Owczarki belgijskie: cechy, rodzaje i zawartość

Owczarek belgijski nie jest powszechny, ponieważ większość hodowców woli kontaktować się wyłącznie z przedstawicielami niemieckiej odmiany. Ale jeśli zapoznasz się ze szczegółowym opisem jego przedstawicieli, poznasz cechy ich charakteru, opinia miłośników dużych psów radykalnie się zmieni.

Jak wskazano w wielu dokumentach naukowych, historia pasterzy belgijskich zaczyna się w czasach starożytnych. Dowodem na to są listy z XVII wieku, które dostarczają informacji o czworonożnych pasterzach, w których lwią częścią pracy psów była opieka nad dużą liczbą zwierząt gospodarskich.

Ale pomimo tego faktu większość hodowców jest przekonana, że ​​historia owczarka belgijskiego rozpoczęła się znacznie wcześniej. W końcu naukowcy znaleźli dokumenty z 1650 r. Z opisem przedstawicieli rasy belgijskiej, a dokładniej psów bardzo do nich podobnych. Ale jeśli spojrzysz wyłącznie na dokumenty historyczne, stanie się jasne Owczarek belgijski to dość młoda rasa, która istnieje już od 100 lat. Ważne jest jedynie zrozumienie, które z tych sprzecznych danych są prawdziwe.

Wszystko jest wyjaśnione po prostu. W czasach starożytnych ludzie nie zajmowali się ukierunkowaną hodowlą określonych ras psów. Co więcej, pasterze w przeszłości nie byli uważani za prestiżowe zwierzęta domowe.Europejscy arystokraci nie uważali za konieczne tworzenia specjalnych klubów kynologicznych dla przedstawicieli opisywanej rasy, ponieważ ich damy wolały założyć ozdobne psy o nietypowym wyglądzie jako zwierzę domowe.

A jednak, pomimo braku zainteresowania, ludzie zaczęli hodować tę rasę dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Właśnie wtedy psy pasterskie miały rozszerzoną paletę kolorów sierści, chociaż główną ocenę poświęcono również wydajności rasy, a mianowicie pomocy w wypasie bydła. Zręcznie wypędzali zwierzęta, które walczyły ze stada i pilnowały bydła przed wtargnięciem dzikich zwierząt.

Podobną opinię mieli belgijscy rolnicy, którzy patrzyli na pasterza tylko z punktu widzenia konsumenta. Ale wszystko zmieniło się wraz z nadejściem rewolucji przemysłowej. W tym kluczowym okresie dla Belgii gospodarka kraju zaczęła się odbudowywać. Mieszkańcy wsi zostali zmuszeni do przeprowadzki ze wsi do miast, co negatywnie wpłynęło na popyt na psy pasterskie.

Belgijska rasa zawdzięcza swoje oficjalne uznanie wybuchowi nastrojów nacjonalistycznych, które pojawiły się w XIX wieku w Europie. Następnie większość narodowości zaczęła tworzyć specjalne rasy czworonożnych zwierząt domowych, które stałyby się ich narodowym skarbem. Już we wrześniu 1891 r. W Brukseli powstało stowarzyszenie hodowców belgijskich.

Nieco później, w listopadzie, w Kurgam odbyła się pierwsza impreza wystawiennicza, na której wystąpiło ponad sto rasowych psów. Profesor Riyul został zaproszony jako oficjalny gość, który studiował cechy psów i planował przypisać określoną rasę do każdego regionu Belgii.

Wśród psów obecnych na wystawie tylko jedna trzecia otrzymała rekomendacje naukowca do dalszej hodowli. Riyul wybrał psy średniej wielkości, a profesor wcale nie był zainteresowany cechami futra zwierzęcia. Dzięki jego żmudnej pracy podstawową fasadę owczarków belgijskich wprowadzono w 1892 r.

Proces hodowli odbywał się przez kilkadziesiąt lat. Na początku zaprezentowano tylko trzy kategorie owczarków belgijskich, wyróżniających się kolorem. Fakt ten skłonił resztę hodowców psów do wielu negatywnych emocji, ponieważ ich podopieczni nie pasowali do standardów oficjalnie przyjętych kategorii. Stworzyli również swój klub kynologiczny, w którym zajmowali się niezależną hodowlą swoich zwierząt rasowych. Ta konfrontacja między hodowcami psów trwała kilka lat, po czym nastąpiło połączenie klubów, co wpłynęło na zmianę standardów rasy.

