Mastif tybetański: cechy rasy, tajemnice edukacji i opieki

Osoba, która pierwszy raz spotka mastifa tybetańskiego, doświadcza zarówno podziwu, jak i strachu. Pies imponuje laikowi swoim rozmiarem i wyglądem, ale niewiele osób uważało, że przyjazne stworzenie może kryć się za groźnym wyglądem. Materiał w tym artykule zapozna czytelnika z historią pojawienia się psów tej rasy, jej cechami, sekretami wychowywania i opieki nad nią.

Mastif tybetański jest jedną z najrzadszych ras dużych psów, których populacja dziś praktycznie nie różni się od pierwotnej. Wynika to częściowo z izolacji Chin, a przodkowie psów, których ojczyznę uważa się za Tybet, początkowo służyli jako strażnicy koczowników, pasterzy i mnichów. Rasa pierwotna powstała bez interwencji człowiekaArystoteles pisał o Tybetańcach pod wrażeniem wyglądu zwierząt, które uważały je za krzyżówkę psa z tygrysem.

Historia udowodniła, że ​​psy te istniały przed naszą erą. Świadczą o tym pisma starożytnego chińskiego manuskryptu Shu-King (1122 pne). Psy wychwalały Marco Polo w swoich historycznych dziełach, nazywano je zwierzętami Czyngis-chana i Buddy. Kiedyś zwierzętom przypisywano możliwość oglądania demonów, łącząc je z pigmentowanymi plamami pod oczami, które znaleziono u poszczególnych przedstawicieli rasy.

Przodków Tybetańczyków uważa się za chińskie psy rodzime lub tybetańskie wilki.W erze indyjskich kampanii cara Aleksandra tybetańskie psy zostały przywiezione do Grecji i Rzymu. Ciężkie warunki klimatyczne wczesnej ewolucji psów znalazły odzwierciedlenie w ich charakterze, dlatego niektórzy przedstawiciele rasy często okazywali zaciekłość. Zmusiło to mastifów do zamknięcia, ale pozwolono im rozpryskiwać energię w nocy.

Mnisi z ich pomocą bronili klasztorów, a psy musiały bronić terytorium wraz z tybetańskimi spanielami. Dźwięczne spaniele zgłaszały nieznajomych, które przyciągały uwagę mastifów, nawet nie bojąc się lampartów śnieżnych. Mnisi nie musieli się obawiać zbrojnych nalotów ani najazdów. Tybetańczycy wędrowali do innych krajów rzadko i tylko jako prezenty lub trofea.

W Europie pierwszy szczeniak tej rasy pojawił się dzięki królowi Indii Lordowi Hardingowi. W 1847 roku zwierzę to stało się prezentem dla królowej Wiktorii, szczeniak otrzymał imię Syring. Później Edward VII przywiózł do Anglii jeszcze dwa szczenięta, które wzięły udział w wystawie w centrum kultury i rozrywki w Pałacu Aleksandra.

Jednak w Europie rasa, która stała się bardzo popularna wśród arystokratów, praktycznie zdegenerowała sięUłatwiło to to, że psy nie mogły znieść zbyt wilgotnego klimatu. Okazało się, że standard wydano dopiero w 1931 r. A jednak wraz z wybuchem II wojny światowej przepływ szczeniąt importowanych z Nepalu i Tybetu został zatrzymany. Następnie hodowcy najpierw pomyśleli o zachowaniu rasy i podjęli wiele wysiłków.

W 1950 r. Ogromne psy trafiły do ​​Ameryki i zostały przekazane na rzecz Eisenhowera. Jednak rasa samych Amerykanów nie była zainteresowana, dlatego ochrona rancza stała się udziałem psów. Zaczęli zapominać o psach, dlatego nie importowali ich przez prawie 20 lat. Jednak w 1969 r. Tybetańczycy ponownie przybyli do Ameryki, tym razem ze swojej historycznej ojczyzny.

