Wszystko o szynszyli

Szynszyla to piękne i ciekawe zwierzę, które często można znaleźć w mieszkaniu. Przyciąga uwagę nie tylko cennym futrem, ale także swoim zachowaniem. Zanim zdobędziesz takiego gryzonia, powinieneś zapoznać się z informacjami o jego zawartości.

Szynszyla to puszysty gryzoń należący do rodziny szynszyli.

Dorosłe zwierzę osiąga długość 22–38 cm, ogon ma 10–17 cm, czaszka jest okrągła, szyja jest krótsza. Płaszcz charakteryzuje się zwiększoną gęstością i wytrzymałością. Futro jest w stanie ogrzać zwierzę w chłodne dni, pozostałe włosy znajdują się na ogonie. Waga dorosłego zwierzęcia może wynosić 800 gramów.

Gryzonie wygląda atrakcyjnie: ma duże okrągłe oczy w kolorze czarnym z źrenicami o układzie pionowym. Dzięki takim uczniom zwierzęta dobrze widzą w nocy. Anteny mają długość 8-10 cm, uszy są zaokrąglone i osiągają 6 cm, aw uszach znajdują się specjalne błony, dzięki którym gryzoń może zamknąć uszy podczas kąpieli w piasku. Tak więc piasek nie wnika w uszy.

System dentystyczny zawiera 20 zębów. Samo usta są małe, wąskie, dziąsła dobrze rozwinięte. Dorosłe szynszyle mają 16 zębów trzonowych i 4 siekacze. Te pierwsze charakteryzują się głębokim dopasowaniem w szczęce i mają kwadratowy kształt przekroju.

Noworodki mają 16 zębów, 8 zębów trzonowych i 4 siekacze. Dwa siekacze znajdują się w górnej połowie, pozostałe znajdują się poniżej.Wystają mocno i mają kształt dłuta. Zęby (przednia powierzchnia) są pomalowane czerwonawą lub żółtą emalią. Dentin znajduje się na tylnej powierzchni, dlatego ta część zębów jest w przyszłości usuwana i przyjmuje formę ostrego dłuta. Noże służą do skubania i trzymania jedzenia.

Zwierzę ma zdolność zapadania się w wąskie szczeliny skał. Osiąga się to poprzez kompresję szkieletu. Przednie nogi mają pięć palców, z których 4 chwytają, a jeden praktycznie nie jest używany. Jest 2 razy dłuższy niż reszta. Na tylnych łapach znajdują się 4 palce, same kończyny są dwa razy dłuższe niż przednie kończyny. Dzięki tej strukturze zwierzę może skakać wysoko.

Teraz, podobnie jak poprzednio, szynszyle są aktywnie ścigane. Wynika to z wartości futra zwierzęcego, które jest wykorzystywane do produkcji futra. Z tego powodu liczba zwierząt jest zauważalnie zmniejszona i są one wymienione w Czerwonej Księdze.

Szynszyle wydają oryginalne dźwięki, jeśli wykazują niezadowolenie. Z boku przypomina kwakanie lub śpiewanie kaczek. Gdy gryzoń jest zły, wydaje dźwięki przypominające warczenie, dmuchające w nos, a także klikające zęby. Podczas strachu wydaje głośny dźwięk.

Gryzonie jest w stanie samodzielnie walczyć i ma skłonność do ataku. Wygląda śmiesznie: zwierzę unosi się na tylnych łapach, zaczyna warczeć, obniża mocz i gryzie.

Miejsce narodzin szynszyli to Ameryka Południowa. Zwierzęta żyją w północnych częściach, gdzie panuje suchy i skalisty teren. Wysokość ich siedlisk nad poziomem morza wynosi 400-500 metrów. Zazwyczaj gryzonie żyją w górach Argentyny, Peru, Chile. Można je również znaleźć na terytorium Andów w Boliwii. Temperatura w sezonie letnim w tych miejscach wynosi nie więcej niż 24 stopnie, zimą termometr spada do -20 stopni. Dominuje suchy, zimny klimat z dużą ilością wiatrów.

