Narcyzm u mężczyzn: objawy, przyczyny i sposoby pozbycia się zespołu

Narcyzm charakteryzuje się nadmierną miłością do siebie. Tacy ludzie odczuwają swoją wyższość, która jest nieustannie pokazywana innym. Nazwa tego terminu została wprowadzona przez austriackiego psychoanalityka Zygmunta Freuda, który przyjął imię starożytnego greckiego mitu Narcyza, który miał tak obsesję na punkcie własnego piękna, że ​​umarł, nie mogąc oderwać się od swojego odbicia.

Narcyzizm jest uważany za zaburzenie osobowości, w którym osoba jest zbyt dumna z siebie. Uważa się za osobę wyjątkową i wyjątkową, dlatego ma prawo dominować nad innymi ludźmi. Z tego powodu żonkil wymaga specjalnego stosunku do własnej osoby, a jeśli tak się nie stanie, zaczyna wykazywać dodatkowe zaburzenia psychiczne.

Głównym objawem narcyzmu jest nieodparte pragnienie udowodnienia się.

Okaże innym wysoką inteligencję, nawet jeśli nie ma się czym chwalić. Ponadto będzie próbował skrytykować rozmówcę, aby wyglądać bardziej opłacalnie na swoim tle.

Narcyz wymaga wzmożonej uwagi i dlatego stale znajduje się w kręgu ludzi. Taki człowiek będzie próbował zaimponować przeciwnikowi w jakikolwiek sposób, nawet poprzez oszustwo. Czasami on sam zaczyna wierzyć w fikcyjne historie, zaprzeczając rzeczywistości. A to z kolei jest pierwszą oznaką schizofrenii.

Męski narcyzm przejawia się w chęci wykazania się wysoką pozycją. W tym celu młody człowiek wyolbrzymia znaczenie własnych osiągnięć, zwracając uwagę społeczeństwa na nawet niewielkie sukcesy. Taka osoba nie zrobi nic takiego. Wszelkie działania należy podziwiać.

Ten psychotyp charakteryzuje się chęcią zwiększenia własnej samooceny. Aby osiągnąć ten cel, osoba w każdy możliwy sposób próbuje upokorzyć innych ludzi. Zgodnie z logiką żonkila upokorzenie jest najlepszym sposobem na uosobienie własnej wyższości. Co więcej, nie będzie nawet próbował rozwijać swoich zdolności intelektualnych, ale będzie wyśmiewał wiedzę innych ludzi.

Przedstawiciele tego typu psychologicznego, manifestacja tych uczuć wydaje się słabością, dlatego też z całą pewnością unikają przejawiania emocji.

Psychologia takiej osoby jest reprezentowana przez niezdolność do słuchania, ponieważ ta zdolność jest bezpośrednio związana ze współczuciem i cierpliwością, co po prostu nie jest charakterystyczne dla narcyza. Taki człowiek nie jest w stanie rozmawiać o innych, wszystkie jego rozmowy budowane są wyłącznie wokół jego własnego „ja”.

Jeśli kwestionujesz narrację o narcyzie, możesz spotkać się z agresją. Młody człowiek będzie próbował oskarżyć rozmówcę o nieufność i przedstawić śmiertelną niechęć. W ten sposób przeciwnik poczuje się winny, czego szuka osoba z narcyzmem.

Ludzie z tym psychotypem mają obsesję na punkcie sukcesu i władzy.

Zespół narcyzmu dzieli się na klasyczną i niepewną formę. Klasyczny typ przejawia się w demonstracji przekonującej i ważnej, ale niepewny żonkil nie jest całkowicie pewny swojej wyłączności, a zatem wymaga pochwały i uwagi.

Klasyfikacja narcyzmu dzieli się na cztery typy.

• Dwulicowy - Próbuje otoczyć się ludźmi, którzy będą czcili jego wyłączność. Ta osoba będzie próbowała ignorować zaniedbywanie innych, ale czasami może być agresywna.
• Cudownie - pragnie sławy i uznania. Taki człowiek przedstawia megalomanię, ukrywając niepokój i niepewność. Nie można przekonać się o własnej złu i wskazać doskonały błąd. Młodemu człowiekowi łatwiej jest przyznać się do szaleństwa niż do porażki.

• Zależny - Potrzebuje uwagi kobiet i cierpi pod jej nieobecność. Taka osoba nie chce mieć poważnego związku, ponieważ boi się pokazać swoją prawdziwą twarz. Nieustannie kontroluje emocje, a wykazując słabość, natychmiast zrywa wszelkie kontakty z damą.
• Odłączony - wyróżnia się zaniedbaniem i dystansem, ale jednocześnie wymaga większej uwagi. Taki człowiek zrobi wszystko dla uznania. Na przykład popełnij akt heroiczny lub zostań członkiem organizacji charytatywnej. Najważniejsze, że wszystkie jego działania powinny być szeroko rozpowszechnione.

W psychologii występuje również przewrotny narcyzizm, przejawiający się nadmierną miłością do miłości.

Pragnie manipulować kobietami i być przywódcą, i dlatego przejdzie do wszystkich sztuczek.

