Pełna charakterystyka schizoidalnego typu osobowości

Każda osoba jest obdarzona pewnymi cechami charakteru, które w połączeniu pozwalają przypisać jej jeden lub inny typ psychologiczny. Najtrudniejszym w diagnozowaniu i leczeniu jest schizoidalny typ osobowości, charakteryzujący się izolacją i lakonizmem. Takie osoby bardzo różnią się od innych ludzi, ponieważ mają nietypowe interesy społeczne.

Schizoid to osoba o zwiększonej potrzebie bezpieczeństwa. Potrzebuje najbezpieczniejszej egzystencji, dlatego w każdym miejscu i sytuacji szuka ochrony.

Ludzie ze schizoidalną psychiką są niezwykle rzadcy. Różnią się niestandardowym zachowaniem, które często przeraża społeczeństwo. Na przykład zbyt cenią sobie przestrzeń osobistą i nie są w stanie wpuścić do niej osoby z zewnątrz. Zazwyczaj osoby te są świadome swoich cech, ale nie lubią, aby inni o nich wspominali.

Aby zapewnić sobie bezpieczeństwo, schizoidy stosują metodę wykluczenia ze społeczeństwa. Czują się swobodnie będąc samotnie i oddając się marzeniom i fantazjom. Mimo to tacy ludzie nie są obcy ludzkim doświadczeniom, po prostu starają się unikać negatywnych emocji.

Osoba z tego rodzaju osobowością rzadko jest akceptowana przez społeczeństwo, jest w stanie zobaczyć to, czego inni nie widzą. Ta cecha powoduje, że schizoid angażuje się w samotne czynności, na przykład medytację lub pewien rodzaj kreatywności. Oderwanie się i izolacja osoby zwykle kryje w sobie chęć bycia znaczącym dla bliskich.Ale ponieważ dana osoba nie wie, jak budować długoterminowe relacje i szybko męczy się komunikacją, bliskość nie powstaje. Prowadzi to do tego, że schizoid czuje się bardziej komfortowo w towarzystwie zwierząt lub małych dzieci.

Możesz zidentyfikować zaburzenie schizoidalne we wczesnym dzieciństwie. Dziecko z tą chorobą jest zbyt wrażliwe na bodźce zewnętrzne, takie jak głośny dźwięk lub jasne światło. Każda zmiana scenerii może powodować dyskomfort, wyrażający się w oderwaniu i krzyczeniu. Takie dzieci nie lubią bliskich kontaktów i w każdy możliwy sposób próbują wyrwać się z rąk rodziców; mogą nawet porzucić piersi wcześniej, aby zapewnić ich integralność i nienaruszalność. Czasami młode matki kojarzą to z wrażliwą skórą dziecka lub obecnością bólu podczas ssania.

Objawy

• odwiązanie emocjonalne;
• częsta samotność;
• trudne dostosowanie do nowych warunków;
• naruszenie ogólnych zasad i przepisów;
• ignorowanie środowiska;
• izolacja;
• brutalna fantazja;
• niezdolność do wyrażania ciepłych uczuć.

W wieku dorosłym zespół schizoidalny nabiera coraz wyraźniejszych cech. Tak więc mężczyźni z tym zaburzeniem w komunikacji wyrażają bezstronność i brak przywiązania, co dla wielu kobiet wydaje się być cechą natury. Takie osoby mogą zachowywać się agresywnie i dziwnie, ale tylko w celu ochrony osobistej.

W kontaktach z płcią przeciwną tacy mężczyźni zachowują się obojętnie, co można interpretować jako brak zainteresowania. Łatwiej im zabrać towarzysza w zaciszne miejsce i spędzić czas w ciszy, niż marnować energię na piękne zaloty i chodzenie do restauracji. Z zewnątrz takie osoby wydają się nudne i wredne, dlatego zwykle nie dochodzi do kontynuacji komunikacji.

