Keeshond: cechy rasy i subtelności treści

Keeskhondy to jedna z najstarszych ras psów domowych o unikalnym kolorze wilka. Dzisiaj keeshond (lub Wolfspitz) są szeroko rozpowszechnione w Holandii, Niemczech, Hiszpanii i Francji, jednak niewiele osób wie o tej rasie na terytorium krajów WNP. W tym artykule poznasz cechy rasy Keeshond, historię jej pochodzenia, zawiłości trzymania i karmienia.

Wolfspitz ma wyjątkową historię. Pierwsze wzmianki o tej rasie pochodzą z XVII wieku - w tym czasie rasa Keeshond zaczęła się szeroko rozprzestrzeniać w całej Europie Północnej. Początkowo osobniki tej rasy służyły wyłącznie jako strażnicy. - byli często zabrani w dalekie rejsy morskie łódkami i barek, gdzie wilki strzegły rzeczy i żywności przed gryzoniami i ptakami.

W czasie powstania patriotycznego w Holandii pod koniec XVIII wieku, dowodzonego przez słynnego Korneliusza de Gizliara, psy te otrzymały swoje pierwsze nieoficjalne imię - „keeshond”. Faktem jest, że ulubionym de Gizliarda był Wolfspitz - to właśnie z tym psem przeszedł wiele potyczek i bitew. Wkrótce ten pies stał się rodzajem symbolu spiskowców i rewolucjonistów. Zwolennicy de Gizliard nazywali tę rasę psów „gesam” lub „gęsi”, które później przekształciły się we współczesne „keeshond”. Lub przetłumaczony z holenderskiego - „pies barki”.

Ponieważ bunt de Gizliard został stłumiony i pokonany, wszyscy zaczęli celowo niszczyć tę rasę psów. Wolfspitz na farmie może oznaczać tylko jedno - lojalność wobec pomysłów rebeliantów.W tym czasie naturalna populacja Keeshond została znacznie zmniejszona.

Ale pomimo negatywnych wydarzeń politycznych niektóre wilki pozostały do ​​dyspozycji rolników, żeglarzy i rybaków, co pomogło rasie przetrwać do dziś. To właśnie drogą morską Keeskhonda w przyszłości przybyła na terytorium Niemiec, gdzie otrzymała inną nazwę - Wolfspitz lub, innymi słowy, „Wolf Spitz”.

Początkowo psy były znane tylko w wąskich kręgach: często wychowywali je myśliwi, członkowie szlachty i marynarze. Jednak Keeskhonda swoją prawdziwą popularność zawdzięcza tak historycznej postaci jak baronowa von Hardenbrook. Baronessa tak bardzo lubiła tę rasę, że zaczęła ją aktywnie rozmnażać na początku XX wieku. Dzięki jej staraniom wilczyca mogła wejść na otwarty rynek dla psów domowych i wkrótce zaczęła występować w całej współczesnej Europie. Pierwsze osoby przybyły do ​​Rosji dopiero pod koniec XX wieku.

Wilczyca jest łatwo rozpoznawalna wśród innych psów - żaden inny gatunek nie ma tak wyjątkowego koloru wilka, silnej budowy ciała i długich włosów. Poniżej możesz zapoznać się z typowymi cechami zewnętrznymi tego psa, a także ze standardami zewnętrznymi.

• Średnia wysokość Pomimo ich znacznych rozmiarów (które w większym stopniu powstały tylko z powodu bardzo długich włosów), szpic wilczy nie różni się znaczącym wzrostem. Najczęściej osobniki tej rasy dorastają do wysokości 45 centymetrów w kłębie. Niektórzy rekordziści mogą dorastać do 55 centymetrów. Powinieneś jednak zrozumieć, że najważniejsze jest tutaj nie rozmiar, ale harmonia budowy ciała.

• Waga Keeshond mają stosunkowo standardową wagę dla psów rasowych - rzadko są cięższe niż 26-28 kg. W takim przypadku właściciel musi wyraźnie monitorować stosunek wzrostu do masy. Przyrost masy ciała często odnosi się do rozwoju otyłości, a nie do dorastania psa.

• Oczekiwana długość życia. Przeciętny Keeshond rzadko żyje dłużej niż 15 lat, jednak w idealnych warunkach opieki, utrzymania i karmienia ta rasa może żyć do 20 lat. Znane są osobniki wilków, które żyły 27 lat, jednak jest to raczej wyjątek od reguły niż wzór.

