Mastif angielski: cechy i zalecenia do wyboru

Mastif angielski jest jednym z największych przedstawicieli świata psów, właścicielem gigantycznych rozmiarów i szlachetnego charakteru. Prawdziwy gladiator, wygląda imponująco i jest prawdziwym atrybutem siły i mocy. Ten pies z pewnością nie będzie wykazywał nadmiernej drażliwości ani nerwowości. Jest zawsze spokojna, zrównoważona i na pewno wie, kiedy właścicielowi grozi niebezpieczeństwo i czas pokazać zęby.

Mastif angielski - rasa psów z Wielkiej Brytanii, należąca do łukowatej i oficjalnie uznana ponad sto lat temu. Pierwszy standard otrzymała w 1883 roku. Ale nawet wcześniej jeden z największych psów na świecie zdołał się najlepiej rozwinąć. Przodkowie mastifów byli znani podczas wielkości Babilonu, Asyrii, Persji. Molosy z tamtej epoki miały bardziej surowy szkielet i cięższy bieżnik, byli wykorzystywani jako strażnicy i działali w kampaniach wojskowych.

Zakłada się, że w Wielkiej Brytanii przodkowie mastifów staroangielskich pojawili się podczas migracji plemion celtyckich w IV - III wieku przed naszą erą. Kiedy Rzymianie przybyli na wyspę, ich historycy dużo pisali o dużych, masywnych psach używanych przez Brytyjczyków. Odnotowano szczególną dzikość tych zwierząt, ich siłę fizyczną i nieustraszoność. Nic dziwnego, że mastify i tak zaczęły nazywać rasę za czasów Juliusza Cezara, zaczęły aktywnie importować do Cesarstwa Rzymskiego, a na dworze pojawił się nawet specjalny posterunek do selekcji zwierząt. Tutaj angielscy giganci zaczęli być wykorzystywani w bitwach gladiatorów wraz z legionistami.W przyszłości nowa inwazja wojskowa na wyspę wpłynęła na rozwój rasy - przybycie Sasów w 407 r. Nowa era doprowadziła do napływu świeżej krwi.

Wśród importowanych zwierząt wyróżniał się gafaelgi - psy, które były wykorzystywane do polowań na zwierzęta do polowania. Odmiana Mestizo, zmieszana z mastifami dostępnymi wcześniej na wyspie, została nazwana Costog. Psy były średniej długości, ciemnego koloru i bardzo okrutne z natury. W tej formie zwierzęta istniały do ​​XI wieku, kiedy Normanowie najechali Wielką Brytanię.

Przedstawiciele Europy kontynentalnej w tym czasie mieli swoich ulubionych - Alanów lub mastifów myśliwskich. Ich mieszanie z pramolozami lokalnej hodowli spowodowało natychmiastowy podział na kilka rodzajów rodowodowych. Psy ceniły zawziętość, nieustraszoność, duże rozmiary. Bandogi w starym stylu, które pojawiły się dzięki Saksonom, również zachowały swoją popularność. Były używane do wykonywania funkcji ochronnych, dzięki ciemnemu kolorowi były niewidoczne w ciemności.

Jako niezależna rasa mastif angielski zaczął się formować po 1415 roku, po niesławnej bitwie pod Agincourt, w której psy walczyły wraz ze swoimi właścicielami i były gotowe oddać życie za brytyjską koronę. Zmarły zwierzak Sir Pierce Lee, właściciel majątku Lime Hall, otrzymał rozkaz króla Henryka IV, aby otrzymał takie same odznaczenia wojskowe jak jej właściciel. Następnie linia jej potomków stała się jedną z trzech głównych szkółek w Wielkiej Brytanii. Ponadto rodzina Gatton i książę Devonshire byli zaangażowani w selekcję mastifów po XVIII wieku. Do 1835 r. Głównym celem rasy było prześladowanie zwierząt, w szczególności psy walczyły z niedźwiedziami i skutecznie je pokonały.

