Czym różni się litość od współczucia?

Uczucia litości i współczucia są w dużej mierze podobne, ale istnieją między nimi znaczące różnice, ważne jest, aby zrozumieć, jakie dokładnie są.

Współczucie oznacza zdolność do empatii, zrozumienia uczuć innych ludzi, dziejących się w ich duszach. Litość ma destrukcyjny wpływ na duszę tego, do którego jest skierowana. Współczucie dla innych ludzi to umiejętność dokładnego określenia ich stanu emocjonalnego. Zdolność, bez względu na okoliczności, do działania, aby nie wyrządzać krzywdy innym. Osoba, która powoduje litość w swojej własnej słabości i pewnej „niższości”, swoje cierpienie stwierdza się z pewnej odległości. To uczucie towarzyszy niszczycielska energia, pokazuje niezdolność drugiego do samodzielnego przezwyciężenia trudnej sytuacji, uznanie jego pozycji ofiarnej.

Współczucie jest uważane za szczególną cechę, chęć bez wahania niesienia pomocy, wyrażania w ten sposób wewnętrznej miłości do bliźniego, odczuwania i akceptowania jego bólu. Osoba współczująca jest uważna i wrażliwa na bliskich, szanuje ich interesy i doświadczenia. Istotą współczucia nie jest zwiększenie bogactwa materialnego, ale oczyszczenie świadomości przywiązania do nich. Współczuję, to znaczy, że mam współczucie, chcę uratować kogoś innego przed bolesnym, niemożliwym do pozazdroszczenia przeznaczeniem. Przedmiotem współczucia są cierpiące stworzenia, jego aspektem jest pragnienie uwolnienia ich od udręki.

Istnieje domieszka wyższości litości. Ten, który je powoduje, jest postrzegany jako porażka. Nie współczuj komuś - to uczucie jest destrukcyjne.Powstaje z niego arogancja, ma destrukcyjny wpływ zarówno na to, co lituje się, jak i na tego, który ją powoduje.

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że litość i współczucie są identycznymi pojęciami, są naprawdę podobne. Zarówno jedno, jak i drugie odczuwają troskę o innych. I choć ich podtekst emocjonalny jest inny, to podobieństwo jest zdecydowanie obecne. Litość ze współczuciem wskazuje na obecność smutku. Charakteryzuje je smutek. Te uczucia pokazują ludzkie wartości, oba są konieczne. Ludzkość zależy od nich.

Jaka jest różnica między litością a współczuciem?

• Przede wszystkim dlatego, że we współczuciu jest moc, ale w drugim odczuciu jej nie ma.
• Współczująca osoba jest zawsze gotowa być blisko, nawet jeśli nic nie może pomóc. Nawet jedna obecność wskazuje, że sytuacja, bez względu na to, jak trudna może się wydawać, może zostać zniesiona. Gdy istnieje niezawodne ramię, z pewnością istnieje rozwiązanie. Uzdrawia nawet w sytuacjach, które wydają się beznadziejne. Załóżmy, że ktoś jest na skraju śmierci. Sytuacja jest jasna - nie oczekuje się zbawienia, ale ten, kto ma dla niego współczucie, nadal nie odejdzie. Demonstracja miłości ma uzdrawiający wpływ na duszę.
• Szkoda jest bezsilnym, lepkim i błotnistym uczuciem. Współczucie cechuje aktywność i mądrość. Zawsze dąży do równowagi między akceptowaniem, puszczaniem i podejmowaniem działań. Na przykład wiele dziedzin buddyzmu nakazuje w sobie rozwój pewnych cech. Religia ta wywodzi się z faktu, że każda osoba początkowo ma wiele. Możesz stać się ofiarą okoliczności lub z powodzeniem sobie z nimi poradzić. Najważniejsze jest, aby dokonać właściwego wyboru.
• Współczucie nie zawiera współczucia, ale jest obecne we współczuciu, skłaniając do pomocy drugiemu w przezwyciężeniu jego cierpienia.
• Kluczowa różnica między tymi uczuciami polega na tym, że jedno jest destrukcyjne, a drugie kreatywne.
• Współczucie jest wyłącznie niestety, a współczucie ma na celu pomoc w przezwyciężeniu nieprzewidzianych okoliczności.
• Kolejną ważną różnicą jest poczucie protekcjonalności. Zawsze podąża za litością. Ale jego współczucie jest pozbawione, druga osoba jest postrzegana na tym samym poziomie, nie niższym.
• Litość charakteryzuje się izolacją, a współczucie uczciwością.
• Ludzie, którym jest przykro, nie czerpią z tego nic dobrego, nadal są ofiarami. Z takiego podejścia nikt nie korzysta. Bycie biednym i nieszczęśliwym to droga do nikąd.
• Współczując komuś, człowiek pogrąża go jeszcze głębiej w ciemności i nędzy. Takie zachowanie jest rodzajem przesłania obrazu niższości. Ludzie współczujący, przyzwyczajają się do słabości, mogą pozostać nieaktywni przez długi czas. Często konieczne jest podjęcie zdecydowanych działań w celu przezwyciężenia złych okoliczności. Ale po co to robić, skoro łatwiej jest być biednym i nieszczęśliwym.
• Ludzie użalający się nad sobą z radością dzielą się swoim ciężarem z innymi - jest to skuteczny sposób na przeniesienie odpowiedzialności za własne działania i czyny, wymagają zrozumienia i uwagi.
• Charakterystyczna cecha współczucia polega na tym, że pochodzi on z głębi duszy. To uczucie pozwala patrzeć na innych bez dreszczy i czułości, zawsze zachowaj spokój.
• Prawdziwe współczucie nie jest doświadczeniem emocjonalnym, troską o siebie kochanym - jest postrzeganiem cierpienia innych na poziomie duchowym, ich akceptacją taką, jaka jest. Współczucie, możesz uspokoić cierpiącego, przyjąć jego ból. Empatia oznacza bycie w miejscu kogoś, kto musi cierpieć.
• Żałować to uświadomić sobie, że dana osoba ma kłopoty, ale jednocześnie odczuwa ulgę, że tak się nie stało.
• Współczucie jest nieodłącznie związane z działaniem, dąży do znalezienia sposobów, które mogą zmniejszyć cierpienie - nie tylko po to, by pocieszać i udawać, że „wszystko jest w porządku”, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest, ale aby znaleźć wyjście z okoliczności.
• Współczujący człowiek nie oddziela się od otaczającego go świata, czuje absolutną równość wobec wszystkiego. Współczucie jest wyższym uczuciem, stymuluje ucieczkę od cierpienia, a ich litość tylko wzrasta.