Bobtail psy: opis starych angielskich pasterzy, niuanse ich zawartości

Opis owczarków staroangielskich - Bobtail - jest dobrze znany nawet tym, którzy są daleko od świata hodowli psów. Puszyste olbrzymy z brakującym lub krótko przyciętym ogonem przyciągają uwagę podczas spaceru, są uznanymi mistrzami wystaw psów i łatwo uzyskują status zwierzaka. Ogoniasty pies może dogadać się z każdym, ale jego przodkowie byli wspaniałymi pasterzami i odważnie chronili stado przed wilkami.

Rasa nie straciła zdolności intelektualnych - jej przedstawiciele są tak sprytni, że są wykorzystywani jako przewodniki dla osób niewidomych i w rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych.

Owczarek staroangielski to rasa, która ma ponad sto lat wiernej służby ludziom w swojej historii. Istnieją nawet sugestie, że przodkowie bobtaila przybyli do Wielkiej Brytanii ze starożytnego Rzymu, gdzie przedstawiciele szlachty byli bardzo stronniczy wobec takich psów. Mając typowy wygląd rasy pasterskiej, pozwalając psu zgubić się wśród stad bez ryzyka, że ​​zostanie zauważony przez drapieżnika, łatwo zapuściły korzenie w Foggy Albion.

Na Wyspach Brytyjskich futrzane, nieustraszone psy szybko zyskały popularność wśród przedstawicieli klasy rolniczej. Dobrzy strażnicy, oddane zwierzaki i wspaniali pasterze z łatwością zastępowali wynajętych pracowników podczas wypasu bydła, a pod względem utrzymania byli znacznie tańsi.Brak specyficznego zapachu wydobywającego się ze zwierzęcia umożliwił szybkie przyzwyczajenie owiec do nowego członka stada i służył jako część przebrania drapieżników.

Jak wiele innych ras pracujących, Bobtail przez długi czas nie miał wyraźnego fenotypu odziedziczonego z pokolenia na pokolenie. Ale wraz z dodatkiem krwi Briardów i pasterzy z Rosji Południowej uzyskano stałe wyniki. Powstałe zwierzęta miały dużą budowę ciała, długie włosy i niezwykły krótki ogon. Początkowo nie zostało zatrzymane, właśnie w wyniku krzyżowania pojawiła się mutacja krótkiego ogona.

Oficjalna nazwa rasy w Wielkiej Brytanii brzmi dzisiaj „Old English Shepherd”. Ale uznanie, pomimo wielowiekowej praktyki hodowlanej, otrzymało dość późno, uważane za niewystarczająco arystokratyczne i szlachetne. Pierwsza na świecie wystawa ogoniastych psów odbyła się w 1864 roku, a pierwsze wrażenia społeczności kynologicznej nie były całkowicie jednoznaczne. Jednak doceniając cechy użytkowe zwierzęcia, uznano je za odpowiednie do wykorzystania w pracach hodowlanych.

Początkowo bobtails mogły występować tylko w testach specjalistycznych pasterzy. Ale w przyszłości hodowcy wywalczyli dla swoich zwierzaków prawo do rywalizacji z wyglądu. Pierwsi mistrzowie przybyli z hrabstw Gloucestershire, Norfolk, Suffolk. Znaczący wkład w rozwój i popularyzację tej rasy wniósł dżentelmen z południowej Anglii, Edward Kerr, który poświęcił znaczną część swojego życia hodowaniu owczarka staroangielskiego.

W 1888 r. Owczarek staroangielski otrzymał oficjalny standard, zgodnie z którym psy powinny mieć krótki (nie więcej niż 4-5 cm) ogon. Wiele lat później, w 1993 r., Zmieniły się normy ochrony praw zwierząt. Obowiązkowa obecność krótkiego ogona została usunięta z tekstu standardu rasy. Ale naturalnie w miotach pojawiają się zarówno normalne osobniki o długich ogonach, jak i zwierzęta o skróconym lub nieobecnym procesie.

Urocze puszyste olbrzymy - przedstawiciele rasy „Old English Shepherd” - w każdym wieku mają wzruszający i uroczy wygląd. Ale ich szczenięta zawsze wywołują szczególne emocje. Dzieci wyglądają uroczo, mają kontrastujący czarno-biały kolor, brązowe oczy. Obecność znaków heterochromii jest dopuszczalna - w tym przypadku tęczówka będzie miała brązowe i niebieskie kolory. Psy czysto białe i całkowicie niebieskie oczy nie mogą się rozmnażać ani brać udziału w wystawach.

