Wszystko, co chciałeś wiedzieć o narcyzmie

Istnieje opinia, że ​​żyjemy w erze żonkili. Prawie każdy z nas w różnym stopniu podlega samoocenie lub biczowaniu, a takie są realia życia publicznego. Rodzice starają się mieć genialne dzieci, młodzi ludzie marzą o sukcesie, zdobywaniu fortuny, sławie, kobiety - mają idealny wygląd. Współczesna kultura i edukacja zachęcają do takich zachowań. Materiał ten dotyczy tego, co współczesna psychologia wprowadza do pojęcia narcyzmu i gdzie przebiega granica między zdrową samooceną, pragnieniem udowodnienia siebie, zdobycia uznania i patologii, która niszczy życie.

Jeden z mitów starożytnej Grecji opowiada o smutnym losie młodego mężczyzny o imieniu Narcyz. Natura obdarzyła młodego człowieka pięknym wyglądem. Leśna nimfa Echo miała nieszczęście pokochać przystojnego mężczyznę. Był pochłonięty sobą i zaniedbywał uczucia niewinnego stworzenia. Nieodwzajemniona miłość zabiła dziewczynę. Bogini Afrodyta, w gniewie, surowo ukarała się, sprawiając, że zakochał się w swoim własnym odbiciu w stawie. Widząc siebie na powierzchni lustra, nie mógł już oderwać wzroku od swojej doskonałej twarzy i zmienił się w kwiat żonkila.

Termin ten wszedł w życie na początku XX wieku. W 1913 roku angielski lekarz i psycholog Ernest Jones napisał książkę „The Complex of God”, w której analizuje zachowanie ludzi fantazjujących na temat wszechmocy, podobnej do boga.Jego pacjenci to osoby niedostępne emocjonalnie, dążące do sławy i nieodpowiedniego statusu społecznego.

Sigmund Freud w końcu wprowadził termin „narcyzm” do psychologii w 1914 r., Kiedy stworzył teorię psychoanalizy. Początkowo psychoanalityk rozumiał to jako perwersję seksualną, w której dziecko, zastępując we śnie matkę, oddaje się swojej miłości. Później doszedł jednak do wniosku, że jest to etap psychoseksualnego rozwoju osobowości. Według jego obserwacji wszystkie dzieci w młodym wieku doświadczają żywego i silnego poczucia miłości do siebie. Naturalne i harmonijne doświadczenie tego etapu prowadzi do dalszej formacji pełnoprawnej osoby.

Zagadnienia narcyzmu we współczesnym sensie zostały opracowane przez wybitnego austriackiego naukowca Otto Kernberga. Zidentyfikował trzy typy tego stanu psychicznego: dojrzały narcyzizm, infantylny i patologiczny. Przedmiotem jego badań był stan pogranicza psychiki, patologiczny narcyzm i psychopatia.

Wnieśli znaczący wkład w badanie problemu i szczegółowo opisali narcystyczny charakter psychoanalityków Heinza Kohuta i Nancy Mc Williams.

Narcyzm jest stanem psychicznym, którego istotą jest hipertroficzna miłość osoby w sobie, jej ciele, osobowości i obsesji, by otrzymać uznanie od innych. Narcyzm w różnym stopniu jest nieodłącznym elementem każdej osoby. Tak więc osoba może polubić wyniki swojej pracy, może uważać się za atrakcyjnego na zewnątrz lub obdarowanego w jakiejś dziedzinie życia. To jest normalne Ale podziw dla siebie może przybrać chorobliwą formę i spowodować cierpienie dla osoby i jej otoczenia. W psychiatrii narcyzm jest rozumiany jako poważne zaburzenie osobowości wymagające leczenia.

Narcyz ma trudności z komunikowaniem się z ludźmi. Nie jest w stanie zbudować harmonijnego związku. Trudno być przyjaciółmi, miłością i współpracować z próżnym człowiekiem, skupionym na jego wyjątkowości, samolubstwie.

Jednocześnie żonkile odnoszą sukcesy społeczne i są wdrażane w kreatywności. Wśród błyskotliwych ludzi planety jest wiele postaci o wyraźnych objawach narcystycznej osobowości.

Żonkile charakteryzują następujące objawy.

