Seter szkocki: historia rasy, jak wygląda i jak ją zachować?

Szkocki Seter lub Gordon to nie tylko bardzo piękna, pełna wdzięku i stylowa rasa, to pies o doskonałym instynkcie. Zwierzęta nie tylko stają się wspaniałymi zwierzętami domowymi, ale są również aktywnie wykorzystywane w polowaniu na zwierzynę. Oprócz tego przedstawiciele rasy często stają się wystawcami, a jeśli masz ochotę zanurzyć się w różnorodny świat hodowli psów, za pomocą setera szkockiego możesz to zrobić w zupełnie innych kierunkach.

Rasa została po raz pierwszy wspomniana w odległym 1570 roku w Anglii. Jednak zdecydowanie nie widzimy teraz psa. W obecnej formie rasa powstała dopiero na początku XIX wieku. Seter szkocki został uzyskany przez hodowców przez krzyżowanie. Istnieją wersje, zgodnie z którymi rasy takie jak psy gończe, aportery, chartów, wskaźniki są zaangażowane w tworzenie setera, niektóre źródła odnoszą się również do pudli, historia jest bogata, a 100% danych niestety nie. W wyniku hodowli powstały trzy główne grupy seterów: irlandzka, która jest czasem nazywana czerwoną, angielską (z rozproszoną białą) i, oczywiście, szkocka z dominującym czarnym kolorem i charakterystycznymi brązowymi śladami.

Miejsce urodzenia setera szkockiego jest uważane za miasto o nazwie Fogabers, znajduje się na północy Wielkiej Brytanii. Tam mieszkał książę Aleksander Gordon, który wniósł największy wkład w rozwój rasy.Później odmiana ta została również nazwana na jego cześć. W zamku Gordon były 2 żłobki, w których hodowano dirhoundy i setery. Hrabia był zafascynowany cechami psów i był zachwycony wyglądem. To on stworzył jeden kolor i wyznaczył pierwsze standardy. W 1882 r. Rasa hodowana w Szkocji została wysłana do Ameryki, gdzie po kolejnych dwóch latach została oficjalnie uznana przez Kennel Club.

Wśród seterów ta rasa jest największa. Wewnątrz widoku parametry różnią się w zależności od płci.

• Mężczyźni Średnio na wysokości (w kłębie) osobniki mogą osiągnąć 65 centymetrów, ale waga jest dość mała, pies o wadze 29 kg jest uważany za normalny.
• Suki Wysokość - 62 cm, średnia waga - 25 kg.

Ogólnie rzecz biorąc, jest to bardzo chuda i muskularna odmiana, co nie jest zaskakujące, biorąc pod uwagę, że została wyhodowana do polowania. Płaszcz jest długi, z lekką falą, ale z przodu głowy i na brzegach uszu jest krótki. U podstawy ogona włosy są bardziej wydłużone, stają się krótsze w miarę zbliżania się do czubka. Kolor jest czarny podpalany (kasztan). Ślady opalenizny znajdują się nad oczami (na początku brwi), na kufie z boków, na gardle znajduje się ślad, na piersi powinny znajdować się dwa symetryczne plamy, ślady zdobią łapy, a jedna opalenizna znajduje się w okolicy pod ogonem.

Podajemy szczegółowy opis seterów.

• Kufa. W proporcjach jest uważany za kwadratowy, równy długości czaszki. Grzbiet nosa jest prosty, sam nos jest dość szeroki, czarny, z otwartymi nozdrzami. Górna warga dominuje nad dolną i lekko ugina się. Ze względu na tę strukturę zgryz nazywa się zgryzem nożycowym, w tym przypadku górne zęby zachodzą na dolne.
• Oczy można nazwać małymi, szeroko rozstawionymi. Z powodu nieco niższej powieki spojrzenie może wydawać się smutne. Kolor tęczówki jest ciemnobrązowy.
• Uszy Wydłużony, szeroki, ale cienki. Rozpocznij na poziomie oczu i powieś poza pyskiem, przylegając do głowy.
• Body. Muskularny, szczupły. Withers wyrażone. Szyja jest raczej długa, ale nie cienka. Skrzynia jest szeroka, skierowana w dół. Brzuch zaostrzony.
• Kończyny Prosty, ścięty, dość szeroko rozstawiony. Same łapy są zaokrąglone.

