Dromomania: opis, przyczyny i leczenie

Większość ludzi lubi podróżować. To świetna okazja, aby na chwilę zmienić zwykłą atmosferę, odświeżyć emocje, uzyskać wrażenia, zrelaksować się. I to jest całkowicie normalne. Ludzie zwykle planują takie podróże z wyprzedzeniem, zastanawiają się, wybierają miejsce docelowe, czekają na wakacje i nie mogą się doczekać wszystkiego, co muszą zobaczyć.

Ale są ludzie, którzy impulsywnie ruszają w drogę, doświadczając patologicznego pragnienia zmiany miejsca i włóczęgostwa. Zaburzenie psychiczne, które zmusza osobę do działania w ten sposób, nazywa się dromomanią.

Dromomania to maniakalna, nieodparta atrakcja zmiany miejsca. Ta choroba ma kilka nazw - poromania, niewola wagonów. Dromanie potrafią nie tylko spontanicznie opuszczać dom i wędrować, ale także opuszczać kraj i latać na inny kontynent. Wszystko zależy od faktycznych możliwości.

Jako objaw, dromomania występuje w różnych chorobach psychicznych. Najczęściej rozwija się z zaburzeniami psychopatycznymi, zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, schizofrenią. Ale czasami dromomania występuje jako zlokalizowane zaburzenie psychiczne. W pewnym momencie życia (w dzieciństwie i okresie dojrzewania) umiarkowana dromomania występuje prawie u wszystkich - Kto w młodości nie marzył o chodzeniu dookoła świata lub krążeniu po świecie w balonie?

I do pewnego stopnia dromomania, przejawiająca się w tej formie w tym wieku, jest uważana za normalny etap rozwoju ludzkiej psychiki. Patologiczne pragnienie włóczęgostwa powstaje, gdy osoba wyrusza na nieświadomą ścieżkę, bez wcześniejszego planowania, impulsywnie. Mania od dzieciństwa może utrzymywać się u dorosłych.

Przyciąganie jest tak silne, że człowiek nie może go kontrolować. Ani obecność małych dzieci, ani obowiązek pracowników w pracy, członków gospodarstwa domowego, ani żadne inne okoliczności życiowe nie mogą powstrzymać dromomanki, która zgromadziła się na drodze. Jednocześnie nie ma wyraźnej i przekonującej motywacji. On sam nie wie, dlaczego i gdzie musi iść, ale idzie, ponieważ nie może zrobić inaczej.

W Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób Dromomanii przypisuje się kod F-91 (jest to zaburzenie zachowania), czasami lekarze klasyfikują patologię zgodnie z kodem F-21.4 według ICD (psycho-podobna, nieco postępująca schizofrenia).

Choroba została dobrze przebadana i znana jest od dawna. Wielu znanych ludzi cierpiało z powodu pragnienia włóczęgostwa. Pierwszym oficjalnym dromomanem był ślusarz z Bordeaux, Jean-Albert Dada, hospitalizowany w 1886 roku. Lekarze zdołali ustalić, że mężczyzna podróżuje w różnych miastach i krajach od kilku lat bez widocznego celu. Według historii medycznej ślusarza opracowano pierwszy opis pragnienia włóczęgostwa.

Jako dziecko uciekł z domu więcej niż jeden raz, a potem stało się to nawykiem. Jednocześnie sam Gorky nie był w stanie wyjaśnić, gdzie, dlaczego i dlaczego nagle odszedł. Wiadomo, że jego ojciec również cierpiał z powodu tej mentalnej patologii.

Dromomania występuje najczęściej u dzieci i dorosłych niepełnosprawnych umysłowo. Możliwe jest oczywiście, że pragnienie zmiany miejsca może być po prostu cechą charakteru, cechą temperamentu, ale doświadczenie pokazuje, że dromomaniacy są najczęściej chorzy psychicznie. Lekarze zwykle uważają, że dolegliwość powstaje w następujących okolicznościach:

• istnieją organiczne uszkodzenia mózgu po urazach, wstrząsach mózgu, neuroinfekcjach, krwotokach i innych patologiach naczyniowych;
• osoba rozwija schizofrenię, zaburzenie histeryczne, zespół obsesyjno-kompulsyjny.
• zdiagnozowano padaczkę.

Nastoletnie pragnienie ucieczki z domu i włóczęgostwa jest często fałszywe, to znaczy nie jest bezpośrednio związane z tymi przyczynami, nie jest przez nich wspierane. Dziecko może odebrać pakiet i udać się w długą podróż z następującymi czynnikami:

• nadmierne obciążenia nakładane na niego przez rodziców, szkołę, sekcje;
• kategoryczna niechęć do spełniania wymagań dorosłych, bycia odpowiedzialnym za sprzątanie domu, chodzenie zwierząt, opiekę nad młodszymi braćmi i siostrami;
• trudna psychologiczna i emocjonalna atmosfera domu, ciągłe konflikty;
• pragnienie osiedlenia się w oczach rówieśników poprzez opuszczenie domu, deklarując swoją niezależność od rodziców, nauczycieli, starszych mentorów;
• bogata wyobraźnia, która po obejrzeniu filmów maluje piękne zdjęcia odległych krain.

Należy zauważyć, że wszystkie te przyczyny nie są bezpośrednio związane ze zdrowiem psychicznym i zwykle dzieci z dromomanią są w większości zdrowe psychicznie.

Dromanie są zwykle dość infantylnymi ludźmi, mimo że mogą mieć 30, 40 lub więcej lat. Prawdziwy dromoman nie rozumie, co dokładnie nazywa go na drodze, nie obchodzi go, gdzie iść, lecieć lub pływać.

