Wszystko o Labrador Retrievers

Labrador Retriever to pies o najbardziej wszechstronnych osiągach. Rasa w ostatnich dziesięcioleciach stała się jedną z najpopularniejszych wśród naszych rodaków. Nie jest to zaskakujące, ponieważ Labradory są naprawdę uniwersalne: są używane w operacjach poszukiwawczych i ratowniczych, służą jako dobre przewodniki, są niezbędne w pracy policji, służb celnych i struktur kontroli narkotyków. A w domu te psy staną się dobrymi towarzyszami spacerów i gier z ich dużymi i małymi właścicielami.

Pomimo utrzymujących się związków między nazwą rasy psów a słynnym półwyspem północnoamerykańskim, nie znaleziono związku między badaczami. Pierwsza wzmianka o tym psie pojawiła się na wyspie Nowa Fundlandia. Pochodzenie rasy wyjaśnia wiele teorii. Według jednego z nich pojawiły się psy w czarnym garniturze - kolor ich wełny przypominał złoża skały magmowego pochodzenia, labradorytu, rozpowszechnionego w tych częściach skały. Zgodnie z inną teorią nazwę zwierząt nadano Europejczykom, którzy nie rozumieli szczególnie nazw miejsc w Nowym Świecie, dlatego nazwali psy na tej podstawie, że zwierzęta te przybyły do ​​krajów europejskich na statkach płynących z brzegów Morza Labrador. Istnieje trzecia opinia - niektóre dane wskazują, że obie rasy pojawiły się mniej więcej w tym samym czasie, ale ze względu na irytujące zamieszanie psów z Nowej Funlandii nazwali sąsiednią wyspę Labrador z nazwy i odwrotnie.

Uważa się, że odległymi przodkami Labrador Retriever były psy wodne św. Jana. Niestety, badanie ich historii na przestrzeni lat nie wydaje się już przynajmniej w pewnym stopniu możliwe, ale kynolodzy uważają, że ta odmiana była wynikiem licznych międzygatunkowych krzyżówek psów różnych ras, które przebywały na wybrzeżu amerykańskim od czasów wielkich odkryć geograficznych.

Pierwszymi badaczami, którzy postawili stopę na brzegach Kanady, byli żeglarze z Portugalii. Najprawdopodobniej dzięki ich staraniom powstała Can-di Agua - psy wodne, które w średniowieczu hodowano, aby pomóc żeglarzom. Często odgrywali rolę listonoszy między statkami tej samej flotylli, dostarczali listy na ląd, pomagali wyciągać rzeczy przypadkiem, a nawet brali udział w zagrodzie dorsza w ustalonych sieciach rybackich. Te psy świetnie się czuły w wodzie nawet na dużych głębokościach, więc Kanadyjczycy często uciekali się do ich pomocy w znalezieniu tonących ludzi. Niestety cała galaktyka przepisów zakazujących, które ustanowiły podwyższone podatki dla hodowców psów, doprowadziła do znacznego zmniejszenia liczby tych zwierząt, a następnie ich całkowitego zniknięcia.

Labradory przybyły na kontynent europejski ze statków handlowych. Od dłuższego czasu istniały silne powiązania gospodarcze między Anglią a Nową Fundlandią - nad brzegiem Wielkiej Brytanii kanadyjscy rybacy sprzedawali złowionego dorsza. Znani z zamiłowania do polowania, Brytyjczycy natychmiast zwrócili uwagę na zwinne psy, które łatwo było wytresować - W ten sposób w XIX wieku rozpoczął się import „małych nowofundlandzkich” psów. Przyjęta obecnie nazwa rasy pojawiła się dopiero w 1870 r., Mniej więcej w tym samym czasie źródło „świeżego przepływu krwi” zaczęło stopniowo wysychać, a kilka lat później, w 1895 r., W kraju przyjęto ustawę o kwarantannie, zgodnie z którą przywóz zwierząt bez sześciomiesięcznej kwarantanny w kraju został zbanowany. Od tego momentu hodowla psów stała się możliwa wyłącznie dzięki hodowli wewnętrznej.