Pięć lat później, dzięki staraniom opiekunów psów, utworzono Amerykańskie Stowarzyszenie Linii Mastifów Tybetańskich (ATMA), który w rzeczywistości był klubem koneserów tych psów. Pięć lat później psy wyhodowane w Ameryce mogły wziąć udział w wystawie, która okazała się ogromnym sukcesem. Warto zauważyć, że dzisiaj ich zwierzęta gospodarskie są małe. Na przykład w Wielkiej Brytanii dzisiaj ich liczba nie osiąga trzystu rasowych osobników.

Cechą mastifa tybetańskiego jest opis jego wyglądu i cech charakteru. Opis pasuje do sztywnych ram istniejącego standardu. Na przykład wzrost w kłębie mężczyzn wynosi co najmniej 66 cm, au kobiet jego minimalna wartość nie spada poniżej 61 cm. Takie zwierzę waży od 64 do 78 kg, podczas gdy samce są zawsze większe.

Proporcje mastifa tybetańskiego, biorąc pod uwagę standard, mają swoje własne cechy. Na przykład długość czaszki powinna odpowiadać długości kufy. Ponadto długość ciała musi być większa niż jego wysokość. Wargi powinny co najmniej nieznacznie zakrywać dolną szczękę, przyleganie zębów powinno być ciasne. Obowiązkowe pochylenie oczu i ich szeroki układ.

Mastif tybetański jest uważany za największego przedstawiciela rodziny psów. Ma ciężki i silny szkielet, rozwinięty szkielet i proporcjonalną budowę ciała. Wygląd psa jest niezwykły: z daleka wygląda na to, że ma na sobie długi futro z kapturem lub obszerną perukę. Obroża przypomina również grubą grzywę, dzięki czemu pies wygląda jak lew.

Wyposażony w gęsto rosnący szorstki płaszcz i gęsty podkład, tybetański mastif nie boi się zimna i dlatego może żyć w wysokich górach i trudnych warunkach klimatycznych. Płaszcz jest długi, ze skłonnością do klepania kończyn i zawieszenia w okolicy ogona. Wełna prosta, falista jest uważana za wadę.Tybetańczycy mają cienką i elastyczną skórę, ściśle przylegają do ciała i są wolne w obszarach głowy i szyi.

Typ seksualny u tych psów rozwija się dość wyraźnie: mężczyźni różnią się od kobiet nie tylko wielkością, ale także siłą ciała. Jednak zarówno ich, jak i kobiety są silne, pozornie niegrzeczne. Duża głowa owczarka tybetańskiego ma szerokie czoło, na którym w momencie niepokoju natychmiast tworzą się charakterystyczne zmarszczki. W miarę starzenia się pies nabiera fałd na głowie i nad oczami.

Guz potyliczny i przejście od czoła do kufy są wizualnie śledzone, ale nie ostre. Sam pysk wydaje się być skrócony, jego kształt jest raczej kwadratowy. Psy tej rasy mają duży nos i obwisłe usta. Ich szczęki są dość mocne, mają kompletny zestaw zębów w ustach, zgryz nożycowy, a rzadko prosty.

Uszy są średniej wielkości, w kształcie trójkąta, lekko zaokrąglone do końca. Kiedy zwierzę jest spokojne, jego uszy zwisają na chrząstce, w czasie niebezpieczeństwa lub podniecenia rosną. Małe oczy wydają się skośne, w zależności od koloru zwierzęcia, tęczówka może być tak samo tępa, jak orzechowa. Szyja jest wyjątkowa, ma zauważalne zawieszenie i dobrze rozwinięte mięśnie.