W miejscach, w których żyją szynszyle, skromna flora. Na tych obszarach można znaleźć kapustę, krzewy, rośliny odmian zbóż oraz zioła. Podobny asortyment wpłynął na kształtowanie się ich diety.

Gryzonie są aktywne w nocy i żyją w grupach, których skład sięga 100 osobników. W ciągu dnia chowają się w skalistych szczelinach lub używają nor, które stworzyły inne zwierzęta. W grupie zawsze znajduje się zwierzę, któremu przypisano rolę obserwatora. Monitoruje bezpieczeństwo stada, a gdy pojawia się niebezpieczeństwo, krzyczy głośno.

Na wolności szynszyle tworzą pary. Potomstwo rodzi się raz w roku. W miocie jest 2-4 młode.

Na wolności zwierzęta żyją tylko pięć lat. Szynszyla domowa charakteryzuje się długą żywotnością, która sięga 25 lat. Przypadki odnotowano, gdy gryzonie przeżyły do ​​28 lat.

Żywotność domu u tych zwierząt zależy od tego, jak właściciel dba o swoje zwierzę. Właściwa opieka i opieka mogą przedłużyć ten okres.

Istnieją dwie rasy zwierząt, z których każda ma swoją własną charakterystykę.

• Mały długoogoniasty (przybrzeżny). Ciało zwierzęcia osiąga długość 22–38 cm, wyróżnia go długi ogon (10-17 cm), puszysty. Na zewnątrz jest podobny do ogona wiewiórki. Zwierzę charakteryzuje się dużymi czarnymi oczami, antenami o wystarczającej długości, dużymi i okrągłymi uszami. Takie osoby są małe w porównaniu do następnej rasy.

• Krótkoogoniasty (duży). Ta rasa ma krótkie przednie kończyny i potężne tylne kończyny. Ogon jest mały. Szyja jest gruba. Sierść może być szaro-niebieska z białym brzuchem. Takie szynszyle charakteryzują się szeroką głową, na której znajdują się małe uszy koloru liliowego.

Oprócz kluczowych odmian, istnieje duża liczba mutacji uzyskanych dzięki pracy hodowców. Od wielu lat ludzie mają mieszane gryzonie w różnych kolorach.

Standardowe gryzonie są poszukiwane przez rolników i są uważane za główną odmianę domowych gryzoni. Mają szaro-niebieski płaszcz na kości udowej, głowie, ogonie i plecach. Brzuch jest biały.

Dominującym kolorem jest „agouti”, który charakteryzuje się strefowością: górna część włosów jest ciemna, środkowa część ma jasny odcień, a podstawa jest ciemna. Skuteczność futra nazywa się welonem. Środkowa część włosów będzie nasycona lub, przeciwnie, rozcieńczona.

W domu najczęściej występują następujące kolory:

• tradycyjny szary;
• biały
• beż;
• czarny aksamit;
• brązowy aksamit;
• szafir;
• fioletowy

Wielu właścicieli miesza takie kolory ze sobą, dzięki czemu uzyskuje się hybrydy. W sumie istnieje około 200 odmian. Istnieją odmiany, które mają skomplikowaną genetykę, ponieważ uzyskanie koloru przeprowadzono w kilku etapach.

To kolor występujący na wolności. Zawiera parę recesywnych genów. Jeśli przedstawiciele tego typu zostaną skrzyżowani, ich dzieci będą miały ten sam kolor. Standardowy szary kolor może być inny: od jasnego standardu do ciemnego standardu. W miejscach, w których znajdują się zakręty, obserwuje się grę tonalną, która wyraża się następująco: dół i góra mogą mieć kolor czarny, a środek - biały.

Takie gryzonie zostały wyhodowane przez amerykańskich myśliwych w 1960 roku. Są rozpoznawalne po kolorze: głowa i plecy są czarne, brzuch jest pomalowany na biało. Przednie kończyny są ozdobione ukośnie paskami czerni.

Możesz krzyżować gryzonie z innymi kolorami, aby uzyskać następujące osobniki hybrydowe:

• krzyżując Wilsona z bielą, uzyskują białe aksamitne osobniki;
• mieszanie z hetero-beżowymi przedstawicielami umożliwia uzyskanie szynszyli w brązowych aksamitnych kolorach;
• jeśli zmieszasz ten kolor z fioletem w dwóch przejściach, możesz uzyskać kolor fioletowy aksamit.