Muskularny, duży, proporcjonalnie składany ogon jest przykładem zdrowia i witalności. W kłębie zwierzę osiąga 61 cm, ciało ma kwadratowy kształt, ciało jest proporcjonalnie złożone. Charakterystyczną cechą rodowodu jest zad uniesiony powyżej poziomu kłębu. Kończyny są proste, z dobrze rozwiniętym, mocnym szkieletem. Ogon zwierzęcia może być długi od urodzenia, gruba postać ma koniec o charakterystycznym pogrubieniu, jak u bobra.

Głowa Bobtaila jest duża, rozwinięta, z wyraźnymi łukami brwiowymi, szerokim i długim pyskiem. Wargi są grube, mięsiste, nos z czarnym płatem. Po bokach głowy wiszą uszy o średniej wielkości, ściśle przylegające do czaszki. Oczy są ciemne, szeroko rozstawione, małe.

Tłumy Bobtailów zachowują rodowód swoich rodziców i najczęściej dziedziczą bujny płaszcz. Często są one wydawane jako zwierzęta rasowe, ale wraz z wiekiem różnice wciąż się wyczuwają. Aby nie nabyć hybrydy niewiadomego pochodzenia pod postacią rasowego zwierzaka, Warto kupować psy tylko w oficjalnie zarejestrowanych budach lub przez kluby. Liczba owczarków staroangielskich w Rosji jest niewielka, a wszyscy producenci zajmujący się hodowlą są dobrze znani.

Ciało bobtaila pokryte jest lekko falistym długim włosiem zewnętrznym, podszerstek znajduje się poniżej, zapewniając dodatkową termoregulację. Sierść jest raczej szorstka, bujna, nie podatna na splątanie. Kolor wyróżnia się białym kolorem klatki piersiowej, głowy, przednich łap, brzucha i tła marmuru, szarym, szaroniebieskim dodatkiem. Obecność zwiotczenia na przeważnie szarym lub niebieskim tle nazywa się grizzly. Włączenie brązowych, brązowych plam jest wykluczone.

Czarny zwany bobtail, mający ciemnoszary kolor. Szczenięta rodzą się z przeważnie ciemnym odcieniem sierści. Na jednolitym kolorowym tle białe plamy nie są dozwolone, ale na głowie, nogach, brzuchu, kontrastujące obszary są całkiem dopuszczalne.

Owczarek staroangielski ma charakterystyczną cechę - stopniową zmianę koloru i jakości włosów zewnętrznych. Formacja końcowa następuje dopiero po 4-5 latach. Kolor młodzieżowy srebrnoszary, z lekkim zamgleniem. Dorosłe psy są zawsze ciemniejsze. Niestandardowe opcje kolorów to merle, brązowo-biały, czarno-biały.

Wybierając zwierzę rasowe, bardzo ważne jest, aby zwracać uwagę na wiele znaków, które musi mieć szczeniak owczarka staroangielskiego. Należą do nich:

• kolor czarno-biały płaszcz (biało-niebieski kolor szczeniąt uważany jest za małżeństwo plemienne);
• pigmentacja węgla w nosie, małe różowe plamy są dopuszczalne;
• zgryz nożycowy;
• wiszące uszy, niezbyt wysoko po bokach głowy.

Bobtails są dziś idealnymi towarzyszami, wciąż zdolnymi do wykazania się doskonałymi umiejętnościami pracy. Wobec braku stada owiec nie mniej entuzjastycznie starają się zjednoczyć całą rodzinę. Wesoły charakter szczeniąt przyciąga uwagę hodowców i miłośników. Są zawsze w kontakcie, bardzo cenią społeczeństwo przyjmujące i potrzebują wysokiego poziomu aktywności fizycznej. Są to klasyczne fidżety, na które powinieneś zawsze uważać: trzymaj kable i kapcie z daleka, nie zostawiaj ważnych dokumentów w wolnym dostępie.

Dorosły ogonek, zwłaszcza mieszkający w domu, zachowuje zdolność do przekształcania się w radosny huragan, zmiatając wszystko na swojej drodze. Ponadto zwierzę często zapomina o swoich znacznych rozmiarach i igraszkach jak szczeniak. Możesz odpocząć od towarzystwa Starego Owczarka Angielskiego tylko przez to, że go męczysz. Dlatego rasa jest często polecana dzieciom lub osobom, które pasjonują się sportem i podróżami.

Bobtails są często nazywane „niańkami” - potrzeba patronowania ich krwi. Dzięki tak niezawodnemu strażnikowi możesz na chwilę odejść nawet dziecko, które dopiero nauczyło się chodzić. Ze starszymi dziećmi jest niezbędny na spacer - zarówno jako towarzysz gier, jak i towarzysz, który może uchronić cię przed niebezpieczeństwem. Bez agresji - tylko niekończąca się cierpliwość i miłość do ludzi. Ogólnie rzecz biorąc, obserwując owczarka staroangielskiego, można wywnioskować, że nie stara się zbytnio o społeczeństwo kongenerów - komunikacja z właścicielem wyraźnie sprawia psom większą przyjemność.

