Różnice między owczarkami niemieckimi a wschodnioeuropejskimi

Owczarek wschodnioeuropejski jest czasem mylony z podgatunkiem niemieckiego odpowiednika. Tak nie jest. Różnice między zwierzętami przejawiają się w oznakach zewnętrznych oraz w historii ras. Przyjrzyjmy się niuansom ras, ich naturze, aby przekonać się, który z tych psów lepiej wybrać.

Spójrzmy na historię dwóch ras.

Z jednej z innych wersji wynika, że ​​przodkiem rasy jest mały indyjski wilk. Bestia została znaleziona w Europie wiele wieków temu. Około 6 tysięcy lat temu pochodził od niego tak zwany brązowy pies, w którego żyłach płynęła krew dzikich i udomowionych zwierząt. Za brązowym psem podąża owczarek o imieniu Hofovart. I już z tego zwierzęcia wyszli owczarki niemieckie, które jednak początkowo były na zewnątrz dalekie od tych, które możemy dziś zobaczyć.

Pierwsza wzmianka o tych psach pochodzi z VII wieku. Zachodnie germańskie plemię Aleman opisuje w swoim kodeksie praw rodzaj kary, na którą narażeni są ludzie zabijający owczarki. W XVIII wieku hodowla zwierząt gospodarskich aktywnie rozwijała się w Niemczech. Rolnicy potrzebowali ochrony zwierząt, która poradziłaby sobie ze zwierzętami. Psy pasterskie dobrze poradziły sobie z tą rolą.Jednocześnie prowadzono hodowlę w celu uzyskania zwierząt o pożądanej wydajności bez zwracania uwagi na wygląd psów. Z tego powodu nowe osoby bardzo różniły się od swoich odpowiedników.

Rozpoczęto hodowlę psów pasterskich. Nie ustalono żadnych standardów dla rasy. Były dwie hodowle: Wirtembergia i Turyngia, jednak psy były hodowane na całej niemieckiej ziemi. Jeśli porównamy zwierzęta uzyskane w tych dwóch ośrodkach, wówczas wygląd zewnętrzny psów był bardzo zróżnicowany. Zwierzęta z Turyngii miały:

• wełna w kolorze wilka;
• elastyczny ogon zwinięty w pierścień;
• średni wzrost i ostre uszy.

Zwierzęta były bardziej aktywne i mobilne w porównaniu do osobników z Wirtembergii. Ale te ostatnie z natury są bardziej spokojne, zrównoważone. Wygląd zewnętrzny psa jest imponujący, skóra jest pomalowana punktowo, uszy obwisłe.

I chociaż istniały różnice między tymi gatunkami, właściciele spokojnie krzyżowali zwierzęta. W 1882 r. Rasa Owczarków Niemieckich została po raz pierwszy zaprezentowana ogółowi społeczeństwa. Dwa samce - Greif i Cuirass - wyróżniające się jasnym kolorem wełny, zyskały podziw tłumu, co stało się impulsem do dalszej hodowli rasy. Uważa się, że to psy z Turyngii stały się przodkami rasy, którą dziś widzimy.

W 1891 r. Powstało pierwsze stowarzyszenie pasterzy, po raz pierwszy rasa miała standardy. Po zamknięciu klubu pan Richelmann kontynuował prace nad selekcją psów pasterskich w celu zachowania osiągnięć społeczności. W 1899 r. Max von Stefanitz spotkał się z pasterzem. Pierwszy pies, który nabył, nazywał się Horand von Grafarth.

Stefanitz miał wykształcenie weterynaryjne, dzięki czemu mógł spełnić swoje marzenie. Chciał wyhodować idealnego owczarka. Aby sprawa wyglądała na solidną, Max najpierw zorganizował Związek Owczarków Niemieckich (SVNO). Ta firma nie była zaangażowana w komercyjne korzyści z hodowli.

Owczarek Grafart różnił się fenomenalnymi parametrami zewnętrznymi. Stefanitz nie poświęcił czasu i wysiłku na hodowlę rasy:

• podróżował po całym kraju w poszukiwaniu odpowiednich osób przeciwnej płci;
• współpracował z właścicielami szkółek, wyjaśniając im niuanse w hodowli.

