Strach: co to jest, korzyści i szkody, przyczyny i metody walki

Strach jest jednym z pierwszych uczuć i warunków, które człowiek zaczyna odczuwać. Według niektórych doniesień, nawet w macicy płód może się bać. Potem przez całe życie doświadczamy lęków i często to oni ratują nasze życie i pozwalają nam nie popełniać wielkich błędów. Jednocześnie strach może przerodzić się w prawdziwy problem i znacznie skomplikować życie człowieka.

Strach jest wewnętrznym stanem emocjonalnym i psychicznym spowodowanym obecnością rzeczywistego lub wyobrażonego zagrożenia. Psychologowie uważają to za negatywną emocję, jasną i silną, mogącą wpływać na zachowanie i myślenie danej osoby. Fizjologowie się z nimi zgadzają, ale wyjaśnij to emocja ta opiera się nie tylko na niebezpiecznej zmianie okoliczności zewnętrznych, ale także na przeszłych negatywnych doświadczeniachdlatego strach jest niezbędnym warunkiem przetrwania gatunku.

Opiera się na starym jako światowym instynkcie samozachowawczym. Strach jest uważany za podstawową emocję, wrodzoną.

Nie myl strachu z lękiem. Chociaż oba te warunki są związane z poczuciem niepokoju, strach jest nadal reakcją na zagrożenie, nawet jeśli w rzeczywistości nie istnieje. Niepokój to oczekiwanie na możliwe niebezpieczne zdarzenia, które mogą się nie zdarzyć, ponieważ trudno je przewidzieć.

Strach pozwala przetrwać, dlatego ludzie, których natura pozbawiła skrzydeł, boją się wysokości. Ponieważ człowiek nie ma naturalnej zbroi i zdolności do przetrwania bez tlenu pod ziemią, wszyscy, w takim czy innym stopniu, odczuwamy strach przed trzęsieniami ziemi, klęskami żywiołowymi i katastrofami.

Strach ewoluował wraz z ludźmi. I dzisiaj nie boimy się już, że tygrys lub niedźwiedź zaatakuje nas w nocy, ale czasami boimy się być histeryczni bez łączności komórkowej i prądu.

Będąc mechanizmem ochronnym, strach wciąż próbuje nas chronić przed tym, co może naruszać nasze dobre samopoczucie (fizyczne i psychiczne). Jednak wielu nadal boi się ciemności, ponieważ starożytna pamięć sugeruje, że może się w niej czaić nieznane zagrożenie. Wielu boi się głębi, absolutnej ciszy, śmierci.

Naukowcy, którzy w różnych czasach próbowali badać mechanizmy strachu, odkryli kilka sposobów, w jakie ta podstawowa emocja próbuje „dotrzeć” do naszej świadomości. Są to tak zwane „hormony strachu i stresu” (adrenalina, kortyzol), są to reakcje wegetatywne, które zachodzą, gdy pewne części mózgu są podekscytowane, gdy pojawia się wielki strach.

Tak długo, jak dana osoba boi się prawdziwych zagrożeń, jest to normalny, pełnoprawny, oszczędzający strach, który musi powiedzieć wiele ludzkich „dziękuję”.

Dzisiaj prawie każdy ma jedną lub drugą fobię (ich lista nie jest znana na pewno, ale naukowcy policzyli już około 300 irracjonalnych koszmarów). Fobie kierują ludzkim zachowaniem i myśleniem.. I chociaż rozumie, że obawa przed pająkiem wielkości zapałki jest głupia, ponieważ nie stanowi zagrożenia, mężczyzna nie może nic zrobić ze swoim przerażeniem.

Takie obawy zmieniają zachowanie - Fob stara się unikać okoliczności i sytuacji, które go przerażają: socjofob, który boi się społeczeństwa, zamyka się w domu i mieszka pustelnika, nie wsadzisz klaustrofoby do windy, on nawet pójdzie pieszo na najwyższe piętro trzydziestopiętrowego budynku, filmowiec nigdy nie zbliży się do psów, a kumpunofobe tak boi się przycisków, że nigdy ich nie dotyka, nigdy nie kupuje takie ubrania, unikają kontaktu z ludźmi, którzy mają duże jasne guziki na ubraniach.