Bobtail nie jest najcichszą z angielskich ras psów. Jego głośne szczekanie jest przenoszone wszędzie, a jeśli zwierzę jest wystarczająco „gadatliwe”, dużo czasu zajmie odzwyczajenie go od złego nawyku. Dobrze wychowany pies z dzieciństwa nie sprawia kłopotów właścicielowi, ale warto wziąć pod uwagę, że zwierzęta te nie lubią być same. W komunikacji i zabawach z innymi psami Old English Shepherd pokazuje cuda towarzyskości.

Nie walczy o terytorium, unika walk i ogólnie jest bardzo lojalna wobec wszystkich przedstawicieli świata zwierząt. Taki zwierzak będzie przywódcą platformy kroczącej, a naturalna inteligencja pozwoli mu z łatwością zwyciężyć w zawodach szybkości i zwinności.

Wraz z rosnącą popularnością bobtail coraz częściej pojawia się pytanie: ile lat żyją? Ponieważ owczarek staroangielski jest dość dużym psem, jego długość życia nie jest zbyt długa. Puszyste olbrzymy żyją średnio 10-11 lat zachowując przez długi czas naturalną pogodę charakteru i aktywność fizyczną. Ale rasa ma wiele chorób, które mogą skrócić wiek zwierzęcia. Przede wszystkim ogony, podobnie jak inne psy, które charakteryzują się szybkim wzrostem w okresie dojrzewania, borykają się z problemem dysplazji.

Rasa jest również podatna na rozwój raka kości. Psy są podatne na alergie, egzemę, zapalenie skóry - na ten aspekt ich życia należy zwrócić szczególną uwagę. Podobnie jak inne zwierzęta z dużym obszarem białych włosów na ciele, są one podatne na głuchotę.

Pokarm Bobtail powinien być wystarczająco różnorodny i zrównoważony. Najlepszym wyborem będzie sucha karma premium lub holostik przeznaczony dla psów ras olbrzymich. Odpowiednie opcje dla gotowych racji od niemieckich producentów – Bosch, karma dla psów Belcando, amerykańska Innova EVO, brytyjska Arden Grande. W skład ich produktów brakuje tanich dodatków i podrobów, które są niebezpieczne dla zwierzęcia.

Bobtails spożywają jedzenie dość umiarkowanie. Dorosłe psy jedzą dwa razy dziennie, szczenięta do sześciu miesięcy - 6 razy dziennie. Lepiej jest przenosić juniorów na specjalne karmy - zawierają one substancje, które pomagają uzupełnić rezerwy energetyczne psa i zapewniają możliwości zachowania doskonałego zdrowia przez całe życie.

Podczas jedzenia naturalnych pokarmów dieta składa się z niektórych pokarmów. Oto ich lista.

• Świeże warzywa zawierają dużą ilość błonnika. Gruboziarniste włókna pomagają prawidłowo trawić pokarm, normalizować przewód pokarmowy.
• Surowe chude mięso zawiera niezbędne białko. Wołowina, cielęcina, kurczak, indyk są idealne jako podstawa diety. Dorosły pies potrzebuje około 0,5 kg fileta dziennie. Raz w tygodniu mięso zastępuje się filetami z ryb morskich bez kości w objętości około 1 kg. Szczenięta otrzymują gotowane mięso. Dodaj do twarożku, jajka, kefir. Do sześciu miesięcy niemowlęta Bobtail można doić do prawidłowego tworzenia szkieletu.
• Potrzebne są również węglowodany. Należą do nich płatki: ryż, kasza gryczana, kukurydza, owies, gotowane w mleku (dla szczeniąt) lub bulion mięsny. Dodaje się do nich słodkie warzywa - cukinia, pomidory, dynia, buraki.

Najlepszą opcją dla bobtaila jest przestronny dom z własnym podwórkiem, w którym pies może igrać jak powinien. Mieszkając w mieszkaniu, zwierzę potrzebuje co najmniej dwóch spacerów. Zapotrzebowanie na bobtail w domu nie jest bardzo wysokie - wystarczy 40-60 minutowy spacer. W domu miejsce psa powinno znajdować się w miejscu obecności człowieka. Musi być w stanie zbliżyć się do właściciela, aby być z nim.

Podczas układania łóżka należy unikać nadmiernie miękkiej ściółki. Bobtailowe miski na jedzenie i wodę najlepiej wybierać na wysokim stojaku.

Gruby i bujny płaszcz typu bobtail wymaga pewnej uwagi, zwłaszcza jeśli chodzi o psa wystawowego. Pełne czesanie jest wymagane u dorosłego zwierzęcia 2-3 razy w miesiącu. Tylko taka częstotliwość pozwala uniknąć tworzenia się splotów, w które zamienia się spadająca wełna. Pokaż zwierzęta co miesiąc musi utrzymać określoną długość wełny przy pomocy profesjonalnego groomera.