• Wełna Długi, do 25-30 centymetrów, sprężysty i dość twardy. Jest dość gruby podkład, który pozwala przetrwać nawet najcięższe przeziębienie. Kolor sierści jest wyłącznie wilczy: ciemne, czarne, szare i białe odcienie. Sierść na piersi, karku, kończynach, ogonie i brzuchu jest z reguły jasna, a wilki wyróżniają się także charakterystycznymi białymi „okularami” na oczach. Otulacz wełniany obficie pokrywa brzuch (napięty) i klatkę piersiową, może nawet dotykać ziemi.

• Oczy Typ migdałowy i niezbyt duży, zwykle brązowy, ciemny lub czarny. Osadzony stosunkowo blisko - szeroki nos w oku.

• Kończyny Mocne, ustawione szeroko, kości są grube, same łapy są średniej wielkości, idealnie złożone, podkładki są owalne, czarne, szare lub czerwonawe. Przednie nogi wydają się nieco dłuższe niż tylne.

• Uszy Dość długie, ale z powodu obfitych włosów na koronie wydają się małe. Kształt jest wyłącznie trójkątny.Kolor jest czarny, osadzony szeroko, w spokojnej pozycji, stoi prosto, patrzy na zewnątrz z muszelkami.

• Głowa W kształcie klina z wyraźną szyjką. Przejście od czoła do nosa jest płynne, ale zauważalne, kufa stopniowo zmniejsza się do nosa. Nos jest dobrze rozwinięty, jednak ma niewielkie rozmiary, czarny lub ciemny kolor. Podbródek jest dobrze rozwinięty, ale znacznie cieńszy niż sam pysk.

• Ogon Niezbyt długie, pokryte tymi samymi długimi włosami co ciało. Zwykle wygięty w pierścień i spoczywa na tułowiu. Standardowo czubek ogona musi być ciemny lub czarny.

• Zęby Niezbyt długi, mocno osadzony - bez szczelin. Smak musi być poprawny. Kolor zębów u zdrowych i młodych osób powinien być tylko biały.

• Charakterystyka ciała Kwadratowy, wykończony i nierozciągnięty. Szyja jest krótka i szeroka, mocno osadzona, ma charakterystyczny zakręt. Grzbiet jest raczej krótki, ale z dobrze rozwiniętymi mięśniami.

• Skóra Gęsty, nie tworzy zmarszczek, jest dobrze rozciągnięty. Samice mogą być zauważalne u samic po urodzeniu szczeniąt, a także u osób starszych.

Wilczyca różni się znacznie od innych psów temperamentem i cechami charakteru. Poniżej możesz zapoznać się z tymi funkcjami i różnicami.

• Ekstremalny stopień aktywności. Od urodzenia wilki są bardzo aktywne i wesołe, co może powodować wiele zmartwień dla ich właścicieli. Trudno je śledzić, chodzenie może być trudne z powodu niezmiennego zainteresowania psa wszystkim, co dzieje się wokół. W dzieciństwie Keeskhondas są rodzajem huraganu, którego nie można ustalić. Te psy potrzebują stałego dopływu energii poprzez trening, ćwiczenia i jogging. Z biegiem czasu i wraz z upływem czasu wilki stają się coraz mniej ruchliwe, co upraszcza opiekę nad nimi, ale może wpływać na ciało psa.

• Absolutnie dobra natura dla „ich”. W kręgu rodzinnym Wolfspitz to niesamowici mili ludzie. Są równie lojalni i przyjaźni dla wszystkich członków rodziny, odpowiednio reagują na nękanie dzieci, sąsiadów i gości.

• Relacja z innymi zwierzętami domowymi. Jeśli dopuszczalne granice strefy osobistej nie zostaną naruszone, a drugie zwierzę jest przyjazne - wilki są zawsze skłonne do nawiązania kontaktu. Są pionierami gier i rozrywki, uwielbiają się wygłupiać i żartobliwie gryźć inne zwierzaki. W trakcie gry są w stanie zranić inne zwierzaki, dlatego rzadko spotykają się z kotami w pozytywnym scenariuszu.