Nie ma ludzi całkowicie nieustraszonych. Jeśli dana osoba zostanie pozbawiona tych emocji, przestanie istnieć bardzo szybko, ponieważ straci ostrożność, rozwagę i jego myślenie zostanie zakłócone. Aby to zrozumieć, wystarczy wiedzieć, jakie są mechanizmy strachu.

Strach, strach - to emocje, które mogą uratować i zabić. W ekstremalnych okolicznościach, gdy zagrożenie dla życia jest bardziej niż realne, strach ma na celu ocalenie, ale w praktyce często prowadzi do odwrotnego efektu. Jeśli dana osoba zaczyna panikować w ekstremalnych sytuacjach, traci kontrolę nad sytuacją i zmianami zewnętrznymi, które są obarczone śmiercią. Dr Alain Bombard z Francji, aby to udowodnić, został zmuszony do samotnego przepłynięcia Oceanu Atlantyckiego w marnej łodzi ratunkowej.

Wnioski, które wyciągnął, mówią same za siebie: główną przyczyną śmierci ludzi, którzy znaleźli się na otwartej wodzie, jest strach, poczucie zagłady. Odrzucił pogląd, że śmierć ofiar katastrofy spowodowana jest głównie brakiem świeżej wody pitnej.

Lęki w dużych ilościach mogą znacznie zaszkodzić psychice dzieci. Przerażone dziecko jest ciągle w napięciu, jego osobowość rozwija się z trudem, nie może spokojnie komunikować się z innymi, nawiązywać kontakty, wczuwać się i współczuć.Dzieci, które przez pewien czas żyły w atmosferze całkowitego strachu, często dorastają w sposób niekontrolowany, agresywny.

Nadmierny strach u nastolatków i dzieci powoduje zaburzenia snu, zaburzenia mowy. Myślenie traci elastyczność, maleje zdolność poznawcza. Zastraszone dzieci są mniej ciekawe niż ich zamożniejsze rówieśniczki.

Silna panika doświadczana w dzieciństwie w pewnych okolicznościach i bez przywiązania do nich może być początkiem ciężkiej długotrwałej fobii, która wymagać będzie opieki medycznej.

Ale takich konsekwencji nie można całkowicie wykluczyć. Jeśli ktoś przez długi czas i często doświadcza różnych obaw, możliwe, że rozwiną się nie tylko fobie, ale także poważniejsze choroby psychiczne - na przykład mania prześladowań lub schizofrenia.

Uczciwie należy zauważyć, że strach ma pozytywne znaczenie. Ten stan wprowadza ciało ludzkie w gotowość do „walki”, osoba staje się bardziej aktywna, aw trudnej sytuacji pomaga przezwyciężyć niebezpieczeństwa: mięśnie stają się silniejsze i silniejsze, bardzo przestraszona osoba biegnie znacznie szybciej niż spokojna.

A w sytuacjach, gdy dana osoba stoi w obliczu bezprecedensowego zagrożenia, zjawiska nieznanego mu, to strach bierze na siebie całą odpowiedzialność za reakcje behawioralne. Podczas gdy jednostka zastanawia się, co jest przed nią i jak niebezpieczne może być, strach już wywołał reakcję „ucieczki” i, jak mówią ludzie, same nogi są przestraszone. Będzie można później zastanowić się i zrozumieć dziwne niebezpieczeństwo. A teraz najważniejsze jest, aby zostać uratowanym.

Naukowcy zidentyfikowali kilka ról, które pełni strach. Nie są złe i złe, są po prostu konieczne:

• motywacyjny - strach skłania cię do wybrania bezpieczniejszego otoczenia dla życia, dla dzieci, dla siebie;
• adaptacyjny - strach daje negatywne doświadczenia i pozwala na zachowanie bardziej ostrożnego charakteru w przyszłości;
• mobilizacja - ciało pracuje w trybie „superbohatera”, może skakać tak wysoko i biegać tak szybko, jak żaden mistrz olimpijski nie jest w stanie spokojnym;
• szacowany - obawy przyczyniają się do oceny niebezpieczeństwa i wyboru środków zaradczych;
• orientacja sygnału - nadchodzi sygnał niebezpieczeństwa i mózg natychmiast wybiera sposób zachowania w celu zachowania życia i zdrowia;
• organizacyjny - w obawie przed byciem pasem lub umieszczeniem w kącie dziecko jest mniej hałaśliwe i lepiej się uczy;
• społeczny - pod wpływem lęków (bycia odmiennym od innych, bycia potępionym) ludzie starają się ukryć swoje negatywne cechy charakteru, skłonności przestępcze.