Musisz uczyć Bobtaila regularnej pielęgnacji włosów, gdy jesteś szczeniakiem. Podszerstek dziecka jest zbyt miękki i delikatny, należy go bardzo delikatnie i delikatnie wyczesywać. Takie podejście pozwoli dodatkowo uniknąć negatywnej reakcji dorosłego psa na manipulację sierścią. Na początku warto czesać krótko, potem możesz stopniowo zwiększać czas poświęcony na opiekę. Aby usunąć nadmiar podkładu, użyj specjalnej szczotki do masażu lub płaskiego grzebienia z wydłużonymi rzadkimi zębami.

Bobtail jest zobowiązany do kąpieli raz w sezonie. W lecie możliwe jest dodatkowe spożycie procedur wodnych. Używaj, gdy pranie powinno być specjalistycznymi środkami, które nie spuszczają naturalnej lanolina z sierści. Częste pranie doprowadzi tylko do tego, że miękka wełna, pozbawiona naturalnego smarowania, zacznie błąkać się w splątane. Zimą pies samodzielnie czyści płaszcz, jeżdżąc na śniegu.

Podczas czesania psa przeprowadzana jest regularna kontrola małżowiny usznej. Włosy rosną w uszach, które należy obciąć. Po usunięciu nadmiaru należy koniecznie przetrzeć skórę bawełnianym wacikiem ciepłą wodą lub środkiem antyseptycznym.

Pojawienie się ciemnej płytki nazębnej, wydzielina o nieprzyjemnym zapachu, swędzenie są okazją do skontaktowania się z weterynarzem. Pazury ogoniaste zwykle mielą się naturalnie. Ale jeśli nie są wystarczająco krótkie, przycinanie odbywa się co miesiąc. Oczy wciera się codziennie wacikiem zamoczonym w bulionie z rumianku lub liściach herbaty.

Bobtails rosną szybko - w krótkim czasie szczeniak o wadze 6 kg zamienia się w psa o wadze 40-45 kg. Biorąc pod uwagę zmieniające się wymiary, warto upewnić się, że pies pozna obowiązkowe zasady zachowania tak wcześnie, jak to możliwe. Przedstawiciele tej rasy zwykle pasą się wszędzie.. Wszelkie poruszające się obiekty mogą stać się źródłem większej uwagi - w tym samochody, rowery.

Bobtail wymaga dużo cierpliwości od właściciela. Działaj podczas szkolenia powinno być przyjazne, ale wystarczająco stanowcze. Pies musi przyzwyczaić się do faktu, że polecenia wydawane przez właściciela są obowiązkowe. Dzięki wysokiej inteligencji przedstawiciele tej rasy są w stanie nauczyć się wielu sztuczek. Ale zawsze powinieneś zacząć od podstawowego szkolenia, które pozwala wytresować psa, aby zatrzymywał się na polecenie, nie zbliżał się do potencjalnie niebezpiecznych obiektów, aby poruszał się w pobliżu.

Szczeniak nie może nauczyć się polecenia „nie” w domu, podczas gdy jest pozbawiony swobodnego chodzenia. Ponadto musi znać swoje miejsce, polecenie „fu”, rozumieć wymagania „siedzieć”, „leżeć”. Lepiej uczyć smyczy w domu, przed pierwszym spacerem, wtedy szczeniak nie odczuje znacznego dyskomfortu. W żadnym wypadku nie powinieneś wykazywać presji, ciężkości w stosunku do psa podczas okresu szkolenia. Wtedy efekty uczenia się nie potrwają długo.

Bobtail może być dobrze trenowany i może być również używany jako psy stróżujące. Dzięki korzeniom pasterza rasa ma niezwykle cenny talent - zdolność do samodzielnego działania, podejmowania inicjatywy.Po opanowaniu kursu zwierzę jest w stanie poradzić sobie z ochroną domu, właściciela, ale ogólnie pozostaje nieagresywne w stosunku do ludzi.

Bobtails na wystawach muszą opanować szereg specjalnych umiejętności. Pies będzie musiał opanować specjalny tryb ruchu - odmierzony ruch w kółku, tam iz powrotem lub wzdłuż trójkątnej ścieżki, co pozwoli zademonstrować dynamikę zwierzęcia. Smycz powinna się swobodnie poruszać podczas ruchu. Ciało psa porusza się równolegle do ludzkiej nogi. Kolejny ważny punkt - przyjmując właściwą postawę w pozycji statycznej.

Bobtail powinien zamarznąć z podniesioną głową i równoległymi kończynami przednimi. przez 1-2 minuty. Ponadto zwierzę będzie musiało opanować proces wykazywania zębów na wniosek sędziów.

Zobacz więcej szczegółów.