Tak więc trzy kategorie pasterzy belgijskich zostały uzupełnione czwartą odmianą.

• Groenendael. Psy o średnim czarnym stosie. Nazwę zawdzięczają małej wiosce niedaleko Brukseli.
• Lakenua. Długowłose psy o popielatym kolorze wełny. Rasa otrzymała swoją nazwę na cześć jednej z dzielnic Laken.
• Malinois. Psy krótkowłose o żółtawym kolorze. Nazwa odmiany pochodzi od małego miasteczka Mechelen.
• Tervuren. Długowłose psy o czerwonym kolorze. Kategoria otrzymała swoją nazwę na cześć małego miasteczka położonego w pobliżu stolicy.

Niemniej jednak spory wielu hodowców nie ustępują do dziś. Członkowie belgijskiego klubu nalegają, aby cztery prezentowane odmiany owczarków belgijskich były różnych ras, a Światowa Federacja Kynologów twierdzi, że są to te same owczarki belgijskie. W związku z tym oficjalni przedstawiciele, a mianowicie Federacja Kynologów, budzą zaufanie.

Jednak uznanie rasy tylko przez belgijskich opiekunów psów nie było wystarczające.Kolejnym krokiem do uznania na całym świecie było odwołanie hodowców do Królewskiej Organizacji Kynologów. Jednak ich wniosek został odrzucony. W 1901 r. Rasa była nadal rejestrowana przez członków Royal Society. Ponadto dla każdej kategorii sformułowano specjalne standardy, w których określono główne kryteria kolor i długość płaszcza.

Z początkiem XX wieku pasterze belgijscy zaczęli służyć w belgijskiej policji. Wraz z tym patrolowali granice państw, eskortując wojsko, i łapali przemytników zakazanymi przedmiotami próbującymi nielegalnie wjechać na ich terytorium. Dzięki swoim umiejętnościom w 1907 roku zaczęli brać te psy do służby w USA, a rok później weszli do służby we Francji.

Szczególną uwagę należy zwrócić na rolę rasy psów belgijskich w czasie wojny. W trakcie pierwszej wojny światowej psy służyły. Zajmowali się ochroną powierzonych granic, dostarczali pocztę, pomagali lekarzom wojskowym podnosić rannych z pola bitwy. To właśnie ten okres zmienił poglądy hodowców psów na owczarki belgijskie. W tak trudnym czasie zwierzęta ujawniły wszystkie cechy swojego charakteru, a mianowicie odwagę, siłę i lojalność.

Owczarki belgijskie są średnimi silnymi psami. Ich dane zewnętrzne i cechy strukturalne wskazują na wydajność. Należy zauważyć, że belgijski wygląd nie ma wyrafinowania.

Piękno zwierzęcia zależy od innych cech, a mianowicie mięśni i ruchów, które są zauważalne na każdym kroku zwierzęcia. Ponadto wymiary zwierząt różnią się w zależności od płci - wzrost mężczyzn wynosi 60-66 cm, a wysokość kobiet 56-62 cm. Kolor zależy całkowicie od ich kategorii. Waga dorosłego mężczyzny wynosi średnio 26-30 kg, a kobiety mogą ważyć nieco mniej, czyli 20-25 kg.

Zgodnie z cechami zewnętrznymi owczarki belgijskie różnią się umiarkowanymi liniami ciała. Głowa ma harmonijny magazyn, ale wydaje się nieco suchy. Czaszka jest względnie proporcjonalna. Przednia część nie ma wyraźnych linii. Kości policzkowe są ledwo zauważalne na ogólnym tle pyska, podczas gdy mają rozwinięte mięśnie.

Twarz owczarka ma wydłużony kształt, zwężający się do czubka nosa. Nozdrza są czarne, szerokie. Cienkie linie warg są ściśle przyciśnięte do szczęk. Na błonach śluzowych nie występuje pigmentacja różowych odcieni.

Uszy są wysokie i wyglądają jak trójkąty. Końcówki są spiczaste, małżowiny uszne są zaokrąglone. W chwilach niepokoju uszy Belgów ustawiają się w pozycji pionowej i pędzą z podniesionymi końcami.