Ogólnie rzecz biorąc, charakter określa się jako spokojny, czuły, zabawny i przyjazny. Oczywiście, w każdej rasie są psy z charakterem, ale oprócz naturalnych danych, trening musi również działać, aby każdy seter mógł być odpowiednio wychowany. Inne psy i zwierzęta są ogólnie traktowane życzliwie i spokojnie. Jeśli martwisz się, czy kilka różnych zwierząt może współistnieć w tej samej przestrzeni, nie powinieneś. Seter znajdzie wspólny język z istniejącą bestią, nawet jeśli jest to małe i nieśmiałe zwierzę.

Kolejną kwestią, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że zajmują one dominującą pozycję w stadzie psów, więc walki mogą mieć miejsce wśród czworonożnych ludzi w towarzystwie, szczególnie u mężczyzn. Gordons dobrze dogadują się z dziećmi, są przywiązani do wszystkich członków rodziny bez wyjątku, ale jednocześnie są nieufni wobec obcych. Nie będą atakować w przypadku zbliżania się nieznajomego, ale mogą wzbudzić alarm podczas inwazji na ich terytorium.Dla tej rasy komunikacja z właścicielem jest bardzo ważna, dlatego znoszą długą separację. Jeśli często podróżujesz w interesach i nie masz okazji zabrać ze sobą zwierzaka, lepiej wybrać inną rasę, aby pies nie cierpiał. W celu harmonijnego rozwoju zwierzę będzie musiało odczuwać znaczny stres psychiczny i fizyczny. Jest to szczególnie ważne w okresie aktywnego wzrostu szczeniaka.

Rozważ opcję, w której pies pojawia się w twoim domu jako szczeniak. W końcu, jeśli pozyskasz dorosłego, najprawdopodobniej jego postać jest już uformowana i nie możesz go wiele zmienić, musisz zaakceptować nowego członka rodziny takim, jakim jest. Pierwszą rzeczą, którą powinieneś zrobić, gdy pojawi się szczeniak w domu, jest zapoznanie go z otoczeniem. Przedstaw go nie tylko wszystkim ważnym członkom rodziny, ale także pokaż pokoje. Początkowo ustal standardy - co można zrobić, a czego nie. W przyszłości ściśle przestrzegaj tych zasad bez żadnych wyjątków.

Możesz rozpocząć szkolenie, czyli bezpośrednie badanie zespołów po osiągnięciu wieku 5–6 miesięcy. Najczęściej do treningu używana jest powszechna metoda marchwi i patyczków, aw przypadku seterów powinno być więcej pierników niż marchewek. Podstawowym poleceniom werbalnym mogą towarzyszyć gwizdy lub gesty, ponieważ psy te są bardzo uważne na działania właściciela, a następnie chętniej wykonują polecenia przedstawione w formie gestu niż poleceń werbalnych.

Nie zaleca się rozpoczynania nauki od nowego zespołu, jeśli nie pracowałeś dobrze nad poprzednim. Zapnij materiał i osiągnij jego asymilację przed opanowaniem nowych sztuczek. Ważne jest, aby doskonalić swoje umiejętności nie tylko w domu (nawet jeśli robisz to na otwartym i przestronnym trawniku), ale także w naturze, w nieznanym wcześniej środowisku. Umów się na okresowe wycieczki, ale zachowaj kontrolę nad swoim zwierzakiem.

Do momentu, w którym rozgrywający wyraźnie zrozumie i wykona polecenia takie jak „Blisko”, „Stań”, „Miejsce”, „Nie można”, „Naprzód” i „Połóż”, lepiej nie chodzić na duże otwarte przestrzenie, zwłaszcza bez smycz Dalsze szkolenie powinno odbywać się etapami i lepiej powierzyć ten proces profesjonalistom, jeśli nie jesteś pewien własnych umiejętności i metod:

• odstawianie od gonienia;
• badanie ekspozycji psów;
• poprawne wykonywanie poleceń na odległość;
• trening podnoszenia i postawy;
• szkolenie w zakresie wyszukiwania wahadłowców;
• opracowanie polecenia feed;
• wpajanie spokojnego zachowania podczas strzelania.

Zacznijmy od najważniejszego - bez łańcuchów i zamkniętych małych wolier. Seterzy kochają wolność i potrzebują miejsca na dobre samopoczucie i wystarczającą aktywność. Jeśli planujesz trzymać psa na ogrodzonym terenie, należy go podzielić, a lepiej położyć obwód za pomocą płytek lub betonu, aby zwierzę nie mogło wykopać. Nie trzeba mieć prywatnego wiejskiego domu, aby założyć takiego psa. Gordons są doskonale przystosowane do życia w mieszkaniu. Najważniejsze, że zwierzę powinno być aktywne. Dotyczy to nie tylko chodzenia, ale także dostępności wolnej przestrzeni w mieszkaniu.