• Niezależność Pomimo swojej pozornie dobrodusznej postaci Keeskhondas są urodzonymi obrońcami. Są tak pewni swoich umiejętności, że mogą rzucić się na zwierzęta kilkakrotnie większe od nich. Jeśli zauważą, że właściciel potrzebuje pomocy lub ochrony, natychmiast spieszą mu z pomocą, nawet jeśli będzie to kosztowało ich życie.

• Stosunek do nieznajomych. Nic dziwnego, że wilki są uważane za wspaniałych obrońców - zawsze są podejrzliwi wobec obcych na ich terytorium i są gotowi podążać za nimi, dopóki nieznajomy ją nie opuści. Jeśli pies zobaczy, że właściciel zachowuje się z tą osobą swobodnie i swobodnie - jest w stanie wykazać się życzliwością, a nawet pozwolić sobie na głaskanie, ale przez większość czasu będzie trzymać się z dala, woląc oglądać.

• Zdolności empatyczne. Wilków nie można nazwać niewrażliwymi psami, które są gotowe do prześladowania właściciela w dowolnym momencie. Niezwykle wyczuwają wewnętrzny stan właściciela, który pozwala mu z łatwością poruszać się po intonacji i wymowie poleceń, czego właśnie potrzebuje od nich właściciel. Jeśli pies zobaczy, że właściciel potrzebuje obecnie odpoczynku i chce pozostać sam - Keeshond również przejdzie na emeryturę w pewnym miejscu i zaczeka, aż właściciel będzie chciał z nim porozmawiać. Istnieje pewna technika, zgodnie z którą to psy prowadzą do ciężko chorych lub samotnych ludzi - tak zwana terapia kanisterowa lub enimoterapia.

• Predyspozycje do treningu. Keeskhondas mają niezwykle subtelny umysł i są w stanie zapamiętać ponad 30 różnych sztuczek w całym swoim życiu. W Rosji zwierzęta te pojawiły się wyłącznie ze względu na ich zdolności artystyczne na arenie cyrkowej.

Keeskhondy od dawna jest rasą, która świetnie się czuje zarówno w ścianach zamkniętego mieszkania, jak i w prywatnym domu ze stałym spacerem. Nie oznacza to, że ta rasa jest trudna w utrzymaniu lub wychowaniu, jednak niedoświadczeni hodowcy mogą doświadczać znacznych trudności w utrzymaniu młodych wilków.

Poniżej możesz zapoznać się z zaleceniami, które pomogą ci sformułować warunki właściwej opieki nad niemieckim Wolfspitzem.

• Wełna Jak zapewne zauważyłeś, kaszmir ma bardzo długi i gęsty płaszcz, który wymaga stałej pielęgnacji. Oprócz tego, że sierść zwierzęcia ma swój specyficzny zapach, może po prostu uniemożliwić zwierzęciu pełne poruszanie się. Błoto bardzo często powstaje w splocie wełnianym i staje się rajem dla wielu drobnoustrojów i owadów (kleszczy, wszy). Ponadto, psy nie przycięte w sezonie letnim czują się okropnie z powodu bezpośredniego światła słonecznego na grubych włosach.

• Kąpiel Specjaliści bardzo nie zalecają częstego kąpania wilków zwykłą wodą lub szamponem. Z powodu długiej sierści i grubego podkładu psy te schną bardzo powoli. To z kolei może prowadzić do przeziębienia i procesów zapalnych. Ponadto długi mokry płaszcz, który nie jest całkowicie suchy, najprawdopodobniej będzie kwaśny. Może to prowadzić do reakcji alergicznych i wysypek skórnych.

• Jedzenie. Średnią długość życia Keeshond można znacznie wydłużyć, tworząc zrównoważoną, odżywczą i witaminową dietę. Eksperci zalecają stosowanie gotowych pasz podczas karmienia Keeshond - te mieszanki zawierają z góry wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Niektórzy właściciele wolą podawać zwierzęciu po prostu naturalną żywność, w którym to przypadku właściciel psa będzie musiał samodzielnie obliczyć kalorie, białko, tłuszcz i węglowodany.

• Aktywne życie. Ogromne znaczenie dla ogólnej kondycji i długości życia zwierzęcia ma właściwy styl życia.Keeskhonda mają zabawny, aktywny i wesoły charakter, dlatego wymagają stałej uwagi właściciela, ciągłych spacerów i gier. Aby zapobiec psu problemów zdrowotnych w przyszłości, należy regularnie obciążać szczeniaka ćwiczeniami fizycznymi i szkoleniami.

