Wszystko o psich zaprzęgach

Półtora wieku temu większość ras psów miała określony cel - niektóre były wykorzystywane do polowań, inne gromadziły stada, a inne były użyteczne jedynie jako dekoracja. Dziś sytuacja się zmieniła - przedstawiciele większości ras trzymani są w domu, tak jak zwierzęta domowe. Jeśli zdecydujesz się zdobyć niezwykłego psa rasowego, zwróć uwagę na sanki, które zyskują coraz większą popularność. Jednocześnie hodowla takich psów poza daleką Północą nie jest zbyt powszechna, więc temat zasługuje na bardziej szczegółowe studium.

Przynależność do rasy zaprzęgowej oznacza, że ​​dany pies może być nie tylko szkolony w zakresie określonego rodzaju aktywności, ale także w zakresie jego cech fizycznych i psychicznych jest predysponowany do wykonywania określonego rodzaju czynności. Dla psa z tej kategorii najważniejszy jest instynkt, zmuszający zwierzę do biegania cały czas. Charakteryzuje się maksymalną powściągliwością i zawsze jest rozdarta na odległość. Z tego powodu takie zwierzę jest wykorzystywane do następujących potrzeb.

• Transport towarów zimą. Takie zwierzę jest nie tylko niespokojne, ale także bardzo silne. Dorastając w warunkach długiej zimy, potrafi skutecznie poruszać się po śniegu, w którym się nie utknie. Przy odpowiednio zaprojektowanych i naoliwionych saniach bestia jest w stanie ciągnąć przez wiele godzin, dwa razy więcej niż sama.
• Transport osób. Pies zaprzęgowy może ciągnąć sanie z pewną dokładnością, wybierając drogę tak, aby była przejezdna dla „przyczepy”.Jednocześnie psy wykonują polecenia głosowe ze strony pasażera i instynkt lidera, który prowadzi całą drużynę.
• Udział w różnych wyścigach. Jazda na sankach jest również sportem, jednak do dziś ludzkość wymyśliła wiele alternatywnych opcji rywalizacji. Jednym z nich jest wyścig, w którym kolarz i jego zwierzak, poruszając się na równej stopie, muszą jak najszybciej pokonać dystans.
• Motywacja Co dziwne, psy zaprzęgowe są uważane za jeden z najlepszych czynników motywujących ich właścicieli - zawsze biegają do przodu, nawet jeśli nie widzą ostatecznego celu.

Międzynarodowa Federacja Kynologów umieszcza na liście psów zaprzęgowych przedstawicieli ras północnych oficjalnie uznanych przez organizację. Nie obejmowało większości istniejących ras, ale najbardziej popularne są psy „oficjalne”, ponieważ są profesjonalnie hodowane i chodzą na duże wystawy. Początkujący będą zaskoczeni, ale wszystko, co nazywają po prostu „polubieniem”, reprezentuje szeroką gamę ras.

Ten pies odziedziczył ludzkość od rdzennej populacji Alaski, która wędruje od pokoleń z pomocą takich zwierząt. Pies stale mieszkający obok człowieka jest specjalnie hodowany nieagresywny, dlatego nie może być strażnikiem ani myśliwym.

Istnieje teoria, według której rasa ta nie jest daleko od Grenlandii. Wbrew nazwie był pierwotnie syberyjski i dopiero w XVII wieku sprowadzono go na tę wyspę. Taki pies waży nie więcej niż 32 kilogramy, ale jest wysoce niezależny i często zachowuje się jak wilk, dlatego nie jest zalecany dla początkujących. Jednocześnie grenlandzki (inna nazwa rasy) nie próbuje uciec i dąży do ochrony terytorium, które uważa za własne.

Jest to pies najczęściej pamiętany przez naszych rodaków, gdy wspomina słowo „lubić”. Na zewnątrz pies jest bardzo podobny do malamute, ale różni się skromniejszymi rozmiarami - na zachód nie więcej niż 28 kilogramów. Kamczatka Czukchi wyhodowała tę rasę jeszcze zanim oswoili jelenia, a dla nich husky czukocki nie jest zwierzakiem, ale członkiem rodziny.