Oczy są średniej wielkości, z wyglądu przypominają kształt migdałów. Na tęczówce znajduje się brązowy pigment. Im jaśniejszy, tym lepszy wygląd zewnętrzny psa. Powieki owczarków belgijskich mają wyraźny i równomierny kontur czarnego koloru. Patrząc na te psy, możesz poczuć umysł i zainteresowanie otaczającym światem.

Charakterystyczną cechą Belgów są białe zęby, które wymagają starannej pielęgnacji. Zgodnie ze standardem zewnętrznym zgryz może być nożycowy lub prosty. Brak pierwszych malarzy nie oznacza uboju rasy.

Szyja rasy belgijskiej ma wydłużony kształt, płynnie opływający ciało, charakteryzujący się proporcjonalnością. Mała skrzynia jest wydzielana przez mięśnie objętościowe, które charakteryzują wytrzymałe cechy psa.

Ogon Belgów jest średniej długości, z pogrubioną częścią u podstawy. Z całkowitym spokojem ogon zwisa, a gdy jest podekscytowany, unosi się.

Kończyny przednie Belgów mają silną strukturę kości i dobrze rozwinięte mięśnie. Palce ściśle przylegające do siebie.Tylne nogi są prostopadłe do ziemi, mają zakrzywiony kształt, co pozwala psom łatwo odpychać się od dowolnej powierzchni.

Następnie należy rozważyć charakterystyczne cechy sierści każdej kategorii owczarków belgijskich.

• Groenendael są właścicielami długich włosów z grubym podszerstkiem, który chroni zwierzę przed warunkami atmosferycznymi. Charakterystyczną cechą płaszcza Groenendale jest brak połysku.
• Lakenua mają twardy i szorstki w dotyku płaszcz.
• Krótki płaszcz według kategorii malinois znajduje się prawie na całej powierzchni ciała. Wyjątkiem jest kołnierz, biodra i ogon.
• Wełna Tervuren pod wieloma względami przypomina „futrzany płaszcz” Groenendael z jedyną różnicą w długości włosów na głowie i tylnych łapach.

Po zapoznaniu się z ogólnym opisem zewnętrznym owczarka belgijskiego należy dokładnie rozważyć każdą kategorię tej rasy indywidualnie. Jak wiecie, dziś są cztery kategorie Owczarków Belgijskich.

• Groenendael;
• Tervuren;
• Malinois
• lakenua.

Pierwsze trzy odmiany mają wiele wspólnych cech w wyglądzie. Czwarta odmiana jest uważana odpowiednio za odpowiednio, ma znaczne różnice w stosunku do swoich odpowiedników. Ich uszy są nieco mniejsze, kufa jest krótsza, ale ciało jest znacznie gęstsze.

Pod względem wydajności wszystkie kategorie Owczarków Belgijskich mają podobne dane, chociaż każdy gatunek ma pewne indywidualne cechy charakteru.

Te urocze długowłose zwierzaki są znacznie bardziej powszechne na czarno. Niektórzy przedstawiciele tej kategorii mają na piersi biały płaszcz przypominający krawat. Te psy mają dociekliwy umysł, bardzo wrażliwie odczuwają nastrój swojego pana i w każdej chwili są gotowi udzielić mu „łapy pomocy”.

Te psy mają dość długi płaszcz, który ma jaskrawoczerwony kolor z odcieniem czerwieni. Na twarzy jest schludna czarna maska. Charakterystyczną cechą tych psów jest odwaga. Bez wahania są gotowi rzucić się w obronę swojej rodziny.

W przeciwieństwie do swoich odpowiedników przedstawiciele tej kategorii są krótkowłose. Ich kolor to płowy, na twarzy czarna maska ​​o zgrabnych konturach. Z natury psy te mogą zajmować dominującą pozycję. Malinois jest stworzeniem hazardowym, gotowym do gry przez wiele dni. Mają doskonałe cechy stróżujące.

Charakterystyczną cechą tych psów jest twarda sierść w kolorze popielatym. U niektórych przedstawicieli tej kategorii kolor może być czerwony, bardziej zbliżony do żółtego odcienia. Z natury te stworzenia są bardzo dobroduszne, spokojne i posłuszne.