W komunikacji z kobietą typu schizoidalnego można również odczuć chłód i odwiązanie. Wolałaby wybrać ustronne miejsce niż bawić się z przyjaciółmi. Nosiły ją wielkie tłumy.

Możesz zidentyfikować taką osobę z wyglądu. Z reguły wygląda nadzwyczajnie. Na przykład ta osoba może łatwo przyjść na spotkanie biznesowe w lekkiej letniej sukience i ażurowym kapeluszu, zupełnie nie zdając sobie sprawy, że wygląda niewłaściwie. Dla schizoidalnej kobiety wyrażanie siebie jest znacznie ważniejsze niż normy narzucone przez społeczeństwo.

Kobiety tego typu osobowości nie tolerują inwazji w przestrzeń osobistą, a zatem nie mogą uzyskać związku miłosnego. Dramatycznie zmieniają nastrój, zamieniając przyjazną kobietę w osobę zamkniętą i nie do zdobycia. Strach przed fizyczną intymnością często powoduje, że dziewczęta odchodzą od związków z mężczyznami. Jeśli ludzie typu schizoidalnego mimo wszystko zgadzają się na intymny związek, robią to bez żadnych emocji. Mogą zakładać rodziny, mieć dzieci, ale pozostaną tajemnicą dla swoich małżonków.

W psychologii istnieje kilka klasyfikacji akcentów, co pozwala przypisać osobę z zaburzeniem schizoidalnym do określonego podgatunku.

Niemiecki psycholog K.Leonard zidentyfikował rodzaje akcentów zgodnie z temperamentem, charakterem i typem osobowości jako całością. Wyróżniał osobę demonstracyjną, pedantyczną, utkniętą, pobudliwą, hipertymiczną, dystymiczną, cyklotymiczną, wywyższoną, niespokojną i emocjonalną.

• Tak więc osoba demonstracyjna jest zdeterminowana przez nieświadomą obronę psychologiczną, wyrażoną poprzez usunięcie z pamięci momentów, które mogą zaszkodzić psychice. Taka osoba jest podatna na kłamstwa, które, jego zdaniem, są czystą prawdą. Ten typ wyróżnia się zwiększonym poczuciem litości nad sobą.
• Ale pedantyczna osobowość charakteryzuje się nadmierną troską. We wszystkim i wszędzie taka osoba szuka wad, co powoduje wewnętrzne napięcie.
• Utknięta osoba nie jest w stanie szybko przełączyć się z jednego doświadczenia na drugie, co zmusza ją od czasu do czasu do powrotu do doświadczonych uczuć.
• W przypadku typu pobudliwego często obserwuje się nietolerancję, objawiającą się wybuchem gniewu i oddziaływań fizycznych. Im niższe zdolności intelektualne takiej osoby, tym wyraźniejsze jest nietrzymanie moczu.

• Hipotymiczny psychotyp ma optymistyczne spojrzenie na życie i zbyt niepoważnie patrzy na poważne rzeczy. Podczas gdy gatunki dystymiczne charakteryzują się zwiększonym nasileniem i pesymizmem, co często objawia się tendencją do stanów depresyjnych.
• Cyklotymiczna osoba może zmienić swoje zachowanie w zależności od sytuacji. Ale wywyższony człowiek zbyt blisko postrzega otaczający go świat, dlatego jest podatny na częste wahania nastroju.
• Lękliwy typ jest ograniczony i nie jest pewny siebie. Taka osoba może być niegrzeczna lub niegrzeczna, ale tylko wtedy, gdy doświadcza niepokoju i niepewności.
• Emocjonująca osoba poświęca zbyt wiele czasu na osobiste doświadczenia. Wyróżnia go dobroć i szczerość, którą łatwo rozpoznać dzięki wyraźnemu wyrazowi twarzy.

Inny psycholog, AE Lichko, uważał, że akcentowanie określa cechy charakteru, a nie osobowość jako całość. Jego zdaniem niektóre cechy mogą ulec zmianie pod presją zewnętrzną.