• Nadmierne poczucie własnej wartości, wyjątkowość i chęć stania się najwybitniejszym w każdej dziedzinie.
• Nierealne fantazje, których przedmiotem może być bogactwo, władza, doskonały wygląd lub piękna miłość.
• Wywyższenie i przedstawienie swoich zasług i osiągnięcia w jasnym świetle, z których wiele można po prostu wymyślić. Jednocześnie koncentruje się na negatywnych stronach innych, wyśmiewa na ich korzyść, w skrajnych przypadkach - aż do zniewagi.
• Czekam na podziw innych i chęć przyciągnięcia większej uwagi. Narcyz powoduje nieporozumienia i dezorientację, gdy nie dzieje się tak w życiu.

• Poczucie wewnętrznej pustki. Zdarza się, że taka osoba wieje obojętność i odrzucenie. Następnym razem chcę uniknąć bliskiej komunikacji. Arogancja, umiejętność w dowolnym momencie odsunięcia się na bok lub nawiązania kontaktu, nieufność - oto, z czym muszą się zmierzyć bliscy ludzie otoczeni żonkilem.
• Idealizacja i natychmiastowa deprecjacja innej osoby, jego zasługi i praca. Przekonujące powody pierwszego i drugiego żonkila nie są potrzebne. Po obaleniu przedmiotu dawnego podziwu z piedestału, natychmiast znajduje inny ideał, który czeka na taki sam los.
• Strach przed wstydem. Wysoka samoocena, perfekcjonizm nie dają mu prawa do popełniania błędów i słabości. Zdając sobie sprawę z tego, że w prawdziwym życiu nie spełnia swoich transcendentalnych ideałów, z zewnątrz postrzega się jako nieznaczący i zły. W tym temacie jest głębokie poczucie wstydu.A w trudnych chwilach życia wzrasta wrażliwość na upokorzenie i poczucie wstydu.

• Zazdrość - cecha charakteru, która przyjmuje postać przewlekłą narcyza. Narcyz może myśleć, że czegoś mu brakuje w życiu, podczas gdy inni to mają. Krytykując nierozsądnie, wyrażając litość i pogardę, może próbować zniszczyć obiekt zazdrości. Tacy ludzie są zazdrośni o to, czego chcą, ale kiedy je otrzymują, natychmiast je dewaluują.
• Nieuznanie negatywnych uczuć. Uważa się za obiekt zazdrości i intrygi. W jego oczach ludzie powinni się wstydzić niegodnych myśli i zachowań wobec niego. Zwykle obwinia innych za swoje niepowodzenia.

• Brak odpowiedzi na krytykę. Najmniejsza próba skierowania uwagi do żonkila przez innych może wywołać u niego strach lub agresję. Każde negatywne stwierdzenie głęboko boli. Wspomina, przewija wiele razy bolesny moment w głowie, argumentuje mentalnie, dowodzi czegoś przeciwnego. Postrzeganie jako zniewaga osobista wymaga pokuty, obalenia, przywrócenia sprawiedliwości.

• Brak współczucia dla ludzi. Świat żonkila obraca się wokół jego pragnień i potrzeb. Opiekuje się innymi za pewnik i nie stara się dziękować i odpowiadać na to samo. W wybuchach duszy może okazać miłosierdzie i natychmiast zacząć być dumny ze swojej dobroci.
• Biegunowość stanów. Poczucie wstydu, bezwartościowości, niekonsekwencji i fałszu zastępuje samowystarczalność, wyższość, próżność.
• Chęć konkurencji. Żonkile uwielbiają współzawodniczyć i nieświadomie budzą to pragnienie wśród ludzi wokół nich. Dlatego ważne jest, aby otaczali ich ludzie, którzy pod każdym względem są gorsi od nich. Zwycięstwo jest kolejnym powodem, aby pokazać innym swoją wyższość. Ciągłe porównywanie się z innymi. W prostej wersji zrób to mentalnie. Ludzie, którzy zauważyli tę cechę, cierpią z tego powodu. Wszak taka jakość charakteru nie odpowiada zasadom moralnym. W skrajnych formach człowiek nie może znieść sukcesu innych obok niego, reaguje protekcjonalnym tonem, drwi i rany za jego plecami, zirytowany związkami.

• Frustracja u ludzi. W ten sposób broni się przed bliskimi związkami, które w podświadomości działają jak ból, uraz.
• Głęboka obojętność na problemy innych osób w zespole. Godny uwagi tylko wyjątkowy, jego zdaniem, jakościowo lepszy od wszystkich innych osobowości. Na smutki bliskich jest również obojętny. Nie przeszkadza mu życie osobiste i zawodowe sukcesy przyjaciół i znajomych. Te małe rzeczy w życiu i życiu nie są warte jego uwagi.