Owczarek belgijski jest raczej niezwykłą rasą. Potwierdzeniem tego jest różnorodność znaków w każdej kategorii rasy. Po zapoznaniu się ze zwierzęciem czynniki te nie są uderzające, ale po spędzeniu z nim czasu stanie się jasne, że każdy pies zachowuje się inaczej. Na przykład Groenendael jest idealny do roli strażnika. Żaden przestępca nie może uciec jego uwadze.

Gdy tylko Groenendael zauważy niebezpieczeństwo, zawiadamia właścicieli głośnym szczekaniem. Ale doświadcza strachu i nieśmiałości w towarzystwie nieznajomych. Jednocześnie zwierzęta domowe zachowują ostrożność nawet wobec rodziny właściciela. Pies nie ma od razu zaufania do ludzi, których widzi po raz pierwszy w życiu.

Przedstawiciele tej kategorii to dość ruchliwe zwierzęta. Są skłonni do opieki i opieki nad każdym członkiem rodziny. Idealnymi gospodarzami dla Groenendael będą ludzie prowadzący aktywny tryb życia. Dzięki temu pies nie pozostanie w czterech ścianach i będzie mógł wychodzić z właścicielem na długie spacery. Jeśli nie dasz zwierzęciu naturalnej wolności, pies wyleje zgromadzoną energię w domu. Co więcej, nie zawsze może się to dobrze zakończyć.

Kategoria Owczarek belgijski Lakenua łączy kilka sprzecznych cech. Na przykład, żartobliwość i powaga, aktywny tryb życia i pasywny odpoczynek. Wraz z Groenendaelem Lakinua jest w stanie poradzić sobie z pracą ochroniarza i, jeśli to konieczne, są gotowi podjąć walkę z intruzem, chroniąc w ten sposób swojego właściciela. Lakinua z łatwością znajduje wspólny język z innymi zwierzętami domowymi, jeśli w dzieciństwie dorastała z innymi czworonożnymi członkami rodziny.

Wyjątek stanowią gryzonie i ptaki żyjące w klatkach. Jako idealną rozrywkę belgijskie Lakenois preferują wycieczki do kraju, wycieczki w góry, gdzie zwierzę może uprawiać aktywność fizyczną i wyrzucać zgromadzoną energię.

Przedstawiciele kategorii Malinois i ich bracia potrzebują regularnych wstrząsów, aby móc wyrzucić zgromadzoną energię. Reszta to bardzo zrównoważone i posłuszne psy. Jak wierny pies stąpają po piętach właściciela i uważnie słuchają jego każdego słowa.

Malinois nie lubi samotności. Pozostając samotnie w dusznym mieszkaniu, taki pies może zacząć tęsknić, a następnie spróbować pozbyć się nagromadzonej energii, co może doprowadzić do małego pogromu. Właściciel owczarka Malinois powinien poświęcić wiele uwagi swojemu zwierzakowi, ale nie psuj psa, ale w razie potrzeby bądź surowy. Chociaż może to nie być konieczne, jak przedstawiciele tej rasy różnią się charakterem.

Belgijski Tervuren, w przeciwieństwie do swoich braci, wyróżnia się impulsywnym charakterem i żywym temperamentem. Chociaż początkowo pierwsi przedstawiciele tej kategorii byli nieśmiali. W wyniku selekcji plemiennej cechy tych postaci zostały wyeliminowane. Tervuren aktywnie reaguje na wszelkie oznaki właściciela, więc nawet wezwanie do samego zwierzęcia płynnie przechodzi w zabawną grę.

Warto zauważyć, że przedstawiciele tej kategorii ras odczuwają maksymalny stopień sympatii tylko dla jednego członka rodziny, który jest akceptowany jako właściciel. Zabawna natura zwierzęcia wymaga stałej komunikacji z ludźmi. Jeśli pies pozostaje sam przez jakiś czas, może skierować swoją energię w niepotrzebny kierunek, a mianowicie rozerwać kapcie lub rozbić wazon.

Cztery przedstawione kategorie owczarków belgijskich są wspólne dla rasy.