1. Psychizeniczny schizoid nie wie, jak pracować w zespole i nie jest w stanie ponosić odpowiedzialności za innych. Ma wielką wiedzę, ale nie może wyrazić swoich myśli z powodu niezdecydowania i niepokojącej podejrzliwości. Taką osobę determinuje słaby układ nerwowy i skłonność do apatii.
2. Wrażliwy schizoid charakteryzuje się zwiększoną wrażliwością i delikatną organizacją wewnętrzną. Nie wie, jak przetrwać kłopoty i bardzo długo żywi urazę. Nie wybaczenie sprawcy prowadzi do tego, że taka osoba stale przewija w głowie to, co się stało, co prowadzi do neurastenii. Reszta osoby z tym zaburzeniem jest skromna i sumienna.
3. Schizoid hysteroidowy potrzebuje głębokiej samotności i absolutnie nie potrzebuje kontaktów społecznych. Kontaktuje się tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne. Czasami ten typ tworzy wokół niego małą grupę ludzi, z którymi czasami chce spędzać czas.

Zaburzenie schizoidalne może wystąpić w dwóch stanach.

1. Asteniczny - określone przez cechy autystyczne. W tym przypadku pacjenci wyróżniają się nadmierną wrażliwością i słabo wyrażoną samowystarczalnością. Zbyt gwałtownie reagują na negatywne wydarzenia i nie znoszą sporów i skandali.
2. Stenichny - wyrażone w zwiększonej wydajności w ograniczonej formie działalności. Osoby te zawsze działają ostrożnie i rozważnie, a także wyróżniają się despotyzmem i żądzą władzy. Stenichny schizoid nie jest w stanie zdobywać przyjaźni i nie wie, jak pracować w zespole.

Schizotemię można zidentyfikować we wczesnym wieku za pomocą następujących objawów:

• dziecko je jedzenie tylko z niektórych potraw, zupełnie nie rozpoznając drugiego;
• dziecko ma stan paniczny lub agresję, jeśli jego rzeczy nie są na swoich miejscach;
• schizotim nie odbierze żadnych przedmiotów od obcych;
• choroba ta charakteryzuje się utratą koordynacji ruchów, dziecko stale potyka się i traci równowagę;
• ataki prowadzą do zmiękczenia i silnego rozluźnienia ciała.

Do tej pory nie ma ani jednego udowodnionego powodu, który mógłby sprowokować rozwój psychotypu schizoidalnego. Wszystkie teorie opierają się wyłącznie na założeniach.

• Niektórzy psychologowie uważają, że rozwój tej psychopatii następuje z powodu niezaspokojonej potrzeby komunikacji. Sugerują, że takie dzieci rodzą się w dysfunkcyjnych rodzinach, w których nie ma miłości i wzajemnego zrozumienia. Te osoby z dzieciństwa odczuwają wrogość rodzicielską, dlatego są zamknięte w sobie i odsunięte od innych ludzi.
• Inni naukowcy sugerują, że ta choroba psychiczna wynika z niemożności stworzenia wokół siebie wygodnego środowiska. Schizoidy nie mogą pogodzić się z własnymi niedociągnięciami i nie są w stanie przetrwać niepowodzeń, dlatego prowadzą samotny styl życia.
• Istnieje wersja związana z poznawczymi kierunkami aktywności umysłowej. Wyznaczają je niewyraźne myśli i trudności w postrzeganiu. Tacy pacjenci nie mogą uchwycić stanu emocjonalnego ludzi i dlatego po prostu nie są w stanie odpowiedzieć na uczucia innych ludzi. Ta koncepcja obejmuje powolny rozwój umiejętności mowy i motoryki u dzieci, niezależnie od zdolności intelektualnych.

Psychoterapia jest zwykle stosowana w leczeniu schizoidalnego akcentowania osobowości. Ale jeśli pacjent ma współistniejącą chorobę psychiczną, należy zastosować terapię lekową.

