Wszystko o Wilczarzach

Wszystkie znalezione obecnie rasy psów pochodzą od zwykłego „szarego wilka”. Ponieważ jednak są to bliskie gatunki, a nawet podgatunki tego samego gatunku, od czasu do czasu występuje między nimi hybrydyzacja. Rezultatem tego procesu staje się wilk-wilk - zwierzę, które zasługuje na bardzo staranne rozważenie.

Wilczarz to hybryda wilka i psa, rzadko spotykana nawet na wolności. Oczywiście w hybrydyzacji nie biorą udziału zwierzęta domowe, ale uciekające i dzikie psy. Wilki na ogół nie uważają ich za konkurentów w ich naturalnym środowisku. Typowa hybryda charakteryzuje się siłą wilka, podczas gdy osoba jest znacznie mniej boi się. Krzyżowanie zwierząt było praktykowane przez bardzo długi czas, ale stare próby dały niewystarczająco stabilny wynik.

Z poprzednich krzyżówek warto wymienić:

• Holenderski Wilk Pies Sarlos;
• Chiński owczarek kunming;
• Czechosłowacki pies wilk.

Nowoczesne wilczaki wprowadzone w Perm, w Institute of Internal Troops. Do hybrydyzacji użyto owczarków niemieckich. Perm kynolodzy twierdzą, że udało im się osiągnąć największą kontrolę w porównaniu z poprzednimi hybrydami. A także oficjalny opis rasy wskazuje takie zalety w porównaniu z prostymi psami, takimi jak:

• bardziej rozwinięty zmysł węchu;
• wzmocniona inteligencja;
• świetna wytrzymałość.

W 2000 roku przeprowadzono testy jakości Perm Volkosob na granicy z Mongolią i Chinami. Jednak program krzyżowania jest teraz zamknięty. Wracając do tła problemu, należy zauważyć, że spontaniczna hybrydyzacja miała miejsce już w starożytności.Zachowało się wiele zdjęć przedstawiających pół-łyskę, pół wilka lub pół psa (w zależności od konkretnego miejsca).

W 1766 r. Podjęto próbę skrzyżowania wilka i pasterza. Występujące 9 szczeniąt otrzymało warunkową nazwę „psy pomorskie”. Część zwierząt wysłano do specjalnych menażerii, drugą część sprzedano rodzinom arystokratycznym.

Dopiero na początku XX wieku holenderskiemu badaczowi Landerowi Sarlosowi udało się opracować kopię uznaną przez Światową Federację Kynologiczną. Aby uzyskać mieszaniec, skrzyżowano owczarka niemieckiego i wilczura. Następnym krokiem było skrzyżowanie wilczycy z tą hybrydą. Zwolennicy Sarlosa kontynuowali pracę w tym samym kierunku. Ale w 1981 r. Wilczaki zostały oficjalnie uznane za nieodpowiednie do treningu i całkowicie niekontrolowane. Nie powstrzymało to nawet faktu, że udział genów wilka wynosił nie więcej niż 10% genomu.

Jeden z najbardziej udanych eksperymentów przeprowadzono w Czechach. Przewodnik dla psów Karel Hartl, który pracował w hodowli czechosłowackiego Ministerstwa Obrony w mieście Libeiowitz, zdołał stworzyć hybrydę owczarka niemieckiego i karpackiego wilka. Ale nawet czeski specjalista zdołał odnieść sukces tylko z drugim miotem. Powstałe zwierzęta okazały się dość silne, silne fizycznie i normalne dla ludzi.

Gruba wełna osiąga wysoką gęstość. Podszerstek jest również gruby, co znacznie zmniejsza ryzyko hipotermii i chorób układu oddechowego. Dlatego Wilczarz jest w stanie znieść silne mrozy na ulicy. Ponadto rasa ta niezwykle rzadko wymaga szczepień ochronnych. Istnieje nawet wiele przypadków, w których szczepionki nie miały żadnego efektu.

Zęby mestizo są nawet wizualnie silniejsze niż zęby uznanych walczących psów. Przy odpowiednim treningu ich mocne ugryzienie staje się niemal absolutną bronią. Wilczaki dziedziczą wyjątkowy węch od dzikiego przodka. U psów zwykłych odmian jest znacznie mniej rozwinięty. Istnieją nawet legendy o zdolności wilczarza do rozróżniania krwi pacjentów chorych na raka i zdrowych ludzi. A także są opowieści o tym, jak to zwierzę podążało śladami pozostawionymi 5-7 dni temu i nigdy się nie myliło, nie popełniło błędu.

