Seter: odmiany rasy, kolory i zawartość

Setery to popularna rasa psów myśliwskich z Wielkiej Brytanii. Psy te różnią się od sąsiadów umięśnionym i smukłym ciałem, długimi włosami, a także dobrze rozwiniętymi zdolnościami myśliwskimi. W tym artykule omówiono odmiany i kolory psów Setter, a także cechy ich zawartości.

Historia mówi, że pierwsi seterzy pojawili się w Anglii w XV-XVI wieku. Pierwsza oficjalna wzmianka o seterach została znaleziona w pracy „Dogs of Britain” z 1576 r. Został napisany przez angielskiego lekarza Johna Cayusa, który już w dojrzałych latach był aktywnie zaangażowany w badanie kwestii populacji psów w Wielkiej Brytanii.

Przodkowie Setha są uważani za hiszpańskie psy długowłose.które stały się inicjatorami wielu innych psów myśliwskich. Wraz z rozprzestrzenianiem się i rozwojem polowań w Anglii pojawiła się pilna potrzeba stworzenia psów posiadających wyłącznie umiejętności myśliwskie i doskonałe dane fizyczne.

Proces tworzenia rasy przeszedł wiele eksperymentów hodowlanych. Jeśli materiał genetyczny spanieli został przyjęty jako podstawa, to z biegiem lat, w celu poprawy niektórych cech, krew chartów, psów, collie, a nawet pudli i aporterów wzrosła. Eksperymenty dotyczące hodowli większych gliniarzy doprowadziły do ​​prawie całkowitej zmiany wielkości psa.Nowe osobniki były całkowicie odmienne od standardowych spanieli, dlatego postanowiono nadać im ich nazwisk.

Pierwsze osobniki seterów były wykorzystywane wyłącznie do polowania na ptaki łowne. Osobliwością takich psów było ich położenie na ziemi podczas wykrywania pobliskiej ofiary, technika ta była aktywnie wykorzystywana do polowania w tym czasie za pomocą sieci dzianych. Jednocześnie psy te zaczęły być aktywnie wykorzystywane w klasycznym polowaniu na broń i strzelaniu do latania i ptactwa wodnego. Uważa się, że pierwsze osobniki tej rasy zostały stworzone jako substytut chartów i ptaków drapieżnych.

Z czasem hodowcom udało się osiągnąć idealny wynik - setery stały się niesamowicie szybkimi, ofiarami i wrażliwymi psami. Byli w stanie śledzić grę w odległości kilku kilometrów i wskazywać kierunek myśliwego za pomocą specjalnego stanowiska myśliwskiego, które ostatecznie powstało dopiero na początku XIX wieku.

Od początku XVI wieku wzrosła liczba prób hodowli seterów, aby stworzyć odmiany seterów bardziej dostosowane do określonych warunków łowieckich. To, podobnie jak aktywne rozprzestrzenianie się seterów w całej Europie, doprowadziło do powstania kilku odmian tej rasy psów. Gatunki ewoluowały nie tyle w oparciu o różnice w cechach zewnętrznych, ale z powodu pojawienia się nowych sposobów polowania i konkurencji między hodowcami.

Rozwój seterów można zaobserwować na pokazach rodowodowych w latach 60. XIX wieku (pierwszy odbył się w Birmingham). Jeśli na pierwszych wystawach prezentowani byli setery wyłącznie rasy angielskiej, to po półtora roku (około 1861–1862) już 3 odmiany seterów wzięły udział w wystawach: Angielski (lub Laverac), irlandzki, szkocki (lub Gordon).

Rasa psa setera jest reprezentowana przez kilka odmian, które mają pewne różnice w standardzie, temperamencie i umiejętnościach polowania. Poniżej znajduje się opis głównych cech odmian seterów w formie tabeli porównawczej.

Dla wszystkich odmian seterów charakterystyczne są w przybliżeniu te same cechy charakteru.

W stosunku do rodziny i właściciela setery zawsze pozostają wesołe, towarzyskie i dobroduszne. Nie będą podążać za tobą na piętach, ale z zainteresowaniem będą obserwować twoją pracę, zgodzić się na wszelkie gry i zabawy, domyślnie przestrzegać poleceń i instrukcji z odpowiednim wykształceniem.

Kiedy zobaczą nieznajomych lub gości, będą zainteresowani i wykażą oznaki współczucia, a nie czujności. Bardzo łatwo zdobyć zaufanie tych psów - uwielbiają sympatię, smakołyki i uwagę.

