Historia pojawienia się i rozwoju żelaza - od węgla po współczesność

Historia stworzenia takiego urządzenia jak żelazo sięga wieków. Ciągle ulepszane, to urządzenie przez lata zmieniało swój wygląd. Wynalazek i późniejsze wprowadzenie żelazek w życie codzienne przeszło długą drogę: od modeli, które są wyjątkowo niebezpieczne w użyciu ze względu na węgiel, do wyjątkowo dużych produktów żeliwnych, od urządzeń alkoholowych po urządzenia zasilane energią elektryczną. W dzisiejszych czasach żelazo jest uważane za dość zwyczajne i już powszechne, a setki lat temu było uważane za przedmiot luksusowy, a nawet służyło jako dekoracja każdego domu.

Eksperci uważają, że słowo „żelazo” pochodzi od starożytnego języka tureckiego, gdzie słowo „żelazo” składa się z 2 zasad: „ut” - „ogień”, „fuj” - „włóż”.

Żelazko to urządzenie gospodarstwa domowego do prasowania odzieży i różnych elementów odzieży. Składa się z metalowej obudowy grzewczej, gładkiej powierzchni u dołu i wygodnego uchwytu u góry. Zasada działania i konstrukcja tego urządzenia nie jest najbardziej skomplikowana: za pomocą prądu elektrycznego spirala jest podgrzewana do określonej temperatury i przekazuje otrzymane ciepło do metalowej płyty, która jest nazywana podeszwą. Nowoczesne zaawansowane modele urządzeń do prasowania są wyposażone w różne systemy: na przykład zapobiegające pojawianiu się kamienia, wszelkiego rodzaju elementów elektronicznych i złożonych regulatorów, których obecność może z jednej strony skomplikować całą strukturę, az drugiej strony sprawić, że będzie najwygodniejszy w użyciu.

Od najmłodszych lat wszyscy ludzie marzyli o zapewnieniu wysokiej jakości pielęgnacji ubrań, aby nawet po długim praniu wyglądali bez siniaków i brzydkich fałd. Dlatego do tych celów najprawdopodobniej kiedyś zostało wynalezione żelazo, które przez setki lat pokonało wszystkie okresy własnej ewolucji - od wypolerowanego ciepłego kamienia do ulepszonej formy jednostki bezprzewodowej z funkcją parowania i taką mocą, którą można regulować.

Najstarsze prototypy takich urządzeń, jak żelazka, archeolodzy uważają za płaskie, specjalnie wypolerowane i raczej ciężkie bruk. Mokre ubrania po praniu ułożono na ich wypoziomowanej powierzchni, na nim położono kolejny kamień i wszystkie elementy „prasujące” pozostawiono w tej pozycji, aż do całkowitego wyschnięcia. Tak starożytni Aztekowie „pogładzili” swoje ubrania. W rezultacie zniknęło wiele fałd z ubrań.

Mieszkańcy starożytnego Rzymu „pogładzili” swoje zmięte tuniki ciężkim metalowym młotem: wszystkie dostępne fałdy na togach zostały „znokautowane” przez wielokrotne trafienia tym młotem. Na ziemiach rosyjskich prasowali dość długo, używając 2 urządzeń jednocześnie: średniej wielkości kij o okrągłym przekroju, zwany „rolką” lub „wałkiem do ciasta”, oraz drewnianą deskę z falistą powierzchnią, która miała wiele nazw - na przykład „rubel”, „Żebro”, a także „pralnik”.

W IV wieku pne starożytni Grecy używali rozgrzanego pręta metalowego do prasowania swoich ubrań. Znacznie później mechaniczne metody wygładzania odzieży zastępuje się prasowaniem, w którym stosuje się gorące metale. Przed pojawieniem się elektryczności było jeszcze bardzo daleko, dlatego ludzie stosowali najciekawsze projekty. W średniowieczu używano czegoś takiego jak patelnia, w której wkładano płonące węgle i przy jej pomocy pogładzili ubrania. Oczywiście ta metoda była wyjątkowo niewygodna, a nawet niebezpieczna, a ponadto iskry lecące we wszystkich kierunkach mogły pozostawić dziury w prasowanej pościeli. Za pomocą takich metod ludzkość zdała sobie sprawę z najważniejszej rzeczy: najskuteczniej prasować ubrania, używając jakiejś gorącej metalowej powierzchni.

Nikt z pewnością nie powie, kiedy i kto wynalazł urządzenie, które nazywa się teraz „żelazem” iw jakim konkretnym kraju na świecie po raz pierwszy się pojawiło. Według naukowców pierwszy analog żelaza pojawił się, gdy ludzie stworzyli pierwsze tkane ubrania. Chociaż niektórzy znani archeolodzy są całkowicie pewni, że prymitywni ludzie również wygładzili skórki zwierząt - najprawdopodobniej za pomocą mamutowych kości, a to może oznaczać, że nazwa twórcy pierwszego analogu do prasowania zostanie na zawsze ukryta przed nami.