Czy jest to prawda, czy nie, trudno powiedzieć, ale należy zauważyć, że gatunki wilków mają również słabości. Wśród nich hodowcy i treserzy psów nazywają:

• tendencja do takich samych dolegliwości jak owczarki niemieckie;
• niestabilna psychika (nagłe przejście od życzliwego zachowania do agresji);
• podatność na nieprawidłowy rozwój kości (gdy kości są dziedziczone od psów, a więzadła i ścięgna od wilków lub odwrotnie);
• wada zgryzu;
• niebezpieczeństwo wścieklizny.

Należy pamiętać, że wilczarz Saarlos i wilczarz czeski są oficjalnie zarejestrowane, ale wilki we właściwym znaczeniu tego słowa można nazwać hybrydami dowolnych wilków z dowolnymi psami. Następujące wilcze drogi są uznawane za klasyczne typy:

• czarny
• szary
• czarny cętkowany;
• brudna biel.

Należy jednak pamiętać, że kolor sierści może się znacznie różnić w zależności od tego, który konkretny pies został zhybrydyzowany z dzikim zwierzęciem. Brzoskwiniowe i białe odcienie uzyskuje się przez skrzyżowanie z owczarkami belgijskimi. Wilczarz, skrzyżowany z owczarkiem niemieckim, nabiera częściej koloru czarnego. W każdym razie nie ma sensu szukać jego cech w żadnym standardzie - ponieważ nie ma żadnych standardów. Istnieje jednak praktyka, której uogólnienie pokazuje najbardziej ogólną formę zwierzęcia.

Wełna ma następujące cechy:

• rośnie prosto i na zewnątrz gładko;
• różni się małą długością;
• mocno przyciśnięty do ciała;
• gęstszy na szyi i na wewnętrznej krawędzi żeber;
• umieszczony nad mocnym podkładem.

Kończyny gatunku wilka są silne i duże, zauważalnie blisko siebie. Ciało wyróżnia się szczupłą sylwetką, ma prostokątny kształt i dokładnie rozwinięte mięśnie. Proste plecy gładko, prawie niezauważalnie, przechodzą w potężny zad. Pysk jest mniej więcej taki sam jak zwykły wilk i ma ostre kły. Głowa w kształcie klina jest zwieńczona szerokim czołem.

Pysk o dużej długości jest również dość szeroki, ma wyrazistą strukturę. Głowa spoczywa na suchej szyi. Gruby ogon osiąga dość dużą długość i jest wysoko osadzony. Klatka piersiowa zawiera wiele mięśni, ale nie dociera do łokci. Szczęki są symetryczne względem siebie. Dla wilczaków typowe jest ugryzienie nożyczkowe lub kleszczowe. W jamie ustnej znajdują się 42 zęby.

Oczy tego zwierzęcia są stosunkowo małe i pomalowane w tonacji żółtego bursztynu. Z góry głowa kończy się wyprostowanymi spiczastymi uszami o trójkątnym kształcie. W zależności od płci wzrost i masa ciała mogą się znacznie różnić. Samce ważą od 28 do 38 kg, a wzrost w kłębie wynosi 0,73–0,83 m. U kobiet masa wynosi 23–34 kg, a wzrost 0,68–0,79 m.

Mieszana rasa Wolfhund, czyli czechosłowacki wilk, została wyhodowana w wyniku prac rozpoczętych w 1955 roku. W tym czasie Światowa Federacja Kynologiczna potępiła takie eksperymenty, ale czechosłowaccy biolodzy nie posłuchali tych zaleceń. Rasa jest podzielona na 3 gałęzie, z których 2 zostały później uznane przez tę samą federację. Psy pozyskane z eksperymentu zostały przekazane policji i siłom zbrojnym. Ponieważ taka specjalizacja miała być od samego początku zgodna z decyzją rządu Czechosłowacji, do hybrydyzacji wybrano owczarka niemieckiego. Kandydaci do krzyżowania zostali wybrani bardzo ściśle i oceniani na podstawie szeregu ważnych parametrów. W sumie wybrano 48 najlepszych przedstawicieli oryginalnej rasy.