Podobny kolor powstał w 1955 roku w Stanach Zjednoczonych i jest pierwszą odmianą mutacyjną. Takie gryzonie mogą różnić się wyglądem: ich futro zmienia się od śnieżnobiałego koloru do ciemnosrebrnego koloru.

Białe gryzonie są przedstawicielami śmiertelnego genu, który powstaje w wyniku połączenia pary białych osobników. Aby nie ryzykować składników jakościowych potomstwa, białej szynszyli nie należy krzyżować z ich rodzajem.

Kolor ten uzyskuje się przez połączenie czarnego aksamitu szynszyli z mutacyjnym wyglądem białego Wilsona. W rezultacie potomstwo będzie miało geny czarny aksamit, szary tradycyjny i biały.

Pierwsze osoby o tym kolorze pojawiły się w 1955 roku. Jeśli dominuje kolor beżowy, zwierzę wygląda następująco: uszy są pomalowane na ciemnoczerwony lub różowy. Czasami na uszach pojawiają się czarne kropki. Futro może być jasne lub ciemnobeżowe.

Gatunki te charakteryzują się jasnym kremowym płaszczem, na którym występują różowawe odcienie. Uszy mają również różowy kolor, źrenice są jasnoróżowe, wokół nich znajduje się biała lub jasnoniebieska tęczówka.

Kolor ten osiąga się przez połączenie czarnego aksamitu szynszyli i beżu. Szczenięta mają śnieżnobiały brzuch i grzbiet, charakteryzujący się jasnym lub ciemnym odcieniem. Aby wykluczyć spadek liczby dzieci w ściółce, krzyżowanie osobników z genem czarnego aksamitu nie jest zatwierdzone.

Kolor fioletowy jest mutacją recesywną, która przejawia się tylko jako stan homozygotyczny. Jeśli połączysz je z tradycyjnymi kolorami, urodzą się dzieci o tradycyjnym szarym kolorze, które będą nosić fioletowy gen. Ale wizualnie nie pokaże się. Kolor sierści jest jasny liliowy lub ciemny liliowy. Żołądek ma śnieżnobiały kolor.

Pomimo wszystkich towarzyszących trudności, które obserwuje się podczas hodowli nowego potomstwa, osobniki fioletowe są uważane za popularne w krajach europejskich.

Najlepiej mieszać takie gryzonie z tradycyjnym szarym kolorem, który będzie nośnikiem fioletu. Pomoże to nie zepsuć futra.

Jest to mutacja uzyskana przez zmieszanie homofobicznego gryzonia z czarnym aksamitem posiadającym gen czarnego aksamitu wraz z tradycyjnym fioletem. Gryzonie mają ciemne liliowe futro, biały brzuch, ciemne paski po przekątnej są obecne na kończynach. Gen czarnego aksamitu wpływa na kolor fioletowy, czyniąc go ciemniejszym.

To recesywna kolorystyka. Jeśli połączysz go z tradycyjnymi gryzoniami, otrzymasz potomstwo, które będzie tradycyjnym nośnikiem szafirowych kolorów, nie przejawionym zewnętrznie. Jeśli skrzyżujesz dwie osoby tego koloru lub tylko jedną szafirową szynszylę z nosicielem tego koloru, narodzi się szafirowe dziecko. Kolorowanie futra nie zmieni jego cech przez całe życie zwierzęcia.

Szynszyla angorska jest najpiękniejszą i najjaśniejszą mutacją szynszyli, która jest obecna na rynku. Pierwszy opisany przez dr Caraway. Poinformował, że gryzonie ma nie tylko bardzo długie futro (które jest dwa razy dłuższe), ale także szybkie dojrzewanie. Już po 5 miesiącach zwierzęta są gotowe do przejścia, co oczywiście ucieszyło hodowców futer.

Takie osoby mają najdelikatniejsze i najgęstsze futro. Brakuje twardych włosów zewnętrznych. Kolorystyka może być dowolna.