Funkcja strachu jest zawsze tylko jedna - do ochrony i zachowania. I wszystkie role ostatecznie do niej docierają.

Ci, którzy chcą znaleźć jedyną prawidłową klasyfikację ludzkich lęków, będą bardzo rozczarowani: taka klasyfikacja nie istnieje, ponieważ istnieje wiele różnych klasyfikacji. Na przykład emocje są podzielone przez następujące parametry.

Strach sytuacyjny to uczucie, które naturalnie powstaje, gdy sytuacja się zmienia (nastąpiła powódź, wybuchła erupcja wulkaniczna, duży agresywny pies atakuje osobę). Takie obawy są bardzo zaraźliwe dla innych - szybko się rozprzestrzeniają i obejmują całe grupy ludzi.

Osobiste obawy są cechami jego charakteru, na przykład podejrzaną osobę można się bać tylko dlatego, że w jej czysto osobistej opinii ktoś spojrzał na nią z potępieniem.

Obiektywne przerażenie zawsze wywołuje coś konkretnego (wąż, pająk itp.).Tematyczne obejmują szeroki zakres okoliczności i sytuacji, w których może pojawić się strach. Tak więc osoba, która z przerażeniem postrzega wzrosty, będzie równie bała się skoku ze spadochronem i wspinaczki na taras widokowy wieżowca (sytuacje są różne, jest jeden temat). Tematyczne obejmują lęk przed samotnością, ignorancją, zmianą itp.

Bezcelowy strach to nagłe poczucie niebezpieczeństwa przy braku określonego obiektu, przedmiotu lub tematu.

Tutaj wszystko jest dość proste. Racjonalny strach jest realny, spowodowany istniejącym niebezpieczeństwem. Irracjonalny (irracjonalny) strach jest trudny do wyjaśnienia z punktu widzenia zdrowego rozsądku, ponieważ nie ma oczywistego zagrożenia. Wszystkie fobie, bez wyjątku, są irracjonalnymi obawami.

Ostry strach jest zarówno normalną, całkowicie zdrową reakcją osoby na niebezpieczeństwo, jak i przejawami zaburzeń psychicznych (ataki paniki). Tak czy inaczej, ostry strach w 100% przypadków jest związany z chwilową sytuacją. Chroniczny strach zawsze wiąże się z pewnymi indywidualnymi cechami osobowości (lęk, podejrzliwość, nieśmiałość).

Wiele dzieci doświadcza licznych lęków, ale prawie zawsze przemijają z wiekiem (tak właśnie boi się ciemności i wielu innych). Starsi ludzie częściej boją się okradzenia, zachorowania - i to również jest naturalne. Normalny strach przed nienormalnym (patologicznym) różni się tym, że jest krótki, odwracalny, nie wpływa ogólnie na życie. Jeśli strach zmusza osobę do zmiany życia, przystosowania się, jeśli zmienia się sama osobowość i jej działania, wówczas mówią o patologii.

Próbował także je sklasyfikować. Według Freuda strach jest prawdziwy i neurotyczny. W rzeczywistości wszystko jest mniej lub bardziej jasne, a lekarz nie wymyślił nic nowego poza tym, co już wiadomo o normalnej reakcji na niebezpieczeństwo. Ale podzielił obawy neurotyczne z obowiązkową obecnością afektu na kilka kategorii:

• straszne oczekiwania - dalekowzroczność, przewidywanie najgorszego, co może się zdarzyć w pewnych sytuacjach, w skrajnej formie, rozwija się nerwica strachu;
• anancastyczny - fobie, obsesyjne myśli, działania w skrajnej formie prowadzą do rozwoju histerii strachu;
• spontaniczny - Są to horrory bez powodu, w skrajnej formie prowadzą do poważnych zaburzeń psychicznych.

Współcześni badacze wzbogacają spuściznę klasyków psychoanalizy i specjalnych gatunków psychiatrii, które są produktem cywilizacji. To są obawy społeczne.

Jest to sytuacja konfliktowa, w której osoba ryzykuje utratę normalnej samooceny, statusu, związku.