Co ważne, Czechom udało się stworzyć nie tylko żywy, ale także żyzny inwentarz żywy. Oprócz jego czysto praktycznego znaczenia (zdolność do utrzymania rasy bez ciągłej aktualizacji składu), miało to również duży sens naukowy. Było dodatkowe potwierdzenie, że współczesne psy i wilki mają wspólnych przodków, ponadto są podgatunkami tego samego gatunku, a nie gatunkami bliskimi, jak wcześniej sądzono. Czechosłowacki Wolfhund ma następujące cechy:

• silny jak wilk;
• inne zdrowie „wilka”;
• stosunkowo dobrze zarządzany (jak owczarek niemiecki);
• trudniejszy „niemiecki” jest szkolony i uparty przy uczeniu się różnych umiejętności;
• milczący, niezbyt często daje głos;
• ma silne podobieństwo do wilków;
• odziedziczone stojące uszy od psów pasterskich;
• ma wysokie, wysoko rozwinięte łapy.

Wierzchołek może mieć zgryz prosty i nożycowy. Na poziomie międzynarodowym obie te opcje są uznawane za normę dla rasy. Obowiązkowym elementem każdego wilczego szczeniaka powinno być lądowanie z wysokim ogonem. Jest bardzo wspaniały i długi, jak prawdziwy wilk. Często widać, jak ten ogon spada prosto w dół.Jeśli pojawia się podniecenie emocjonalne, ogon przybiera kształt półksiężyca i unosi się. W większości przypadków młode wilki są pomalowane na żółto-szary kolor. Czasami można zobaczyć srebrnoszare zwierzęta. Lżejsze niż główna część, plamy zakrywają szyję, klatkę piersiową i kufę.

Najwcześniejszą współczesną gałęzią wilczarzy jest pies Saarlosa. Na arenie międzynarodowej został uznany w 1981 roku. Ale prace hodowlane rozpoczęły się już w latach dwudziestych. Pies Saarlosa jest nieco większy niż czeski wilk (jego wysokość wynosi około 0,05 m więcej). A także to zwierzę jest lżejsze niż czeski potomek. Sporo psów Saarlos ma białawy kolor. Ale liczba takich przedstawicieli rasy stale maleje. W XXI wieku było niewielu rasowych Saarlos, ale czechosłowacki wilk wilk ma stabilną populację.

Trzecia gałąź zasługuje na osobną dyskusję - rosyjski wilczarz. Oprócz wspomnianych już zmian w Permie, hodowla w tym kierunku prowadzona była również w Petersburgu. Na początek wilki skrzyżowano z malamutami. Dzięki zastosowaniu tych psich zaprzęgów osiągnięto bardzo duży wzrost.

Wilczarz rosyjski jest pomalowany na czarno, na piersi widnieje biały znak. Wełna pokrywająca łapy i dolną część ciała jest jaśniejsza niż inne - powstaje nawet wrażenie, że są to siwe włosy. Wilczaki rosyjskie żyją nieco mniej niż czeski odpowiednik. Powód jest prozaiczny - 1-2 lata zajmuje zwiększony rozmiar. Duże psy prawie nigdy nie są długimi wątróbkami. Miot rosyjskiego wilczarza jest niewielki, tylko w niektórych przypadkach pozyskuje się więcej niż trzy szczenięta. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uważa, że ​​wcale nie jest to rasa niezależna, ale hybryda.

Bardziej egzotyczne wilcze drogi żyją w różnych miejscach, po otrzymaniu których wykorzystali nie tylko alaskańskie malamuty, ale także husky zachodnie i husky syberyjskie. Pierwszy udany egzemplarz okazał się bardzo dobry w odprawie celnej na granicy. Kolejne sukcesy osiągnięto poprzez konsekwentne zmniejszenie objętości genów wilka. Ale bez względu na to, jaki to jest wilczarz, ludzie mogą być dumni ze swojej przebiegłości i nieustraszoności. Mocna szczęka gwarantuje pewny chwyt. Psy wilczarzów zachowują się spokojnie nawet przy głośnym hałasie.

Ale musisz zrozumieć, że nie nadają się jako towarzysze polowań. Początkowo hodowcy nie wyznaczyli jednak takiego celu. Wilczaki z pewnością nie okażą specjalnego przywiązania do właściciela. Mieszanka wilka i psa nie wymaga kontaktu fizycznego z ludźmi. Jednak ta właściwość jest kontrowersyjna. Małe emocjonalne przywiązanie do ludzi może zdenerwować właścicieli, ale nie będzie specjalnej potrzeby ciągłej opieki nad zwierzakiem i aktywnego komunikowania się z nim.