Doświadczeni hodowcy nie zalecają zostawiania tych zwierząt w spokoju z małymi dziećmi. Settery są zabawne i lubią wszelkiego rodzaju gry, ale są bardzo negatywne wobec ciągłego nękania i dokuczania. Seterzy dobrze dogadują się z dziećmi powyżej 8 lat.

Jeśli właściciel nie określi na czas, kto jest odpowiedzialny za ich związek, prawdopodobne jest, że w przyszłości będzie miał problem z ustanowieniem swojego autorytetu. Nieprawidłowo wychowani seterzy dorastają zaskakująco nastrojowi, złośliwi i niezrównoważeni.

Seterzy nie lubią dzielić właściciela i członków ich rodziny z innymi zwierzętami. Chcą, aby cała uwaga była zawsze skierowana właśnie na nich. Duże rozmiary, szybkość, a także niezwykła siła dają im poczucie bezkarności w poniżaniu innych zwierząt.

Żywotność Settera różni się nieznacznie w zależności od ich odmiany.

• Angielski Setery lub setery Lewellin żyją średnio od 11 do 15 lat;
• irlandzki setery czerwone żyją od 12 do 15 lat, czerwono-białe - od 10 do 13 lat;
• szkocki Seterzy średnio nie żyją dłużej niż 12 lat.

Nie zapominaj, że są to tylko ogólne statystyki - odpowiednia opieka, pielęgnacja i prawidłowe odżywianie mogą wydłużyć życie Twojego zwierzaka o kilka lat.

Jak wspomniano powyżej, dziś istnieje kilka oficjalnych odmian seterów. Aby dokładniej odzwierciedlić ich różnice między sobą, powinieneś zapoznać się z historią ich występowania.

Współczesne setery angielskie pochodzą od krzyżówek wielu ras myśliwskich psów europejskich. Pierwsze osobniki tej rasy powstały w XVI wieku we Francji, przekraczając wskazówki ras hiszpańskich i francuskich. Od XVII do XVIII wieku nastąpił prawdziwy boom technologiczny, który wpłynął na funkcjonalność karabinów myśliwskich.

Nieoficjalnym inicjatorem angielskiej rasy seterów jest Eduard Laverac, który w 1825 r. Rozpoczął aktywne prace nad hodowlą pewnego rodzaju psów myśliwskich. To dzięki działaniom Laveraca angielski seter otrzymał nieoficjalne drugie imię. Badania hodowlane hodowcy trwały około 35 lat, podczas których pierwszy surowy standard współczesnych seterów angielskich został stworzony przy użyciu ścisłej selekcji.

Te psy były niezwykle szybkie, rozsądne i odporne, były również bardzo dobrze zorientowane, były posłuszne i nie agresywne wobec innych psów. Oprócz działań samego Laveraca, jego asystent P. Llewellyn, który w przyszłości stał się jego konkurentem, brał czynny udział w tworzeniu tych seterów. Później osobniki wyhodowane przez jego asystenta nabyły swoje imię - seterów Lewellina.

Materiał genetyczny osobników seterów angielskich posłużył jako podstawa do stworzenia innych odmian tej rasy psów. Liczne eksperymenty na zewnątrz i kolorze tych psów doprowadziły do ​​pojawienia się mestizos. - osoby o niestandardowym kolorze, nieproporcjonalnej budowie ciała, krótkich kończynach i kufie.

Szczególnie godne ubolewania te eksperymenty dotknęły osoby seterów, którzy po raz pierwszy przybyli na terytorium Rosji. Z powodu niewystarczającego doświadczenia w hodowli psów myśliwskich rosyjscy hodowcy aktywnie krzyżowali seterów z lokalnymi rasami.Początkowym pomysłem było stworzenie silniejszego, trwalszego i bezpretensjonalnego setera dla rosyjskiego klimatu, jednak próby te zakończyły się niepowodzeniem z powodu niewystarczającej ilości materiału genetycznego i osobników pełnej krwi. Wszystkie psy uzyskane w ten sposób nazywane są dziś „rosyjską” odmianą seterów.

Na początku XVIII wieku setery istniały tylko jako uogólniona rasa o wielu kolorach, zróżnicowanych rozmiarach i wyglądzie zewnętrznym, ale to nie powstrzymało ich przed polubieniem hodowców na wszystkich brytyjskich wyspach. Wielu z nich zdecydowało się na standaryzację tych ras - aby dopasować je do jednej całości, aby zachować ich cechy.