Strach rodzi się w mózgu, a dokładniej w jego starożytnej części, w centralnym regionie zwanym układem limbicznym, a ściślej w ciele migdałowatym, które odpowiada za zdolność do podejmowania decyzji na podstawie wyników oceny emocji. Otrzymawszy niebezpieczny prawdziwy lub fikcyjny sygnał, ta część mózgu rozpoczyna reakcję, w której musisz szybko wybrać, co robić - biegać lub się bronić. Elektroencefalografia, jeśli w tym momencie, aby wykonać takie badanie, pokazuje aktywność struktur podkorowych, a także kory.

Ciało ludzkie zaczyna aktywnie przygotowywać się do walki lub ucieczki, w ułamku sekundy aktywuje niezbędny tryb „wojskowy”: więcej krwi trafia do mięśni i serca (będzie musiało biec), z tego powodu skóra staje się zimniejsza, gruczoły potowe działają i pojawiają się znanym znakiem strachu jest zimny, lepki pot.

Duża ilość adrenaliny dostaje się do krwioobiegu, bicie serca przyspiesza, oddychanie staje się płytkie, powierzchowne i częste.

Skóra staje się jaśniejsza.Z powodu odpływu krwi z narządów wewnętrznych do tkanki mięśniowej żołądek kurczy się, mogą pojawić się nieprzyjemne odczucia w jamie brzusznej. Często atakowi strachu towarzyszy uczucie mdłości, a czasem wymiotów. Ciężki horror może prowadzić do mimowolnego rozluźnienia zwieraczy, a następnie niekontrolowanego oddawania moczu lub wypróżnień.

W czasie strachu następuje gwałtowny spadek produkcji hormonów płciowych w ciele ludzkim (cóż, dobrze - jeśli jest w niebezpieczeństwie, nie czas na prokreację!), Kora nadnerczy intensywnie wytwarza kortyzol, a rdzeń nadnerczy szybko dostarcza ciału adrenalinę.

Wysycha w ustach, uczucie osłabienia w nogach i śpiączka w gardle (trudna do przełknięcia). Kołataniu serca towarzyszy szum w uszach, dzwoniący w głowie. Wiele zależy od indywidualnych cech osobowości, psychiki, zdrowia.

Ataki paniki (ataki paniki) są charakterystyczne dla osób z fobiami. Normalna zdrowa psychika, nawet w chwili strachu, pozwoli osobie kontrolować swoje zachowanie i stan. W przypadku fobii kontrola jest niemożliwa - strach żyje własnym odrębnym życiem, oprócz wyżej wymienionych objawów, możliwa jest utrata przytomności i równowagi oraz próby samookaleczenia. Horror wiąże się i nie puszcza aż do końca ataku.

Jak widać z mechanizmów rozwoju emocji, głównym powodem jest bodziec pierwotny. Warto zauważyć, że nawet niektóre przerażające okoliczności, które zagrażają życiu i dobrobytowi, ale także brak jakichkolwiek oznak dobrego samopoczucia, mogą wywoływać strach, przerażenie, panikę (w szczególności pochodzenie to wywołuje strach małego dziecka, którego matka jest zmuszona gdzieś w interesach).

Psychologia człowieka została zaprojektowana tak, aby bez względu na wiek, wykształcenie, status społeczny w społeczeństwie, płeć i rasę wszyscy obawialiśmy się pewnych rzeczy - na przykład nieznane. Jeśli wydarzenie nie nastąpi, chociaż się tego spodziewano lub wcale nie jest oczywiste, co powinno się dalej wydarzyć, osoba mimowolnie doprowadza swoją psychikę do stanu „pełnej gotowości bojowej”. I mobilizuje go strach.

Dlatego przez całe nasze życie zachowujemy i przekazujemy naszym potomkom horror klęsk żywiołowych i pożarów. Strach ten nie zależy od poziomu kultury społeczeństwa, jego świadomości i postępu technologicznego. Wszystkie pozostałe obawy są pochodnymi. Dziecko z afrykańskiej wioski, które nie ma prądu i Internetu, nie zna strachu przed pozostawieniem bez telefonu komórkowego.

W stanie samotności wszystkie emocje ulegają zaostrzeniu. I to nie jest przypadkowe: sama możliwość zachorowania lub zranienia zwiększa prawdopodobieństwo niekorzystnego wyniku dla osoby.