• Te psy mogą podejmować własne decyzje w najbardziej nieoczekiwanych sytuacjach.
• Owczarki belgijskie są dość wrażliwymi stworzeniami. Gorąco akceptują krytykę i komentarze właściciela.
• W nieznanym środowisku łatwo się w nim adaptują.
• Mają tendencję do dominacji nad innymi przedstawicielami świata zwierząt.

Wybór małego i zdrowego szczeniaka nie jest łatwym zadaniem. Nie ma różnicy, która kategoria rasy belgijskiej była preferowana.

Przede wszystkim przyszli właściciele potrzebują poprosić hodowcę o informacje na temat rodziców szczeniaka, a jeśli to możliwe, nawet je poznać. Ten fakt pomoże zrozumieć, jakie cechy i cechy charakteru pies może odziedziczyć po przodkach.

Kupując psa, musisz zwrócić uwagę na jego wiek. Idealna opcja to 2 miesiące. Do tego momentu szczenięta owczarka belgijskiego już częściowo uformowały psychikę, dzięki czemu łatwo postrzegają otaczający je świat.

Następnie możesz przejść do bezpośredniego badania wszystkich szczeniąt z miotu, aby wybrać najciekawszą osobę. Należy zwrócić uwagę na najbardziej aktywne i żywe dzieci. Takie szczenięta mają bardzo silną odporność, aw przyszłości nie będą sprawiały właścicielowi kłopotów z chorobami, brakiem apetytu czy nastroju. Również zabawne szczenięta są dość łatwe i szybkie w trenowaniu.

A co najważniejsze - aby uzyskać rasowego szczeniaka, należy znaleźć się w oficjalnych i renomowanych żłobkach. Kupowanie szczeniaka na targu ptaków jest niezwykle niebezpieczne, nawet pomimo niskiej ceny zwierzęcia. Zamiast szczeniaka owczarka belgijskiego stamtąd można przywieźć kundla. A jeśli uda ci się wyprowadzić rasowego psa poza hodowlę, najprawdopodobniej ciało takiego zwierzęcia jest słabe i ma predyspozycje do wielu chorób, z powodu których będziesz musiał stale odwiedzać kliniki weterynaryjne.

Wysokiej jakości pielęgnacja owczarków belgijskich jest procesem pracochłonnym. Złożoność pracy jest w czyszczeniu i przetwarzaniu linii włosów zwierząt.

Zrzucanie Belgów ma miejsce latem i zimą. Podczas linienia bardzo ważne jest codzienne czesanie psa. Wiosną i jesienią wystarczy drapać zwierzę raz w tygodniu. Aby czesać wełnę w dobrej jakości, konieczne jest stosowanie szczoteczki z częstymi zębami. To urządzenie zapewnia maksymalne usuwanie wypadania włosów. Ważne jest, aby drapać psa w spokojnym otoczeniu i wyłącznie w kierunku sierści.

Reszta opieki zależy całkowicie od kategorii Belgów.

Psy Groenendael zwykle obficie topią się. Spadająca wełna będzie leżała na meblach, na podłodze, na ubraniach, a nawet na stole w kuchni. Lakinua ma kręcone włosy, które należy przycinać dwa razy w roku, aby wygląd zwierzęcia był schludny i zadbany.

Najbardziej bezpretensjonalnym przedstawicielem owczarka belgijskiego jest Malinois. Ich sierść jest krótka, dzięki czemu można czesać zwierzaka raz w tygodniu. To wystarczy, aby pozbyć się martwych włosów i nadać psu reprezentacyjny wygląd.

Charakterystyczną cechą kategorii Tervuren jest podwójny płaszcz. Z tego powodu przedstawiciele tej rasy cierpią z powodu powstawania czarnoksiężników. Psy Tervuren należy dokładnie czesać co najmniej kilka razy w tygodniu. Ponadto należy ich uczyć od szczenięcia do procedury cięcia wełny na łapach.

Pływanie Belgów jest niezwykle rzadkie. Specjalistyczne szampony do gęstych włosów stosowane w zabiegach kąpielowych mogą niekorzystnie wpływać na strukturę sierści psa, włosy tracą sztywność i matowość. Jeśli pies zaczął emitować nieprzyjemny zapach brudnego psa, możesz użyć specjalnych suchych produktów o przyjemnym zapachu.