Szynszyle to zwierzęta roślinożerne, które nie są wybredne w kwestii jedzenia. Główną część ich diety stanowią fasola, zboża, nasiona, mech, porosty z inną roślinnością zielną. Zwierzę nie będzie w stanie odmówić kory drzewa, krzewów i małych owadów.

Kwestia żywienia szynszyli nie różni się od diety królika. W tej chwili duża liczba pasz dla tak różnych gryzoni jest sprzedawana w wyspecjalizowanych sklepach zoologicznych. W tym samym czasie możesz karmić swojego zwierzaka suchymi skórkami chleba, nasionami, owocami. W sezonie zimowym zwierzę będzie się cieszyć wielokolorowym sianem, gałązkami, suszonymi jabłkami, rodzynkami, orzechami, suszonymi morelami, różami i berberysem pospolitym.

Właściciele, którzy latem karmią swoje zwierzaki zielenią, powinni pamiętać o zasadach karmienia: zacznij od kilku suszonych liści mniszka lekarskiego dziennie. Łodygi fasoli z koniczyną powinny być również suszone lub suszone, ponieważ w stanie świeżym mogą powodować wzdęcia u zwierzęcia. Rośliny okopowe należy podawać ostrożnie, marchew należy myć.

Siano ziołowe jest niezbędnym składnikiem diety szynszyli. Natychmiast wyklucz mokre siano lub pleśń z karmienia. Zwierzę powinno mieć dostęp do świeżej wody przez całą dobę.

Woda wypływająca z kranu nie pasuje do szynszyli, ponieważ zwierzę może z tego umrzeć. Lepiej jest kupować wodę artezyjską lub mineralną bez gazu. Alternatywnie dopuszcza się gotowaną lub oczyszczoną wodę.

Aby siekać przednie siekacze zwierzęcia, w klatce muszą znajdować się gałęzie jabłka, gruszki, wierzby, brzozy lub wierzby. Możesz użyć gałęzi lipy, pędów akacji lub orzechów laskowych.

Może dać specjalne kredy lub pumeks. Kreda pomoże nie tylko zgrzytać zębami, ale jest również suplementem mineralnym.

Duża ilość słodkich i wysokokalorycznych potraw nie jest najlepszą opcją do karmienia szynszyli. Taka dieta może wywoływać otyłość i negatywnie wpływać na funkcje rozrodcze bestii.

W większości przypadków takie zwierzęta są monogamiczne. Ciążę kobiety można ustalić na podstawie wzrostu masy ciała. Waga wzrasta co dwa tygodnie o 100-110 gramów. Po drugim miesiącu ciąży żołądek zaczyna rosnąć, a sutki puchną. Osobom w ciąży należy zapewnić witaminy i zdrowe jedzenie. Ciąża trwa 112 dni.

Bliżej porodu kobieta praktycznie przestaje się poruszać i odmawia jedzenia. Zazwyczaj poród występuje rano, od 5-8 godzin. Czas dostawy może trwać od kilku minut do kilku godzin.

Szczenięta rodzą się z otwartymi oczami i wybuchającymi zębami. Ciało jest pokryte puchem. Już pierwszego dnia mogą się swobodnie poruszać. Kiedy potomstwo ma jeden dzień, należy je zważyć i ustalić płeć. Noworodki mają masę 30–70 gramów.

Bardziej dorosła szynszyla może zadowolić swojego właściciela potomstwem 5-6 szczeniąt, a młode osobniki rodzą 1-2 młode. Dzień po porodzie samiec może ponownie zapłodnić szynszylę. W ciągu jednego roku samica rodzi 3 potomstwo, ale to drugie nie jest pożądane, ponieważ ciało zwierzęcia jest znacznie wyczerpane.

Mleko pojawia się w dniu urodzin potomstwa, ale czasami może wystąpić opóźnienie 3 dni. Z tego powodu właściciel powinien monitorować stan swoich zwierząt domowych: jeśli dzieci są zgarbione, siedzą z opuszczonym ogonem, należy zwrócić uwagę na ich matkę. Jeśli nie ma mleka, dzieci są przenoszone do pielęgniarki lub karmione za pomocą specjalnej mieszanki dla kociąt. W pierwszym tygodniu niemowlęta muszą być karmione co 2,5-3 godziny.

