Paranoid: cechy typu osobowości i zalecenia dotyczące interakcji z nią

Paranoid jest zaburzeniem osobowości charakteryzującym się ostrym brakiem zaufania do innych. Ludzie z zespołem paranoidalnym są podejrzliwi, zazdrośni, widzą we wszystkim jakąś sztuczkę. Taka osoba rzutuje na innych osobiste konflikty, proste działania ludzi wydają się mu skierowane w jego kierunku i mają negatywny cel. Czasami takie postrzeganie działań innych prowadzi do manifestacji agresji ze strony paranoika.

Pojawienie się osobowości typu paranoidalnego prowadzi do zaburzeń paranoicznych i psychoz. Ludzie z tym psychotypem przenoszą osobiste negatywne aspekty na świat zewnętrzny i zaczynają z nimi walczyć, przedstawiając je jako zagrożenia zewnętrzne. Czasami takie zachowanie wyraża się w normalnym zakresie, tzn. Osoba charakteryzuje się nadmiernym podejrzeniem, woli najpierw rozpocząć atak, dopóki inni nie zaatakują. Ale często ten stan zmienia się w klasyczną paranoję, która przeradza się w diagnozę psychiatryczną.

Wśród polityków jest wielu ludzi z paranoicznym psychotypem, ponieważ właśnie w tym obszarze można poradzić sobie z tym, co ta osoba uważa za zło. Z reguły to paranoiczne osobowości często znajdują się w sytuacjach prześladowania. Ich nieufność i podejrzenia wydają się przyciągać kłopoty.

Zaburzenia osobowości wynikające z rozwoju nasilonych objawów paranoicznych, staje się wadliwą cechą charakteru, która uniemożliwia człowiekowi normalne życie i komunikowanie się z innymi.Jest zbyt samolubny, podejrzliwy, charakterystyczne dla niego urazy, wszystkie działania innych ludzi wydają się mu wrogie. Pod tym względem paranoiści często okazują się inicjatorami konfliktów; zbytnio martwią się o jakiekolwiek normalne wydarzenie w ich życiu.

Głównym objawem paranoicznego psychotypu jest bezpodstawne podejrzenie. Paranoid ciągle oskarża swojego kochanka o oszukiwanie, wątpi w wiarygodność i lojalność swoich przyjaciół, podejrzewa zdradę partnerów biznesowych. Każda lekka, a nawet komiczna uwaga jest postrzegana przez paranoika jako zagrożenie i upokorzenie. Reakcje afektywne, nieadekwatność, często towarzyszące tego rodzaju psychozom, wydają się urojeniu normalnej osoby.

Czasami pacjent widzi halucynacje, jego skojarzenia stają się luźne, pewne myśli są zablokowane, we wszystkim dostrzega negatywne i stronnicze nastawienie do siebie. Wśród cech charakteru paranoicznego szczególnie wyraźne są mściwość, niezadowolenie ze wszystkiego, co dzieje się wokół. Nawet drobne problemy są bardzo boleśnie postrzegane przez tę osobę. Wszystkie te objawy przysparzają krewnym paranoika wielu problemów, co wyraża się zarówno w relacjach osobistych, jak i zarządzaniu wspólnym życiem, dlatego też, gdy pojawią się te objawy, zaleca się poszukać pomocy u psychiatry lub psychoterapeuty.

Typ paranoiczny odnosi się do akcentowania socjopatycznego. Charakterystyczną cechą paranoi jest również zwiększony konflikt ze względu na uparte pragnienie wprowadzania innowacji. Wszyscy, którzy nie podzielają jego poglądów, ten człowiek uważa za niehonorowe i nieprzyjazne. Sztywność zachowania jest również charakterystyczna dla niego. Jeśli projekty zaproponowane przez paranoika powodują tylko obojętność lub odmowę ich przyjęcia, staje się jeszcze bardziej wytrwały w osiąganiu celu. Opisując typ osobowości paranoicznej, eksperci często nazywają skupienie się na zadaniu niską zdolnością rozumienia innych. Kiedy znaki te zaczną się zamanifestować w czasie, nabierają charakteru i stają się przyczyną poważnych trudności w adaptacji społecznej, mówimy już o psychopatii paranoicznej.

Najczęściej klasyfikowana psychoza paranoidalna oparte na złudzeniach.

• Delirium wielkości. Osoba widzi w sobie supermoce, porównuje się z celebrytami, postaciami mitów, bohaterami książek. Przypisuje się legendarnym odkryciom. Jeśli delirium wielkości rozwinęło się na poziomie religijnym, wówczas pacjent tworzy swój własny kult.
• Uzależnienie erotyczne. Jest podobny do powyższej opcji, ale w tym przypadku pacjent postrzega siebie jako inspirację miłości dla celebryty. Zwykle są to uczucia platońskie bez intymnego komponentu. Obiekt uczucia może być nieznany pacjentowi.
• Majaczenie somatyczne. W tej sytuacji osoba jest pewna, że ​​doznała śmiertelnej choroby lub sam widzi uraz fizyczny.
• Złudzenia prześladowań. Najczęstsza opcja. Podobno ktoś zawsze monitoruje pacjenta i jego bliskich, aby wyrządzić szkodę zdrowiu.
• Delirium zazdrości. W takim przypadku pacjent jest pewien, że jego druga połowa oszukuje. Co więcej, niekoniecznie widzi haczyk w zachowaniu partnera w chwili obecnej, majaczenie może rozprzestrzenić się w przeszłość. Najczęściej ten typ majaczenia jest podatny na zaburzenia paranoidalne z powodu alkoholizmu.
• Nieokreślona wersja zaburzenia urojeniowego. Ta sytuacja może łączyć kilka rodzajów jednocześnie.