Uważa się, że narcyzm występuje we wczesnym dzieciństwie, gdy rodzice zbytnio wychwalają dziecko. Jeśli każde osiągnięcie dziecka będzie postrzegane jako coś nadprzyrodzonego, wówczas dziecko podświadomie uzna się za geniusza. Dalsze życie chłopca będzie się rozwijało w taki sposób, że po perfekcyjnym działaniu poczeka na pochwałę.

Jeśli mały chłopiec dorastał w dysfunkcyjnej rodzinie i nie był kochany przez matkę, to w wieku dorosłym zacznie kompensować brak miłości.Zmusi się, by uwierzyć we własną ideałę, zatuszując w ten sposób wewnętrzną pustkę.

Czasami rodzice żądają od dzieci wszelkich osiągnięć i wywierają zbyt duży nacisk na ich psychikę. W ten sposób dziecko rozwija świadomość, że jest kochany i doceniany tylko w chwilach sukcesu. U chłopca z syndromem narcyzmu rodzi się idea, że ​​porażka czyni go mało znaczącym, a sukces zamienia go w ideał.

Bardzo często osoby cierpiące na zespół narcyzmu wymagają wykwalifikowanej pomocy specjalistów. Hospitalizacja może zapobiec zniszczeniu osobowości i zmniejszyć prawdopodobieństwo nowych zaburzeń.

Leczenie zespołu narcystycznego opiera się na wskaźnikach poszczególnych pacjentów. Czasami wystarczy po prostu pójść na zajęcia z psychologiem, a czasem trzeba dodać zajęcia grupowe.

Pomoc psychologiczna w przypadku tej choroby ma na celu złagodzenie objawów zaburzenia i regulację samooceny. Na początku lekarz powinien spokojnie odpowiedzieć na opowieści pacjenta o jego własnej wielkości.

Indywidualna terapia pomaga człowiekowi zaakceptować problem, co ostatecznie pozwala lekarzowi przekonać pacjenta o potrzebie leczenia. Na sesjach psychologicznych osoba uczy się akceptować swoje wady i powstrzymywać się od krytyki.

Narcyz musi nauczyć się współczucia i samokontroli, a także zaakceptować przywództwo terapeuty. Terapia grupowa jest przepisywana dopiero po tym, jak lekarz zobaczy znaczący sukces pacjenta na lekcjach indywidualnych. Jeśli jest za wcześnie, aby umieścić mężczyznę w nieznanym mu środowisku, wówczas można sprowokować jego odejście z placówki medycznej.

Aby nie doprowadzić do rozwoju narcystycznego akcentowania charakteru, rodzice powinni prowadzić profilaktykę od dzieciństwa. Do ich obowiązków należy kształtowanie zdrowej osobowości opartej na zdolności dziecka do kochania nie tylko siebie, ale także otaczających go osób.

• Rodzice powinni powiadomić chłopca, że ​​świat nie kręci się wokół niego i że nikt nie jest zobowiązany do spełnienia kaprysu dzieci. Ważne jest, aby nauczyć się nie reagować na płacz i napady złości i starać się częściej rozmawiać z dzieckiem.
• Należy chwalić syna w obliczu poważnych osiągnięć. Wykonując małe zadania, wystarczy po prostu podziękować dziecku.
• Ważne jest, aby nie wychwalać talentów dziecka wszystkim, których spotykają. Wskazane jest podziwianie osiągnięć syna pod jego nieobecność, aby nie rozwinąć próżności u chłopca.
• Nadmierna uwaga starszych krewnych może również powodować to zaburzenie psychiczne. Często dziadkowie oddają się wnukowi, co prowadzi do permisywności.
• Ważne jest, aby nauczyć dziecko szanować opinie innych i przestać porównywać je z innymi dziećmi.

Zwykle żonkile nie rozpoznają obecności choroby lub są z niej dumni. Komunikacja z takimi ludźmi jest dość trudna, ponieważ stale próbują upokorzyć rozmówcę. Aby tego uniknąć, ważne jest, aby komunikować się z takimi osobami na równych zasadach, tłumiąc wszelkie próby wyśmiewania i poniżania.

Jednocześnie nie trzeba przedstawiać świadomości we wszystkich sferach życia, wystarczy bronić własnego punktu widzenia. Gdy tylko człowiek o narcystycznych skłonnościach zacznie doceniać osobę, natychmiast zdejmie koronę i rozpocznie normalną komunikację.

Żonkile często nie mają związku z kobietami. Trudno im wyrazić prawdziwe uczucia wobec partnera.Jeśli kobieta naprawdę chce nawiązać kontakt z taką osobą, musi zdobyć jego zaufanie. Aby to zrobić, ważne jest, aby wspierać partnera we wszystkich sprawach i pocieszyć w razie awarii.

Komunikowanie się z takim mężczyzną nie będzie testem, jeśli nauczysz się go akceptować takim, jakim jest. Jeśli nie skupiasz się na psychologicznych cechach osoby i nie próbujesz podważać jej poglądów na własnym „ja”, możesz osiągnąć stabilne i harmonijne relacje.

Aby to zrobić, musisz przekonać osobę do rozpoznania obecności choroby i pomóc w poszukiwaniu dobrego psychologa.

O męskim narcyzmie i tym, jak sobie z tym poradzić, zobacz wideo.