Rasa została pierwotnie wyhodowana przez rosyjskiego małego ludu Północy - Samoyedów, ale zyskała szeroką popularność dzięki brytyjskiemu odkrywcy polarnemu Robertowi Scottowi, który tak bardzo pragnął w swoich wyprawach. Względnie mały (18-30 kilogramów) pies wyróżnia się doskonałymi cechami pociągowymi i bezinteresowną życzliwością, a jego charakterystyczny wyraz twarzy, trafnie zwany „uśmiechem”, urzeka miliona miłośników psów na całym świecie.

Wiele ras psów zaprzęgowych stało się dziś powszechnie znanych wśród miłośników psów, ale nadal nie jest oficjalnie uznanych przez Międzynarodową Federację Kynologów. Przyczyny tego mogą być różne - czasami eksperci nie dostrzegają zasadniczej różnicy w stosunku do istniejących ras lub uważają nowość za banalną mieszankę dwóch rasowych rodziców różnych psów zaprzęgowych, lub przyczyną jest prosta biurokratyczna biurokracja i pies wkrótce zostanie rozpoznany. Są to najczęściej następujące wspólne zwierzęta:

• alaskan husky - niezwykle popularny w Stanach Zjednoczonych, w zespole bije rekordy prędkości, ale opóźnienie najwyraźniej ma naturalne pochodzenie - nikt specjalnie nie przyprowadził takiego psa, a także nie ma dla niego standardu;

• Sachalin husky lub Gilyak husky - w przeciwieństwie do dzisiejszej rosyjskiej wyspy Sachalin, jest hodowany głównie w Japonii, nadaje się zarówno do wykorzystywania, jak i polowania;

• chinook - absolutnie w przeciwieństwie do podobnych, co nie przeszkadza temu dużemu psu ścigać się ze zwinnością prawie na poziomie husky, jest to również dobra opcja do ochrony ludzi i terytorium;

• norweski graster - specjalna rasa z ostatnio wyhodowanej rasy nigdy nie była używana przez żaden lud północy, ale została stworzona specjalnie na zawody;

• wilczaki - rosyjska fikcja, będąca krzyżówką owczarka niemieckiego i dzikiego wilka, charakteryzuje się specyficznym półdzikim zachowaniem i wciąż nie jest oficjalnie sprzedawana;

• Jak Eskimo i Jakut - Rzadkie przykłady tego, jak pies zaprzęgowy może być odpowiedni zarówno do ochrony, jak i do polowania.

Większość psich zaprzęgów nie jest zbyt dobra w szkoleniu - wpływa na to celowość spowodowana przez wilczą naturę. Osoba, która chce wyszkolić prawdziwego psa zaprzęgowego, musi być cierpliwa, ponieważ od zbyt niezależnego szczeniaka trzeba wyhodować zwierzę, które jest posłuszne nie tylko osobie, ale także liderowi stada. Jednocześnie pies musi być szkolony w pracy zespołowej, ponieważ nikt nie używa takich zwierząt do transportu.

Pierwszą rzeczą, której uczy się bestia, są standardowe polecenia wszystkich psów, takie jak „Usiądź!”, „Nie rób!” lub „Do mnie!”. Jest to elementarna dyscyplina, która jest równie przydatna zarówno dla psa z uprzęży, jak i zwierzaka.

Wszystkie elementy jednego mechanizmu powinny ze sobą współpracować, rozumiejąc konkretne polecenia wskazujące początek lub koniec ruchu, a także zwroty. Kiedy zwierzę na ogół opanowuje główną mądrość swojego „zawodu”, uczy się tak zwanego prawidłowego zachowania - niedopuszczalne jest, aby pojedyncze osoby rozpraszały się obcymi bodźcami lub organizowały pojedynki między sobą. Dopiero po opanowaniu wszystkich tych umiejętności sensowne jest nauczenie swojego zwierzaka innych umiejętności, ale w mieście, w którym pies jest nabywany po prostu jako towarzysz, praca w zespole może zostać całkowicie wykluczona z programu szkoleniowego.

Jednocześnie instynkty wielu przedstawicieli ras zaprzęgowych początkowo wyrażały chęć nie tylko biegania do przodu, ale także „pracy”, to znaczy dźwigania pewnego ładunku.

Sanki są bardzo ciekawymi zwierzętami. Wszyscy wiedzą, że z ich pomocą możesz przenosić i transportować towary, ale są pewne interesujące fakty, o których większość ludzi nie wie.