Kłąb zwierzęcia jest zamknięty kołnierzem, ale dość wyraźny. Grzbiet tybetański jest prosty, charakteryzuje się rozwiniętą masą mięśniową. Lędźwie są wypukłe, szerokie, zad wydaje się skośny. Klatka piersiowa jest głęboka, żebra spłaszczają się na boki, brzuch jest nieco napięty. Ruch psów wydaje się niespieszny ze względu na ich ogromny rozmiar, choć w rzeczywistości kroki Tybetańczyków są ogromne.

Łapy przedstawiciela rasy są duże, mają równoległe ustawienie. Ich szkielet jest wystarczająco silny, każda część mięśni. Ustawienie przednich łap jest nieco węższe w porównaniu z tylnymi nogami; wyglądają one względnie małe w stosunku do ciała, ale w pełnej proporcji. Ogon średnich psów o wysokim stopniu zaawansowania, jest wygięty i dociśnięty do zadu.

Zgodnie z normami psy tej rasy mogą mieć kilka kolorów. Może to być na przykład:

• antracytowy czarny;
• czarny z podpalaną opalenizną;
• szary z jasnobrązową;
• dymny szary (szary niebieski);
• brązowy i czekoladowy;
• złoty (od ognistej czerwieni do czerwieni);
• soból z ciemnymi znakami.

Zgodnie z normami normy, im czystszy odcień sierści psa, tym lepiej. Opalenizny obecne na bogatym futrze są jasne i ciemne. Ponadto mała biała plamka na mostku, łapach lub wewnętrznej stronie ogona nie jest wadą.

Osobie z zewnątrz trudno jest sobie wyobrazić, że postać mastifa tybetańskiego może być spokojna. Jeśli jednak pies nie będzie zirytowany i odpowiednio wychowany, będzie to po prostu to. Wielu przedstawicieli tej rasy w praktyce dowodzi, że mogą być towarzyszami rodzinnymi, charakteryzujący się wytrzymałością, spokojem i lojalnością wobec ludzi. Ale jeśli sytuacja wymaga ochrony, stają się potężnymi strażnikami.

Jednocześnie z reguły pies uważnie i ostrożnie monitoruje, jak swobodnie właściciel komunikuje się z nieznajomymi, co pozwala im. Wie, jak ocenić sytuację i potrafi uczyć się nieznajomych przez długi czas.

Niektóre osoby wcale nie potrzebują stałej uwagi i ściskania. Chcą skrupulatnej opieki, ale jeśli właściciel chce się pieścić, zwierzęta nie wychodzą poza przyjazne stosunki. Niektóre z nich są wyjątkowo uparte i potrafią długo bronić własnego punktu widzenia. Mimo to są uniwersalnymi ulubieńcami, uwielbiającymi brać udział w sprawach rodzinnych. Niektóre osoby przywiązują się do właścicieli tak bardzo, że mogą je śledzić na piętach.

Zwierzęta te są w stanie odpowiednio budować relacje z krewnymi różnych ras. Co więcej, są bardziej życzliwi dla małych psów, reagują na agresywne zachowanie dużych krewnych bez obawy o takie zachowanie, pokazując, kto jest odpowiedzialny. Nie reagują na szczekanie dziupli, uważając to za niegodne ich uwagi. Sami szczekają na skrzynkę, choć bardzo głośno.

Stulecia służby wachtowej odcisnęły swoje piętno na harmonogramie życia Tybetańczyków. W ciągu dnia wolą spać i nie zasypiać w nocy, dlatego wieczór jest uważany za najlepszy czas na spacer. W tej chwili są najbardziej aktywni i mogą wydawać energię zgromadzoną w ciągu dnia. Ten rytm życia jest dogodny dla osób mieszkających w domach prywatnych.

Tutaj psy mają możliwość wspinania się na najwyższe punkty, aby sprawdzić obszar ich obserwacji. Kiedy zwierzę żyje w różnych warunkach, musi się do nich dostosować, co nie zajmuje dużo czasu. Duże psy dokładnie rejestrują nastrój domu, w wyniku czego działają zgodnie z sytuacją. Ci olbrzymy mogą w razie potrzeby zapewnić wsparcie emocjonalne.