Laktacja trwa 45-60 dni. Następnie szczeniaki należy odrzucić od matki. Siew jest dozwolony w wieku jednego miesiąca, jeśli potomstwo jest karmione piersią.

Szynszyle rosną szybko i z miesiąca na miesiąc powiększają swój rozmiar trzykrotnie. Ich waga w tej chwili wynosi 114 gramów. W wieku 60 dni waga osobników osiąga 201 gramów, w ciągu trzech miesięcy - 270 gramów. Przeszczepione osobniki powinny być trzymane w zwykłych klatkach po kilka sztuk. Mężczyźni i kobiety powinni znajdować się osobno. Często można spotkać poligamiczną hodowlę gryzoni, gdy kilku samców ma jednego samca.

Zwykłemu człowiekowi trudno jest dokładnie określić wiek osoby dorosłej, ale różnica między dzieckiem a dorosłą szynszylą jest oczywista.

Szczeniak ma zaokrąglony pysk, małe okrągłe uszy. Szyja jest krótka.Jeśli dana osoba ma białe zęby, jest karmiona piersią, a jej wiek nie przekracza dwóch miesięcy. Z czasem zęby gryzoni stają się ciemniejsze i stają się pomarańczowe.

Kiedy zwierzę ma 7 miesięcy, jego genitalia są w pełni uformowane, co pozwala w przybliżeniu zrozumieć wiek zwierzęcia.

Trudniej jest odróżnić dwulatka od pięciolatka. Przede wszystkim zwierzę należy zważyć: masa dorosłej szynszyli wynosi od 500 do 900 gramów. Im starsze zwierzę, tym większą wagę ma (jeśli zapewniona jest odpowiednia opieka). Skóra na nogach może również wskazywać wiek zwierzęcia. Młode osoby mają gładką skórę. U starszych przedstawicieli jest to niegrzeczne. Szynszyla w czcigodnym wieku nie może pochwalić się aktywnością, jak u młodych braci.

Szynszyla nie jest trudna w pielęgnacji, dlatego jest bardzo popularna wśród miłośników gryzoni. Należy jednak pamiętać o niektórych zasadach.

• Gryzonie te wymagają dużych klatek. Najlepiej wybrać wysokie kojce, które wyglądają jak woliery. Jedno zwierzę ma wystarczająco długopisu, którego wymiary to 100 * 80 * 50 cm.
• Takie zwierzęta lubią wysokość, więc zwierzęta powinny mieć drewniane półki. Szynszyla nie potrzebuje schodów, ponieważ potrafi skakać wysoko.
• Również w klatce powinien być zainstalowany dom z drewna, w którym zwierzę będzie wolne.
• Hamak, tunel i koło jezdne są niezbędnymi atrybutami do utrzymania gryzonia w komfortowych warunkach.
• Akcesoria do gryzienia są istotnym atrybutem zawartości szynszyli. Możesz umieścić małe gałęzie w wolierze, drewniane sztaby, kredę lub kamyki solne.
• Każdego dnia powierzchnie są traktowane naturalnymi detergentami.
• Wybierając komórkę, musisz zwrócić uwagę na materiał. Plastik należy natychmiast wykluczyć, ponieważ zwierzę go obgryza, a w przełyku materiał ten spowoduje niedrożność jelit z wynikiem śmiertelnym.
• Wypełniacz klatki nie jest wymagany, ale w rogu można umieścić tacę do toalety zwierzaka. Jeśli właściciel zaniedba tacę, codziennie odchody bestii muszą być usuwane za pomocą miotły.
• Przez kilka godzin dziennie gryzonia powinna zostać wypuszczona z klatki. W takim przypadku musisz monitorować swojego zwierzaka, ponieważ szynszyla jest podatna na gryzienie przedmiotów i może zniszczyć druty i inne rzeczy.

Ponieważ szynszyli nie można kąpać w wodzie, potrzebują oni kąpieli w piasku. Preferowany jest czysty drobny piasek. Kąpiel umieszcza się w wolierze kilka razy w tygodniu. Na bieżąco nie zaleca się go opuszczać, ponieważ od częstych kąpieli u zwierząt skóra zaczyna wysychać. Szynszyla może również obgryzać kąpiel lub wchodzić do niej w toalecie.