Po 100 latach SVNO stała się najbardziej imponującą oficjalnie zarejestrowaną organizacją wśród wszystkich takich społeczności. Standardy rasy przedstawione przez Maxa von Stefanitza są uważane za standard.

Dzięki pracy SVNO cały świat mógł poznać rasę owczarków niemieckich. Zainteresowanie jednostkami niemieckimi wykazali także niezbyt wybredni właściciele, którzy postanowili odejść od zasad hodowlanych dla osobistego zysku. Pula genów owczarków niemieckich zaczęła wlewać krew ras dekoracyjnych i innych ras, zwierząt o niestabilnej psychice. Duże zwierzęta były bardzo popularne. Aby uratować rasę tej rasy, w 1925 r. SVNO postanowiło zorganizować konferencję, w której wzięli udział wszyscy hodowcy, którzy chcieli utrzymać standardy rasy owczarków niemieckich. Dokonano selekcji psów biorących udział w różnych mistrzostwach, wśród nich zidentyfikowano psa o imieniu Claude von Boxberg. To właśnie od Claude'a powstały główne gałęzie genetyczne rasy.

Max von Stefanitz zmarł w 1936 r., Ale członkowie Związku kontynuowali swoją pracę. Podczas drugiej wojny światowej hodowle owczarków niemieckich zaczęły znikać. W połowie 1946 r. Postanowiono nominować nie jedną osobę, ale grupę psów do tytułu mistrza. Po raz pierwszy w historii elita była grupą ośmiu przedstawicieli tej rasy. Lata sześćdziesiąte ubiegłego wieku - czas aktywnej selekcji zwierząt. W tym czasie modne było uczestnictwo w konkursach i wystawach, szkolenie zwierząt. Nacisk wszystkich działań: podniecenie, zabawa, aktywność. Nie zwracali uwagi na wygląd zewnętrzny zwierząt domowych, najważniejsze jest mobilność psa, jego niestrudzenie. Potem pojawili się pierwsi hodowcy „sportowi”. Społeczność kynologiczna postanowiła rozróżnić dwa kierunki rasowych psów: elitarne osobniki, pracujące zwierzęta.

W przypadku pierwszej kategorii konieczne było zdanie testu na wytrzymałość fizyczną, brak wad, równowagę, czystość linii i wygląd zewnętrzny. Korespondencję pochodzenia przeprowadzono metodą analizy DNA zwierząt. Wartość osób uprawiających sport polegała na liczbie zwycięstw w mistrzostwach, a reszta - umysł, wygląd i tak dalej - nie były oceniane.

Rasa wschodnioeuropejska została wyhodowana z udziałem owczarków niemieckich. Z czasem „Europejczycy” odkryli szereg różnic, które usunęły rasę ze źródła. Zwierzęta stały się większe, masywne, co pozwoliło na wykorzystanie ich w służbie bezpieczeństwa i straży. Dziś wygląd rasy wschodnioeuropejskiej znacznie różni się od niemieckich odpowiedników.

Standard rasy został utworzony w 1976 roku, ale nie został uznany za niezależną rasę. Poszczególne osoby utożsamiano z różnymi owczarkami niemieckimi. W 1990 r. Nastąpił kryzys tej rasy, popularność zwierząt zaczęła gwałtownie spadać. „Europejczyków” zaczęto dziergać z niemieckim odpowiednikiem, ale szczenięta nadal pozostały „Europejczykami”. Jednak ta metoda selekcji miała korzystny wpływ na rasę - okazało się, że pozbyła się następujących wad:

• „Miękki” tył;
• obniżone sacrum;
• zgięte kończyny.