Współczesne mastify angielskie są mało podobne do swoich odległych przodków. Ich zniknięcie doprowadziło do nowego wzrostu zainteresowania hodowców tym zaginionym brytyjskim skarbem. Podczas przywracania rasy użyto krwi następujących rodzajów psów:

• Mastify amerykańskie i alpejskie;

• Medale

• St. Bernards;

• Wielcy Duńczycy

• Nowa Fundlandia

• bullmastiffs.

Pierwszy pies współczesnej rasy został wystawiony w 1873 roku. Dzięki staraniom klubu, w którym zjednoczyli się miłośnicy staroangielskiego mastifa, zwierzę zyskało szlachetny wygląd i zachowało rozpoznawalne cechy Molosów. Zwycięzcą został mężczyzna Tauras z hodowli Nanbury biorący udział w wystawie. Ale przodek współczesnego mastifa angielskiego jest uważany za jego potomka o imieniu Cron Prince. W przyszłości psy urodzone w tej linii wielokrotnie stawały się mistrzami, zwycięzcami wystaw.

Do 1906 r. Nowa populacja mastifów angielskich wymagała stworzenia standardu, który odpowiadałby zmianom fenotypu. Zwierzęta długowłose, cętkowane, czarne i szare zaczęły być odrzucane. Przez cały XX wiek populacja rasy pozostawała bardzo niewielka, po II wojnie światowej została całkowicie zachowana głównie w USA.

Główną cechą rasy Mastif angielski jest masywność i duże wymiary. Współczesna liczba psów wygląda na masywną, ale proporcjonalną, bez nadmiernego zawilgocenia kości. Maksymalna waga jednego z największych psów osiąga 130 kg. Ale mężczyzna waży średnio od 68 do 113 kg przy wysokości 76 cm w kłębie. Rozmiary samic są mniej imponujące - 54–91 kg i do 70 cm wysokości.

Główny nacisk na wygląd mastifa angielskiego spada na głowę - wygląda obszernie, z ostrymi narożnikami.Stosunek szerokości do długości zgodnie ze standardem wynosi 2: 3. Psy mają silnie wydłużone ciało, rozwiniętą muskulaturę ciała z wyraźną ulgą. Kończyny zwierzęcia są mocne, proste, szeroko rozstawione. Sierść powinna być krótka, bez przerzedzeń w okolicy łopatek, pleców, szyi, błyszcząca, przylegająca do ciała. Kolor czarny jest dozwolony tylko w masce na twarzy i uszach. Resztę ciała i głowy należy pomalować na płowe, jasne, srebrne lub ciemne wersje kolorów jeleni, odcienie moreli. Szczególnie popularny jest mastif angielski tygrys, który ma wyraźne paski na ciele.

Ponadto w przypadku psów tej rasy standard określa następujące cechy:

• głęboka i szeroka klatka piersiowa - jej kontury powinny być dobrze określone, dolna krawędź sięga łokci lub przechodzi pod nimi;
• ogon z umiarkowanie wysoko osadzonym - u podstawy pogrubiony, zwężający się ku końcowi; ogon powinien sięgać stawu skokowego wzdłuż; podekscytowany unosi się powyżej poziomu grzbietu;
• szyja jest raczej długa, dobrze rozwinięta, charakterystyczne dla rasy lekkie zgięcie, mięśnie szyi są dobrze rozwinięte;
• kompaktowe rozmiary uszu o wysokim i szerokim zestawie - ich grubość jest niewielka, w spokojnym stanie dolna krawędź znajduje się na policzkach;
• dobrze rozwinięte szczęki z ukąszeniem w kształcie kleszcza lub charakterystyczną przekąską; potężne kły, biała emalia zębów;
• oczy piwnego lub ciemnego odcienia piwnego, z szerokim zestawem, niewielkim rozmiarem, ciemnoskórym pociągnięciem, trzecia powieka jest uważana za plemienne małżeństwo.