Od dzieciństwa książę z pasją angażował się w polowanie, a także był właścicielem całej szkółki szkockich Dirhounds. Wkrótce wyznaczył sobie cel stworzenia osobnej rasy setera typu czarnobrązowego, ale z zachowaniem wszystkich cech łowieckich. Istnieje powód, by sądzić, że aby stworzyć osoby o tym kolorze, książę skrzyżował seterów z osobami z dirhoundów. Rezultatem tych eksperymentów było całkowite wykluczenie białych seterów z koloru, a także stworzenie oddzielnego pokoju dziecinnego specjalnie dla osób z seterów szkockich.

Dzięki działalności tego hodowcy nowa rasa seterów zyskała szeroką dystrybucję w całej Wielkiej Brytanii. Wkrótce rasa została nazwana na cześć księcia - Gordona Settera, ale z czasem przedrostek „Zamek” zniknął, więc ta rasa psów była po prostu nazywana Gordonami Seterami.

Pierwszy Gordon Setter został znaleziony w Ameryce dopiero w 1842 roku i została sprowadzona bezpośrednio z pokoju dziecinnego księcia Gordona. Warto zauważyć, że to szkockie setery stały się jedną z pierwszych ras, które American Kennel Club rozpoznał w 1884 roku. Właśnie dlatego te psy są czasami nazywane „seterami amerykańskimi”.

Seterzy irlandzcy pojawili się znacznie później niż pozostałe odmiany tej rasy. Uważa się, że psy te pochodzą od czarno-białych seterów angielskich, do których później dodano krew i innych europejskich psów myśliwskich: setery Gordon, ogary, irlandzkie spaniele wodne. Wynikiem tej selekcji było stworzenie seterów irlandzkich o czerwonym kolorze, ale na tym nie zakończyły się eksperymenty dotyczące wyglądu psów.

Należy zauważyć, że w tym czasie istniała niewypowiedziana rywalizacja między irlandzkimi hodowcami i myśliwymi. Każdy z nich starał się stworzyć bardziej oryginalny kolor dla swojego setera irlandzkiego, co doprowadziło do pojawienia się kilku linii rodowodowych na raz. Najczęstsze kolory to czerwony (z ciemnym pyskiem) i czerwono-biały.

Niezależnie od koloru seterom irlandzkim przedstawiono pewną listę wymagań do włączenia do normy: ciężką pracę, brak strachu przed wodą i hałasem, harmonijny mały rozmiar, mocne i muskularne ciało, rozwinięte narządy zmysłów (zwłaszcza słuchu i zapachu), gęsty płaszcz i podszerstek.

Doprowadziło to do tego, że na jednej z wystaw rodowodowych w 1859 roku zaprezentowano aż 60 osobników tej rasy. Takie podniecenie doprowadziło do licznych sporów - hodowcy nie mogli zdecydować, który z psów reprezentuje standard. Rezultatem tych sporów były jedynie zapisy plemienne o istnieniu i hodowli osobników tej rasy, które również miały duże znaczenie.

Nieco później (w 1877 r.) Irlandzcy seterzy przybyli do Ameryki, gdzie zrobili plusk. Jednak wraz z popularnością tej rasy istniało niebezpieczeństwo zaniku jej cech roboczych - wielu amerykańskich hodowców preferowało cechy zewnętrzne, ale nie umiejętności łowieckie.W rzeczywistości doprowadziło to do powstania dwóch odrębnych odmian psów: robotników i klasy wystawowej.

Przed zakupem setera szczeniąt dowolnej odmiany powinieneś szczegółowo zapoznać się ze standardem danej rasy. W wieku około trzech miesięcy szczenięta setera są w pełni uformowane, co pozwoli ci ocenić jego dane zewnętrzne i nie natkniesz się na pułapki w przyszłości.

Jeśli dostaniesz szczeniąt setera do polowania, to koniecznie przeczytaj wszystkie dyplomy i nagrody jego rodziców za ich umiejętności pracy. Przydatne będzie sprawdzenie zewnętrznych ocen rodziców na ringu. Ponadto należy sprawdzić paszporty weterynaryjne rodziców, aby znaleźć możliwe choroby i predyspozycje zwierzęcia.

