonałym towarzyszem”, „twoje umiejętności w tym zakresie bardzo nam pomogły”, „dzisiaj dobrze wyglądasz” itp.

• Nie zapomnij o formie odwołania do osoby. Wiele źródeł wskazuje, że w pracy iu nieznanych osób lepiej jest stosować formę „ty”, ponieważ „ty” jest bardziej osobistym i codziennym urokiem
• Zakończenie komunikacji. Po osiągnięciu punktu kulminacyjnego rozmowy rozpoczyna się trzeci etap - logiczny koniec dialogu. Pożegnanie z osobą ma również różne formy. Może to być zwykłe życzenie dobrego dnia lub dobrego zdrowia. Czasami koniec dialogu może kończyć się słowami nadziei na nowe spotkanie: „Do zobaczenia wkrótce”, „Mam nadzieję, że nie widzę cię ostatni raz”, „Bardzo chciałbym się z tobą spotkać ponownie” itp.Bardzo często wyrażane są wątpliwości, że rozmówcy kiedykolwiek się spotkają: „Nie jestem pewien, czy się jeszcze zobaczymy”, „Nie pamiętam z zawrotnym umysłem”, „Będę pamiętać tylko o tobie dobre rzeczy”.

Te formuły są podzielone na 3 grupy stylistyczne:

1. Neutralny. Używa słów bez emocjonalnego zabarwienia. Są używane w codziennej komunikacji, w pracy w biurze, a także w domu („cześć”, „dziękuję”, „proszę”, „dzień dobry” itp.).
2. Zwiększona. Słowa i wyrażenia tej grupy są przeznaczone na uroczyste i znaczące wydarzenia. Zazwyczaj wyrażają stan emocjonalny osoby i jej myśli („Bardzo mi przykro”, „Bardzo się cieszę, że cię widzę”, „Naprawdę mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy” itp.).
3. Zmniejszony. Obejmuje to wyrażenia i wyrażenia używane w nieformalnym otoczeniu wśród „ich”. Mogą być bardzo niegrzeczni i potoczni („pozdrawiać”, „cześć”, „zdrowo”). Najczęściej są używane przez młodzież i młodzież.

Wszystkie powyższe formuły etykiety mowy nie są ścisłymi zasadami codziennej komunikacji. Oczywiście w oficjalnym otoczeniu należy przestrzegać określonego porządku, ale w życiu codziennym można używać słów bliższych „ciepłej” rozmowie („cześć, pa”, „miło mi cię poznać”, „do zobaczenia jutro” itp.).

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że prowadzenie świeckiej rozmowy kulturalnej jest dość proste, ale nie jest to do końca prawda. Osobie nieposiadającej specjalnych umiejętności komunikacyjnych trudno będzie zastosować ją w praktyce. Codzienna komunikacja z krewnymi, przyjaciółmi i krewnymi różni się znacznie w zależności od rozmów biznesowych i oficjalnych.

Mowa jest spontaniczna i sytuacyjna, dlatego należy ją kontrolować i poprawiać (w razie potrzeby). Etykieta mowy „wzywa” do lojalności, uważności wobec rozmówcy, a także do zachowania czystości i poprawności mowy jako takiej.

Zalecenia dotyczące prowadzenia rozmowy kulturalnej:

• Zapobieganie przekleństwom, obelgom, przekleństwom i poniżeniom w stosunku do przeciwnika. Z powodu ich użycia osoba, która je wypowiada, traci szacunek słuchacza. Jest to szczególnie zabronione w dziedzinie komunikacji biznesowej (biuro, instytucja edukacyjna). Najważniejszą i podstawową zasadą jest wzajemny szacunek podczas dialogu.
• Brak egocentryzmu w rozmowie. Musisz starać się nie odrywać od siebie, swoich problemów, uczuć i emocji, nie możesz być nachalny, chełpliwy i irytujący. W przeciwnym razie wkrótce osoba po prostu nie będzie chciała komunikować się z taką osobą.
• Rozmówca powinien być zainteresowany komunikacją. Zawsze miło jest powiedzieć coś komuś, kto jest zainteresowany tematem rozmowy. Pod tym względem bardzo ważny jest kontakt wzrokowy, wyjaśnianie pytań, otwarte postawy.
• Dopasowywanie tematu rozmowy do miejscaw którym występuje i z osobą, z którą jest prowadzona. Nie powinieneś rozmawiać o sprawach osobistych lub intymnych z nieznanym rozmówcą. Rozmowa jest niezręczna i odpychająca. Musisz także zrozumieć, gdzie zaczyna się dialog. Na przykład podczas przedstawienia teatralnego prowadzenie rozmowy będzie wyjątkowo niestosowne i nietaktowne.