Przedstawiciele obu płci są równie podatni na narcyzm, chociaż uważa się, że problem ten występuje częściej u mężczyzn.

Dla narcystycznego człowieka głównym zadaniem jest zdobycie uznania w oczach innych. Dąży do osiągnięć finansowych, kariery, statusu społecznego. Jednak nawet najbardziej wybitne wyniki satysfakcji i szczęścia nie są doświadczane. Ambicje dążą do podboju nowych szczytów. Dzięki sukcesowi zewnętrznemu relacje nie łączą się ze sobą. Nie ma emocjonalnego kontaktu z innymi. Traktuje kobietę z zaniedbaniem. Cały świat jest tylko dla niego. Zawsze dobrze. Robi, co chce, nie bierze pod uwagę opinii bliskich.

Taki człowiek nie jest w stanie budować silnych relacji rodzinnych. Rodziny często upadają. Dzieci najbardziej cierpią z powodu negatywnego wpływu ojca.

Z biegiem lat wzrasta poczucie wewnętrznej pustki. W wieku 35-40 lat kryzys jest możliwy i tylko specjalista może pomóc wydostać się z tego stanu patologicznego.

Narcyz kobiecy przejawia się w relacjach z dziećmi. Są surowe i nieracjonalnie wymagające. Sprawiają, że dzieci spełniają ich wysokie oczekiwania. Dąż do wysokich ideałów. Radość, ciepło, prostota są przez nich dyskontowane.W relacjach z bliskimi - wyobcowanie i chłód. Załamania nerwowe u dzieci i poczucie winy przed nimi występują naprzemiennie. Nieświadomie takie matki zmuszają dziecko do porzucenia własnych potrzeb, pragnień i uczuć oraz zaspokojenia potrzeb dorosłych i wspierania ich samooceny.

Jako mężowie kobiety żonkile wybierają troskliwych, łagodnych mężczyzn pogardzanych ich słabą wolą. Naturalnym pragnieniem takich kobiet jest życie kosztem innych. W ich rozumieniu mężczyźni są grubym portfelem, środkiem zaspokajającym ich liczne potrzeby. Związek dwóch żonkili - mężczyzny i kobiety, raczej nie będzie trwały. Ciągła walka bohaterów i rywalizacja ze sobą absolutnie we wszystkim prędzej czy później przeszkadza, a małżeństwo rozpadnie się.

W narcyzmie można dostrzec pozytywne cechy. Ciągłe dążenie do osiągnięć pozwala realizować naprawdę wspaniałe i wielkoskalowe pomysły z korzyścią dla społeczeństwa. Zazdrość jest świetnym motywatorem do konkretnych aktywnych kroków w kierunku twojego celu. Zależność od oceny i opinii innych pozwala być uważnym słuchaczem i być na bieżąco z wszystkimi wydarzeniami i trendami. Jednak brak poczucia wewnętrznego szczęścia i pełni życia jest ceną, którą żonkil wnosi do ołtarza miłości własnej.

W psychologii rozważa się dwa główne rodzaje narcyzmu: konstruktywny i destrukcyjny.

Konstruktywny narcyzm jest nieodłącznym elementem dojrzałej osobowości. Taka osoba ma odpowiednią samoocenę, wyznacza i osiąga cele, które są dla niej interesujące, odczuwa pełnię życia, kocha i cieszy się związkami. Jest to normalna, zdrowa forma oparta na poczuciu własnej wartości i akceptacji siebie i innych takimi, jakimi są. Zaufanie do zachowania, świadomość prawdziwych potrzeb i pragnień, wolność od opinii innych ludzi są oznakami zdrowej miłości do samego siebie.

Wybiera osobę, która będzie jego towarzyszem według jego upodobań, a nie, aby zadowolić krewnych lub standardy społeczne. Osoba bliska jest przedmiotem miłości i przyjaźni, a nie środkiem do osiągnięcia samolubnych celów. Zdrowy narcyzm pozwala znaleźć równowagę między zaspokajaniem swoich aspiracji i potrzeb w stosunku do innych.

Niszczycielski narcyzm jest zaburzeniem osobowości psychicznej. Ludzie zmierzający do dojrzałości mogą jeszcze nie mieć odpowiedniego i całościowego postrzegania siebie jako jednostek, polegać na osądach innych, nie czuć się samowystarczalni, być w życiu pasywni i zgodni. To rzadki narcyzizm, który nie jest patologią.