• Stały kontakt. Psy te nie są przeznaczone do rutynowej konserwacji w wolierze lub klatce. Muszą stale znajdować się w pobliżu właściciela, kontaktować się z nim, grać i trenować. W przypadku, gdy pies był daleko od właścicieli od dłuższego czasu lub po prostu sam, istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń psychicznych, depresji, a nawet agresji.

• Gry Aktywne życie każdego psa wymaga nie tylko spacerów na świeżym powietrzu, ale także dużej liczby zabawek. Przed pozyskaniem samego psa koniecznie kup kości i zabawki w domu, z którymi zwierzę może nie tylko bawić się, ale także zgrzytać kłami i pazurami.

• Higiena Oprócz pływania Twój Wolfspitz powinien regularnie przechodzić pewne procedury w celu dbania o resztę ciała. Dotyczy to przede wszystkim: mycia oczu - 2-3 razy w tygodniu (wacikami zwilżonymi przegotowaną wodą), czyszczenia uszu z brudu i siarki - 1 raz w tygodniu (wacików lub serwetek), cięcia pazurów - do woli, mycia zębów (co najmniej 2 razy w tygodniu).

• Spacery Doskonały apetyt Keeshonda nie zawsze będzie działał w twoich rękach. Wilczaki nie są szczególnie czytelne na temat jedzenia, a podczas spacerów po ulicach mogą dosłownie wziąć wszystko, co znajdą w ustach. Zwłaszcza te psy uwielbiają kopać stare kości, nie są obojętne na gumę do żucia, a czasami mogą nawet pożreć odchody innych psów. Wszystkie te działania mogą prowadzić do pojawienia się ostrych chorób wirusowych i jelitowych u psa.

Poniżej znajduje się lista rzeczy, narzędzi i akcesoriów, których na pewno będziesz potrzebować, dbając o Keeshond. Większość tych akcesoriów można kupić w każdym sklepie zoologicznym.

• Artykuły higieniczne i do pielęgnacji wełny: obcinacz do paznokci, zestaw do pielęgnacji uszu, specjalny szampon dla długowłosych psów, suszarka do suszenia włosów, podkład pod podkład, specjalny grzebień z długimi i częstymi zębami, krople do mycia oczu.
• Zabawki. Piłki, kości, myszy, szczotki, sztuczne tusze kurczaków i inne.
• Produkty do karmienia: 2 miski polimerowe lub żelazne - jedna na paszę, druga na czystą wodę. Miski muszą być ciężkie, aby pies przypadkowo ich nie przewrócił.
• Przedmioty na spacer. Mocny kołnierz pcheł, smycz, kaganiec, koc (szczególnie ważne jest noszenie koca psa w sezonie zimowym po strzyżeniu - istnieje duże ryzyko przeziębienia).

Odżywianie jest najważniejszą kwestią w treści każdego zwierzęcia. Dla doświadczonych hodowców karmienie Keeshond nie spowoduje żadnych trudności. Ale dla tych, którzy spotykają tę rasę po raz pierwszy, może być naprawdę trudno zrozumieć, co jest. Poniżej znajduje się lista zaleceń, których należy przestrzegać podczas karmienia niemieckiego Wolfspitz.

• Bez jedzenia dla ludzi. Pomimo faktu, że wilki wyróżniają się niesamowitym apetytem i często lubią wymuszać lub kraść ze stołu resztki ludzkiego jedzenia - spróbuj natychmiast zatrzymać te działania. Ciało tych zwierząt nie jest przystosowane do trawienia słonych, pikantnych, kwaśnych, smażonych lub marynowanych pokarmów.

• Regularność. Po urodzeniu ciało wilka potrzebuje częstszej i bogatszej diety. Powinien być przeprowadzany co najmniej 5-6 razy dziennie w małych porcjach. Z czasem staraj się zmniejszyć częstotliwość karmienia, aby w wieku 9 miesięcy dieta zwierzęcia składała się z 2, maksymalnie 3 regularnych karmień. Dla dorosłych psów najlepszą opcją są dwa posiłki dziennie - raz wcześnie rano (o godzinie 6) i drugi raz wieczorem (5-6 godzin).