Istnieją zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne przyczyny rozwoju strachu. Zewnętrzne to wydarzenia, okoliczności, w których życie stawia nas w każdej sekundzie. Przyczyny wewnętrzne to kluczowe potrzeby i osobiste doświadczenia (wspomnienia, przeczucia, korelacja bodźców zewnętrznych z osobistym doświadczeniem). Można narzucić przyczyny zewnętrzne (ludzie byli przyzwyczajeni do alarmów pożarowych, nalotów itp.). Musisz przyznać, że nie trzeba widzieć ognia na własne oczy, aby przestraszyć się słysząc, że w budynku, w którym się znajdujesz, zadziałał alarm przeciwpożarowy.

Traumatyczne doświadczenie w dzieciństwie często prowadzi do powstawania uporczywej fobii, nawet u dorosłych. Często człowiek boi się psów tylko dlatego, że takie zwierzę ugryzło go w dzieciństwie lub w wieku dojrzewania, a lęk przed zamkniętą przestrzenią pojawia się po tym, jak dziecko często było zamknięte w ciemnej szafie i szafie w dzieciństwie, umieszczone w ciemnym kącie jako kara za niewłaściwe zachowanie.

Osobiste doświadczenie może być nie traumatyczne, oparte na kulturze, edukacji, kopiowaniu. Jeśli rodzice dziecka boją się burzy i za każdym razem, gdy grzmi grzmot, a błyskawica iskrzy, szczelnie zamykają okna i drzwi i okazują strach, wówczas dziecko zaczyna bać się burzy, chociaż nigdy nie doznała żadnej fizycznej szkody bezpośrednio od grzmotu i błyskawicy. Tak więc ludzie „transmitują” do siebie strach przed wężami (chociaż większość z nich nigdy nawet nie spotkała się w swoim życiu), strach przed zarażeniem się niebezpieczną chorobą (żadna z nich nie była na nią chora).

Doświadczenie, które uważamy za własne, nie zawsze tak jest. Czasami dostrzegamy wypowiedzi narzucone nam z zewnątrz - telewizję, kino, pisarzy i dziennikarzy, sąsiadów i znajomych. Tak wyglądają konkretne lęki: wrażliwa osoba obejrzała film o trujących meduzach, a coś w nich zrobiło na nim tak duże wrażenie, że teraz z wielkim niepokojem zejdzie do morza.

Horrory, thrillery, a także informacje o atakach terrorystycznych, atakach, wojnach, błędach medycznych - wszystko to budzi w nas pewne obawy. Sami nie mamy osobistego doświadczenia w odpowiednich tematach, ale boimy się zabójczych lekarzy, terrorystów, bandytów i duchów. W takim czy innym stopniu wszyscy się tego boją.

Ludzie o dobrej organizacji umysłowej są bardziej podatni na obawy (w języku lekarzy nazywa się to wysoką pobudliwością ośrodkowego układu nerwowego). Mają nawet nieznaczne okoliczności, które mogą powodować nie tylko silną panikę, ale także uporczywą fobię.

Zdrowy strach szybko znika, nie pozostawia „blizn” w duszy i nie powraca później w koszmarach. Normalną reakcją jest pamiętanie traumatycznej sytuacji, wyciąganie wniosków (uczenie się czegoś), śmiech z twojej reakcji i uspokojenie się.

Ale granica między normalnym strachem a patologią jest bardzo cienka, szczególnie u dzieci i młodzieży. Jeśli istnieją osobiste cechy charakteru, takie jak tajemnica, nieśmiałość, nieśmiałość, wówczas długotrwały lub silny strach może wywołać powstawanie fobii, zaburzenia mowy (jąkanie, brak mowy), opóźniony rozwój psychoruchowy.

Sam człowiek może nie pamiętać tego, co wydarzyło się wiele lat temu w młodym wieku, ale jego mózg pamięta i doskonale wykorzystuje powstały wówczas związek między obiektem a wystąpieniem paniki.

Z punktu widzenia psychosomatyki strach jest emocją destrukcyjną, szczególnie jeśli jest chroniczna. To on staje się prawdziwą przyczyną różnych chorób. Obawy są najczęściej związane z chorobami serca i naczyń krwionośnych, układem mięśniowo-szkieletowym, chorobami dermatologicznymi, chorobami autoimmunologicznymi. Jak strach może spowodować prawdziwą chorobę? Tak, bardzo proste.

Mechanizm strachu na poziomie fizjologicznym opisano powyżej. Jeśli strach jest zdrowy, wówczas stan psychiczny szybko się stabilizuje, adrenalina jest eliminowana z organizmu, przywraca się krążenie krwi i równomiernie rozprowadza się między narządami wewnętrznymi, skórą i mięśniami.