Jeśli zauważysz nienormalną miłość osoby do siebie, a jednocześnie pogardliwe podejście do innych ludzi, tutaj możesz porozmawiać o diagnozie. Niszczycielski narcyzm może przybierać inny stopień nasilenia. Najbardziej niebezpieczny jest złośliwy narcyzm. Jego przejawy:

• obsesja na punkcie siebie;
• stan wielkości, a następnie ataki bezbronności;
• lekkomyślność;
• nadmierna ambitność;
• patologiczna zależność od podziwu innych;
• tendencja do wykorzystywania innych ludzi;
• brak empatii i wierności wobec innych ludzi;
• skąpstwo, chciwość, przymusowy atak innych;
• pozycja osoby, której wszyscy zawdzięczają wszystko.

Ci ludzie są posępni, przygnębieni. Ignoruj ​​i naruszaj prawa innych osób. Mogą mieć złudzenia, różnić się podejrzliwością, podejrzliwością. Ich poglądy na temat świata i ludzi są zniekształcone w negatywny sposób. Często wykazują gniew, gniew. Agresywne dowodzenie psychopatyczne kontroluje wewnętrzny świat swoich bliskich. Nie jestem w stanie zrozumieć, co boli krewnych.

Choroba przybiera najcięższą formę, gdy dana osoba odczuwa satysfakcję z przemocy emocjonalnej, próbując dochodzić siebie kosztem innych.Na zewnątrz konflikt może się nie objawiać, a rezultat może być smutny dla drugiej strony: od depresji po próbę samobójczą.

Inne żonkile mogą być nieśmiałe i niespokojne. Nieśmiałość, nieśmiałość, zahamowanie seksualne ukrywają marzenia o własnej wielkości i wielkości. Strach straci te iluzje, które uniemożliwiają im działanie, aby otaczający ich ludzie nie zniszczyli.

Narcyzm może również przejawiać się w chaotycznych, nieczytelnych związkach seksualnych i niezdolności do miłości. Tak rodzą się mężczyźni z kompleksem Don Juan, macho. W formie kobiecej przyjmuje postać śmiertelnie zimnych, niedostępnych piękności.

Masochizm można czasem dodać do narcyzmu. Takie osobowości postrzegają siebie jako największych męczenników, stale będących w nieszczęśliwych, agresywnych związkach. Doświadczenie cierpienia daje im prawo czuć się lepszym od wszystkich innych.

Osoby cierpiące na tę dolegliwość mają słaby system wartości. Wraz z utratą bliskich trudno jest im wyrazić smutek, spalić i opłakiwać opiekę nad bliską osobą. Błyski podniecenia zastępuje nuda, irytacja. Doprowadzenie do krzywdy lub popełnienie czynu niezgodnego z prawem może powstrzymać go nie od poczucia winy wobec ofiary, ale od obawy przed złapaniem i karą.

Komplikacją może być uzależnienie lub pasożytnictwo - chęć korzystania z ludzi, którzy mogą im pomóc lub państwu. Bezrobotni żonkile oferujący pracę mogą oburzyć.

Korzenie problemu sięgają wczesnego dzieciństwa. W harmonijnej rodzinie pojawienie się dziecka powoduje radość. W pierwszych miesiącach życia rodzice czują wobec niego bezwarunkową miłość. Wszystkie przejawy dziecka powodują zachwyt i czułość. Na chwilę staje się centrum życia matki. Zaspokojenie jego potrzeb jest najważniejsze. Z czasem świat dziecka się rozszerza. Uświadamia sobie: są ludzie, z którymi trzeba dzielić miłość i uwagę matki. Więc dziecko uczy się kochać.

Mama jest pierwszą nauczycielką miłości. Chłód matki, brak empatii, ciepło, uwaga w okresie niemowlęcym kształtują patologiczne cechy narcyzmu. Pragnienie wypełnienia deficytu macierzyńskiej miłości i czułości będzie prześladować taką osobę w wieku dorosłym. Wyobraża sobie, że jest uniwersalnym centrum, ukrywając ból i gniew, idealizuje swoich rodziców.

Innym powodem rozwoju narcyzmu jest wczesna ocena dzieci. Dziecko otrzymuje ocenę, jest przywiązane do pojęć „dobry” - „zły”. Rodzice nagradzają swoje dziecko miłością i uwagą tylko za sukces. A w przyszłości całe jego życie będzie dostrojone, aby zdobyć wysokie punkty. Kiedy dziecko nie rozumie, że samo w sobie jest cenne, ale wymaga stałego dowodu, dochodzi do traumy narcystycznej.

