Odmiany i uprawa białych szynszyli

Na wolności szynszyla jest mieszkańcem górzystych regionów Ameryki Południowej o zimnym i zmiennym klimacie. Aby ten owłosiony gryzoń mógł uchronić się przed niskimi temperaturami, natura nagrodziła go ciepłym i grubym futrem. Kolor dzikiej szynszyli jest szary z białym brzuchem, ale wśród zwierząt domowych można znaleźć kremowy, czarny, a nawet szafirowy kolor wełny. Powodem tego byli hodowcy tych uroczych gryzoni.

Przez przejście można było uzyskać nowe niesamowite kolory. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje biały kolor, który jest podzielony na wiele odcieni i odbić, każdy z nich ma nazwę i charakterystykę.

Ten kolor jest założycielem wszystkich innych kolorów z udziałem bieli. W 1955 r. Amerykański hodowca Blythe Wilson, krzyżując się, wyhodował pierwszą białą szynszylę. W pełni śnieżnobiałe odmiany rzadko występują wśród nosicieli tego koloru futra; ta forma zabarwienia nazywa się „dominującą”. Skrzyżowanie między sobą dwóch śnieżnobiałych osobników może prowadzić do zmniejszenia liczby szczeniąt w ściółce i zmniejszenia ich żywotności. Częściej można znaleźć połączone rodzaje kolorowania, z których najbardziej popularne to:

• srebrzysty - końcówki włosów białego futra są pomalowane na srebrno, co tworzy niezwykły dymny odcień;
• platyna - wyglądają jak srebrzyste, jednak ich główną cechą jest biała końcówka ogona;
• mozaika - na skórze są szare plamy o różnych rozmiarach i lokalizacjach, im ostrzejsze kontury tych plam, tym wyższy kolor jest doceniany;
• trójkolorowy - jeden z nielicznych kolorów, na skórze występują plamy czerni, bieli i szarości w różnych proporcjach.

Kolor ten uzyskuje się przez skrzyżowanie szynszyli z bielą Wilsona i hetero-beżem. To z kolei dzieli się również na 2 typy: heterozygotyczny i homozygotyczny. Szynszyla o biało-różowej heterozygotycznej kolorystyce ma białe futro z beżowymi plamami o różnych rozmiarach i lokalizacjach. Czasami tylko końce włosów są zabarwione na beżowo, co tworzy efekt różowawego welonu. Uszy i nos są różowe, ale czasami na uszach są małe beżowe plamki.

Homozygotyczny rodzaj biało-różowej szynszyli jest dość rzadki, dzięki czemu jest bardzo ceniony. Zwierzęta różnią się od postaci heterozygotycznej tym, że dominują na biało, ich uszy są czysto różowe bez plam, a także czerwone oczy. Wyraźnie ograniczone beżowe i złote plamy w tym kolorze są uważane za rzadkość.

Jest to jeden z najbardziej niezwykłych i najpiękniejszych kolorów, uzyskany przez skrzyżowanie Wilsona i fioletu. Z kolei czysty fioletowy kolor jest wynikiem mutacji recesywnej. Został wyhodowany w 1960 roku w Afryce Północnej. Podobnie jak Wilson, kolor białego fiołka może przybrać formę srebrną lub mozaikową. Jednak jasnofioletowy odcień zajął miejsce szarego lub czarnego w tym kolorze.

Częściej wygląda jak fioletowa mgiełka w uszach i ogonie, ale czasami możemy spotkać szynszylę z plamami o tak nietypowym kolorze.

Zwierzęta tego koloru mają biały futro, szare uszy i szarą „maskę” na twarzy, czasami mają szary ogon i szare „rękawiczki” na przednich nogach. Ta kolorystyka została uzyskana przez skrzyżowanie Wilsona i czarnego aksamitu.

Kolor ten ma swoją nazwę ze względu na zaskakująco grubą i miękką teksturę futra - tę cechę genetyczną uzyskano z koloru czarnego aksamitu. Ta odmiana kolorystyki szynszyli ma również odmiany, wśród których znane są aksamitne biało-różowe heterozygotyczne i homozygotyczne, a także biały aksamitny fiolet. Takie kombinacje kolorystyczne są doskonałym prezentem dla każdego hodowcy i są bardzo cenione.

Ten niezwykły kolor pojawił się z powodu mutacji w tym samym czasie na kilku farmach w Kalifornii. Natychmiast u kilku hodowców w miocie zaczęły się rodzić szare szczenięta, które z wiekiem stawały się coraz bardziej białe. Przejrzysty szary brzeg został prześledzony w okolicy uszu i podstawy ogona. Pozostałe obszary mogą być zadymione lub mozaikowe, ale główną cechą tego gatunku jest śnieżnobiały ogon. Dla tej funkcji kolor otrzymał drugie imię.

Ten kolor należy do najrzadszych. Wyróżnia ją biała skóra z grubym podkładem i kremową woalką, najbliższą odcieniu szampana. Oczy tych szynszyli są jaskrawoczerwone. Z wiekiem dzieci rozjaśniają się, osiągając dojrzałość, odzyskują swój niezwykły kremowy odcień. Po raz pierwszy takie zabarwienie odkrył na swojej farmie kanadyjski hodowca Robert Lowe w 2002 roku, a odmiana została nazwana jego imieniem.

Nosiciele takiego futra są podobne do Wilsonów z mozaikowym kolorem. Wyróżnia się dwa rodzaje białego hebanu: mogą mieć biały futro z czarnymi plamami lub, przeciwnie, czarny jest przeważnie czarny z jasnymi śnieżnobiałymi śladami. Ich główną różnicą są wyraźnie określone granice plam. Lokalizacja plam może być na głowie, uszach, łapach, a czasem po bokach. Oczy są ciemne, uszy jasnoszare. Czasami białe plamy mogą mieć kremowy lub beżowy odcień. Wiadomo, że nosiciele genu hebanu mają lepszą i jaśniejszą sierść.