• Systematyczne. Nie zapominaj, że odżywianie psa powinno być nie tylko zrównoważone i regularne, ale także systematyczne. Powinieneś opracować specjalny harmonogram karmienia swojego zwierzaka i upewnić się, że porcje jedzenia są zawsze podawane mniej więcej w tym samym czasie.

• Metoda karmienia i dawki. Istnieją dwie metody karmienia: karmienie naturalną paszą i gotowe mieszanki. Jeśli w odniesieniu do gotowych pasz wszystko jest proste (powinny to być pasze nie niższe niż klasa premium), to w przypadku produktów naturalnych wszystko jest znacznie bardziej skomplikowane. Tutaj warto obliczyć karmę na podstawie określonej formuły, w której średnie zapotrzebowanie psa na karmę powinno wynosić co najmniej 2,5-3% jego rzeczywistej wagi. Tak więc, jeśli twój pies waży 17 kilogramów, wtedy średnio będzie potrzebował co najmniej 450 gramów naturalnego pokarmu dziennie.

Jednocześnie musisz upewnić się, że karma jest zbilansowana, czyli zawiera niezbędną ilość białka, tłuszczu i węglowodanów. Przy takim obliczeniu dawek żywieniowych warto monitorować obecny stan psa, jego styl życia i aktywność.

• Mięso. Jest to główny element diety w Keeshond. Zawsze powinny być drobno posiekane kawałki typu gotowanego lub surowego. Można również obliczyć ilość mięsa dziennie, w tym celu stosuje się następujący wzór: na każdy kilogram wagi zwierzęcia przypisuje się 15 do 20 gramów mięsa. Tak więc, jeśli twój pies waży 17 kilogramów, jego dieta powinna zawierać około 300 gramów produktów mięsnych. Jeśli twoje zwierzę jest poddawane częstemu wysiłkowi fizycznemu i treningowi, porcje również należy zwiększyć.

• Otyłość. Tendencja do otyłości u wilków została odkryta bardzo dawno temu, najczęściej prowadzi do siedzącego trybu życia i źle zbilansowanej diety. Karmiąc suchą karmę, zawsze zwracaj uwagę na zalecaną dawkę karmy dla konkretnego rozmiaru psa. W przypadku naturalnej żywności skorzystaj z powyższych instrukcji.

• Ostry spadek apetytu. Częste zjawisko w diecie Keeshonda, którego wygląd warto natychmiast zabrać psa do weterynarza. Przyczyną tego może być niedobór witamin, choroby żołądkowo-jelitowe, brak różnorodności w jedzeniu lub patologia psychiczna.

• Zbiorniki i podajniki. Po zjedzeniu spróbuj natychmiast wyczyścić miskę z jedzeniem - zwierzę uwielbia ją lizać i nosić w mieszkaniu, próbując złożyć nawet najmniejsze kawałki za pomocą języka. Przeciwnie, miska z wodą powinna zawsze znajdować się w domenie publicznej psa i znajdować się w łatwo dostępnym pomieszczeniu.

• „Jedzenie z ulicy”. Opracuj system dowodzenia, dzięki któremu możesz regulować działania zwierzęcia w stosunku do tego, co znajdzie na ulicy. Musisz nauczyć psa, że ​​na twoje pierwsze polecenie rzuci kość lub kawałek jedzenia i natychmiast pójdzie do ciebie.

• Dostawa pasz. Spróbuj wlać jedzenie do misek, gdy psa nie ma w pokoju.Wilki charakteryzują się nadmierną aktywnością, dzięki czemu w obecności właściciela mogą z radością przewrócić i posypać całą miskę jedzenia.

Szkolenie tej rasy psów należy traktować z najwyższą ostrożnością. Ze względu na ich gorączkową i aktywną naturę zwierzęta te są bardzo trudne do trzymania w jednym miejscu, dyscypliny i posłuszeństwa, wolą gry i jogging. Pomimo tak absurdalnej postaci Wolfspitz jest niezwykle dociekliwy, inteligentny i potrafi nauczyć się wielu przydatnych i zabawnych sztuczek w ciągu życia. Poniżej znajduje się lista zaleceń dotyczących szkolenia Keeskhond.