Narcystyczna matka lub ten sam tata, na swój obraz i podobieństwo, wychowuje młodego żonkila. Dzieciak nie jest rozpoznawany jako osobna osoba, ale służy jedynie jako środek do zaspokojenia ich potrzeb i spełnienia pragnień. Właściwości charakteru, temperament dziecka nie są akceptowane. Uczucia, potrzeby, pragnienia są ignorowane. Uważa się, że nie są. Osobowość jest osłabiona. Dzieciak musi być na skraju odrzucenia. Próbując przetrwać, zyskać trochę ciepła i poczucia bliskości, dziecko, naśladując rodziców, zaczyna dewaluować i odrzucać część siebie, którą rodzice potępiają i próbują wykorzenić.

W takim środowisku narcystyczna osobowość nie zawsze się kształtuje. Ślad takiego wychowania w charakterze może objawiać się szczególną wrażliwością na wstyd, trudnością w utrzymywaniu granic w relacjach.Osoby z traumą narcystyczną, takie jak żonkile, podejmują nadmierne wysiłki, aby zachować poczucie własnej wartości lub łagodnie są posłuszne innym, obawiając się wybuchu gniewu i agresji.

Nadmierna miłość i podziw rodziców dla ich dzieci może siać narcystyczne cechy charakteru dziecka. Od dzieciństwa można je wychwalać, chwalić. Dorośli obawiają się, że rozwinie się kompleks niższości, zwłaszcza jeśli dziecko bardzo wcześnie pokazało swój talent lub rodzice mają obsesję na punkcie geniuszu swojego dziecka. Często w takich rodzinach rośnie pseudogeneza.

Nadmierna opieka rodzicielska i permisywność mogą być również podstawą do kiełkowania choroby.

Jeśli zauważysz oznaki narcyzmu, najlepszą radą jest skontaktowanie się ze specjalistą, któremu ufasz. Doświadczony psychoterapeuta pomoże znaleźć źródło problemu i rozwiązać go w krótszym czasie niż sam sobie z nim poradzisz.

Ogromnym plusem jest pielęgnowanie zdrowej samooceny. Akceptacja negatywnych cech charakteru, a jednocześnie rozpoznanie własnej wyjątkowości i talentów pozwoli na sformułowanie odpowiedniej opinii o sobie i przestanie zależeć od ludzkich plotek. Pomoże w tym samorozwój, medytacja, udział w szkoleniach grupowych.

Narcyzizm jako bolesne zaburzenie wymaga poważnego leczenia. Psychologowie i psychiatrzy stosują specjalną technikę, aby określić stopień narcyzmu. Jest to test 163 stwierdzeń, z których każde musi zostać uzgodnione lub odrzucone. W rezultacie możesz określić poziom w 18-stopniowej skali.

Najtrudniejszą rzeczą dla żonkila jest uświadomienie sobie, że jest on miernym człowiekiem. Ani wielki, ani nieistotny, ale zwykły, dla którego nic śmiertelnego nie jest obce. Dużym problemem jest dla niego realizacja siebie, własnego „ja” bez złudzeń i fantazji na temat własnej osobowości. Nie wie, kim naprawdę jest.

Środowisko pacjenta podczas leczenia i jakość zapewnianego wsparcia odegrają dużą rolę w gojeniu. Człowiek musi zdobyć doświadczenie bezwartościowego osądu. Może robić haniebne, jak mu się wydaje, rzeczy. Bardzo ważne jest, aby w takich momentach w pobliżu znajdowała się osoba, która spokojnie zaakceptuje go ciepłem i czułością, bez potępienia, bez karania, bez obwiniania i bez powodowania poczucia wstydu. Otrzymując taką uwagę, poczuje bezpieczeństwo, ochronę i zacznie się rozwijać.

Pojawi się świadomość, że kontakt z inną osobą może być przyjemny. Od ciepłych przyjaźni i romantycznych związków, którymi możesz się cieszyć. Innymi słowy, terapeuta i bliscy będą musieli dać pacjentowi to, czego matka nie mogła dać w dzieciństwie. Oczywiście, wychodząc z narcyzmu, nie trzeba rezygnować z dążeń do wielkich rzeczy, ale skupienie się na nich zniknie, a człowiek znajdzie równowagę w sobie.