Pierwszymi hodowcami byli przedstawiciele dwóch największych rodzin - książę Buckley i hrabia Malmesbury, dzięki ich staraniom rasa stała się popularna wśród angielskich arystokratów. Ponadto okazało się, że psy krótkowłose z Nowej Funlandii stały się idealnymi pomocnikami podczas polowania na małą zwierzynę. Wyróżniały się łagodnym usposobieniem w połączeniu z wytrzymałością, potrafiły szybko znaleźć i aportować strzelankę i inne ofiary. Wielki sukces dużych psów był promowany przez ich wyjątkowe walory wystawowe.

Przez kilka dziesięcioleci panował kompletny bałagan z klasyfikacją psów do jednego lub drugiego gatunku. Często zdarzały się sytuacje, w których szczenięta z tego samego miotu były przydzielane do różnych gałęzi retrievera, ale w 1903 r. Rasa została oficjalnie uznana, w tym samym czasie powstał klub hodowców psów i powstało kilka hodowli, pojawił się Klub Hodowców Labradora Retrievera - organizacja ta nadal działa. niestrudzenie dbając o zachowanie cech rasy i czystych linii.

Podczas pierwszej wojny światowej psy te ponownie przepłynęły ocean. Szybko stały się popularne w Stanach Zjednoczonych. Stopniowo pojawił się amerykański typ rasy, debata na temat jej przynależności nie ustępuje do dziś.

Labrador retriever to bardzo aktywne i zwinne psy o silnej budowie ciała.

Przy ustalaniu czystości rasy doświadczeni hodowcy we wszystkich krajach kierują się przyjętym standardem Międzynarodowego Stowarzyszenia Kynologicznego. W 2011 r. Zatwierdzono jego najnowsze wydanie.

Głowa nie jest bardzo masywna. Przejście od głowy do kufy jest dość wyraźne. Nos z dużymi nozdrzami. Rozmiar obu szczęk jest średni, kły rosną ściśle pionowo, chwyt jest silny. Górne siekacze całkowicie zachodzą na dolne.

Oczy są małe, ale nie małe, tęczówka jest orzechowa lub brązowa. Ich wyraz twarzy jest bardzo inteligentny, odzwierciedlający naturę zwierzaka.

Uszy są średnie, wiszące, są odrzucane do tyłu, a jednocześnie przylegają ściśle do głowy.

Szyja jest mocna i muskularna, linie przejściowe są miękkie.

Górna linia kadłuba jest pozioma. Schab jest skrócony, ponadto jest szeroki i muskularny. Obszar mostka jest potężny.

Kończyny przednie są wyprostowane od łokcia do ziemi, szkielet jest mocny, obszar ramion jest długi, lekko opadający. Ostrza są zwarte, wydłużone, dzięki czemu zapewniony jest szeroki krok 90-150 stopni, nogi są zaokrąglone, podkładki są rozwinięte.

Kończyny tylne są mocne i mocne, bez śladu pochylenia zadu do ogona. Kolana z wyraźnymi kątami - 110 stopni, określa to optymalną strukturę dla prawidłowego ruchu pleców. Stawy skokowe są dość niskie. Struktura tylnych nóg odpowiada przodzie.

W Labrador Retriever ogon jest dość silny w pobliżu podstawy, ma gładkie włosy i pod koniec staje się węższy. Ta forma nazywa się wydrą odwrotną. Rozmiar jest średni, zwykle utrzymywany na niskim poziomie, zginanie w ringu dla psów tej rasy nie jest osobliwe.

Aporter ma bardzo grubą, ale krótką sierść, dość twardą, podczas gdy podszerstek jest gruby, więc pies jest chroniony przed mrozem w zimie. Jego kolor jest z reguły monofoniczny, najczęściej czarny, płowy lub brązowy. Jelonek jest dozwolony w różnych kolorach, od jasnobeżowego do czerwonawo-brązowego, brąz reprezentowany jest przez dwa kolory - czekoladowy i wątrobowy. Dozwolone jest małe białawe miejsce w mostku.