Powinieneś regularnie sprawdzać oczy i uszy psa. Jeśli wystąpią dziwne wydzieliny, musisz się ich pozbyć bawełnianym wacikiem lub dyskiem zanurzonym w ciepłej wodzie lub słabym roztworze liści herbaty.

Właściciele dużych psów nie znają problemów związanych z przycinaniem, owczarki belgijskie nie są wyjątkiem. Spędzają dużo czasu na ulicy, ich pazury niezależnie szlifują na asfalcie. I tylko zimą, kiedy lód i śnieg leżą na drogach, właściciel będzie musiał „zrobić manicure” swojemu psu specjalnym nożem do pazurów.Następnie musisz przetworzyć ostre rogi za pomocą pliku, aby usunąć nicki.

Równie ważna jest opieka nad jamą ustną psa. Owczarek potrzebuje codziennego szczotkowania, więc właściciel zwierzęcia musi kupić specjalną szczoteczkę do zębów. Zabrania się używania past do zębów przeznaczonych do spożycia przez ludzi na usta psa. Do czyszczenia jamy ustnej zwierząt domowych tworzone są specjalne produkty czyszczące. Można je kupić w dowolnym sklepie zoologicznym.

Współcześni miłośnicy dużych ras wolą karmy przemysłowe. Ale owczarki belgijskie są bezpretensjonalne w tej sprawie i będą karmić się tym, co leży w misce. A jednak dla pełnego rozwoju zwierzęcia należy zapewnić zbilansowaną dietę.

Nowoczesne karmy przemysłowe dostarczają zwierzętom niezbędnych witamin i minerałów. Hodowca z kolei musi kupić swojemu psu karmę klasy super premium. Najważniejsze, aby nie zapominać, że dla każdego wieku zwierzęcia opracowano osobną dietę.

Ale najlepiej karmić czworonożnego strażnika rasy owczarka belgijskiego naturalne jedzenie. Ważne, aby pamiętać nie powinno to być ludzkie jedzenie ze stołu. W przeciwnym razie zwierzę będzie ciągle żebrać, a czasem nawet kraść ludzkie jedzenie.

Naturalne menu psa powinno być zróżnicowane. Psy są z natury drapieżnikami. Ale to nie znaczy, że powinni jeść wyłącznie surowe mięso. Aby w pełni rozwinąć się pasterz, musisz uzyskać zróżnicowaną dietę, która powinna opierać się na chudym mięsie, na przykład wołowinie, króliku lub kurczaku.

Na śniadanie lepiej traktować zwierzę domowe płatkami, na przykład gryką, ryżem lub jęczmieniem. W porze lunchu pies powinien być karmiony duszonymi warzywami i dodawać do nich olej roślinny. Raz w tygodniu rozpieszczaj swojego zwierzaka rybami morskimi, produktami mlecznymi i gotowanymi jajkami, ale w małych ilościach.

Aby wiedzieć, jakie witaminy należy podawać psu w okresie aktywnego wzrostu, należy skonsultować się z weterynarzem. Będzie mógł wybrać odpowiedni kompleks witaminowo-mineralny, aby zwierzę nie miało niedoboru pierwiastków ważnych dla zdrowia.

Surowo zabrania się karmienia owczarka belgijskiego słodyczami, produktami wędzonymi, kośćmi rurowymi, surową wieprzowiną i rybami rzecznymi. Naruszenie co najmniej jednego z tych zakazów może spowodować poważne problemy zdrowotne dla zwierzęcia. Na przykład kości rurkowe, gdy znajdą się w przełyku, mogą uszkodzić jego ściany, co spowoduje, że pies zacznie krwawić wewnętrznie i będzie bardzo trudny do uratowania. Czekolada dla czworonożnych przyjaciół to śmiertelna trucizna. Robaki mogą występować u ryb.

Pies powinien zawsze mieć dostęp do czystej wody pitnej. Jest to szczególnie ważne dla zwierząt domowych, które jedzą suchą karmę, ponieważ rośnie z niej pragnienie.

Owczarki belgijskie to rasy, których szkolenie należy rozpocząć w młodym wieku. Najważniejsze, aby nie zapomnieć o wglądu. To ten czynnik pomoże maksymalnie poczuć stan psychiczny psa, zrozumieć jego nastrój i równowagę psychiczną.