W stosunku do dzieci są cierpliwi i nie dopuszczają się żadnej agresji. Starsze dzieci mogą grać w aktywne gry, kochać wspólne spacery i nie pozwolić sobie na zerwanie smyczy, próbując przystosować się do kroku małych dzieci. Być może wynika to z faktu, że kiedyś te psy były wykorzystywane jako nianie.

Niemniej jednak pozwalanie dzieciom na spacer z tymi psami bez kontroli dorosłych jest niedopuszczalne. Od czasu do czasu pies nie jest w stanie ustalić granicy między zbyt aktywną grą a prawdziwym zagrożeniem. W związku z tym może rzucić się na obronę, wierząc, że nieupoważnione dzieci mogą skrzywdzić jej małych właścicieli.

Zasoby życiowe mastifa tybetańskiego wynoszą od 10 do 11 lat. Można go jednak znacznie zmniejszyć poprzez niewłaściwą opiekę lub nieprzestrzeganie właściwego odżywiania, ignorując badania profilaktyczne i całkowicie zaniedbując zdrowie zwierzęcia. Ponadto inne czynniki wpływają na długość życia.

Na przykład może to być okres rozwoju, zwłaszcza siedliska, a także tło ekologiczne w regionie, w którym przebywa pies. Ważna jest także metoda hodowli, ponieważ wpływa ona na fizjologię zwierząt. Oczekiwana długość życia poszczególnych osób może wynieść 14 lat, podczas gdy pies często żyje długo bez żadnej choroby. Jeśli jednak ma choroby dziedziczne, może nie żyć do 10 lat.

Przed przywiezieniem szczeniaka do domu właściciel musi zadbać o przygotowanie woliery i wyposażenie kabiny o wymaganej wielkości. Z reguły wysokość ogrodzenia powinna wynosić co najmniej 2 metry o łącznej powierzchni 6 m2. Miejsce zajmowane przez kabinę z łóżkiem nie powinno zajmować więcej niż jednej trzeciej powierzchni zagrody. Podłoga w obszarze kabiny i leżaka jest najlepiej wykonana z drewna, w żadnym wypadku nie powinna być betonowa.

Wskazane jest wykonanie baldachimu nad miejscem łóżka, które będzie go zaciemniało. Pozostałą część można posadzić trawą lub pokryć warstwą piasku. Nie możesz zbudować woliery bez namiotu: jest to warunek konieczny do trzymania tybetańskiego psa. Aby zwierzę było silne i zdrowe, będzie potrzebowało codziennych spacerów. Powinny one być długotrwałe, co pomoże utrzymać dobrą sprawność fizyczną.

Kup pysk dla zwierzaka, smycz i uprząż. Kupując, należy zwrócić uwagę na fakt, że sprzęt nie ściska zwierzęcia, a materiał może wytrzymać silne szarpnięcia, dopóki pies nie przejdzie szkolenia, co jest szczególnie ważne dla spokojnych przedstawicieli rasy.Pies powinien mieć własne naczynia, miska powinna mieć czystą i świeżą wodę.

W przeciwieństwie do maleńkich braci różnych ras dekoracyjnych, nie jest tak łatwo pomieścić Tybetańczyka. Pierwszym problemem, przed którym stanie hodowca, jest rozmiar, który należy wziąć pod uwagę. Nie można trzymać psa w małym mieszkaniu i żadnym innym. Z wiekiem rozmiar zwierzaka będzie się zwiększał, a to będzie wymagało więcej miejsca.

Jeśli chodzi o optymalny klimat, pies toleruje zimno i suchość łatwiej niż ciepło i wilgoć. W przeciwieństwie do wielu jego braci innych ras, pies ten jest aktywny przy złej pogodzie. Lubi igraszki na śniegu, a latem stara się ukryć przed słońcem. Biorąc pod uwagę rodzaj i długość płaszcza, jest to dość naturalne.