Pamiętaj, aby zwrócić uwagę na stan pokoju, w którym była ciężarna suka, a także miejsca, w których trzymano same szczenięta. Dowiedz się, jakie pożywienie urodziła suka i szczenięta. Jesteś więc przekonany o żywieniu szczeniąt, a ponadto łatwiej będzie Ci dostosować dietę do potrzeb zwierzaka. Upewnij się, że w diecie młodego setera są suplementy witaminowe.

Wybrany szczeniak powinien być aktywny, wesoły i pewny siebie. Nie dawaj pierwszeństwa osobom, które siedzą daleko w kącie i nie dotykają jedzenia. Uważnie podążaj za ruchami szczeniaka, powinny być wolne i aktywne.

Sprawdź stan sierści zwierzęcia, powinna być sucha na narządach płciowych i odbytu, bez łysych plam i odleżyn. Spójrz na stan skóry - szczeniak nie powinien mieć ran, zaczerwienienia, swędzenia. Obecność pcheł i wszy to kolejny punkt nadzoru hodowcy nad zawartością zwierzęcia. Nadwaga lub, przeciwnie, wystające kości to kolejny niepokojący sygnał do przemyślenia, czy kupić szczeniaka.

Przed zakupem sprawdź liczbę szczeniąt w miocie, a także określ, ile z nich zostało odrzuconych. Przyda się również prośba o zdjęcia szczeniąt z ostatniego miotu.

Śledź integralność pakietu dokumentów przy zakupie szczeniaka. Musi być paszport weterynaryjny, metryczny i rodowód.

Pamiętaj, aby zwrócić uwagę na to, jak sprzedawca szczeniąt lub przedstawiciel hodowli zachowuje się ze szczeniakami i suką. Nie należy zabierać szczeniąt osobie, która zachowuje się agresywnie i konsumpcyjnie w stosunku do psów - prawdopodobnie spowodowało to już nieodwracalną szkodę dla charakteru dzieci.

Na szczęście setery nie są szczególnie wybrednymi psami, jeśli chodzi o cechy zawartości. Mają bardzo ciepły płaszcz, dzięki czemu można je przechowywać na terenie witryny lub w prywatnym domu bez szczególnych trudności. Jeśli te psy czują się ograniczone w ścianach małego mieszkania, ulica w pełni ujawnia ich potencjał do działania. Idealną opcją dla tych psów byłby ogrodzony teren z dużą ilością miejsca do gier i rozrywki.

Psy te nie są zalecane do trzymania w małych mieszkaniach. Ciało seterów nieustannie wymaga treningu i stresu, bez których zwierzęta te stają się pasywne i niewtajemniczone. Na ulicach rozgrywający może sprawić swojemu mistrzowi wiele kłopotów - przy najdelikatniejszym zapachu ulicznych ptaków i zwierząt psy te dosłownie tracą głowy i nie wykonują żadnych poleceń. Doświadczeni hodowcy uważają, że psy te nie potrzebują tak bardzo nasycenia jak długi spacer przez 1 godzinę lub dłużej.

Setery to niezwykle towarzyskie psy. Pomimo zewnętrznej niezależności uwielbiają przebywać z właścicielem i bardzo go nudzą pod jego nieobecność.Spróbuj poświęcić więcej czasu zwykłym rozmowom ze swoim psem - osadnicy naprawdę to doceniają, gdy komunikują się z nim na równych zasadach.

Właściwe karmienie jest gwarantem nie tylko dobrego zdrowia i odporności, ale także pogodnego nastroju u psa. Setery nie są wybredne w kwestii jedzenia, mogą łatwo trawić zarówno gotowe pasze (niekoniecznie najwyższej klasy), jak i naturalne produkty. Głównym warunkiem karmienia seterów jest zbilansowana i bogata w witaminy dieta.

Odżywianie seterów powinno zawsze opierać się na mięsie, a mianowicie wołowinie, kurczaku i indyku. Głównym warunkiem jest tutaj niska zawartość tłuszczu. Jako zamiennik idealnie pasuje do podrobów, surowych ryb morskich i niektórych rodzajów kiełbas. Naturalne jedzenie może być podawane w postaci surowej lub gotowanej, ale w żadnym wypadku nie w postaci tłuczonych ziemniaków. Mięso i ryby należy pokroić na małe kawałki, aby uzyskać właściwy kęs.

Ważnym elementem w żywieniu seterów jest dostępność nabiału i produktów mlecznych w menu. Obejmuje to sery, twarożek, kefir, jogurt. W takim przypadku warto rozważyć najbardziej beztłuszczowe potrawy z niewielką ilością cukru.