Adrenalina nie ma czasu na opuszczenie organizmu, jej nowa emisja wywołuje wysoki poziom hormonów stresu. Powoduje to problemy z produkcją hormonów płciowych (związek między nimi został udowodniony i nie ma wątpliwości). Dla dziecka jest to obarczone zaburzeniami dojrzewania, wzrostu, rozwoju. Dla dorosłych mężczyzn i kobiet - niepłodność psychogenna i różnorodne problemy ze zdrowiem reprodukcyjnym.

Przewlekły strach powoduje zwężenie mięśni. Pamiętamy, że w przerażeniu krew wpada do tkanki mięśniowej i odrzuca narządy wewnętrzne, zmienia się rozkład przepływu krwi. Jeśli dzieje się to stale, mięśnie są napięte. Prowadzi to do różnych chorób układu mięśniowo-szkieletowego, układu nerwowego i niewystarczającego dopływu krwi do narządów wewnętrznych w okresach strachu prowadzi do rozwoju chorób przewlekłych.

Ale bez korekty tła psychologicznego ani pigułki, ani mikstury, ani operacje nie przyniosą pożądanego efektu. Choroba psychosomatyczna uporczywie powróci.

Ryzyko otrzymania poważnej diagnozy psychiatrycznej u ludzi przerażonych jest zawsze wielokrotnie wyższe. Strach, którego dana osoba nie jest w stanie kontrolować, prowadzi do nerwicy, fobie w każdej niekorzystnej chwili mogą rozwinąć się i przekształcić w schizofrenię, zaburzenie maniakalne. Ludzie, którzy zwykle boją się czegoś częściej niż inni, cierpią na depresję kliniczną.

W obawie przed przejściem przez ulice ludzie budują trasy, aby uniknąć tej akcji. Jeśli takie trasy nie zostaną znalezione, mogą odmówić gdzieś wędrówki. Agorafobia często nie mogą robić zakupów w dużych sklepach, z fobiami ostrych przedmiotów ludzie unikają używania noży i widelców, z fobią społeczną często odmawiają uczestnictwa w pracy, transporcie publicznym, opuszczaniu domów, a gdy boją się wody, ludzie zaczynają unikać procedur higienicznych i dlaczego może prowadzić, nie trzeba wyjaśniać.

To obawy, które nie pozwalają nam stać się tym, co chcemy robić, robić to, co kochamy, podróżować, komunikować się z dużą liczbą ludzi, hodować zwierzęta, osiągać wyżyny w kreatywności, stać się mądrzejsi, piękniejsi, lepsi, bardziej skuteczni. Nie pozwalają nam żyć w taki sposób, że na starość nie ma czego żałować. I czy nie jest to powód do myślenia o tym, jak pozbyć się własnych lęków?

Możesz samodzielnie walczyć ze strachem, jeśli nie jest on patologiczny. We wszystkich innych przypadkach nie można obejść się bez pomocy terapeuty. Ponieważ istnieje wiele powodów, które mogą powodować strach u danej osoby, istnieje wystarczająco dużo sposobów radzenia sobie z tym problemem.

Nauczyciele, wychowawcy i rodzice mają bardziej zapobiegawczą misję, ale od niej wszystko powinno się zacząć. Jeśli dorośli tworzą środowisko dla dziecka, w którym wszystko jest jasne i proste, prawdopodobieństwo irracjonalnego lęku napadowego jest minimalne. Cokolwiek robi dziecko, musi być na to przygotowany, dotyczy to zarówno gier, jak i nauki. Nowe wymagania, nowe informacje, jeśli nie było przygotowania, mogą wywołać strach.

W obu przypadkach powstaje bardzo żyzny grunt pod rozwój nie tylko zaburzeń lękowych, ale także poważniejszych chorób psychicznych.

Rosyjski naukowiec Ivan Sechenov wskazał na potrzebę edukacji od najmłodszych lat. To ona, według fizjologa, da możliwość „dokonania wyczynów pomimo obaw”. Iwan Turgieniew argumentował, że oprócz woli głównym sposobem walki z tchórzostwem jest poczucie obowiązku.

