Patologiczna zazdrość: co to jest, jakie są przyczyny i jak się pozbyć?

Patologiczna zazdrość wykracza poza psychologię ogólną i jest przedmiotem badań psychiatrów klinicznych i sądowych. A wszystko dlatego, że jest to bardzo bolesny stan, który jest niebezpieczny zarówno dla samego zazdrosnego człowieka, jak i dla ludzi wokół niego. Jeśli nic nie zostanie zrobione, jest w stanie zniszczyć osobowość, zniszczyć życie, spowodować tragedię, o której oszczędnie informuje kronika kryminalna. W tym artykule przyjrzymy się, jak i dlaczego rozwija się paranoiczna zazdrość, jak ją rozpoznać i pokonać.

Ludzie wierzą, że jeśli jest zazdrosny, to kocha. Ale w przypadku patologicznej zazdrości tak nie jest. Osoba jest stale zazdrosna, bez powodu i przyczyny, zdrowy rozsądek i rozsądne argumenty są mu obce. Z zazdrością nęka się i doprowadza innych do skrajności, staje się podejrzliwy, agresywny, niekontrolowany.

Czy to jest choroba? Oczywiście jest to stan patologiczny psychiki, który niektórzy eksperci w dziedzinie psychiatrii sądowej i klinicznej przypisują zaburzeniom urojeniowym. Niemal zawsze temu nonsensowi towarzyszą zaburzenia paranoiczne - zazdrośni nie tylko podejrzewają bratnią duszę o zdradę, ale są też pewni, że obniżą moc w jedzeniu i piciu, chcą go otruć, zabić. Niektórzy są nawet pewni, że partner oszukuje w nocy, podczas snu.

Oficjalnie, patologiczna zazdrość odnosi się do złudzeń związanych z prześladowaniami. Często jest to początkowy objaw schizofrenii lub towarzyszy psychozie.

Zwykła zazdrość jest uważana za psychoreakcję stworzoną przez naturę w celu zachowania populacji. Innymi słowy, zazdrosny próbuje zapobiec przeniesieniu genów na przeciwnika.Patologiczna zazdrość wykracza poza ten mechanizm, rozwija się zgodnie z własnymi, bolesnymi prawami.

W psychiatrii i psychologii od dawna badano patologiczną zazdrość. Zazdrosni ludzie, którzy podnoszą swoje uczucia i podejrzenia do stopnia paranoi, znajdują się we wszystkich narodach, choroba nie zależy od rasy, wieku, statusu społecznego i poziomu dochodów lub płci. Często naruszeniom towarzyszy współistnienie uzależnienia od alkoholu lub narkotyków, ale nie jest to warunkiem koniecznym.

Patologiczna forma zazdrości występuje średnio u 2% populacji. Są to tylko zdiagnozowane przypadki i ilu zazdrosnych ludzi nigdy nie przychodzi do psychiatry, biorąc pod uwagę ich zachowanie jako normalne! Statystyki są rozczarowujące: 34% mężczyzn, którzy zabili swoje żony, uznało niewierność drugiej połowy za przyczynę tego czynu. Fakty o cudzołóstwie, według badań, zostały potwierdzone tylko w 30% takich przypadków, to znaczy większość kobiet zmarła z powodu niewierności wymyślonej przez partnera. Wśród kobiet, które zabiły mężów, tylko 15% przestępców odnosiło się do niewierności. Fakty niewierności mężczyzn w tych przypadkach zostały potwierdzone identycznie - 32%.

W psychiatrii sądowej, jeśli takie zaburzenie zostanie wykryte u danej osoby, jeśli zostanie udowodnione, że taka zazdrość jest niebezpieczna dla innych, zazdrośni mają prawo do obowiązkowego leczenia psychiatrycznego.

Najbardziej znaną patologiczną zazdrością są Bluebeard, Othello. Sama choroba związana z niektórymi korzyściami psychiatrycznymi nazywa się zespołem Othello.

Powody, dla których rozwinął się stan irracjonalnej zazdrości, zasługują na szczególną uwagę, ponieważ pojawiają się nie tak, nie spontanicznie. Warunki urojeniowe paranoiczne zaburzenia psychiczne pojawiają się na długo przed pierwszą manifestacją, a znajomość czynników ryzyka pomoże uniknąć błędów nawet przed oficjalnym małżeństwem lub partnerami decydującymi się mieszkać razem pod jednym dachem. Jeśli przyjrzysz się uważnie partnerowi, możesz z góry zauważyć wymagania wstępne.