Kobiety belgijskie są znacznie łagodniejsze i spokojniejsze niż mężczyźni, którzy z natury muszą wykazywać niezależność od swojej natury. Doświadczeni hodowcy psów zalecają rozpoczęcie wychowywania szczeniaka od pierwszego dnia jego pojawienia się w domu.

Początkowo nie należy męczyć szczeniaka długimi spacerami i różnymi grami. Jeśli zwierzę zostanie wyciągnięte na ściółce i zacznie zasnąć, nie ma potrzeby go niepokoić. Pies, jak każde inne stworzenie, potrzebuje odpoczynku. W końcu wciąż pozostaje im dużo czasu na naukę różnych drużyn, nauczenie się własnego pseudonimu, przyzwyczajenie się do smyczy z kołnierzem i nie radzenia sobie z potrzebą w niewłaściwym miejscu.

Pseudonim w kwestii edukacji to osobna pozycja. Po pierwsze, właściciel powinien pamiętać, że imię zwierzaka powinno być krótkie, a po drugie, kojarzone wyłącznie z jasnymi i życzliwymi emocjami. Nie kontaktuj się po imieniu z czworonożnym przyjacielem, jeśli coś pomieszał lub zepsuł coś. Zdając sobie sprawę, że czeka go kara, dziecko nie będzie chciało zbliżyć się do swojego pana, odpowiednio, nie odpowie na pseudonim.

Proces szkolenia owczarków belgijskich wyróżnia się wieloma niuansami, w zależności od kategorii rasy. Ważne jest, aby Groenendahl bez wątpienia wykonywał polecenia i zadania. Przedstawiciele tego gatunku traktują szkolenie jako gry, które przynoszą ogromne korzyści. Z tego powodu nie powodują żadnych problemów i ściśle przestrzegają instrukcji swojego właściciela. Chociaż dla niektórych przedstawicieli tej rasy niezależność moralna może pokonać instynkt, który negatywnie wpłynie na osiągnięcie celu.

Właśnie dlatego Groenendael należy trenować w bardzo młodym wieku, nie pozwalając psu na długie przerwy. Szkolenie powinno być codzienniew przeciwnym razie pies nie będzie mógł czekać na posłuszeństwo.

Z drugiej strony Lakenua jest łatwa do nauczenia i chętnie poznaje właściciela. Entuzjastycznie biegają z wyścigiem właściciela lub pokonują tor przeszkód. Główną cechą tych psów jest niestrudzenie. Raczej osoba zmęczy się wymyślaniem zadań, niż wykonywanie ich przez psa.

W trakcie szkolenia Nie powinieneś używać surowego głosu i być zbyt wytrwałym. Pies to poczuje i zrobi wszystko dokładnie odwrotnie. Ale jeśli podejdziesz do kwestii szkolenia poprawnie, będziesz w stanie kształcić prawdziwego strażnika i najlepszego przyjaciela dla dużej rodziny. W końcu to właśnie Lakenua ze względu na swoje cechy najczęściej trafia na policję lub do wojska.

Oprócz odpowiedniego szkolenia Malinois musi zostać zabrany do wspólnego obszaru z innymi psami, gdzie pasterz może komunikować się z krewnymi, uczyć się od nich podstaw komunikacji z właścicielami. Bardzo szybko przyswajają otrzymane informacje, co świadczy o ich wysoce rozwiniętej inteligencji. Tylko komunikacja z psem może odgrywać odwrotną rolę. Pies zobaczy krewnych nieposłuszeństwa i może uznać je za coś oczywistego.

Tervuren stara się dominować i wykazać większą niezależność niż inne kategorie rasy belgijskiej. Dla tych psów ważny jest intensywny trening zespołowy i kurs posłuszeństwa. Właściciel powinien unikać despotycznego nastawienia i niegrzecznego zachowania podczas pracy ze zwierzętami. W przeciwnym razie zwierzę nie zauważy tego zachowania właściciela i nie zareaguje na jego słowa.

Pies musi konsekwentnie wykonywać polecenia, właściciel musi być cierpliwy, jeśli pies nie jest w stanie sobie z czymś poradzić, a następnie, uczciwie, potraktować zwierzę z poczęstunkiem.

Wszystko o owczarkach belgijskich, zobacz następne wideo.