A potem ważne jest, aby odkryć prawdę i zgłosić, że nie było ubezpieczenia i wszystko zostało zrobione niezależnie. Dzieci uczą się jeździć na rowerze. Podczas gdy ręce rodziców trzymają pojazd, dziecko jedzie całkiem pewnie. Ale jeśli dowie się, że rower nie jest już trzymany, niezmiennie upada lub się boi. I to jest najlepszy czas, aby poinformować, że oni też go wcześniej nie trzymali, a on sam jeździł cały ten czas. Takie podejście można zastosować w każdym wieku i w każdej sytuacji.

Jesteś dorosłym lub dzieckiem, ale twoja psychika została zaprojektowana w taki sposób, aby mogła dostosować się do każdych okoliczności. Należy pamiętać, że dzieci mieszkające w strefie wojennej lub na obszarach przygranicznych wcale nie boją się dźwięków strzelania, ryku samolotów i dorosłych w tym środowisku przyzwyczajają się do życia mniej lub bardziej odpowiednio.

W praktyce oznacza to, że w przypadku jakiegokolwiek strachu możesz odebrać swój klucz. Jeśli dziecko desperacko boi się pływać, oddaj je do sekcji, w której pracuje doświadczony trener - z ubezpieczeniem, a następnie bez niego Twoje dziecko na pewno będzie pływać, a uczucie strachu z każdym kolejnym treningiem zmniejszy się, stanie się matowe, mniej postrzegane przez mózg. Ale nie wrzucaj dziecka do wody z łodzi na zasadzie - „jeśli chcesz żyć, wypłyniesz”.

Z silnym strachem przed ciemnością możesz ćwiczyć rysowanie lekkim piórem (w świetle rysunku to nie zadziała), a stopniowo ciemność wroga dla ciebie lub twojego dziecka zamieni się w sprzymierzeńca i podobnie myślącą osobę. Jeśli boisz się wysokości, odwiedzaj częściej park rozrywki i jeźdź na tych, które wiążą się z wysokim wzrostem, pomoże to dostosować się szybciej, a wysokość przestanie powodować przerażenie.

Należy rozumieć, że odwagi u danej osoby nie można rozwinąć ani tą, ani inną metodą. Ale uczynienie odczuwania lęku mniej namacalnym jest całkiem możliwe.

Ludzie z irracjonalnymi i długotrwałymi obawami, z atakami paniki, niekontrolowanymi atakami horroru również potrzebują leczenia przez psychoterapeutę lub psychiatrę. Lekarz pomaga pacjentowi pozbyć się niewłaściwych postaw, które prowadzą do nieistniejących, wyobrażonych lęków. Pomaga w tym metoda psychoterapii poznawczo-behawioralnej. Obejmuje to identyfikację wszystkich traumatycznych okoliczności i przedmiotów, pracę zmieniania postaw (czasami stosuje się NLP i hipnozę), a następnie osoba stopniowo dostosowuje się do okoliczności, które wcześniej go przeraziły.

Wśród podejść terapeutycznych w przypadku niewydanych i płytkich fobii można zastosować metodę odczulania. Wraz z nim osoba natychmiast zaczyna przyzwyczajać się do tego, czego się boi. Jeśli istnieje obawa jazdy autobusem, najpierw proszą o zatrzymanie się i usiąść tam. Zdając sobie sprawę, że nie jest to przerażające, możesz od razu wejść do poczekalni autobusowej i wysiąść, a następnego dnia wejść i przejechać przez przystanek.W większości przypadków metoda wymaga stałego monitorowania pacjenta na samym początku terapii - ktoś, komu ufa, lub lekarz powinien zrobić wszystko razem z nim, a następnie wspólnie omówić sytuację, koncentrując się na tym, że nic złego się nie wydarzyło.

Terapeuta stwarza „niebezpieczną sytuację” (czasami pod hipnozą). Opisuje ją, prosi pacjenta, aby powiedział, co się z nim dzieje. A kiedy emocje człowieka osiągają szczyt, lekarz pyta, kto stoi obok niego w stworzonej iluzji (na przykład w autobusie). Jeśli to kobieta, co ona ma na sobie? Czy ona jest piękna? Co jest w jej rękach? Jeśli to jest mężczyzna, czy wzbudza zaufanie? Czy on jest młody Czy on ma brodę? Rozproszenie pozwala skupić uwagę od paniki na nowym obiekcie. Nawet jeśli to nie zadziała od razu, stopniowo pojawiają się wyniki.