Najczęściej osoby o wyjątkowo niskiej samoocenie stają się patologiczną zazdrością. Jeśli ktoś wpada w panikę i boi się samotności - jest to również alarmujący „dzwonek”. Przyszłość zazdrosna nawet w okresie bukietu cukierków nieustannie pyta i wyjaśnia, co czuje do niego partner, ponieważ wątpi w szczerość uczuć. Mężczyźni i kobiety o ograniczonych funkcjach seksualnych (w tym także całkowita bezpłodność) mają bardzo duże szanse na zazdrość w przyszłości.

Inne powody można opisać następująco:

• obecność ciężkiej traumy psychicznej w przeszłości związanej ze zdradą i zdradą (mówiliśmy o rozstaniu z powodu prawdziwej niewierności partnera, po czym trudno było odzyskać osobę, potrzebowała pomocy medycznej i psychiatrycznej);
• obecność urazów mózgu, po których rozwinęły się naruszenia jego funkcji (padaczka), a także pourazowe i wrodzone zaburzenia psychiczne: schizofrenia typu paranoidalnego, depresja;
• negatywne doświadczenia z dzieciństwa (rodzice odmówili, wychowywali je babcie lub w sierocińcu itp.);
• alkoholizm, pijaństwo, nawet gdyby były w przeszłości, ale zostały wyleczone, a dziś człowiek nie pije alkoholu;
• zaburzenia naczyniowe w mózgu;
• zaburzenia hormonalne;
• dysfunkcje seksualne (oziębłość, impotencja);
• początek menopauzy u kobiet.

Jeśli, przy zwykłej, zwykle normalnej zazdrości, podejrzenia i uczucia u jednego z partnerów zaczynają się w obecności pewnych bezpośrednich lub pośrednich dowodów, to znaczy faktów, wówczas przy irracjonalnej zazdrości osoba nie potrzebuje powodów.On sam wymyśla wydarzenia, fakty, rywali lub rywali, sam „kultywuje” swoje cierpienia, a wszelkie próby wyjaśnienia przez partnera, że ​​nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością, są postrzegane wyłącznie jako kłamstwo.

Nawet otrzymując przekonujące dowody lojalności małżonka lub patologa, zazdrosny nie uspokaja się, szczerze nie wierzy w ich wiarygodność, uważa, że ​​ci, którzy dostarczają takie dane, są w zmowie ze swoim niewiernym partnerem.

Oznaki takiego zaburzenia psychicznego najczęściej występują po 28. roku życia. Zgodnie z obserwacjami psychiatrów istnieją grupy wiekowe, które są najbardziej „niebezpieczne” pod względem rozwoju objawów - 30, 35, 37, 42, 48, 50 lat i więcej. Starsi (po 65–70 latach) są jeszcze bardziej zazdrośni niż młodzi, szczególnie w przypadku kobiet w okresie menopauzy.

Zazdrość w każdym wieku charakteryzuje się przewagą osobistą nad opinią publiczną. Dba tylko o swoje emocje, przechodzi wiele wydarzeń z życia rodzinnego (sukcesy dzieci, problemy rodziców), nie zagłębia się w nie. Ale może spędzać godziny na rozmowach na temat własnego cierpienia z powodu rzekomo chodzącego partnera oraz jego rzekomo podstępnych czynów i zamiarów.

U płci pięknej najczęściej występuje urojeniowa paranoiczna zazdrość na tle depresji poporodowej lub na tle menopauzy. Możliwe jest, że dojdzie do poważnego naruszenia z powodu niepłodności lub pewnych zmian zewnętrznych, których nie można skorygować (otyłość, kosmetyczne wady twarzy i ciała po urazach, wypadkach, oparzeniach, niepełnosprawności). Ale możliwe są inne scenariusze: choroba zawsze była, od dzieciństwa, manifestowała się dopiero później.

Kobiety z patologiczną zazdrością są jak super szpiedzy. Mogą niestrudzenie monitorować partnera, sprawdzać, gdzie i z kim poszedł, jakie wiadomości i listy są w telefonie lub w poczcie jej męża, który do niego zadzwonił. Niektórzy instalują programy śledzące partnerów; mogą nawet przejść do instalacji tajnych kamer w jego samochodzie i mieszkaniu. Pełna kontrola. Mężczyzna nie może zrobić kroku bez wiedzy swojej żony.

Wśród silniejszych płci stan patologicznej zazdrości rozwija się zwykle na tle wielu przyczyn, wśród których na ostatnim miejscu znajduje się niska samoocena, niepowodzenia życiowe i zaburzenia seksualne. Większość zazdrosnych ludzi nie chce monitorować i szpiegować partnera, chociaż istnieją osobne „przypadki”, które w żaden sposób nie gardzą. Charakterystyczną manifestacją są wybuchy niemotywowanej agresji. Mężczyzna zaczyna krzyczeć, załamać się, otworzyć ramiona bez wyraźnego powodu, spontanicznie i nagle.