Konieczne jest nauczenie psa wszelkich procedur higienicznych od najmłodszych lat. Nie będą więc dla niego męczące, ale dlatego, że pies będzie zrelaksowany i nie będzie uparty. Należy dokładnie dbać o wełnę tybetańską, co zajmie dużo czasu i wysiłku. Oczywiście zaletą tej procedury będzie fakt, że pies spokojnie przeczesuje włosy i ma podszerstek bez charakterystycznego zapachu psa. Jest jednak gruby, dlatego oprócz grzebienia i plastra będziesz musiał dodać furminator do arsenału zakupów.

Wybierz wioślarza z trymerem w zależności od wielkości zwierzęcia. Jeśli szerokość grzebienia, długość zębów i odległość między nimi nie spełnią wymagań, procedura czesania włosów może być nudna i długa. Pomimo faktu, że sierść psa nie jest skłonna do zwijania się i tworzenia splątania, czesanie jest istotnym elementem pielęgnacji. Pomaga zwierzęciu pozbyć się martwych włosów, które może nosić przez miesiące.

Ktoś woli używać grzebienia do czesania. Furminator pozwala nie tylko rozrzedzić futro, ale także masować skórę, co ma dobry wpływ na krążenie krwi i odpręża zwierzę. W żadnym wypadku nie należy próbować zastępować grzebienia elektryczną maszynką do golenia, ponieważ uszkadza on strukturę włosów, prowadząc do naruszenia przenoszenia ciepła. Podczas linienia należy codziennie czesać psa.

Każda higiena oznacza przestrzeganie szeregu zasad dotyczących utrzymania czystości. Jednak pomimo czasami uporczywej chęci właściciela do przyzwyczajania zwierzęcia do częstych zabiegów wodnych, kąpanie Tybetańczyka jest często niepożądane. Należy to zrobić tylko w przypadku silnego zanieczyszczenia, ponieważ częste mycie zmyje warstwę ochronną tłuszczu przed psem, która chroni jego skórę przed zamoczeniem. Naturalny smar może odzyskać dopiero po kilku dniach.

Nie jest łatwo umyć ogromnego psa, poza tym ma on długi i gruby płaszcz. Idealnie jest to najłatwiejsze w lecie, a prany płaszcz wysycha znacznie szybciej w lecie.

Do mycia używają specjalnego szamponu w zoo, wybierając produkt dla psów o długich włosach. Detergenty z arsenału ludzi do mycia psów nie są odpowiednie, a także spłukiwane odżywki: pies musi mieć własne produkty higieniczne.

Pazury psa będą musiały być skracane co miesiąc. Biorąc pod uwagę grubość zrogowaciałej tkanki, zaleca się moczenie stóp przed rozpoczęciem zabiegu, utrzymując je w ciepłej wodzie. Po przycięciu długości końce pazurów są traktowane pilnikiem, włosy znajdujące się między palcami są przycinane. Wykonaj manicure dla psa i pedicure przetwarzając podeszwy łap. Stosują olej roślinny, aby zapobiec pękaniu skóry.

Pies, podobnie jak osoba, musi monitorować stan jamy ustnej. Zęby należy stale badać, dbając o nie, nie należy dopuszczać do wzmocnienia powstałej żółknięcia lub płytki nazębnej. Dziąsła psa powinny być różowawe, choroby zębów, a zwłaszcza ich utrata, są niedopuszczalne.Właściciel powinien myć zęby tybetańskie co najmniej dwa razy w tygodniu, używając specjalnej pasty dla psów i szczoteczki.