• Historia wykorzystania psich drużyn trwa co najmniej 8 tysięcy lat. Potwierdzenie tego znaleziono na terytorium wysp Nowosybirska należących do Rosji.
• Bez psich zaprzęgów białe plamy na mapie świata znikałyby znacznie wolniej - na przykład pierwsi zdobywcy biegunów dotarli do żądanego punktu na sankach.
• Psy powyższych ras są w stanie pokonać 80 kilometrów w uprzęży dziennie. Jednocześnie piżmowiec, czyli jeździec, musi zadbać o to, aby zwierzęta nie przepracowały, dlatego obowiązuje dla nich ograniczenie prędkości - nie więcej niż 12 km / h.
• W uprzęży obciążenie wszystkich uczestników powinno być równomierne, a jeśli jeden z psów „włamie się”, zostanie ukarany przez lidera na najbliższym parkingu, gdy pysk uwolni zwierzęta.
• W przeciwieństwie do koni i większości innych mocy na żywo, fizyczne wskazówki nie są używane w psich drużynach - nie ma niczego takiego jak bicze lub wodze, zwierzęta kontrolowane są wyłącznie za pomocą komend głosowych. Jednocześnie jeździec musi zdobyć szacunek dla swojego „silnika”, w przeciwnym razie nie będzie mowy o właściwym posłuszeństwie.
• Sprytne psy zaprzęgowe mają swoje dusze - w nagrodę chcą otrzymywać nie tylko smaczne smakołyki, ale także oczywiście pochwały. Doświadczone powozy na przystankach z pewnością zbliżą się do każdego zwierzaka i wyrażą jego uznanie - pogłaskają go, będzie to trochę poklepane w kłębie, a trzeci zostanie porysowany. W tym samym czasie psy są zazdrosne o właściciela i jeśli zauważą, że wyróżnił kogoś sam, zorganizują miażdżenie zwierzaka.

Wybór szczenięcia psa rasy zaprzęgowej odbywa się według jego własnych specjalnych zasad. Przede wszystkim taki pies powinien być bardzo aktywny i musisz wybrać zdrowe zwierzę domowe według tego kryterium. W tym samym czasie, zaraz po śnie, niemowlęta z oczywistych powodów będą letargiczne i nie zobaczysz oczekiwanej reakcji - zwykle północne psy są bardzo zadowolone z pojawienia się nowej osoby i same starają się ją poznać.

Ustal z hodowcą czas, abyś przybył na krótko przed karmieniem. - da ci to możliwość przyjrzenia się normalnemu zachowaniu lęgu i jego reakcji na pokarm. Zdrowe pieski są zawsze aktywne i zwinne, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na to, czy puszysta bryła, którą lubisz, jest kulawa.

Łatwo to zweryfikować - dotrzeć do stada dzieci i zobaczyć, kto się boi i ucieknie, kto pokaże cechy przywódcze i łatwowierność oraz zdecyduje osobiście sprawdzić, dlaczego to robisz.

Strach w jakiejkolwiek manifestacji jest w zasadzie uważany za reakcję negatywną - taki pies może mieć zaburzenia psychiczne w przyszłości. Młodszym szczeniętom oferują inny sposób - zabierają matce potomstwo i kładą młode kilka metrów od łóżka: mówią, że pies przede wszystkim wraca do miejsca dziecka, które uważa za najbardziej obiecujące.

Zdrowy piesek a priori wygląda na zadbanego, nie ma śladów obcych wydzielin w pobliżu oczu lub w uszach, ugryzienie jest równe, apetyt jest dobry. Chłodny i stale nawilżany nos, podkreśla różowy kolor błon śluzowych, brak jakichkolwiek deformacji brzucha, a także figura średniej harmonii - wszystko to oznaki zdrowego osobnika.

Jeśli potrzebujesz psa na wycieczki lub wystawy, podejdź do wyboru jeszcze bardziej odpowiedzialnie. Na początek zagłęb się w temat - spójrz na same wystawy, zwróć uwagę na to, czyich przedstawicieli zazwyczaj wygrywa i dlaczego. Szukając dobrego psa, upewnij się, że jest on bezpośrednio związany z wybitną hodowlą i ma przyzwoity i udokumentowany rodowód.

O rasach psich zaprzęgów, zobacz wideo.