Mąż-Othello przestaje okazywać czułe uczucia wobec swojej żony, kładzie się spać osobno, unika intymności seksualnej, zalotów, unika uścisków i pocałunków, często wyrzuca mu małżonka. Stara się ustanowić kontrolę nad kręgiem społecznym swojej żony: nalega, aby nie komunikowała się z przyjaciółmi, kolegami i aby dotarła do domu z pracy na czas (z dokładnością do minuty).

Mężczyźni dość często stają się tyranami: mogą zaangażować się w napaść, ograniczyć wolność żony, zamknąć ją w mieszkaniu, wybrać telefon. Często tacy mężczyźni wymagają szczegółowych raportów finansowych od małżonka za każdy wydany przez nią grosz. Mogą szantażować dzieci, a nawet grozić zabiciem jej i jej rzekomo kochanka.

Jak każda inna choroba psychiczna, zazdrość bez powodu ma swoje stadia i przejawy. Psychiatrzy wyróżniają trzy etapy.

• Po pierwsze, jest najbardziej niepozorna, ukryta. Z nią zazdrosny mężczyzna wciąż ma szalone pomysły, na tym etapie wciąż można go przekonać argumentami, choć nie na długo.
• Po drugie: istnieją obsesje, argumenty nie są już postrzegane. Istnieje pragnienie kontrolowania partnera, ale wciąż powoduje on wstyd i zawstydzenie, stopniowo zazdrosna osoba traci kontrolę nad swoimi pragnieniami.
• Po trzecie: osoba jest całkowicie pewna, że ​​partner go zdradza. Jest agresja, człowiek staje się niebezpieczny.

Formy choroby są klasyfikowane zgodnie ze stopniem i charakterem objawów.

• Szaleńczy - nie można przekonać zazdrosnej osoby, mocno wierzy w zdradę partnera, jest agresywny i nieodpowiedni. To właśnie ta forma najczęściej staje się przyczyną zabójstwa partnera.
• Depresyjny - zazdrosny mężczyzna wycofuje się w siebie, unika komunikacji z małżonkiem lub małżonkiem, próbuje za wszelką cenę odizolować się od partnera.
• Spontaniczny - osoba „wybucha” z jakiegokolwiek nieostrożnego słowa lub czynu partnera, ataki zazdrości ustępują tak nagle, jak się zaczęły.
• Alkohol - Ataki zazdrości występują tylko wtedy, gdy są pod wpływem alkoholu. Jednocześnie stopniowo zaczyna się konkretnie brać alkohol, aby „cierpieć” i dręczyć partnera, ponieważ odczuwa potrzebę tych emocji.
• Paranoik - forma jest wyrafinowana i bardzo podstępna. Osoba cierpi na paranoję dotyczącą zdrady swojego partnera, tworzy genialne „pułapki” i dostosowuje sytuacje, w których druga połowa musi „zostać przebita”, zorganizować inwigilację.

Irracjonalna zazdrość jest niebezpieczna zarówno dla tego, który jest zazdrosny, jak i dla tego, który jest zazdrosny. Zostanie klientem kliniki psychiatrycznej jest jednakowo zagrożone. Inne zagrożenia obejmują:

• ryzyko samobójstwa jednego z partnerów;
• bicie i niepełnosprawność jednego z partnerów;
• zabijanie
• uraz psychiczny dla dzieci dorastających w tej rodzinie.

Niemożliwe jest samodzielne radzenie sobie z taką zazdrością poprzez poufne rozmowy. Jest to choroba, którą powinien leczyć wykwalifikowany lekarz - psychiatra. Po zebraniu wywiadu i systemu testowego specjalista określi rodzaj i nasilenie zaburzenia i pomoże go wyleczyć za pomocą leków, hipnoterapii, NLP, najważniejsze jest to, że zazdrosna osoba zgadza się na terapię. Praktyka pokazuje, że doprowadzenie zazdrosnej osoby do lekarza jest prawie niemożliwym zadaniem.

Czy istnieje wyjście? Oczywiście że tak. Partner ofiary może pozostać blisko i zachowywać się w ten sposób: nie dopuścić do sytuacji, które denerwują zazdrosnych, nie spóźnić się do domu. Psychologowie radzą, aby nie kłamać ani nie usprawiedliwiać; to tylko pogorszy konflikt.

Zobacz, jak pozbyć się zazdrości i jak uszczęśliwić związki w następnym filmie.