Czapki narodowe

Siłą każdego narodu są jego tradycje. Są to wakacje, styl życia, kuchnia i, oczywiście, ubrania. Wszystkie narodowości starannie, z pokolenia na pokolenie, przekazują cechy i subtelności swojego stroju narodowego, butów, akcesoriów i czapek, w tym czapek.

Obecnie rekonstrukcja stroju narodowego zyskuje dużą popularność. Zjawisko to objęło wielu entuzjastów, którzy postawili sobie za cel odtworzenie, zachowanie i przekazanie współczesnym tradycji ich przodków. Dlatego coraz częściej w muzeach i salach wystawowych pojawiają się ekspozycje poświęcone strojom narodowym różnych narodowości, a zwłaszcza nakryciom głowy.

Odwiedzający takie wystawy mogą zobaczyć na własne oczy różne czapki, czapki, czapki, czapki, czapki, berety, meloniki, opatrunki, kokoshniki z całego świata. Zostały wykonane z wełny, jedwabiu, filcu, liści palmowych, dzianiny, korka, futra i innych materiałów. Na podstawie ich wyglądu można było określić wiek, społeczny, stan cywilny osoby.

Niektóre czapki, czapki i inne czapki stanowią prawdziwą wartość historyczną i kulturową. A kapelusze poszczególnych narodów są naprawdę wyjątkowym widokiem. Na przykład naczynie do picia tykwy, które jest znane dziś niektórym ludom Etiopii, jest również lekkim, trwałym nakryciem głowy do ochrony przed deszczem lub słońcem.

Tradycyjny nakrycie głowy przywódców plemion Nigerii to ogromna korona ozdobiona koralikami. Ozdobiony jest postaciami zwierząt, ptaków i ludzi z koralików. Gruba zasłona pokrywająca twarz przywódcy jest również utworzona z kilku cienkich zawieszek z koralików.

Jednym z najpiękniejszych kapeluszy jest kapelusz noszony przez młodą Chinkę w dniu ślubu. Kapelusz wykonany jest z czystego srebra i ozdobiony wizerunkiem ptaka o długich ogonach. Taki kawałek ubrania waży około 10 kilogramów, a aby go zdobyć dla swojej córki, wielu Chińczyków zaczyna oszczędzać pieniądze od prawie jej narodzin.

Pierwsze czapki pojawiły się w Rosji około lat 30. XVII wieku. Następnie zakupiono je dla sądu, a także oficerów niektórych pułków. Zasadniczo zostały wykonane z gęstych materiałów, na przykład filcu lub filcu. Szczególnie cenne kapelusze ozdobiono puchem bobra.

Na początku XVIII wieku dzięki Piotrowi I kapelusze stopniowo zaczęły rozprzestrzeniać się poza pałacem i wojskiem. Czapki zrobiono ze skóry królika, wełny, futra bobra i schowano z jednej strony. Stopniowo zmieniły się czapki, pojawiły się nowe modele, na przykład czapki z kokardą.

Kształt i wysokość tiulu oraz szerokość pól, sam kształt nakrycia głowy zostały zmodyfikowane. Na przykład jednym z popularnych modeli z połowy XVIII wieku był kapelusz z gryki, który wyglądał jak angielski cylinder. Czapka ma swoją nazwę, ponieważ została wykonana z owczej wełny i była uformowana na doniczkach na grykę.

W XIX wieku cylindry stały się modne. Nosili je nie tylko przedstawiciele środowiska arystokratycznego lub dyplomatycznego, ale także wszyscy ci, którzy chcieli wyglądać szlachetnie i nowocześnie. Moda wciąż nie stała w miejscu, popularne były zarówno orientalne fezy, jak i studenckie czapki.

Na początku XX wieku kapelusz nadal był obowiązkowym atrybutem garderoby mężczyzny. Popularne były cylindry i czyste garnki. W połowie ubiegłego wieku kapelusz pozostał niezmiennym elementem tylko w szafie zamożnych mężczyzn. Filcowy kapelusz doskonale uzupełniał elegancki trzyczęściowy garnitur.