Najlepsze w walce z tą chorobą pomaga podejście psychoanalityczne. Oznacza to długą pracę psychologa, który musi działać tak ostrożnie, jak to możliwe, stale zachowując dystans. Lekarz nie powinien skupiać się na cechach pacjenta i jego ekscentryczności. Lokalizację i zaufanie można osiągnąć tylko poprzez wykazanie przyjęcia niestandardowego sposobu myślenia o schizoidie.

Pacjentom można pomóc radzić sobie ze swoim stanem poprzez terapię grupową, w której osoby mogą zaakceptować siebie poprzez badanie takich osób. Dla leczenia powstaje komfortowe środowisko, którego celem jest poczucie pełnego bezpieczeństwa. Oczywiście nie wszystkie osoby są w stanie zrelaksować się w nieznanym miejscu i ufać innym ludziom, ale dzięki stałemu kontaktowi można uzyskać udział w takiej terapii.

W terapii poznawczej lekarz stosuje metody oparte na odczuciu pozytywnych emocji. Pacjent jest proszony o zbadanie całego spektrum uczuć i zapewnienie okazji do zrozumienia każdego z nich. W przyszłości schizoid musi nauczyć się wyrażać pozytywne emocje w przyjemnych sytuacjach życiowych.

Aby osiągnąć najlepszy wynik, osoby ze schizoidalnym psychotypem nie tylko uczestniczą w szkoleniach psychologicznych, ale także biorą udział w grach RPG i zabierają do domu zadania. Dodatkowe klasy mogą przyspieszyć proces adaptacji i osłabić objawy zaburzenia.

Socjalizacja osób z zaburzeniami schizoidalnymi nie jest znacząca, ponieważ postrzegają świat inaczej. Takie osoby nie akceptują ogólnie przyjętych zasad i norm i dlatego są trudne do dostosowania w społeczeństwie. Ponadto często pojawiają się problemy z komunikacją z powodu niechlujnego wyglądu i niemożności utrzymania porządku.

Pomimo zewnętrznego oderwania i braku zdolności towarzyskich, osoby ze schizoidalnym akcentem mają rozwinięty intelekt i zdolności twórcze. Dlatego ważne jest, aby mieli bliską osobę, która pomoże schizoidowi zdobyć umiejętności społeczne w celu wyrażania siebie. Tylko przy wsparciu zewnętrznym osoby takie mogą osiągnąć wysoką pozycję zawodową i zyskać powszechne uznanie.

Aby schizoid mógł czuć się pewnie, konieczne jest jego stopniowe zaangażowanie w każdy rodzaj aktywności. Na przykład, aby przyzwyczaić się do osoby, musisz najpierw rozpocząć komunikację w towarzystwie znajomej osoby, stopniowo przechodząc do dialogu. Rodzice od najmłodszych lat powinni zaszczepić u takiego dziecka poczucie odpowiedzialności i pewności siebie. Muszą zabierać dziecko na różne imprezy, a także odwiedzać miejsca publiczne i różne instytucje. W ten sposób schizoid nauczy się być w społeczeństwie i wykonywać proste czynności dla zwykłych ludzi.

Jeśli chodzi o działalność zawodową, osoby z tym psychotypem mogą rozwijać się w zawodzie, który wymaga samotnej pracy. Mogą tworzyć doskonałych historyków, matematyków, fizyków, pisarzy, księgowych i analityków. Pomimo wyraźnej niezręczności ruchowej schizoidy dobrze władają instrumentami muzycznymi i mogą łączyć swoje życie z muzyką. Będą doskonałymi pianistami, gitarzystami, stroicielami instrumentów muzycznych itp.

Dzięki niestandardowemu myśleniu i obecności artystycznego gustu taka osoba może znaleźć swoje miejsce w branży filmowej i dramacie. Potrafi zebrać kilka nudnych myśli i zamienić je w ciekawy pomysł, który później przyjemnie zaskoczy ludzi.

Zobacz, kto jest schizoidem w następnym filmie.