Ale wiadomo, jak stopniowo ulepszano żelazo. Ludzie nawet w dość starożytnych czasach szybko wymyślili i wdrożyli różne sposoby prasowania odzieży, aby zmięte rzeczy wyglądały stylowo po każdym praniu i nie były zbyt pomarszczone. Jedna z najprostszych i najstarszych metod, którą najstarsi ludzie aktywnie stosowali, jest nadal używana przez wiele kobiet na świecie - tylko po to, aby rozciągnąć mokrą tkankę na kamieniu w palącym słońcu. Wtedy większość umytych rzeczy będzie wyglądać głupio.

Pierwszy zarejestrowany dowód, że takie urządzenia jak żelazka były aktywnie używane w życiu codziennym, ma datę 10 lutego 1636 roku, chociaż według ekspertów żelazo pojawiło się w domach zwykłych ludzi znacznie wcześniej niż ta data i dziś możemy bezpiecznie założyć, że jest już ponad 2 , 5 tysięcy lat. To jest dokładnie wiek tych urządzeń, które swoimi funkcjami przypominają wszystkim znane już żelazo, to znaczy, że ich pochodzenie można datować na około 500 lat pne e.

Pierwsza wzmianka o urządzeniu do prasowania w Rosji ma miejsce w połowie XVII wieku. W 1636 r. Carycy Evdokia po raz pierwszy wspomniała w swoich notatkach słowo „żelazo”.

Przy ich produkcji ozdabiano je luksusowymi ornamentami, można je nawet odziedziczyć, co już świadczy o tym, jak cennymi przedmiotami w mieszkaniu były te prymitywne urządzenia. Obecność tego urządzenia w domu uważano za znak dobrobytu rodziny, ponieważ od tego czasu urządzenia te były niezwykle drogie. Często żelazko umieszczano na serwetce obok gorącego samowara jako dodatkową ozdobę procesu picia herbaty lub instalowano w najbardziej widocznym miejscu domu i z dumą pokazywano gościom.

Dla najbardziej znanych mieszkańców można wyprodukować żelazo najbardziej niesamowitych rodzajów - na przykład w formie koguta lub nawet z fajką. Często można było zobaczyć na zabytkowych żelazach inkrustowanych nawet miedzią żelazną podstawę urządzenia, a na żelazach w domach zamożnych mieszkańców nawet srebrne ozdoby. Uchwyty do tych urządzeń były najczęściej wykonane z drewna i były w większości gładkie, ale mogą również być kręcone, w zależności od preferencji właścicieli domu. Ponadto wyprodukowano bardzo małe żelazka, które bez problemu pomogły gładko skomplikować koronkę i inne najmniejsze detale na ubraniach.

Nieco później pojawia się oprawa z żeliwa. Musiał zostać podgrzany przed użyciem w ogniu lub w piekarniku przed użyciem. To urządzenie prasujące rozgrzewało się przez długi czas, więc do pracy trzeba było założyć rękawiczki na dłonie, ponieważ rączka stała się zbyt gorąca. Wkrótce została nieco poprawiona i stało się możliwe wyjęcie rączki - z jedną podstawą można było prasować, druga będzie jednocześnie ogrzewana. Produkt żeliwny był bardzo ciężki i dość masywny, dlatego możliwe było prasowanie tylko bardzo grubych tkanin o wysokiej jakości. Do prasowania delikatnych materiałów wybrano małe żelazko.

W Niemczech 150 lat temu po raz pierwszy pojawiło się urządzenie alkoholowe. Reklamy takiego żelaza można było przeczytać nawet w czasopismach z wydania z 1913 r. Zasada działania urządzenia była podobna do znanej konstrukcji lampy z naftą: po prostu wlano alkohol do urządzenia, zapalono, dzięki czemu uwolniono ciepło potrzebne do podgrzania żelaza. Takie staromodne urządzenie było lekkie, dość szybko się rozgrzewało i było mobilne. Ale miał jeden ogromny minus - jego koszt był wysoki i dlatego był używany tylko w bogatych domach.

Sto lat temu urządzenia „węglowe” lub „wiatrowe” były bardzo popularne. Na zewnątrz wyglądały jak mini-piece: wewnątrz urządzeń znajdowały się czerwone świecące węgle. Aby zapewnić przyczepność, wywiercono w konstrukcji specjalne otwory z boku. Czasami żelazo opalane węglem miało nawet oddzielną rurę wydechową. Aby ponownie rozpalić węgle, które już trochę ostygły, mocno wachlowały w dziury lub aktywnie machały samym żelazem, chociaż nie było tak lekkie.