Charakter mastifa angielskiego jest naprawdę angielski spokojny. Psy są umiarkowanie agresywne wobec obcych, nie wykazują znaczącej aktywności fizycznej. Są intelektualnie rozwinięte, z odpowiednim wykształceniem opanowują główny kurs szkolenia. Mastify są bardzo przyjazne dla właściciela, nie tolerują samotności, rzadko i trochę szczekają. W przeciwieństwie do swoich starożytnych przodków, nowi molossi z Wielkiej Brytanii mają zrównoważony, całkowicie nieagresywny charakter.

Nawet w bardzo młodym wieku psy te charakteryzują się siłą, spokojnymi ruchami. Flegmatyzm zwierzęcia jest tylko pozorny - gigantyczne psy są bardzo przyjazne dla ludzi, są silnie przywiązane do rodziny goszczącej i są gotowe chronić je przed wszelkimi zagrożeniami. Przejaw czułych uczuć może prowadzić do bardzo nieoczekiwanych konsekwencji. Psy często zapominają o swoich dużych rozmiarach i starają się wspinać na właściciela na kolanach. Przy wadze 70 kg lub większej mastif angielski staje się bardzo poważnym obciążeniem. Dlatego od dzieciństwa warto odzwyczaić go od tak oczywistej manifestacji uczuć.

Mastify czują się dobrze tylko z wystarczającą uwagą. Zaleca się, aby zacząć od dużej rodziny, w której pies zyska wiele uwagi. Nudzony gigant, pozostawiony sam przez długi czas, może stanowić poważny problem. Nie będzie szczekał i wycie, ale może spowodować poważne szkody materialne. Nie powinieneś się martwić podczas chodzenia - mastify angielskie nie są skłonne strzelać i zawsze wracają do swojego właściciela.

Instynkty bezpieczeństwa i poczucie własnego terytorium u psów tej rasy są bardzo dobrze rozwinięte. Zwierzęta gorliwie chronią swoje terytorium, nieufne wobec obcych. Ale nie dogadują się z innymi zwierzętami, mogą być zazdrosne. Jednak dobrze wychowany pies jest w stanie zaakceptować nawet istnienie kota na tym samym terytorium. Mastify angielskie to zła decyzja dla rodziny z małymi dziećmi. Nawet wymiary szczeniaka są dość duże, aby przypadkowo upuścić lub popchnąć dziecko.Jeszcze trudniej jest manewrować dużym molosom w domu lub mieszkaniu, tutaj wszyscy członkowie rodziny doświadczą niedogodności.

Przed badaniem cech szczeniąt mastifów należy pamiętać, że ten pies będzie potrzebował dobrych warunków. Zwierzę musi mieć swobodę ruchów, regularną aktywność fizyczną. Ogólnie rzecz biorąc, potrzeba aktywności fizycznej nie jest zbyt wysoka, mastify angielskie są odpowiednie dla osób prowadzących siedzący tryb życia. Frisbee, zwinność lub prowadzenie zwierzaka na rowerze najlepiej zapomnieć. Charakterystyczną cechą psów jest obfita ślina, są one niechlujne w jedzeniu i chrapią podczas snu.

Jeśli chodzi o bezpośredni wybór mastifa angielskiego dla dzieci, warto rozważyć szereg zaleceń doświadczonych hodowców.