• Rozpocznij trening. Zacznij uczyć swojego zwierzaka jak najwcześniej. Eksperci radzą, aby rozpocząć trening sami po 2 tygodniach od urodzenia. Już w tym wieku twoje zwierzę powinno dowiedzieć się, gdzie iść, a gdzie nie. Co można zbadać i wypróbować, a co nie jest tego warte.
• Pseudonim Imię psa stanowi rodzaj podstawy do dalszego szkolenia. Z pseudonimem powinny być powiązane główne polecenia dla psa: „dalej”, „weź”, „usiądź”, „poczekaj” i inne. Zwierzę prawdopodobnie nie zrozumie, że tak się nazywa, ale na pewno zgadnie, że ten konkretny zestaw znaków odnosi się do niego. Lepiej wybrać krótkie, jasne i dźwięczne pseudonimy z takimi spółgłosek jak: r, p, k, t, s, si h. Ich psy najlepiej pamiętają.
• Metoda szkolenia Na samym początku warto przejść na dobrotliwą metodę nauczania. Oznacza to, że nie należy krzyczeć, bić ani poniżać zwierzaka. Każdy pies, a zwłaszcza wilki rodowe, doskonale odczuwają gniew i agresję właściciela. Bądź cierpliwy i powtarzaj polecenia, aż zwierzę zrozumie, co jest. Zamiast bicza wybierz piernik - chwal zwierzaka za każdym razem, gdy coś robi, daj mu słodycz lub po prostu podrap jego ucho. Nie należy jednak przesadzać z smakołykami, w przeciwnym razie szpic wilka może być po prostu leniwy.
• Związki z rozrywką. Nie próbuj wzbudzać u swojego zwierzaka wielkiego pragnienia treningu. To wciąż zdrowy młody pies, który potrzebuje świeżego powietrza, gier i biegania. Dlatego staraj się prowadzić większość szkoleń na ulicy. Tak więc zwierzę postrzega je nie jako rodzaj pracy lub ciężaru, ale jako prawdziwą rozrywkę. Ogólnie rzecz biorąc, spróbuj dodać więcej elementów do treningu w grze, pomoże to uwolnić zwierzaka i da mu pewność siebie.
• Jeden trener. Jeśli chcesz jak najszybciej uzyskać posłuszeństwo i wykonać niektóre polecenia od swojego zwierzaka - nie pozwól, aby ktokolwiek inny go wyszkolił (na przykład inni członkowie rodziny). Piesowi będzie trudno dostrzec identyczne polecenia, ale wypowiedziane z różną intonacją i artykulacją.
• Najpierw proste. W żadnym wypadku nie powinieneś zaczynać treningu od złożonych zespołów - zaczynaj od małych. Najpierw pies musi wyraźnie zapamiętać swój pseudonim, a następnie przystąpić do nauki najbardziej prymitywnych poleceń: „przynieść”, „do mnie”, „łapę”, „głos” i innych.
• Nie pchaj. Czasami zwierzę może zobaczyć, że w tej chwili nie jest on w stanie wykonywać żadnych zadań. Wilki mogą artykułować, gryźć, strzelać, a nawet szczekać, nie chcąc wykonywać ćwiczeń. W takim przypadku nie denerwuj psa jeszcze bardziej - po prostu spróbuj rozpocząć ćwiczenia później.
• Złożoność zadania. Gdy tylko zrozumiesz, że zwierzę nauczyło się podstawowych sztuczek i poleceń - spróbuj je skomplikować. Dodaj nowe słowa do zespołów, które wskażą inne działania. Aby wytłumaczyć psu nowe polecenie lub działanie, warto użyć jedzenia. Czasami pomaga twój własny wizerunek drużyny - jeśli twoje zwierzę jest już przeszkolone i cię rozumie, zrozumie, że działanie musi zostać skopiowane. Zwiększ także czas treningu.Na początku powinny to być małe lekcje nie dłuższe niż pół godziny dziennie, wraz ze wzrostem zwierzaka, zwiększ je do godziny. Ponadto szkolenie powinno odbywać się regularnie, a nie od czasu do czasu.
• Powrót do podstaw. Często zdarza się, że wilki bardzo szybko wchłaniają nowy materiał i, jak się wydaje, są gotowe na nowe osiągnięcia. Nie należy jednak spieszyć się. Od czasu do czasu próbuj powrócić do już ukończonego materiału, aby zwierzę nie zapomniało starych sztuczek i poleceń.

O cechach rasy Keeshond patrz następny film.