Obecność genu albinosa objawia się brakiem pigmentu do włosów i skóry, dlatego szynszyle, podobnie jak wszystkie albinosy, rodzą się z czerwonymi oczami, mają śnieżnobiałą wełnę i miękką różową skórę. Często zwierzęta albinos mają problemy zdrowotne, a mianowicie upośledzenie wzroku lub całkowitą ślepotę. Aby uzyskać zdrowe potomstwo nosicieli tej mutacji, zaleca się krzyżowanie tylko z jasnymi przedstawicielami rasy. Potomstwo takiego związku będzie także nosić ten gen, który może być przenoszony przez jedno lub kilka pokoleń.

Gatunek ten pojawił się z powodu skrzyżowania królewskiej Angory ze standardowym i białym Wilsonem. Skóra może być absolutnie śnieżnobiała, mieć szare plamy lub zadymioną „zasłonę”, główną różnicą będzie gruby podszerstek i zaskakująco miękkie futro. Oczy takiej szynszyli są ciemne, a uszy i nos mogą być szare.

Opieka nad białą szynszylą nie różni się niczym od trzymania zwierząt w innych kolorach. Do wygodnego istnienia domowej szynszyli potrzebujesz przestronnej klatki z małym domkiem w środku, aby zwierzę zawsze mogło się ukryć i czuć się bezpiecznie. Ponadto lepiej jest wyposażyć klatkę w koło, różne tunele i drabiny - dzięki temu gryzoni będą w stanie zrealizować potrzebę ruchu.

Jako miotu możesz użyć specjalny wypełniacz lub proste opiłki. Między innymi w klatce należy umieścić kamień mineralny, o którym szynszyla zgrzyta zębami.

Odżywianie szynszyli musi być zrównoważone. Ponieważ to zwierzę jest roślinożercą, najłatwiej jest kupić specjalną karmę, która stanie się podstawą żywienia Twojego zwierzaka. Ponadto od czasu do czasu do menu szynszyli można dodawać młode kiełki pszenicy lub owsa, a także mniszka lekarskiego, szczawiu i babki. Szynszyle do wygodnego trawienia potrzebuje siana - można ją umieścić w specjalnym podajniku drutu. Latem dietę domowego gryzonia należy wzbogacić o świeże produkty, aby osiągnąć ten ideał:

• marchewki;
• bakłażan;
• ziemniaki
• orzechy
• nasiona słonecznika;
• figi;
• jabłka
• gruszki
• winogrona

Jednym z ważnych punktów opieki nad szynszylą jest pływanie. Ponieważ to zwierzę nie ma gruczołów potowych, pływanie w wodzie jest dla niego przeciwwskazane. Szynszyle wykonują tę procedurę higieny na piasku. Aby to zrobić, możesz kupić specjalny pojemnik i napełnić go piaskiem dodatkami przeciwbakteryjnymi.

Pomimo towarzyskości i przyjaznego stosunku do ludzi, biała szynszyla czasami gryzie. Ten incydent może mieć wiele przyczyn, z których niektóre są wymienione poniżej.

• Znajomość. Z reguły jest to łatwe gryzienie, które pomaga zwierzęciu lepiej zapamiętać twój zapach i lepiej się poznać. Takie ukąszenia są prawie bezbolesne i nie powodują krwawienia. Kiedy szynszyla Cię bada, nie będzie to konieczne.
• Wypadek Może się to zdarzyć bez złośliwych zamiarów, na przykład nakarmiłeś szynszylę z rąk i trochę tego przegapiłeś.
• Protest. To „ugryzienie” oznacza „Nie rób tego!” Więc próbujesz zabrać zwierzę wbrew jego woli lub zbyt niegrzecznie. Na przykład szynszyla spała, a ty nagle postanowiłeś ją pokazać w całej okazałości nowo przybyłemu gościowi.
• Strach. W tym przypadku zwierzę gryzie w celu ochrony - co oznacza, że ​​odczuwa niebezpieczeństwo. Być może zwierzę ci nie ufa.
• Choroba Nikt nie lubi być dotykany podczas choroby. Zwróć uwagę na ogólny stan zwierzęcia - jeśli jest nieaktywny i apatyczny, najprawdopodobniej jest chory.
• Kolejne dziecko. Dzieci nie do końca rozumieją, co jest dobre, a co złe. Próbując świata na pamięć, oni też mogą cię wypróbować.
• Efekt „komunalny”. Jeśli więcej niż jedna osoba mieszka w klatce, nie wszystkim może się to podobać. W sąsiedztwie szynszyli może powodować stres, ale w stanie stresu każdy może gryźć.
• Po prostu boli. Zdarza się, że jest to cecha charakteru. Jeśli wszystkie inne możliwe przyczyny są wykluczone, pozostaje pogodzić się i zaakceptować krzywdę taką, jaka jest. Oczywiście powinieneś być bardzo ostrożny z taką bestią, a jeśli ci się powiedzie, spróbuj odstawić ją od gryzienia.

Aby uniknąć tego zachowania, staraj się częściej komunikować ze zwierzęciem, karm go smakołykami rękoma, traktuj szynszylę z troską i szacunkiem. Nie zachęcaj do złego zachowania - natychmiast po ukąszeniu nie dawaj bestii jedzenia, ale poczekaj, aż minie czas.

Aby dowiedzieć się, jak hodować białe szynszyle, zobacz następny film.