W drugiej połowie XX wieku modne stały się słomkowe kapelusze, które często można było znaleźć na plaży, w mieście i wśród turystów. Dzisiaj kapelusz nie jest obowiązkowym elementem garderoby męskiej lub damskiej. W przeważającej części można go znaleźć jako dodatek do męskiego garnituru lub części zestawu plażowego.

Wietnamski kapelusz narodowy to nakrycie głowy w kształcie stożka wykonane ze słomy. Tradycyjnie uważany był za stałego towarzysza chłopów: doskonale chronił osobę pracującą na polu przed promieniami gorącego słońca lub ulewnego deszczu. W tym samym czasie kapelusz służył jako kosz do zbierania owoców lub dzban wody.

Pojawienie się tego kapelusza wiąże się ze starą wietnamską legendą, według której pewnego razu jedna kobieta nosiła na głowie kapelusz z szerokich liści. Kapelusz był magiczny: gdziekolwiek pojawiła się ta kobieta, chmury natychmiast znikały, a pogoda stawała się czysta i słoneczna. Od tego czasu prawie wszyscy Wietnamczycy zaczęli nosić taki kapelusz.

Proces tworzenia tego kapelusza jest interesujący. W tym celu pobrano słabo rozwinięte liście bambusa i zanurzono w wodzie, aby zapobiec rozwarstwieniu. Następnie zostały oczyszczone i wysuszone do bieli. Aby zachować kolor, liście potraktowano siarką, a następnie podzielono na najcieńsze paski, z których następnie uszyto kapelusz.

Kiedyś taki kapelusz zdobił głowę zwykłych chłopów, dziś można go łatwo znaleźć w połączeniu z eleganckimi sukniami wieczorowymi. Stroik można spotkać niemal wszędzie, w tym w sklepach z pamiątkami.

Kapelusz o trapezowym kształcie i małym podłużnym zakładce. Jego wąskie marginesy są schowane po bokach i z tyłu. Tradycyjna czapka regionu alpejskiego jest wykonana z miękkiego ciemnozielonego filcu i ozdobiona skręconą koronką, frędzelkiem lub piórami. W zależności od pozycji społecznej taki kapelusz może być uszyty z różnych materiałów i ozdobiony zwykłą zieloną nicią lub złotą plątaniną.

Podobny kapelusz jest również popularny w Bawarii, dlatego często nazywa się go Bawarią.

Według starożytnych kanonów etykiety głowa chińska nie powinna być odkryta. Aby to zrobić, wymyślono i stworzono wiele różnych czapek, które odpowiadają sytuacji, wieku lub pozycji w społeczeństwie. Na przykład młodzi mężczyźni nosili małe metalowe czapki na głowach. Młodzież z rodzin szlacheckich - czapki ze złota i kamieni szlachetnych.

Kiedy młody mężczyzna skończył 20 lat, przeprowadzono z nim specjalny rytuał zakładania kapelusza („guanli”). Głowa chińskiego cesarza została ozdobiona „mianem” - wzorem, z którego każda część miała określone znaczenie.

W średniowieczu najbardziej popularnym nakryciem głowy zwykłych Chińczyków był trzcinowy kapelusz lub filcowa czapka. Najczęściej czapki miały stożkowy kształt, który jest doskonale zachowany do dziś. Bardzo znane są również małe chińskie kapelusze wykonane na tekturze i pokryte jedwabiem.

Luksusowy czarny kapelusz z szerokim rondem i czerwoną satynową tasiemką owiniętą wokół tiulu jest z pewnością jedną z głównych ozdób tradycyjnego hiszpańskiego stroju. Złoty sznur zdobiący pola nadaje stroikowi jeszcze więcej elegancji i godności.

Oprócz kapelusza z szerokim rondem Hiszpanie nosili trójkątne czapki i monterów (płaskie czapki wykonane z grubej tkaniny). Ozdobiono je jasnym warkoczem, sznurkami, nietypowymi nadrukami i wiązano pod brodą.

Tradycyjnym nakryciem głowy hiszpańskich kobiet była kawiarnia de papos, która składała się z tatuażu z metalową ramą i narzutą.