Pod koniec XIX wieku rozpoczęła się produkcja żelazek „gazowych”. Takie urządzenie było naprawdę ogrzewane gazem. Wewnątrz urządzenia umieszczono rurkę wykonaną ze specjalnego metalu, który nie bał się ciepła, jego drugi koniec umieszczono w butli gazowej, a na górze umieszczono pompę. Tak więc przeprowadzono dystrybucję gazu wewnątrz urządzenia, jakościowo ogrzewając jego podeszwę podczas pracy.Ale takie żelazka były prawie najbardziej niebezpieczne: wycieki gazu stały się prawdziwą katastrofą, ponieważ często zdarzały się pożary, a nawet wybuchy.

Warto przypomnieć jeszcze jeden raczej staromodny rodzaj wymaganego projektu wygładzania ubrań - są to żelazne żelazka, które świeciły bezpośrednio w ogniu lub w piecu. Po raz pierwszy zastosowano je w XVIII wieku i produkowano w Rosji do lat 60. XX wieku. I chociaż przez długi czas można było kupić urządzenie elektryczne, żeliwa były nadal popularne, ponieważ nie wszystkie domy w tych latach miały gniazda.

Pierwsze urządzenia zasilane energią elektryczną były dość kapryśne podczas pracy, więc w 1892 r. Dwie firmy zmieniły nieco urządzenie naraz, wkładając do niego specjalną spiralę, aby ogrzać podeszwę. Spirala została całkowicie odizolowana i umieszczona w ciele produktu nad samą podeszwą. Po tej innowacji żelazka można uznać za praktycznie nieszkodliwe. Tego rodzaju urządzenie jest nadal w użyciu, zmieniają się tylko drobne elementy konstrukcyjne i dodaje się bardzo wygodne funkcje.

Tak więc, w latach 30. XX wieku, w strukturze urządzenia elektrycznego pojawił się jeden z głównych elementów - jest to termostat, który powinien kontrolować ustawioną temperaturę i wyłączać spiralę w czasie, gdy zostanie osiągnięty pożądany poziom nagrzewania żelaznej podstawy.

W latach 70. podstawy prasowania urządzeń zmieniły się znacznie: nie były już wykonane z metalu, ponieważ zaczęły wytwarzać podeszwy z ceramiki szklanej. Zastosowanie nowych materiałów znacznie obniżyło współczynnik tarcia podeszwy żelazka o dowolną tkaninę. Z tego powodu dziś wszystkie nowoczesne urządzenia ślizgają się po tkaninach, co znacznie ułatwia proces prasowania dla gospodyń domowych.

Aby dodatkowo ułatwić korzystanie z żelazek, urządzenia są uzupełnione nawilżaczami. Pierwsze projekty tych interesujących urządzeń były bardzo kreatywne. Pod koniec XX wieku dwie niemieckie kobiety otrzymały patent na urządzenie, do którego nosa przymocowano małe naczynie wypełnione wodą po brzegi. Na dnie tego kubka znajdowała się dziura zakrywająca korek wydłużonym uchwytem. Trzeba było lekko nacisnąć ten uchwyt, a korek natychmiast się otworzył, a woda natychmiast rozpyliła się na suchą szmatkę, ułatwiając prasowanie. B. Kratz wymyślił jeszcze bardziej interesujące urządzenie: naprawił gumową kulkę z małymi otworami na uchwycie urządzenia. Gruszka została wypełniona wodą i, jeśli to konieczne, ręcznie wyciśnięta - woda była aktywnie rozpylana na tkaninę, dzięki czemu proces prasowania był wygodniejszy.

W 1868 r. Uzyskano patent na żelazko muzyczne - to unikalne urządzenie wydawało śmieszne dźwięki podczas prasowania. Ten dziwny na pierwszy rzut oka wynalazek umożliwił przekształcenie żmudnej pracy prasowalników w zabawniejszą akcję. Uchwyty i skrzynie tego rodzaju produktów były często ozdobione emalią w różnych kolorach, ażurowymi rzeźbami i pięknie pomalowane. I ten elegancki projekt żelazka był niezwykle modny, więc żelazka z muzyką były produkowane do lat dwudziestych.

Ostatnio postęp nieuchronnie poszerzył horyzonty filistyńskie. Te nowe trendy dotknęły wszystkich znanych żelazek. Jednym z najciekawszych wynalazków w tej dziedzinie stał się unikalny system o nazwie „Laurastar”. Można to krótko opisać następująco: natychmiast podaje parę na specjalną deskę do prasowania, która działa jednocześnie z żelazkiem.

Ta zasada jest całkowicie bezpieczna dla każdego rodzaju tkaniny, ponadto najnowsza technologia pozwala usunąć nie tylko istniejące fałdy, ale nawet zapachy, i, co zaskakujące, usuwa plamy. Za jego pomocą można usunąć błyszczące miejsca z tkaniny, a także wysuszyć pranie, ponieważ sama deska nagrzeje się podczas prasowania.

Możesz zobaczyć więcej o historii żelazek w następnym filmie.