Dlaczego świnka morska jest tak nazywana?

Hodowcy wyhodowali około 80 ras i odmian świnek morskich, różniących się wielkością, fakturą, kolorem. Ale ludzie niewiele o nich wiedzą. Spróbujemy wypełnić tę lukę ciekawym materiałem.

Świnki morskie (lub Gwinea) są klasyfikowane jako gryzonie z rodzaju świnek morskich z rodziny świnek. Niemniej jednak zwierzę w żaden sposób nie krzyżuje się z rasą świń, a także nie koreluje z mieszkańcami głębin morskich. Ich krewnymi są królik, wiewiórka, bóbr, kapibara.

Ponadto jest mało prawdopodobne, aby były one w jakikolwiek sposób związane z Gwineą. Te dobroduszne nazwy zostały nadane tym dobrodusznym zwierzętom historycznie w związku z ich wyglądem, biorąc pod uwagę cechy fizjologiczne i behawioralne, a także w oparciu o ich siedliska i wzorce dystrybucji. Istnieje wiele wersji na ten temat, ale raczej trudno jest dać pierwszeństwo żadnej z nich.

Cavey (inna nazwa dla świnek morskich) to bardzo stare zwierzę. Inkowie oswoili je w XIII-XV w., Wykorzystując je jako źródło cennego, dietetycznego mięsa i do celów dekoracyjnych. Według naukowca Neringi mumie zwierząt znaleziono w Peru na cmentarzu w Ankonie. Jak mówi jedna z najbardziej wiarygodnych wersji, ich domniemani dzicy przodkowie nadal mieszkają w Peru.

Obecnie przedsiębiorstwa w Peru zawierają do 70 milionów udomowionych zwierząt. Każdego roku produkują około 17 000 ton cennego mięsa. Od wieków mieszkańcy Andów dostarczają mięso tych zwierząt, które ma cały szereg właściwości dietetycznych i smakowych.

Zwierzę nie może aktywnie się bronić i dlatego musi żyć w grupach. A zespół, jak wiadomo, trudno jest zaskoczyć. Funkcje nadzoru są wyraźnie wyrażone i są wykonywane w kolejności pierwszeństwa, nawet w parach. Intensywnie rozmnażaj się o różnych porach roku, ze względu na potrzebę ochrony gatunku.

Ponadto świnie mają wyjątkowo wrażliwy słuch i niezwykle rozwinięty zmysł węchu. Gdy pojawia się niebezpieczeństwo, zwierzęta szybko chowają się w norkach, gdzie agresor ich nie łapie. Świnie są niezwykle czyste - często „myją się” i niestrudzenie „myją” swoje dzieci. Dlatego znalezienie zwierzęcia po zapachu drapieżników nie jest łatwe - jego futro wydziela tylko najdelikatniejsze zapachy siana.

Te puszyste zwierzęta stały się znane Europejczykom w XVI wieku po podboju kilku amerykańskich regionów przez hiszpańskich konkwistadorów. Później, przez wodę, trafili do Europy, gdzie rozprzestrzeniają się jak zwierzęta domowe.

Średnia waga dojrzałej świni wynosi 1-1,5 kg, długość - 25-35 cm, a niektórzy przedstawiciele osiągają wagę 2 kg. Żyją 8-10 lat.

U świń domowych kolor jest zwykle brązowo-szary, brzuch jest jasny. Dzikie świnie są zwykle szare. Istnieje kilka grup ras zwierząt domowych (o różnych kolorach):

1. z krótkimi włosami (selfie, krzyże i inne);
2. z długimi włosami (Texel, Peruvian, Merino, Angora);
3. z twardymi włosami (body, rex);
4. bez lub z małą ilością wełny (łysy i chudy).

W nocy ledwo słyszalnie tweetują jak ptaki. Piosenki godowe są wykonywane przez mężczyzn w stylu dudnienia różnych tonów. Ze względu na wysoką podatność na patogeny wielu infekcji zwierzęta są szeroko stosowane w eksperymentach laboratoryjnych. Ta jakość doprowadziła do ich zastosowania w diagnozowaniu różnych chorób - błonicy, gruźlicy i innych.

W badaniach znanych rosyjskich i zagranicznych naukowców bakteriologicznych (I.I. Mechnikov, N.F. Gamaley, R. Kokh), kawiory zajmują czołowe miejsce wśród zwierząt doświadczalnych.

Zastanów się, dlaczego to zabawne zwierzę było tak dziwnie nazwane. Znanych jest kilka hipotez nazwy, do których przypisano szereg znaków bezpośrednich dwa główne czynniki:

1. wygląd;
2. zachowanie i dźwięki.

Po raz pierwszy o bestii w swoich rozprawach naukowych (The Chronicles of Peru) Pedro Ciez de Leon pisze w 1554 roku, nazywając go „kui” (hiszpański: Cuy). Później w książkach Diego G. Olgina (1608) znajdują się „Ccoui”, „Ccuy”, co dosłownie oznacza „lokalnego małego królika”. W tym przypadku „ccuy” jest tłumaczone jako „prezent”. Na kontynencie amerykańskim różni przedstawiciele tej rodziny zachowali tę nazwę do naszych czasów.

Jeśli weźmiemy pod uwagę, że mięso zwierzęce zjadano z przyjemnością, zwierzę było czczone, a figurki i inne wyroby dekoracyjne z jego wizerunkiem wciąż istnieją, to słowo „prezent” w treści semantycznej jest w pełni zgodne z przedmiotem.