Na wzmiankę o meksykańskim tradycyjnym kapeluszu natychmiast pojawia się nazwa „sombrero”. Pomimo tego, że przedmiot ten jest częścią meksykańskiego stroju narodowego, jego korzenie pochodzą z Hiszpanii.

„Sombra” w tłumaczeniu oznacza „cień”. Dlatego początkowo Hiszpanie nazywali „sombrero” wszystkie czapki z bardzo szerokim rondem. Klasyczny model naprawdę ma pola rzucające cień na twarz i ramiona osoby. Pola mogą być płaskie lub lekko skierowane na zewnątrz. Kapelusz uzupełniony jest sznurkiem lub wstążką do wiązania pod brodą.

Nawiasem mówiąc, sombrero jest częścią stroju narodowego nie tylko w Meksyku, ale także w innych krajach. Na przykład w Kolumbii ten kapelusz jest wykonany z trzciny cukrowej i pomalowany na czarno-biały kolor. W Panamie czapka jest tkana ręcznie, a im cieńsze zwoje są używane do stworzenia czapki, tym wyższa jest jej jakość i koszt.

Do produkcji sombrero używa się różnych materiałów. Biedni ludzie wyplatają kapelusz ze zwykłej słomy, szlachta kupuje kapelusze z filcu lub aksamitu. Sombrero ozdobiony jest haftem ze złotymi nićmi, kwiatami i innymi ozdobami. Tiul może być płaski lub slangowy, wydłużony i spiczasty.

Dziś sombrero to nie tylko element meksykańskiego stroju, ale także niezmienny atrybut letniej garderoby i doskonała niezapomniana pamiątka, a nawet część wnętrza wykonana w stylu etnicznym.

Jeśli wyznaczysz cel i zapamiętasz tradycyjny japoński kostium, natychmiast przypomnisz sobie kimono, obi i inne elementy, ale nie nakrycie głowy. Rzeczywiście, czapki nie były nieodłączną częścią japońskiego stroju narodowego. Ale fryzury, szczególnie dla mężczyzn, miały ogromne znaczenie. Starożytni Japończycy często nosili luźne, luźne długie włosy, które można było upiąć w kok lub warkocz.

W czternastym i piętnastym wieku fryzury stały się bardziej złożone, do ich dekoracji zastosowano grzebienie i spinki do włosów, specjalne wałki, aby nadać objętość.

Tradycyjny kapelusz Australijczyków nazywa się acubra. Jest modelką z wysokim tiulem, trochę wklęsłą na środku i szerokimi polami wygiętymi do góry. Do jego produkcji użyto australijskiej wełny królikowej. Ten kapelusz zdobył światową popularność i sławę po premierze filmu „Dundee, nazywany„ Krokodylem ”.

Dziś ten kapelusz jest nadal popularny. Jest noszony przez rolników, pasterzy, myśliwych itp.

Niemcy XIX - początku XX wieku mieli dość szeroki wybór różnych kapeluszy. Niemcy nosili szale, czapki i słomkowe kapelusze. Czapki miały różne kształty: od małej czapki, która ledwo zakrywa czubek głowy, po luksusowe złote czapki na całej głowie. Zostały ozdobione wstążkami, koronką, kwiatami.

W niektórych regionach Niemiec Niemcy nosili futrzane czapki z bobra, kuny lub wydry. Nosili je zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Czasami takie czapki były noszone bezpośrednio na czapkach.

Tradycyjny męski kapelusz Niemców miał mały schludny kształt i wygięte pola po bokach i plecach. Jako ozdobę koniecznie wykorzystano koronkę wokół tiulu i mały pakiet ptasich piór.

Jeśli mówimy o nakryciu głowy angielskiego dżentelmena, zawsze przypominamy sobie schludny półkulisty kapelusz filcowy - melonik. Pod koniec XIX wieku ten elegancki kapelusz zastąpił nie mniej elegancki, ale bardziej masywny cylinder. Dziś angielski melonik jest rzadko spotykany na ulicach Londynu, ten element ubioru pozostaje tylko na uroczystą lub uroczystą okazję.