Aby zapobiec osłabieniu tkanki kostnej, zwierzęta otrzymują pokarm stały. Ponadto właściciele kupują specjalnie zaprojektowane do tego przedmioty, pokryte kompozycją do usuwania płytki nazębnej. Od czasu do czasu należy pokazać psa specjalistom, który oceni stan zębów i, jeśli to konieczne, rozwiąże znalezione problemy. Osłabienie dziąseł nie powinno być dozwolone, co może prowadzić do krwawienia i utraty zębów.

Oprócz dbania o zęby i paznokcie, właściciel powinien zwrócić uwagę na higienę tybetańskich uszu. Podobnie jak człowiek, gromadzą się w nich woskowina i zanieczyszczenia, które należy usunąć w miarę ich pojawiania się. Średnio należy je czyścić raz w tygodniu za pomocą szmatki nasączonej ciepłą wodą, a następnie wysuszyć. W zimnych porach higiena uszu jest przeprowadzana w domu lub w ogrzewanym pomieszczeniu.

Jeśli podczas badania wzrokowego zostanie wykryte zapalenie lub nawet zaczerwienienie małżowiny usznej, należy niezwłocznie skonsultować się z weterynarzem. Inne dobre powody, dla których go odwiedzają, to płyn w uszach i nieprzyjemny zapach.

Ważna jest także pielęgnacja oczu: kiedy są zdrowe, świecą i mają delikatne wydzielanie. Dzięki nim oczy pozbywają się drobinek kurzu. Oczyść te wydzieliny jałową ściereczką. Aby zapobiec zakwaszeniu oczu, mniej więcej raz w tygodniu leczy się je słabym naparem z rumianku, używając szmatki z miękkiej naturalnej tkaniny. Jeśli występuje ropa, zaczerwienienie, obrzęk, należy skontaktować się z weterynarzem.

Kluczowymi kryteriami edukacji i szkolenia mastifa tybetańskiego są ścisła dyscyplina i przywiązanie. Dobrze wyszkolony pies nie pozwoli na szczekanie na próżno: będąc obok ludzi, będzie głosował tylko w razie niebezpieczeństwa. Nadpobudliwość jest nieodłączną cechą tych zwierząt tylko w dzieciństwie. Ale szczenięta zwykle nie powodują niedogodności w treningu, jeśli rozpoczynają je na czas i przy odpowiednim podejściu.

Kudłaty olbrzymy mogą całkowicie słuchać swoich panów, ale będą musieli zainwestować dużo wiedzy i czasu. Dlatego właściciel psa musi być osobą o silnej woli i dużej części cierpliwości.

Pierwszą rzeczą, której się uczy, są zasady ustalone przez właściciela w domu. Pies musi zrozumieć „swojego” i „obcego”, meble mistrza nie mogą nawet być tymczasowym śmieciem. Nie możesz pozwolić mu spać w fotelu lub na kanapie: w przyszłości zrozumienie ustalonego porządku przyczyni się do wygodnego sąsiedztwa podczas dzielenia domu. Podczas szkolenia właściciel musi być stanowczy i spokojny, w przeciwnym razie pies może spróbować przejąć inicjatywę we własne ręce, „szkoląc” właściciela na swój własny sposób.

Odżywianie szczeniaka i dorosłego psa powinno być nasycone witaminami i minerałami, a także wapniem, co jest szczególnie ważne, biorąc pod uwagę duże obciążenie zwierzęcia na kończyny. Jako podstawę pożywnej diety możesz przyjmować zarówno żywność naturalną, jak i profesjonalną suchą.

W okresie aktywnego wzrostu i rozwoju zwierzęcia konieczne jest częstsze karmienie. Jednocześnie nie można zachęcać do chciwości: konieczne jest, aby pies jadł o określonych godzinach, dawkował i jadł bez pośpiechu. Średnio posiłek dla psa powinien wynosić do 15 minut. Jeśli zdecydujesz się karmić swojego zwierzaka naturalną żywnością, musisz włączyć do diety wołowinę, królika, indyka i kurczaka.