Choroba ma swoje etapy, są sekwencyjne, a dzięki uważnej obserwacji nie będzie trudno zrozumieć, co dokładnie zrobi dromoman. Ale zacznijmy od rozwoju choroby.

Zwykle pierwsze odejście z domu następuje dokładnie w okresie dojrzewania, a powodem może być typowy dla nastolatka. Tak zaczyna się reaktywna faza zaburzenia. To nie trwa długo: po wędrówce przez kilka dni, łyknięciu wolności i nowych doświadczeń, człowiek wraca do domu, a na zewnątrz jego życie nabiera tempa. Ale najważniejsze jest to, co dzieje się wewnątrz: zaczyna już rozumieć, że odejście jest uniwersalnym sposobem rozwiązania wszystkich konfliktów, dziwnych sytuacji i uniknięcia niewygodnych ataków ze strony innych. Ogólnie przyznaje, że jeśli coś się stanie, spokojnie odejdzie, by „iść” na kolejne kilka dni.

Następny etap nazywa się utrwalaczem. Kilka krótkich wyjść z domu i powstaje nawyk działania w ten sposób. Cokolwiek się stanie - poważny problem lub niewielki (przycisk odpada, musisz przygotować się do egzaminu, pokłócić się z sąsiadem), człowiek widzi tylko jedno wyjście - uciec od problemu do piekła, a to przynosi mu ulgę.

Ostatni etap, po którym choroba jest w pełni ukształtowana, charakteryzuje się częstym opuszczaniem domu. Człowiek przestaje odpowiednio postrzegać swój stan, pragnienie za każdym razem go przejmuje i stopniowo przestaje z nim walczyć. Nie ma nic ważniejszego. Nie można powstrzymać człowieka od zrozumienia, że ​​w domu zostawia kilka małych, słabych starszych krewnych, którzy nie mogą się o siebie zatroszczyć.

Nie jest trudno odróżnić prawdziwego dromomana od zwykłego miłośnika podróży, wystarczy go uważnie obserwować. Oznaki zaburzenia psychicznego są dość powszechne:

• człowiek nie ma poczucia odpowiedzialności za nikogo, za nic;
• nigdy nie ostrzega krewnych, przyjaciół, krewnych, współpracowników o swoim nagłym odejściu;
• ataki zdarzają się nagle - osoba nie znika po niektórych wydarzeniach, nie jest przywiązana do konfliktów, problemów, robi to właśnie tak, spontanicznie;
• osoba nigdy nie zabiera ze sobą ważnych rzeczy osobistych, na przykład wyjmowanej bielizny, pieniędzy, dokumentów;
• dromoman nie ma planu - pogrąża się w ataku i nie wie, dokąd go poprowadzi, niczego nie planuje, nie szuka punktów na mapie, dokąd pojedzie, nie kupuje biletów z wyprzedzeniem, nie rezerwuje hoteli.

Obsesyjne myśli są bolesne, nie dają odpoczynku, pozbawiają snu, apetytu. Ulga przychodzi tylko wtedy, gdy osoba wyrusza w podróż. Podróż nie będzie nieskończona. Gdy tylko atak minie, dromomanci wracają do domu lub kontaktują się z krewnymi z prośbą o pomoc w powrocie, jeśli nie można tego zrobić samodzielnie.

Sami pacjenci prawie nie dają opisu choroby, nie są samokrytyczni, uważają się za całkowicie zdrowych. Dlatego nie ma sensu czekać, aż dana osoba zwróci się do specjalisty. Krewni, przyjaciele i koledzy powinni mu pomóc. W przeciwnym razie, jeśli nie będzie leczenia, konsekwencje mogą być tragiczne: po drodze mogą spotkać się różne osoby.

Biorąc pod uwagę pewien ogólny infantylizm dromomanika, mogą łatwo zaprzyjaźnić się z alkoholikami, narkomanami i odpowiednio dzielić swoje zainteresowania i pasje.

Podczas ataku człowiek nie musi się myć, prać ubrań, dlatego wielu dromomanów powraca po długiej nieobecności z świerzbem, wszami, zmniejszoną odpornością, wyczerpaniem umysłowym na skraju szaleństwa.

Ważne jest, aby to wiedzieć w trakcie ataku dromoman jest dość agresywny, dlatego konsekwencje mogą być nieprzyjemne nie tylko dla niego, ale także dla innych. Nie rozumiejąc, co robi, osoba może uderzać, rabować, gwałcić. W stanie ataku, zgodnie z ogólną opinią psychiatrów, pacjenci są społecznie niebezpieczni.

Agresywna forma jest szczególnie niebezpieczna dla innych, w których pacjent nie czeka na dobrowolną zgodę osoby z zewnątrz na kontakt seksualny. On tylko gwałci. Poza podróżami tacy ludzie prowadzą raczej skromne życie, nie szukają partnerów seksualnych, ponieważ dromomania erotyczna nie powstaje z siedzącym trybem seksualnych pragnień.

Jeśli mówimy o dziecku lub nastolatku, które uciekło z domu 1-2 razy, leczenie nie jest wymagane, ale musisz udać się do psychologa i dowiedzieć się prawdziwych powodów, dla których dziecko wychodzi. Dorośli z bolesnym pragnieniem zmiany miejsca bez wątpienia potrzebują leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Jeśli nie ma współistniejącej schizofrenii, psychopatii, możesz sobie poradzić dzięki kursowi psychoterapii, stosując leki przeciwdepresyjne, a czasem środki uspokajające.

W obecności podstawowych chorób psychicznych leczenie prowadzi psychiatra. Jest to kompleks o działaniu leczniczym i psychoterapeutycznym.

Około pięciu niezwykłych zaburzeń psychicznych patrz poniżej.