Pomimo zalet hodowcy byli bardzo nieufni wobec „Europejczyków”, co mogło doprowadzić do zniknięcia rasy. Na terytorium Rosji w 1991 r. Został zawarty sojusz szkółek ras wschodnioeuropejskich. Na początku XXI wieku powstała jedna książka genealogiczna wiązań. Po kilku latach społeczność kynologiczna oficjalnie przyjęła standard dla „Europejczyków”. Opiekunowie psów chcieli, aby rasa mogła wykonywać wiele różnych zadań: strzec, bronić, strzec, eskortować, patrolować i wykonywać prace poszukiwawcze.

Aby zrozumieć, jaka rasa przed tobą, powinieneś porównać wygląd zwierząt. Każda rasa ma swoje własne różnice. Wygląd zewnętrzny owczarka niemieckiego charakteryzuje się następującymi parametrami.

• Głowa Uszy zwierzęcia są wyprostowane, spiczaste, wysoko osadzone. W dzieciństwie uszy zwisają. Oczy są ciemnobrązowe, prawie czarne. Psy o jasnych oczach są uważane za wadliwe i nie mogą być hodowane. Rozwarte szczęki, zgryz nożycowy. Nos jest czarny.
• Body. Ciało jest wydłużone. Grzbiet jest prosty, bliżej ogona schodzi w dół. Przednia część ciała znajduje się nad plecami.
• Wzrost Samce osiągają wysokość w kłębie około 65 cm, kobiety - nie więcej niż 60 cm. Masa samca zmienia się w okolicach 40 kg, dziewczynki - 32 kg.
• Otulacz wełniany może być krótki, długi, miękki i okrutny. Kolor sierści jest zróżnicowany: od strefowego klarowanego do brązowego z czernią. Osoby z plamami są dozwolone, na pysku tworzy się czarna maska.

„Europejczycy” mają różnice.

• Tułów zwierzę jest bardziej masywne. Długonogie zwierzęta, sylwetka ciała jest prostokątna. Długość ciała w stosunku do wysokości (w kłębie) jest o 17% większa. Lędźwie są krótkie, miednica opuszczona. Część piersiowa jest szeroka, brzuch jest napięty. Ogon jest acinaciform, w spoczynku opuszczony, czubek ogona znajduje się na poziomie kolan.
• Głowa kształt jest podobny do tępego klina, łuki brwiowe są wyraźne, garb jest akceptowalny z tyłu nosa. Nos jest czarny. Kolor oczu od ciemnobrązowego do orzechowego. Uszy są wyprostowane.
• Wzrost wyższy niż u „Niemców”. Samce osiągają 75 cm, kobiety do 70. Waga mężczyzn wynosi 50 kg, dziewczynki - około 40.

Zwierzęta różnią się także postaciami. Temperamenty owczarka niemieckiego, łatwe do trenowania, stabilne psychicznie.Zwierzęta są podatne na bezwarunkowe posłuszeństwo, zawsze reagują na pseudonim. Wielbiciele traktują nieznajomych spokojnie, nie okazując agresji. Są przyjazne dla dzieci, wspierają je w grach.

Owczarek wschodnioeuropejski jest również rasą dobrze zrównoważoną, o bystrym umyśle. Zwierzę jest odważne, aktywne, potrafi szybko podejmować decyzje, w krótkim czasie przyzwyczaja się do właściciela.

Istnieje różnica w szkoleniu tych ras. Dla „Europejczyków” szkolenie jest niezbędne, proces ten wymaga wytrwałości, wytrwałości i pomocy przewodnika psów. Owczarek niemiecki jest bardziej wyrozumiały, łatwo go uczyć nawet samemu, jeśli znasz przynajmniej podstawy treningu.

Jeśli zamierzasz zaangażować się w ochronę, kontrolę lub inne działania wymagające stróża psa, lepiej wybrać „europejski”. Rasa ta jest szeroko stosowana w pracy służb specjalnych, Ministerstwa ds. Zagrożeń. Trzymaj te psy w dużych pomieszczeniach.

Według opiekunów psów owczarek niemiecki lepiej nadaje się do prowadzenia domu. Będzie dobrą firmą w sporcie i zajęciach na świeżym powietrzu.

Podobieństwa i różnice między owcami wschodnioeuropejskimi a owczarkami niemieckimi omówiono w następnym filmie.