Istnieje inne podejście do leczenia choroby. Nie zawsze pacjent może natychmiast rozpoznać swoją diagnozę. Dlatego bezpośrednie mówienie o samym narcyzmie stosowanym do niego może nie przynosić rezultatów.

W wewnętrznym świecie takich osób najczęściej jest znacząca osoba dorosła: mama, tata, małżonek, których charakter ma tendencje narcystyczne. O wiele bardziej skuteczne jest rozpoczęcie leczenia od uzdrowienia relacji pacjenta z taką osobą. Specjalista nauczy pacjenta, jak odróżniać cechy patologiczne od manipulacji narcystycznych, do których ucieka się osoba bliska, i komunikować się z nim w zdrowszy sposób.

Leczenie patologicznego narcyzmu wymaga długotrwałej terapii i całkowite pozbycie się choroby może być niemożliwe.

Żonkile są głęboko samotnymi ludźmi, żyją w nędzy. Im bardziej świadomy wybór jest na korzyść pełnego i szczęśliwego życia, a chęć pójścia tą drogą w parze ze specjalistą, tym większa szansa na sukces.

Warto powiedzieć kilka słów o zapobieganiu chorobie. Wszyscy wiedzą, że łatwiej jest zapobiegać chorobie niż ją leczyć. Ponieważ problem pochodzi z dzieciństwa, u przyszłego dorosłego człowieka należy kształtować zdrowe poczucie własnej wartości od najmłodszych lat.

W stosunku do swoich dzieci ważne jest, aby rodzice:

• zachowują swoją godność i niezależność od opinii innych na temat dzieci;
• pozwól dziecku płakać i okazywać negatywne emocje;
• deklarować miłość takiemu dziecku, bez koncentrowania się na pięknie, talencie lub działaniu;
• wyrażaj wdzięczność za naprawdę godne zachowanie lub wynik, niezbyt często i bez przesady;
• daj dziecku wiedzę, że będzie żył w społeczeństwie, podczas gdy społeczeństwo nie będzie dla niego żyć.

Jeśli w twoim otoczeniu jest osoba z wyraźnymi oznakami narcyzmu, czy to kolega, szef, krewny, oto kilka wskazówek, które pomogą ci w interakcji z taką osobą.

Przyzwyczajenie narcyza do dewaluacji, krytykowania, ośmieszania może nieprzyjemnie denerwować. Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla siebie w tej sytuacji, jest zignorowanie go i poprawienie umiejętności w obszarze, na który skierowana jest uwaga. Koncentracja na rozwoju ich umiejętności, odpowiednia ocena ich zasług i sukcesów zminimalizuje niszczycielskie skutki narcyza.

Zachowanie żonkila może być odzwierciedlone. Opowiedz mu o swoich osiągnięciach, wiedzy i umiejętnościach, w których jesteś naprawdę silny. Być może w ten sposób powstaniesz w jego oczach i będziesz komunikował się na równych zasadach.

Narcyz nie zawsze jest tyranem i tyranem. Mogą być mili i mili ludzie do rozmowy. Cokolwiek to jest, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla siebie i dla nich, jest zaakceptować ich takimi, jakimi są, pozostając sobą. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku bliskich ludzi, z którymi są związani krwią.

Należy unikać komunikacji ze złośliwym narcyzem w środowisku. Jego manipulacje i agresywne nastawienie podczas długotrwałej komunikacji mogą mieć na ciebie destrukcyjny i wyczerpujący wpływ.

Poczucie uzależnienia od tego rodzaju osoby jest sygnałem do samodzielnego leczenia i pozbycia się kontroli takiej osoby nad jej wewnętrznym światem. Zwłaszcza jeśli manipulator jest ukochaną osobą. Tolerowanie, wybaczanie i pogodzenie się z sytuacją nie przyniesie ulgi, nikogo nie uzdrowi i nie rozwiąże sytuacji. Każdy zasługuje na miłość, troskę i szacunek dla siebie.

I na zakończenie - o jednym niesamowitym fakcie. Naukowcy zbadali przyczyny narcyzmu na poziomie anatomicznym i znaleźli różnicę w objętości istoty szarej, stanie kory mózgowej i komórek nerwowych u osoby narcystycznej i zdrowej. Zdrowa osoba ma więcej istoty szarej, a w części mózgu odpowiedzialnej za uczucie współczucia i empatii znaleziono różnice. Z tego możemy wywnioskować, że kluczem do skutecznego uzdrowienia pacjenta jest nauczenie go umiejętności kochania.

Więcej informacji na temat narcyzmu znajduje się w następnym filmie.