Ponadto konieczne jest podawanie zwierzęciu ryb morskich, podrobów, warzyw, ziół i owoców.Zdrowym posiłkiem będą płatki zbożowe (w tym ryż i kasza gryczana). Szczeniakom można podawać mięso mielone, noworodkom podaje się białka. Począwszy od dwóch miesięcy, do diety wprowadza się witaminy, w wieku 4 miesięcy szczeniak zjada wątrobę i serce.

Sześciomiesięczne zwierzę domowe powinno otrzymywać kwasy omega i substancje z grupy chondroprotektorów. Nie można gwałtownie przenieść szczeniaka na pokarm dla dorosłych: konieczne jest stopniowe zmniejszanie ilości pokarmu dla niemowląt i dodanie dorosłego.

Zakup mastifa tybetańskiego nie jest łatwy ze względu na wysoką cenę i rzadkość rasy. Cena prywatnego właściciela za małego przyjaciela wynosi od 50 000 rubli, podczas gdy często nie ma gwarancji zakupu psa czystej krwi. Pies z dokumentami (rodowód i paszport weterynaryjny) jest droższy: cena za dziecko wynosi od 300 000 do 600 000 rubli.

Aby kupić rasowego szczeniaka, musisz zabrać ze sobą specjalistę. Przeprowadzi wizualne i dokładne badanie, wskazując najlepszy miot wśród szczeniąt. Aby lepiej zrozumieć standard, możesz wyświetlić podgląd szczegółowych informacji o psach, porozmawiać ze specjalistą o słabościach i możliwych chorobach.

Szczenię, które ma zostać pozyskane, musi być aktywne i dociekliwe, łatwo się kontaktować i musi mieć prawidłowy chód. Konieczne są również podstawowe oznaki socjalizacji ustanowione przez psa-matki. Będą stanowić impuls do szkolenia niezbędnego do kształtowania prawidłowego charakteru psa.

Nazwa psa powinna odzwierciedlać jego charakter i wskazywać na jego wyjątkowość, w wyniku czego proste pseudonimy psa powinny zostać wyłączone z listy możliwych nazw. Nazwa powinna być krótka, ale dźwięczna, być może w skrócie od pełnej nazwy określonej w rodowodzie. W przyszłości pies zrozumie, że gdy woła swoje pełne imię i nazwisko, właściciel zwraca się do niego. Na przykład pies może nazywać się Marty, Archie, Mark, Zus, Black, Dark, Brutus. Dziewczynka może otrzymać imię Bet, Elsa, Jess, Dana, Abby, Chess, Emma, ​​Dana.

Mężczyźni mogą również nazywać się Cooper, Google, Zack, Nick, kobieta - Roxy, Cher, Sophie. Nie możesz dzwonić do Tybetańskich Piłek, Wozów, Pistoletów, Mopsów i Tabliczek Znamiennych. Ta rasa jest dość reprezentatywna, dlatego nazwa powinna być odpowiednia. Przed podaniem należy go skorelować z tymi, które są w rodowodzie: nie może być gorszy od nich. Wśród dźwięcznych pseudonimów można dodać pseudonimy, takie jak Ness, Sheila, Yumi, Gina dla dziewcząt oraz Kai, Stark, Chase, Ram, Zack - dla chłopców.

Przybliżony wiek rasy mastifa tybetańskiego został określony metodą badań genetycznych zainicjowanych przez Chiński Uniwersytet Ewolucji Molekularnej. Według ich badań, wiek psów stał się jednym z najstarszych na świecie: żyli ponad 50 tysięcy lat temu. Oto kilka interesujących faktów na temat psów tej rasy.

• Dzięki wykopaliskom archeologicznym kości i czaszki Tybetańczyków odkryły, że zwierzęta te żyły obok ludzi w epoce kamienia łupanego.

• Często hodowcy muszą oddawać swoje ubrania psu. Pies uwielbia „gryźć” właściciela, pokazując w ten sposób swoje przywiązanie i chęć wspólnej zabawy.