Osobna rozmowa zasługuje na chińskiego psa wilka, zwanego Kunming (w mieście, w którym została zabrana). Praca hodowców zajęła bardzo dużo czasu, wykorzystano do tego zarówno owczarki niemieckie, jak i przedstawicieli innych ras. Chińskim specjalistom udało się uzyskać duże i aktywne zwierzę o wysokich zdolnościach umysłowych. Z Kunming korzystają zarówno organy ścigania, jak i osoby prywatne. Nie można jednak zapominać o niebezpieczeństwie związanym z materiałem genetycznym wilka.

Dobre oceny dają i hodują Lupo, hodowane we Włoszech. Aby go zdobyć, wykorzystano wilki górskie i owczarki niemieckie. Zwierzęta opracowane w ten sposób mogą doskonale przetrwać w górach, wyróżniają się wyjątkowym węchem i są bardzo odporne. Lupo może długo znosić głód i brak wody.Unikalną cechą jest silne przywiązanie do osoby (podlegające kompetentnemu szkoleniu); ale bardzo trudno jest kupić szkło powiększające, ponieważ nie jest to najczęstsza rasa.

Liczba właścicieli wilków nieuchronnie wzrośnie. Ta rasa psów jest jak dotąd niedoceniana, ujawnienie jej potencjału dopiero nadejdzie. Ale zanim zaczniesz dom tak poważnej bestii, będziesz musiał dokładnie przestudiować niuanse związane z jego obsługą. Więc pomimo ogólnej prostoty szkolenia należy je powierzyć profesjonalistom. Charakter poszczególnych miotów nie jest jeszcze do przewidzenia, nawet dla każdego szczeniaka proporcja materiału genetycznego wilka jest indywidualna.

Będzie można określić, jak zachowa się wilczarz - czy będzie miał więcej cech w zachowaniu pasterza, czy groźnego drapieżnika leśnego dopiero na początku edukacji. W każdym razie należy powstrzymać agresję tak szybko, jak to możliwe. Bardzo trudno jest poradzić sobie z dorosłym i silnym psem wilkiem w stanie agresywnym. Wszystkie kary fizyczne są kategorycznie niedopuszczalne. Z powodu mściwości mestizo, który został ukarany w dzieciństwie, może później sprawić wiele kłopotów.

Ale postrzeganie go jako ciągłego problemu nie jest tego warte. Złożone i kontrowersyjne usposobienie jest w dużej mierze równoważone przez bardzo wysoko rozwinięty intelekt i zwiększoną aktywność. Aby złagodzić negatywne przejawy charakteru, będziesz musiał zadbać o socjalizację szczeniąt. Warto być przygotowanym na to, że zwierzak zachowa częściowo nawyki wilka i zacznie popełniać tak drobne brudne sztuczki, jak:

• kopać dziury;
• skubać wszystko z rzędu;
• polować na małe zwierzęta i ptaki;
• wspinać się przez bariery;
• przenikać do wnętrza.

I chociaż wszelkie zakazy ze strony właścicieli tutaj po prostu nie działają. Wilczarz jest bardzo energiczny, a energia, zgodnie z niezniszczalnymi prawami natury, musi gdzieś zostać zrzucona. Częścią rozwiązania są codzienne zajęcia aktywne połączone z niestrudzoną pracą edukacyjną. Dzikie wilki jedzą głównie małe zwierzyny, ale w domu ta opcja nie jest odpowiednia. I nie tylko dlatego, że jest drogi lub zbyt skomplikowany.

Wilczaki nie wykazują szczególnego wyboru w jedzeniu. Optymalna dieta to harmonijne połączenie następujących składników:

• najwyższej jakości karma fabryczna;
• surowe mięso w postaci posiekanej;
• żywność z kwaśnego mleka;
• warzywa
• zboża gotowane w wodzie lub w bulionie;
• nerki i wątroba;
• twarożek.

Następujące produkty są zabronione:

• czyste mleko;
• tłuste potrawy;
• Ciasteczka
• śmietana;
• jogurt.

Zbyt częste jest używanie surowego mięsa. Pierwszeństwo należy dać potrawom mięsnym, które zostały poddane obróbce cieplnej. Pod wpływem zakazanych produktów ciało gatunku wilka ulega różnym negatywnym zmianom. Mogą one obejmować:

• zaburzenia w pracy mikroflory jelitowej;
• zatrucie pokarmowe;
• odwodnienie;
• zwiększona wrażliwość na wirusy i patologiczne drobnoustroje.