Trudno jest zidentyfikować jakikolwiek czynnik, który wpłynął na powstawanie paranoicznego zaburzenia osobowości, zwykle ma to kilka przyczyn. Wśród nich zwyczajowo wyróżnia się następujące teorie.

• Przyczyny genetyczne. Zaburzenie może być spowodowane czynnikami dziedzicznymi, ale etapy akceptacji cech paranoidalnych u krewnego nie zostały jeszcze szczegółowo zbadane.
• Warunki życia i wychowania. Zespół paranoidalny częściej występuje u osób wychowanych w dysfunkcyjnych rodzinach lub poddanych poważnym działaniom edukacyjnym.
• Rozczarowanie z innymi. Jeśli dana osoba stała się ofiarą podstępu i ośmieszenia, lub jeśli została celowo skrzywdzona, jego nieufność i podejrzenia znacznie wzrosły, co następnie prowadzi do choroby psychicznej.
• Dolegliwości fizyczne. Miażdżyca, uszkodzenie i kiła mózgu - wszystko to może znacząco wpływać na powstawanie psychozy paranoidalnej. Choroby żołądkowo-jelitowe, choroby neuroendokrynne, a nawet problemy somatyczne mogą powodować objawienie się zespołu.

Aby stłumić objawy paranoidalności i pozbyć się choroby, powinieneś zidentyfikować przyczynę tego, co się stało, i spróbować to ustalić. Sytuację można całkowicie skorygować, jeśli skorzystasz z leczenia w odpowiednim czasie. Najpopularniejsze metody leczenia to:

• stosowanie leków;
• leczenie behawioralne;
• psychoterapia poznawcza;
• wykorzystanie teorii relacji obiektowych.

Jeśli zostanie wybrana metoda leczenia, najczęściej stosuje się leki przeciwdepresyjne, witaminy, leki przeciwpsychotyczne, tabletki nasenne, środki uspokajające. Jednak wszystko to powinno być przepisywane przez lekarza, samoleczenie może pogorszyć sytuację.

Możesz wziąć kurs psychoterapeutyczny. Jego wybór powinien również opierać się na zaleceniach specjalisty. Mechanizm działania zależy od ciężkości zaburzenia i nasilenia objawów, podczas zajęć lekarz może dostosować schemat leczenia.

Zwykle po takim kursie objawy psychozy znikają, zachowanie staje się mniej agresywne, pacjent zaczyna wykazywać mniej niezadowolenia. Ta metoda ma na celu uświadomienie pacjentowi jego problemów, lekarz uczy go, aby unikać sytuacji konfliktowych.

Postęp w terapii zależy od stopnia paranoicznej świadomości faktu, że nie jest to centrum wszechświata, są też inni ludzie, którzy mają zdanie odmienne od jego poglądów i należy je wziąć pod uwagę. Okazuje się, że pacjent jest niezadowolony z ludzi o cechach, które często są jego własnymi cechami i pragnieniami.

Jeśli istnieje potrzeba komunikacji z osobą, który ma typ osobowości paranoicznej, skorzystaj z poniższych wskazówek.

• Zaleca się unikanie sporów z paranoikiem. Nie można go przenieść z ziemi. Niech poczuje się zwycięzcą.
• Bądź z nim uprzejmy, przestrzegaj ogólnie przyjętych zasad zachowania.
• Nie krytykuj paranoików. Dotyczy to zwłaszcza jego poglądów na siebie.
• Nie mów paranoikiem o złym tyłku, może się o tym dowiedzieć i wścieknąć.

Są to ogólne zasady komunikacji w każdej sytuacji, ale konkretnie wszystko zależy od okoliczności. Jeśli szef jest paranoikiem, istnieją dwa wyjścia: wyjść z pracy lub wiernie mu służyć. Jeśli doszło do konfliktu z pracownikiem paranoikiem, zaleca się najpierw skonsultować z prawnikiem.Kiedy krewny staje się paranoikiem, musisz skonsultować się z psychiatrą.

Istnieje szereg innych zachowań w towarzystwie osoby z paranoicznym zaburzeniem osobowości. Jak już wspomniano, nie można go przekonać o swojej pozycji, ale możesz spróbować wdać się w spór za pomocą lew. Na przykład możesz wziąć jego stronę i udowodnić skuteczność własnych poglądów. Paranoik, dla którego przegrywanie sporu jest równoznaczne ze śmiercią, znów zacznie argumentować, ale już wbrew jego punktowi widzenia, nieświadomie zgadzając się z początkową opinią przeciwnika.

Jeśli klient firmy sprzedającej jest paranoikiem, a on odmawia zakupu towaru, ponieważ cena jest zbyt wysoka, możesz zaoferować mu gorszą opcję, aby upewnić się, że oryginał był lepszy. Jednocześnie paranoik powinien być przekonany, że sam doszedł do tego wniosku: nie narzucaj mu towarów, nie przekonuj niczego, nie nalegaj na zakup.

Co zrobić, jeśli szef jest paranoikiem, zobacz następny film.