• Aby wybrać przyszłego zwierzaka, należy on do oficjalnego pokoju dziecinnego. Konieczne jest zwrócenie uwagi na rodowód, zwłaszcza jeśli planowane jest wychowanie psa w przyszłości i wykorzystanie go do hodowli. Dużym plusem będzie pochodzenie amerykańskich producentów.
• Ogromne znaczenie ma charakter psa skłonnego do dominacji na poziomie genetycznym. W rodzinie z dziećmi lepiej wybrać dziecko o najbardziej elastycznym i delikatnym usposobieniu. Ale nieśmiałe zwierzę nie powinno być zwijane - taki szczeniak jest uważany za plemienne małżeństwo.
• Jeśli w domu są już inne zwierzęta, warto zabrać mastifa angielskiego płci przeciwnej. Ponadto sam hodowca musi mieć doświadczenie w utrzymywaniu dużych psów, w przeciwnym razie problemy behawioralne będą nieuniknione.
• Optymalny wiek do odsadzenia szczeniaka od matki wynosi 1,5–3 miesiące. W tym okresie jest na tyle uspołeczniony, by zdobyć właściciela.
• Wymagana jest kontrola wzrokowa przed zakupem szczeniaka. Przyszły zwierzak nie powinien mieć oczywistych wad i wad rozwojowych. Liczy się także stan zdrowia. Suchy nos, matowe włosy, wydzielina z oczu - powód do odmowy zakupu. Cóż, jeśli możesz zobaczyć rodziców szczeniąt, zdobądź zaświadczenie o szczepieniu.

Ważne! Jeśli nie mówimy o działalności wystawienniczej, możesz kupić mastifa angielskiego z drobnymi wadami rodowodowymi. Do hodowli kupowane są tylko psy, które są w pełni zgodne ze standardem, z dobrym rodowodem i utytułowanymi rodzicami.

Odpowiednia dieta jest niezbędna do uprawy mastifów angielskich. Duże zwierzę od dzieciństwa potrzebuje dość wysokokalorycznej, a jednocześnie zrównoważonej żywności. Najlepszym wyborem jest gotowa dieta premium. Należy go wybrać spośród pasz dla ras olbrzymich od wiodących europejskich producentów, biorąc pod uwagę wiek zwierzęcia.

Naturalne jedzenie jest również odpowiednie dla mastifów angielskich, ale z pewnymi ograniczeniami. Pies musi otrzymywać witaminy i suplementy mineralne. Należy pamiętać, że łączenie różnych rodzajów pasz jest niedopuszczalne. Jest to szkodliwe dla zdrowia zwierzęcia i może prowadzić do zakłócenia przewodu pokarmowego.

Częstotliwość karmienia powinna uwzględniać związane z wiekiem cechy zwierząt, a mianowicie:

• od 1 do 4 miesięcy szczenięta otrzymują pokarm 5 razy dziennie;
• do sześciu miesięcy jedzenie powinno być cztery razy dziennie;
• do roku mastifów karmionych śniadaniem, lunchem i kolacją;
• wystarczy, aby dorosłe zwierzę zjadło dwa razy dziennie.

Wyklucz z diety psa powinno być wiele produktów. Po osiągnięciu 4 miesięcy mastify angielskie nie powinny otrzymywać mleka. Wszelkie produkty bogate w węglowodany, tłuste mięso (jagnięcina, wieprzowina), pikantne potrawy, kości rurkowe, ryby rzeczne są zabronione. Wykluczono wszelkie słodycze, wędliny, rośliny strączkowe. Musisz regularnie podlewać psa, codziennie zmieniając wodę w misce. Najlepszym wyborem są niepakowane produkty butelkowane. Jego skład mineralny w najlepszy sposób wpływa na zdrowie psa.

Dzięki zawartości mastifa angielskiego opieka nad psem nie jest trudna. Zwierzęta krótkowłose potrzebują tylko regularnego czesania - około 2-3 razy w miesiącu. Podczas linienia procedury higieniczne należy powtarzać częściej. Jako produkt pielęgnacyjny stosuje się pędzel z naturalnym twardym włosiem. Psy tej rasy są przeciwwskazane przy stosowaniu plastrów, rękawice z silikonową powłoką w postaci kolców również nie są odpowiednie. Zamszowe lub aksamitne wykończenie pomoże dodać połysku.