Najlepiej kupić specjalny piasek - cialite. Występuje na wolności. Zwierzę zgniata siekacze, po czym kąpie się w powstającym kurzu. Używanie polskiego piasku jest niepożądane, ponieważ jest to prosta rzeka. Jeśli zwierzę się w nim kąpie, istnieje ryzyko, że zniszczy ono futro.

Do kąpieli wystarczy 2 cm piasku. Dwa razy w tygodniu wypełniacz przesiewa się przez sito. Dwie paczki piasku do kąpieli wystarczą na 6 miesięcy.

Niektórzy właściciele kupują wannę w sklepie zoologicznym lub używają specjalnych pojemników, których wielkość wynosi 30 * 20 * 20 cm. Są wykonane z plastiku lub cyny.

Zwierzęta lubią pływać. Ich futro staje się bardziej puszyste, bardziej przewiewne, nastrój zwierzaków znacznie się poprawia.Ciekawie jest oglądać pływające gryzonie, dlatego w miarę możliwości zaleca się stosowanie przezroczystych wanien. Jeśli nie chcesz kupować gotowych produktów, możesz użyć patelni lub trzylitrowego słoika.

Recenzje właścicieli szynszyli potwierdzają prostotę opieki nad zwierzętami. Większość ludzi lubi brak węchu, którego szczur lub chomik nie mogą się pochwalić. Jest to jedna z pozytywnych cech tych zwierząt. Ponadto gryzonie nie muszą chodzić, potrzebują jedynie dwugodzinnego spaceru po mieszkaniu.

Niektórzy właściciele skarżą się, że szynszyla gryzie i nie można zostawić jej w mieszkaniu bez uwagi. W przeciwnym razie możesz napotkać pogryzione meble i uszkodzone przewody.

Trzymając takie zwierzęta, musisz o tym pamiętać szynszyla w momencie strachu nie tylko głośno krzyczy, ale także obniża mocz. Może to powodować dyskomfort.

Zwierzęta reagują na przydomek, uwielbiają siedzieć na rękach i pieścić. Wielu właścicieli twierdzi, że szynszyle są mądrzejsze od szczurów.

Szynszyla może zachorować, jeśli nie zapewni się jej odpowiedniej opieki lub nie jest karmiona nieodpowiednim jedzeniem. Najczęściej gryzonie cierpią z powodu zaburzeń przewodu pokarmowego, problemów z sierścią, otyłości, kamieni w pęcherzu, a także zapalenia spojówek i chorób przyzębia. Hipotermia i udar słoneczny są również niebezpieczne dla zwierząt.

Jeśli właściciel zauważy zmianę stanu swojego zwierzaka, należy natychmiast skontaktować się z weterynarzem. Odroczenie wizyty w klinice nie jest tego warte, ponieważ dzięki terminowemu leczeniu zwierzę ma większe szanse na wyzdrowienie.

Objawy choroby szynszyli:

• odmowa jedzenia;
• letarg i pasywność;
• zwierzę spada na boki.

Zdrowa osoba waży co najmniej 0,5 kg. Zęby - wskaźnik zdrowia zwierzęcia. Jeśli nagle zaczną zmieniać kolor na biały, oznacza to brak wapnia. Futro musi mieć gładkość i połysk.

Szynszyla to nie tylko piękne zwierzę, ale także interesujące. Każdy właściciel powinien zapoznać się z interesującymi faktami na temat swojego zwierzaka.

• Ponieważ szynszyla nie ma gruczołów potowych, nie pachnie. To duży plus w treści.
• Gryzonie nie mają pazurów. Mają tylko miękkie paznokcie.
• Jeśli gryzoni jest w niebezpieczeństwie, może zrzucić strzępy wełny.
• Strumień moczu jest elementem samoobrony u kobiet.
• Zwierzę może skakać na wysokość 2 metrów lub więcej.
• Ponieważ futro zwierzęcia jest gęste, pasożyty się go nie boją.

Następnie obejrzyj film ze wskazówkami dotyczącymi pielęgnacji szynszyli.