• Istnieje opinia, że ​​mastif tybetański jest bardziej bystry niż dog niemiecki i jest rodzajem psychologa psa rodzinnego, który potrafi pocieszyć każde gospodarstwo domowe.

• Pochodzenie psa ma wiele sprzeczności, ale wiadomo na pewno, że jego przodkiem był wilk, z którego wyewoluowały wszystkie molosy.

• Najrzadszy kolor jest uważany za biały. Te psy kosztują miliony dolarów, rzadko występują w naturze i praktycznie nie można ich hodować.

• Te psy dorastają znacznie później niż ich krewni innych ras. Dojrzewanie w nich kończy się za 3-4 lata.

• Nie wszystkie zdjęcia w Internecie pokazują prawdziwe wymiary Tybetańczyków.Największy z nich w wieku 11 miesięcy ważył 113 kg, został kupiony przez chińskiego miliardera za 1,5 miliona dolarów.

• Niektóre szczenięta są podatne na samodzielne podejmowanie decyzji w różnych sytuacjach. Nie czekając na polecenie właściciela, mogą przystąpić do ataku.

• Pies stara się podejmować świadome decyzje, dlatego trenowanie zajmuje mu kilka lat. Nie toleruje zamówień, potrzebuje szacunku. Przy niewłaściwym podejściu do treningu wyrasta z niego potwór.

• Kiedyś głos mastifów wśród Tybetańczyków był uważany za święty. Szydzenie z tych psów było uważane za najgorsze zło w porównaniu do zabijania człowieka.

• Tybetańczycy hodowani w Europie różnili się od psów, które były powszechne w Tybecie. Im większy rodowód i im surowszy standard, tym są droższe.

Istnieją inne fakty związane z gigantycznymi psami tybetańskimi. Uważa się, że wygrali w bitwach lampartów. Według legendy sam Budda miał takiego psa. Krążyły różne pogłoski o przedstawicielach tej rasy, dlatego czasem trudno było ustalić, gdzie jest prawda i gdzie jest fikcja. Ich popularność była mniej więcej taka sama jak u Bigfoota.

Mastif tybetański otrzymuje różne recenzje od zwykłych ludzi, o czym świadczą komentarze pozostawione na portalach informacyjnych. Ludzie zaznajomieni z psami pozostają zafascynowani ich rozmiarem, zauważając, że parametry niektórych osobników są proporcjonalne do wielkości cieląt. Jednocześnie właściciele zauważają, że natura psów uderza swoją skromnością i dobrą wolą. Olbrzymy są spokojne i nie wykazują wielkiego zainteresowania obcymi, ale mieszkają blisko w mieszkaniach miejskich.

Negatywne cechy hodowców obejmują narażenie zwierząt domowych na dysplazję stawów. Ponadto, zdaniem właścicieli, wadą psów jest obfite wypadanie włosów podczas linienia, które wywołuje reakcję alergiczną. Pomimo doskonałej aklimatyzacji nie wszyscy cierpią z powodu samotności. W rasie są osoby, które depresje. Kochają dzieci i potrafią dostosować się do rytmu życia właścicieli.

Inni hodowcy zauważają, że psy nie są tak nieszkodliwe, jak opisano w ogólnym opisie charakteru i nawyków. Na przykład w komentarzach właściciele zauważają, że zwierzęta domowe mogą zacząć o pół tury, uważając, że trzeba bronić honoru właściciela przed nieznajomym. Jednocześnie nawet te szczenięta, które nie osiągnęły 6-8 miesięcy, mogą skrzywdzić dorosłego. Ci, którzy wiedzą z pierwszej ręki, co mówi mastif tybetański, jednym głosem: aby utrzymać psa, musisz mieć ogromne poczucie odpowiedzialności.

Przeczytaj więcej o mastifie tybetańskim w następnym filmie.