Oprócz dania głównego warzywa muszą być obecne w diecie seterów. Dają organizmowi niezbędne witaminy, nie obciążają żołądka i dają zwierzakowi energię na cały dzień przed nami. Z warzyw, marchewki, papryki, dyni, ogórków i buraków będą dobrze tutaj wyglądać. Świeże warzywa będą również dobrym dodatkiem do każdego dania, takiego jak natka pietruszki, koperek lub sałatka.

W diecie każdego psa powinna zawsze znajdować się naturalna owsianka na wodzie: gryka, ryż, płatki owsiane. Seterzy powinni zawsze mieć do dyspozycji pełną miskę czystej i świeżej wody.

Zabrania się dawania seterom produktów, które są szkodliwe dla każdego psa. Jest to każda żywność ludzka (wędzona, solona, ​​pikantna), wszelkie słodycze i produkty piekarnicze.

Osadnicy mają silną i potężną odporność, a także grubą warstwę z gęstym podkładem, co pozwala im z łatwością transportować przeciągi, niskie temperatury, a nawet wilgoć.

Co najmniej 1 raz w tygodniu powinni przeprowadzić czyszczenie uszu (które te psy bardzo szybko się brudzą), płucząc oczy i myjąc zęby. Nie warto myć tych psów szamponami, ich włosy prawie nie zatrzymują wilgoci, co oznacza, że ​​wystarczy zwykły lekki prysznic po intensywnym spacerze. Nie zapomnij podążać za pazurami swojego zwierzaka, ponieważ przy braku wysiłku fizycznego i chodzenia mogą wyrządzić znaczną szkodę jego łapom, dlatego należy je okresowo ciąć.

Pokazy ras seterów wymagają jedynie niewielkiej regulacji sierści, aby uzyskać zadbany wygląd. Jeśli mówimy o trzymaniu psów w domu, fryzura jest dopuszczalna na genitaliach, a także na klatce piersiowej.

Wełna jest jedynym czynnikiem, dzięki któremu wielu hodowców nie chce widzieć tych psów w swoich domach. Pomimo tego, że te psy topią się tylko kilka razy w roku, po nich zawsze w mieszkaniu jest tylko ogromna ilość sierści. Jest tylko jeden sposób, aby sobie z tym poradzić - poprzez regularne czesanie za pomocą miękkich grzebieni z częstymi goździkami lub przycinanie.

Nie zapomnij o regularnych szczepieniach i wizytach profilaktycznych u weterynarza. To ochroni psa przed wirusami i prawdopodobnymi chorobami.

Bystry i przenikliwy umysł, a także umiejętności polowania sprawiają, że psy te są idealne do profesjonalnego treningu i szkolenia. Głównym zadaniem właściciela w edukacji seterów jest osiągnięcie szacunku i posłuszeństwa nie tylko podczas treningu, ale także w życiu codziennym.Te psy potrzebują silnej dłoni, która może je kontrolować, nawet jeśli pies jest w stanie pobudzenia. Aby ustanowić taki organ, zaleca się zastosowanie następujących działań:

• zwierzę powinno zacząć jeść dopiero po tobie;
• naucz setera, aby nie chodził daleko od ciebie podczas chodzenia;
• To ty zawsze wchodzisz najpierw do pokoju, a potem zwierzę.

Jeśli raz pozwolisz Setterowi zrobić coś zabronionego, w przyszłości nie będzie zwracał uwagi na twoje zahamowania związane z tą czynnością.

Nie uciekaj się do żadnej formy przemocy, wyrażaj niezadowolenie tylko poprzez intonację lub gesty. Podczas wykonywania sztuczek nie zapomnij zachęcić zwierzaka - będzie on miał motywację do doskonalenia swoich umiejętności.

Wszystkie zajęcia z Seterem powinny być prowadzone przez jedną osobę. W towarzystwie kilku trenerów setery mogą być zdezorientowani i będą wykonywać polecenia najbardziej lojalnych i czule względem nich. W takich „dobrych trenerów” często bawią się dzieci, które nie są w stanie odpowiednio wyrazić swojej wyższości nad zwierzęciem. Psy w rodzinach, w których dzieci uczestniczą w szkoleniach, często dorastają kapryśne, niespokojne i niegrzeczne.

Aby uzyskać więcej informacji na temat rasy psów setera, zobacz następny film.