Często kąpanie zwierząt domowych również nie jest zalecane. Jeśli pies nie ma kontaktu z silnymi źródłami zanieczyszczenia, wystarczy użyć suchych szamponów w sprayu, aby usunąć tłuszcz i kurz. Gdy pies jest całkowicie kąpany, konieczne jest stosowanie specjalistycznych szamponów przeznaczonych dla zwierząt.

Brak konieczności częstego prania nie anuluje całkowicie innych procedur higienicznych. Składanie twarzy mastifa angielskiego wymaga szczególnej uwagi. Wewnątrz zmarszczek mogą się osadzać resztki jedzenia, pot i złogi tłuszczowe. Aby uniknąć rozwoju procesów zapalnych, należy codziennie wycierać wszystkie fałdy wilgotną szmatką lub hipoalergicznymi podpaskami higienicznymi.

Po pobycie na ulicy należy również sprawdzić uszy psa. Ich wnętrze powinno być regularnie czyszczone wacikiem zamoczonym w roztworze kwasu borowego. Oczy są codziennie czyszczone, z wewnętrznego kącika oka, nagromadzone grudki wydzielin są wypłukiwane wilgotną wacikiem, zwilżonym roztworem herbaty lub bulionem z rumianku.

Duże zęby mastifa wymagają cotygodniowego szczotkowania. Ze względu na charakterystyczne wady zgryzu rasy ryzyko rozwoju próchnicy jest znacznie wyższe niż u innych przedstawicieli świata psów. Warto zwrócić uwagę, że przetwarzanie szkliwa odbywa się za pomocą specjalnej pasty i pędzla lub dyszy na palcu. Szczególną uwagę należy zwrócić na zęby tylne - aby ułatwić proces, zwierzę powinno być przyzwyczajone do zabiegu od wieku szczenięcia. Szycie pazurami również wymaga uwagi. Jeśli długość psa pozostaje dość duża, należy dokonać sztucznego rogowacenia warstwy rogowej naskórka za pomocą specjalnych sekatorów, opracowanych z uwzględnieniem rasy zwierzęcia. Ponieważ mastifów angielskich nie wyróżnia ich miłość do długich spacerów, nie powinieneś polegać na naturalnym zgrzytaniu pazura.

Podobnie jak większość ras olbrzymich okres dzieciństwa mastifów angielskich jest znacznie opóźniony. Duże wymiary są zwodnicze - pies zareaguje, będzie niegrzeczny, zepsuje rzeczy. Długotrwała dorosłość nie powinna być pretekstem do odroczenia wychowania zwierzęcia. Rasa jest skłonna do dominacji, demonstrując cechy przywódcze. Dlatego podczas treningu od pierwszego dnia będziesz musiał wykazać się pewną twardością. Tłumienie prób przejęcia praw przywódczych powinno odbywać się wyłącznie w sposób pokojowy, bez agresji. Mastifów angielskich nie należy bić, naruszać ich godności.

Sukces treningu silnie zależy od cech charakteru, inteligencji konkretnego zwierzęcia. Wiele mastifów łatwo iz przyjemnością uczy się nowych drużyn, demonstruje sztuczki. Ale każdy pies musi przejść podstawowy kurs posłuszeństwa - bez niego po prostu niemożliwe będzie poradzenie sobie ze zwierzęciem.W badaniach należy zwrócić szczególną uwagę na zachęcanie zwierząt do nauki nowych zespołów. Angielscy giganci zdają sobie sprawę z wartości gadżetów i chętnie starają się je zdobyć.

Mastify to rasa, która wymaga ścisłego przestrzegania codziennej rutyny. Zajęcia są zalecane po południu, przed obiadem i relaksacją. Pies w tym przypadku zachowuje odpowiedni nastrój i koncentrację. Zalecany czas szkolenia wynosi co najmniej 60 minut. Zaleca się rozpoczęcie zajęć od powtórzenia omówionego materiału.

Charakterystyka rasy mastifa angielskiego na poniższym filmie.