Często weterynarze i opiekunowie psów twierdzą, że wilkom należy podawać możliwie jak najwięcej naturalnej żywności. Możesz zastosować paszę fabryczną tylko w nagłych przypadkach, przy każdej okazji, aby powrócić do normalnej diety. Niektóre zwierzęta nie tolerują tłuczonych ziemniaków.Nie podaje się go w czystej postaci, ale jako domieszkę do bulionów lub płatków zbożowych.

Wilczaki karmione są rybami nie wcześniej niż 4 miesiące. Spożywanie jaj jest możliwe maksymalnie 2 razy w tygodniu, ale nie jako samodzielne danie, ale jako dodatek do reszty jedzenia. Od około szóstego tygodnia rozwoju zwierzę będzie musiało być przyzwyczajone do jedzenia z owoców i warzyw. Produkty warzywne są wcierane lub posiekane tak drobno, jak to możliwe.

Ale oprócz odżywiania musisz zwrócić uwagę na wiele innych subtelności. Wilczarz oczywiście nie nadaje się do konserwacji w mieszkaniu w mieście. Na pewno będzie potrzebował dużo wolnego miejsca. Ale nie każda woliera jest równie odpowiednia dla gatunków wilków. Nie możesz ich trzymać w kabinach bez niezawodnej izolacji i bez dobrego ogrodzenia. Próby zawiązania mestizo na łańcuchu przyniosą same negatywne konsekwencje. Pies zostanie rozgoryczony przez właściciela, zacznie jęczeć i wyć. Kąpiel wilczura wymaga maksymalnie 1 raz w ciągu 6 miesięcy, zwierzę samo usunie brud. Stopi się dwa razy w roku. Rzucanie jest obfite, włosy będą musiały być regularnie czesane.

Będziesz musiał odmówić instytucji wilków, jeśli masz już inne psy lub koty. Mestizo źle się z nimi dogaduje i zachowuje się wyjątkowo agresywnie. Chodzi o ulepszone cechy przywódcze właściwe dla wilczarzy. O ile to możliwe, z pewnością będzie próbował zorganizować śmiertelną bitwę. Miękcy i podatni na ustępstwa ludzie nie będą w stanie wychowywać takiego psa wystarczająco dobrze. Ale inna skrajność - zamiar złamania natury zwierzęcia - nie doprowadzi do sukcesu. Konieczne jest budowanie ściśle opartych na zaufaniu relacji, przy jednoczesnym wyraźnym wskazaniu własnego przywództwa. Tylko osoba powinna być jednoznacznym autorytetem i nie może być inaczej.

Duże znaczenie ma regularna kontrola u weterynarzy. Zwrócenie się do nich pozwoli częściowo uniknąć, a częściowo ujawnić na wczesnym etapie ogromną większość chorób. Ogary, z odpowiednim wychowaniem, mogą równie dobrze zmienić swoich właścicieli. Nie doświadczają z tego żadnych negatywnych doświadczeń. Wścieklizna jest szczególnym zagrożeniem dla tej rasy.

Aby uniknąć ugryzienia lub ucieczki w dzicz, będziesz musiał zbudować silne ogrodzenie, którego wilk nie będzie w stanie zniszczyć, wykopać ani przeskoczyć. Początkowo należy dostroić się do manifestacji takich nawyków charakterystycznych dla wilka, jak:

• wycie w nocy;
• konflikty z innymi zwierzętami;
• wrogie spotkanie gości.

Jeśli wszystkie te możliwe trudności nie przerażają ludzi i nadal decydują się na wilka, będą musieli starannie wybierać szczenięta. W naszym kraju nie ma szkółek, które celowo zajmowałyby się hodowlą tej rasy. Dlatego będziesz musiał kontaktować się tylko z nieoficjalnymi handlowcami. Nieuchronnie istnieje ryzyko, ponieważ nie można uzyskać żadnych gwarancji wystarczającej socjalizacji przodków. I informacja o odsetku genów wilka będzie musiała zostać zapisana.

Jeśli to możliwe, powinieneś skupić się na sprzedawcach związanych z organami ścigania. To tam zgromadzono największe doświadczenie w hodowli i opiece nad wilkami. Osoby, które chcą kupić zwierzę najlepszej jakości z gwarancją, mogą udać się do Czech - są tam 4 wyspecjalizowane żłobki.

O wilczarzu wyhodowanym w Perm, w Institute of Internal Troops, jako pies serwisowy, zobacz następne wideo.