Następnie ludzie mogą korzystać z tej techniki sami, bez efektów hipnotycznych. Zacząłem się martwić, martwić - zwróć uwagę na drobne szczegóły czegoś, co nie jest związane z przedmiotem strachu.

Czasami, jeśli stan jest komplikowany przez towarzyszące mu problemy psychiczne, może być konieczne wsparcie medyczne.

Ale nie ma lekarstwa na strach. Po prostu go tam nie ma. Środki uspokajające, które do niedawna nie były uważane za skuteczne, powodują uzależnienie chemiczne, a ponadto maskują jedynie przejawy strachu, osłabiając postrzeganie wszystkiego jako całości i nie rozwiązują problemu. Po wycofaniu środków uspokajających fobie zwykle wracają.

Znacznie lepsze wyniki wykazują leki przeciwdepresyjne, które mogą być przepisywane jednocześnie z psychoterapią (oprócz nich nie będzie również efektu). W przypadku zaburzeń snu zaleca się stosowanie środków nasennych, aw przypadku nerwicy lub stanu nerwicowego - środków uspokajających, uspokajających.

Najważniejsze w leczeniu jest pracowitość, pracowitość, świetna i silna motywacja. Bez współpracy z lekarzem, bez przestrzegania wszystkich jego zaleceń, nie można osiągnąć pożądanego efektu.

Zapobieganie rozwojowi patologicznych lęków należy rozwiązywać od dzieciństwa. Jeśli chcesz wychować osobę, która nie staje się zakładnikiem fobii, skorzystaj z porad psychologów:

• jeśli dziecko się czegoś boi, nie śmiej się z tego, nawet jeśli jest to naprawdę niedorzeczny strach, traktuj swoje uczucia z szacunkiem i bądź przygotowany na poważne słuchanie i zrozumienie przerażającej sytuacji razem;
• poświęć dziecku więcej czasu, ciepła, miłości - będzie to jego „ubezpieczenie”, dzięki któremu łatwiej będzie przetrwać przerażające sytuacje;
• buduj relacje z dzieckiem, aby dziecko ci zaufało, może przyjść i powiedzieć swojemu koszmarowi w dowolnym momencie, nawet w środku nocy, podzielić się swoim strachem;
• nie twórz sztucznie sytuacji, w których dziecko może doświadczyć ataku paniki (nie ucz go pływania, rzucania się do wody pomimo protestów, nie zmuszaj go do głaskania chomika, jeśli przestraszą go gryzonie);
• nieustannie przezwyciężyć swoje obawy, zrób to, aby dziecko zobaczyło wynik - to świetny jasny przykład i właściwe podejście dziecka do przyszłości - „Mogę wszystko”.

Surowo zabronione jest:

• obwiniaj dziecko za jego obawy, nazwij go tchórzem, mięczakiem, sprowokuj jakieś działanie, zbeształ i ukaraj dziecko za jego strach;
• udawać, że nic się nie wydarzyło - ignorowanie strachu dzieci nie rozwiązuje problemu, ale prowadzi go głębiej, co prawie zawsze powoduje powstanie stabilnej fobii;
• przytocz jako przykład „Nie boję się, tata nie boi się i nie powinieneś się bać!” - w ogóle nie działa;
• twierdząc, że ktoś zmarł z powodu choroby, psychika dziecka szybko łączy pojęcie „zachorowania” i „śmierci”, co prowadzi do rozwoju stanu lękowego w sytuacjach, gdy ktoś sam jest chory lub chory, a także poza chorobą z obawy przed zarażeniem się czymś;
• pożegnaj dziecko z martwymi, podczas ceremonii pogrzebowych aż do okresu dojrzewania;
• wymyślać „horrory” - Babai przyjdzie, jeśli nie jesz, umierasz z wyczerpania, nie kładziesz się do łóżka, Szary Wilk bierze to, itd .;
• nadmiernie patronować dziecku, zakazać mu kontaktów ze światem, ograniczać jego niezależność;
• Oglądaj filmy grozy przed ukończeniem 16-17 lat.

Istnieje wiele metod - od arteterapii po ćwiczenia fizjoterapeutyczne, które pomogą pod okiem doświadczonego psychologa lub psychoterapeuty pokonać wszelkie koszmary. Jeśli nie skonsultujesz się w odpowiednim czasie ze specjalistą, konsekwencje zaawansowanego zaburzenia lękowego będą bardzo negatywne.

O tym, czym jest strach, patrz poniżej.