Należy zwrócić szczególną uwagę na aktywność, jest to jeden z głównych warunków dobrej jakości życia takich psów. Przynajmniej 1 raz w tygodniu powinieneś mieć szansę wyjść z miasta lub wyprowadzić psa w dużym parku.Możesz łączyć spacery ze zwierzętami i własne sporty, takie jak jogging lub jazda na rowerze, hulajnoga lub deskorolka. Dzienne odległości od 3 do 10 kilometrów ze stopniowym zwiększaniem odległości będą świetnym sposobem na spacer.

Kolejną cechą zawartości jest wełna. Jest dość długi i będzie wymagał mycia, częstego czesania i strzyżenia. Naucz się robić to sam lub znajdź mistrza, z którym pies jest z wyprzedzeniem, i możesz budować dalsze prace. Jeśli masz psa wystawowego, jedną z głównych zasad jest to, że uczestnik pokazów nie powinien mieszkać na ulicy. Z powodu warunków pogodowych zmieni się struktura psa, to znaczy pojawi się podkład, co wpłynie na wygląd.

Czesaj swojego zwierzaka grzebieniem z rzadkimi zębami. Aby zapobiec tworzeniu się strzępów i grudek filcowanej wełny, częstotliwość czesania nie powinna być mniejsza niż raz na 2 dni. Nie przesadzaj z pływaniem. Zwykłym psom zaleca się mycie raz na 30 dni, a pokazywanie próbek - raz na 7-10 dni. W żadnym wypadku nie należy zapominać o specjalnych szamponach i balsamach, aby nie wysuszyć skóry z powodu częstego mycia. A także nie zapomnij o pozostawieniu olejków. Które wybrać - zapytaj hodowcę, trenera lub weterynarza.

Oprócz wełny ważne jest dbanie o zęby i uszy. Zaleca się czyszczenie przynajmniej raz w tygodniu. Zwróć uwagę na oczy, usuń formacje na czas. Pazury również wymagają opieki. Jeśli nie potniesz ich w odpowiednim czasie, zwierzę będzie zmęczone szybszym chodzeniem, a ryzyko obrażeń podczas treningu i w domu wzrośnie. Za 3-4 tygodnie pazury wyrosną i będą wymagały korekty, zastanów się nad tym.

Jeśli zdecydujesz się na psa, pamiętaj, że przyniesie ci to nie tylko dużo radości, ale także dosłownie zjedz określoną część swojego dochodu. Właściciel samodzielnie określa, jak zbudować zbilansowaną dietę. Czy będzie to naturalna żywność, czy też spróbujesz użyć gotowej paszy. W każdym razie lepiej przemyśleć program z wyprzedzeniem. Ważną kwestią, o której powinieneś wiedzieć, jest jedzenie w zimie i podczas aktywnej aktywności fizycznej (na przykład podczas polowania). W tym przypadku zawartość kalorii w diecie wzrasta 2–3 razy w porównaniu z normalnym odżywianiem.

Ogólnie rzecz biorąc, rasa ta jest dość silna, odporna i niezbyt kapryśna, ale niestety, podobnie jak inne psy hodowane w hodowli, mają najczęstsze choroby, o których dobry właściciel powinien wiedzieć z góry. Choroby genetyczne, które mogą wpływać na twoje zwierzę:

• zaćma
• dysplazja stawu biodrowego;
• zanik siatkówki;
• niedoczynność tarczycy;
• możliwa inwersja żołądka (z powodu cech strukturalnych klatki piersiowej).

Zapobieganiem tym chorobom będzie terminowe szczepienie, leczenie pasożytów oraz, oczywiście, okresowe i systematyczne monitorowanie przez lekarza weterynarii. Podczas polowania takie psy mogą uzyskać mikrourazy (skaleczenia, zwichnięcia, siniaki). Lepiej jest zwrócić na to uwagę, szczególnie jeśli rany krwawią lub zaczynają się ropieć. Po każdej podróży dokładnie sprawdź psa pod kątem obrażeń. Ogólnie rzecz biorąc, setery są wspaniałymi zwierzętami domowymi. Ich średnia długość życia wynosi od 10 do 13 lat, a każdy dzień spędzony z takim zwierzakiem będzie cudowny i radosny. To wspaniały pies, który jest odpowiedni dla rodzin z małymi dziećmi, a także do poważnych prac polowań. Jest to piękna, inteligentna, przyjazna i bardzo wrażliwa rasa, z której może być dumny każdy właściciel.

Zobacz, jak prawidłowo trenować setera szkockiego w następnym filmie.