• Rozmowa powinna rozpocząć się tylko wtedy, gdy naprawdę nie odwraca uwagi przeciwnika od czegoś ważnego. Jeśli zauważysz, że dana osoba gdzieś się spieszy i coś robi, lepiej sprawdzić z nią czas, w którym może się komunikować.
• Styl mowy musi spełniać standardy rozmowy biznesowej. W kontekście procesu edukacyjnego lub środowiska pracy należy podążać za wypowiadanymi słowami, ponieważ mogą one mieć konsekwencje.
• Umiarkowane gesty. Ciało daje emocje i intencje.Dzięki silnym i ekspresyjnym gestom rozmówcy trudno jest skoncentrować się na temacie rozmowy. Co więcej, można to uznać za zagrożenie.
• Konieczne jest przestrzeganie ograniczeń wiekowych. W przypadku osoby kilkakrotnie starszej od ciebie musisz odwołać się do „ciebie” lub imienia i nazwiska. To pokazuje szacunek dla rozmówcy. Przy mniej więcej tej samej grupie wiekowej nieznajomi również muszą korzystać z tej formy. Jeśli ludzie są zaznajomieni, komunikacja może odbywać się zgodnie z ustalonymi od dawna osobistymi zasadami. Bardzo niegrzeczne będzie „szturchanie” w stosunku do młodszego rozmówcy ze strony osoby dorosłej.

Absolutnie każdy dialog lub komunikacja ma charakter mowy. Rozmowa między osobami może przybierać różne formy, wszystko zależy od wielu czynników. Należą do nich skład płci, czas, miejsce, temat, motyw.

Ważną rolę odgrywa rozmówca seksualny. Pod względem emocjonalnego kolorowania rozmowa dwóch młodych mężczyzn zawsze będzie różnić się od dialogu dziewcząt, a także dialogu mężczyzny i kobiety.

Stosowanie różnych formuł mowy zależy od miejsca. Jeśli jest to oficjalne przyjęcie, spotkanie, wywiad i inne ważne wydarzenia, należy tutaj użyć słowa „wysoki poziom”. W przypadku zwykłego spotkania na ulicy lub w autobusie możesz użyć neutralnych stylistycznie wyrażeń i słów.

Sytuacje mowy są podzielone na następujące typy:

• Formalny biznes. Są ludzie, którzy pełnią następujące role społeczne: lider - podwładny, nauczyciel - uczeń, kelner - gość itp. W takim przypadku konieczne jest ścisłe przestrzeganie standardów etycznych i zasad kultury mowy. Naruszenie zostanie natychmiast zauważone przez rozmówcę i może mieć konsekwencje.
• Nieformalny (nieformalny). Komunikacja tutaj jest spokojna i zrelaksowana. Nie ma potrzeby ścisłego przestrzegania etykiety. W tej sytuacji dochodzi do dialogu między krewnymi, bliskimi przyjaciółmi, kolegami z klasy. Warto jednak zauważyć, że gdy w takiej grupie ludzi pojawia się nieznajomy, wówczas rozmowa z tego momentu powinna być budowana w ramach etykiety mowy.
• Półformalne. Ten typ ma bardzo rozmyte ramy kontaktów komunikacyjnych. Koledzy z pracy, sąsiedzi, cała rodzina należą do tego. Ludzie komunikują się zgodnie z ustalonymi zasadami zespołu. Jest to prosta forma komunikacji, która ma pewne ograniczenia etyczne.

Jednym z ważnych atutów ludzi jest etyka kultury i mowy, które nie istnieją bez siebie. Każdy kraj ma swoje własne normy etyczne i zasady komunikacji. Czasami mogą wydawać się dziwne i niezwykłe dla Rosjan.

Każda kultura ma własne formuły mowy, wywodzące się z początków formacji narodu i państwa. Odzwierciedlają one zwyczaje i zwyczaje ludowe, a także stosunek społeczeństwa do mężczyzny i kobiety (jak wiadomo, w krajach arabskich uważa się za nieetyczne dotykanie dziewczyny i komunikowanie się z nią bez obecności osoby towarzyszącej).

Na przykład mieszkańcy Kaukazu (Osecjanie, Kabardyni, Dagestani i inni) mają szczególne cechy powitania. Te słowa są dobierane odpowiednio do sytuacji: osoba wita nieznajomego, gościa wchodzącego do domu, oracza na różne sposoby. Zależy od początku rozmowy i wieku. Różni się w zależności od płci.

Mieszkańcy Mongolii również witają się bardzo nietypowo. Pozdrowienia zależą od pory roku. Zimą mogą spotkać osobę ze słowami: „Jak idzie zima? „Ten nawyk pozostał z ustalonego stylu życia, kiedy musiałem ciągle przenosić się z miejsca na miejsce. Jesienią mogą zapytać: „Ile tłuszczu stanowią zwierzęta gospodarskie? „

Jeśli mówimy o kulturze orientalnej, to w Chinach, kiedy się spotykają, pytają, czy dana osoba jest głodna, czy też zjadła dzisiaj. A mieszkańcy prowincji Kambodży pytają: „Czy jesteś dzisiaj szczęśliwy?”

Różnią się nie tylko normy mowy, ale także gesty. Europejczycy na spotkaniu wyciągają ręce w celu uścisku dłoni (mężczyźni), a jeśli są bardzo bliskimi przyjaciółmi, całują się w policzek.

Kultura każdej narodowości jest wyjątkowa i przejawia się we wszystkich sferach życia ludzkiego, etykieta mowy nie jest wyjątkiem.

O tych i innych subtelnościach etykiety mowy, patrz poniżej.