Tradycyjny bawarski kapelusz został ozdobiony koronkami, piórami lub szczotkami do włosów. Zgrabny kapelusz z małym zakrzywionym rondem jest nadal częścią codziennego lub wakacyjnego stroju bawarskiego mieszkańca. Bawarscy święte czci tradycje, dotyczy to również czci stosunku do stroju narodowego. Pomimo tego, że tradycyjny strój ludowy jest dość drogi, noszenie go jest uważane za znak dobrego smaku.

Nakrycia głowy Włochów różnią się znacznie w zależności od miejsca zamieszkania. Kobiety zakładają małe czapki, zgrabne kokoshniki i jasne narzuty-peleryny na metalowej ramie.

Mężczyźni nosili różne czapki, tweedowe czapki (coppola), okrągłe czapki z wiszącym do przodu blatem i workowate berety, które, nawiasem mówiąc, nadal można dziś znaleźć w niektórych częściach Włoch.

Kapelusz azjatycki to ogólna nazwa modeli popularnych w Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Najczęściej jest to nakrycie głowy w kształcie stożka, chociaż czasami są modele z podświetlonym tiulem. Kapelusz w kształcie stożka pierwotnie miał być chroniony przed światłem słonecznym i ulewnym deszczem.

Materiały użyte do stworzenia tych czapek to słoma, liście palmowe lub tkaniny. Dla wygody niektóre modele są dodatkowo wyposażone w jedwabne wstążki do wiązania pod brodą.

W przeważającej części modele te są wykonane w naturalnych kolorach, ale czasami są pomalowane, na przykład, w kolorach flagi państwowej, ulubionej drużyny sportowej, ozdobione napisami, nadrukami itp.

Tradycyjne nakrycie głowy francuskiego żeglarza to kapelusz o sztywnej formie z cylindrycznym tiulem i prostymi polami. Kapelusz wykonany jest ze słomy. Po raz pierwszy pojawił się w połowie XIX wieku i był używany po raz pierwszy przez sportowców wiosłujących w celu ochrony przed słońcem. Łódka zyskała ogromną popularność już w XX wieku, kiedy kapelusz stał się modnym i stylowym dodatkiem nie tylko do stroju męskiego, ale także do stroju kobiecego. Wielkim wielbicielem tego eleganckiego kapelusza był na przykład twórca trendów w modzie Coco Chanel.

Boater jest popularny nie tylko we Francji, ale także w wielu innych krajach świata. Na przykład w ZSRR kapelusz stał się niesamowicie pożądany po premierze filmu „The Old Man Hottabych” na ekranach kraju, gdzie uprzejmy czarodziej pojawił się przed publicznością w tym francuskim nakryciu głowy.

Hawaje to słońce, upalne lata, egzotyczna roślinność i kolorowe lekkie ubrania.Bardzo łatwo jest wyobrazić sobie kostium hawajski nawet dla tych, którzy nie mają silnej wiedzy o tradycjach różnych narodów świata: są to lekkie koszule, szorty, spódnice i gorsety, malowane kwiatami, egzotyczna roślinność, rajskie ptaki itp. Obowiązkowym elementem kostiumu jest jasny, pachnący wieniec kwiatów noszonych na szyi. Jeśli chodzi o dekorację głowy, to najczęściej jest to albo duży pachnący egzotyczny kwiat, który zdobi kobiecą fryzurę lub wieniec z kwiatów.

Dla mężczyzn jest to słomkowy kapelusz ozdobiony świeżymi kwiatami lub kwiecistą obwódką, wstążką i innymi ozdobami.

Popularność czeskiej odzieży narodowej polega na prostocie kroju oraz bogatym i różnorodnym wykończeniu. Przede wszystkim jest to haft, aw różnych częściach Czech użyto ich ozdób. Jeśli chodzi o czapki, dla kobiet jest to mały kapelusz ozdobiony haftowaną wstążką i brzegiem koronki. Z reguły noszono pod nią piękny płaszcz. Zamężne czeskie kobiety nosiły małe, mocno wykrochmalone czepki. W przypadku mężczyzn nakrycie głowy z wysokim futrem służyło jako nakrycie głowy, lub wręcz przeciwnie, rycynowy kapelusz z zakrzywionymi polami i niskim topem.