Nazwa „świnka morska” pojawiła się od momentu pojawienia się zwierząt w Europie, gdzie sprowadzili je hiszpańscy żeglarze. Dlatego z dużym prawdopodobieństwem można argumentować, że zwierzęta otrzymały europejską nazwę w Hiszpanii. Tak więc lekką ręką hiszpańskich żeglarzy „prezent dla królika” zmienił się w świnię. A ponieważ ten sam „prezent” był zagranicą, zwierzę po przybyciu do Europy stało się „morskie”, chociaż nie nauczyło się pływać.

Nadając takie imię i będąc obserwatorami, autorzy dość rozsądnie oparli się na kilku specyficznych cechach zwierzęcia związanych z jego wyglądem, a także cechami fizjologicznymi i behawioralnymi.

Cavi charakteryzuje się: wydłużonym ciałem, szorstkim płaszczem, skróconą szyją, małymi nogawkami. Są 4 na przednich łapach i 3 na tylnych łapach, wyposażone w duże pazury przypominające pazury. Brakuje ogona. Głos zwierzęcia jest jak bulgotanie wody, a kiedy strach zamienia się w pisk. Wylewy dźwiękowe wytwarzane przez zwierzęta wyraźnie przypominają pomruk świń.

Ponadto tępy kaganiec jest bardzo podobny do świńskiego niklu.

Jest prawdopodobne, że tutaj odegrał pewną rolę i sposób, w jaki tubylcy gotowali świnie na jedzenie. Wcześniej tusze parzono wrzącą wodą w celu usunięcia wełny, podobnie jak w przypadku usuwania zarostu ze świń.

Podobnie jak tusze zwierząt na sprzedaż w Peru, bardzo przypominają tusze świń mlecznych.

Istniejące znaki pośrednie, które w większości potwierdzają podane wcześniej hipotezy dotyczące pojawienia się nazwy „świnka morska”. Istnieją jednak sprzeczności.

Tak więc angielska nazwa zawierająca słowo „gwinean” jest również wyjaśniana na różne sposoby. Jedna z wersji opiera się na fakcie, że obroty handlowe z Gwineą do czasu pojawienia się zwierząt w Europie były najbardziej intensywne, dlatego często mylono je z innymi terytoriami. Inna wersja broni opinii, że początkowo kawiory nie były udomowione, ale były używane tylko jako produkt spożywczy. Możliwe jest, że pochodzenie idiomu świnki morskiej - „świnki morskiej dla gwinei” (do 1816 r., Gwinea jest monetą nazwaną od stanu Gwinei, w której wydobywane jest złoto brytyjskie).

Kolejne założenie - w ówczesnej Anglii „gwinea” w swoim zdrowym znaczeniu odpowiadała wszystkim przywiezionym z odległych terytoriów zamorskich. Istnieją spekulacje, że jaskinie naprawdę zamieniono na 1 gwineę. Możliwe, że litery w nazwach Guiana (Guiana) i Guinea (Guinea) były po prostu zdezorientowane.

Użyty naukowy łaciński termin Cavia porcellus, zawiera porcellus - „mała świnia”, ale słowo cavia pochodzi od cabiai (nazwa zwierzęcia z plemienia Galibi, który mieszkał w Gujanie Francuskiej). Dlatego specjaliści używają nazwy Cavy (keivi), natomiast termin „świnka morska” jest używany w szerszym zakresie.

W naszym kraju termin pojawił się z Polski (swinka morska), aw Polsce - z Niemiec.

W większości przypadków definicja zwierząt zawiera lub implikuje słowo „świnia”. Więc Francuzi mają indyjską świnię, Holendrzy mają świnkę morską, Portugalczycy mają małą indyjską świnię, Chińczycy mają holenderską świnię. Lista jest długa.

Istnieją jednak podobieństwa z innymi zwierzętami. W języku japońskim - モ ル モ ッ ト (morumutto - świstak); w języku hiszpańskim - conejillo de Indias (mały indyjski królik); w jednym z niemieckich dialektów - merswin (delfin). Takie ostre różnice najczęściej tłumaczy się cechami językowymi języka i zbieżnością wymowy.

Podsumowując, zauważamy, że w różnych językach zwierzę nazywa się inaczej:

1. po niemiecku świnka morska;
2. w języku angielskim - świnka morska, domowy kawior, niespokojny (mobilny) kawior;
3. w języku hiszpańskim - indyjska świnia;
4. po francusku świnia indyjska;
5. w języku ukraińskim - świnia morska, cavia guinea;
6. w języku włoskim - indyjska świnia;
7. w języku portugalskim - indyjska świnia;
8. w języku niderlandzkim - indyjska świnia.

Oczywiste jest, że pewna różnorodność nazw odzwierciedla historię i pochodzenie zwierząt w tym czy innym kraju. Ważnym czynnikiem w tym kontekście są cechy językowe danego kraju. Niemniej jednak obecność przytłaczającej analogii „świni” w imieniu tego stworzenia przemawia na korzyść głównej wersji. Co więcej, „świnka” nie przecina ucha tak bardzo, jak jego podstawowe źródło pochodzenia.

Zobacz, dlaczego tak nazywa się świnkę morską, w następnym filmie.