Zgodnie ze standardami wzrost samców w kłębie odpowiada 56-57 cm, kobiety - 54-55 cm Nie tak dawno Labradory o wysokości zaledwie 50 cm zaczęły pojawiać się w krajach europejskich, a ten trend dotyczy trików psów. Masa ciała nie jest regulowana standardami, ale zwykle waga mężczyzn waha się od 29 do 36 kg, a kobiet od 25 do 32 kg.

Należy pamiętać, że Labrador Retriever różnią się między sobą nie tylko istniejącą oficjalną typologią (na przykład amerykańską i angielską, klasyczną i nowoczesną), ale także zależą od klasy zwierzęcia. Na przykład psy wystawowe hodowane na zawody i wystawy są zwykle cięższe od robotników, ale te ostatnie są bardziej wysportowane, a ich nogi są nieco dłuższe.

Do głównych zalet rasy obejmują:

• równowaga psychiczna;
• przyjazny charakter;
• nabożeństwo do swego pana i członków jego rodziny;
• bezpretensjonalność przy wyjeździe i utrzymaniu;
• możliwość łatwego dogadania się z innymi zwierzętami;
• umiejętność posługiwania się psami jako przewodnikiem;
• wysoka inteligencja;
• dobra zdolność uczenia się;
• rozwinięte instynkty łowieckie;
• silna odporność (pod warunkiem pomyślnego dziedziczenia).

Labrador retriever ma również wady. Zwierzęta te są dość zdolne do żucia zabawek dla dzieci i rzeczy osobistych swojego mistrza, a ponadto wymagają spacerów o każdej porze roku, niezależnie od pogody. Jeśli zwierzę ma słabą genetykę, jest podatne na niektóre dziedziczne patologie, w tym onkologię.Większość właścicieli Labradorów jest przerażona faktem, że rzucają bardzo dużo, a także mają raczej nieprzyjemny, ostry zapach.

Istnieje opinia, że ​​Labrador Retriever to zwierzę o krótkim okresie życia. Tak nie jest, aportery są zdrowymi zwierzętami, a jeśli wystąpią u nich choroby, to w większości przypadków są dziedziczne i mogą rozwijać się nie tylko u dorosłych psów, ale także u szczeniąt. Te problemy obejmują:

• dysplazja stawu biodrowego jest chorobą chrząstki, która wyraża się u kulawizny i uporczywego bólu u psa;
• artroza kolana - reprezentuje całkowite lub częściowe zniszczenie chrząstki stawowej w kolanie; najczęściej we wczesnych stadiach jest niewidoczny, dlatego jest diagnozowany już w zaniedbanym przebiegu;
• zanik siatkówki jest patologią oka, która w większości przypadków prowadzi do ślepoty;
• epilepsja - patologia o charakterze neurologicznym, najczęściej dziedziczna, ale w niektórych przypadkach może rozwinąć się przy niekorzystnych czynnikach życiowych;
• zapalenie skóry jest chorobą autoimmunologiczną, w której układ odpornościowy błędnie atakuje skórę zwierzęcia.

U Labradorów występują przypadki poważnych alergii, zwykle pokarmów, ale czasem ciało zwierzęcia reaguje na drażniące środowisko.

Jeśli mówimy o naturze retrievera, to wyróżniają się niezawodnością, wiernością, inteligencją i aktywnością. Trudno jest znaleźć psa o bardziej miękkim i przyjaznym charakterze niż labrador. Zwierzęta te są wyjątkowo przyjazne i w każdej sytuacji starają się zadowolić ludzi. Przejawy agresji są dla nich niezwykłe, więc absolutnie nie ma trudności w domu, w którym są już inne zwierzęta.

Zwierzęta te dobrze traktują dzieci, ich reputacja w tej sprawie jest naprawdę bez zarzutu i dotyczy wszystkich dzieci bez wyjątku. Labradory to wspaniałe nianie; nie dzielą dzieci na przyjaciół i wrogów. W przypadku hostess „nie rozlewają wody” - to najlepsi towarzysze gier. Z dala od dzieci nudzą się, a będąc blisko, są gotowe bawić się nimi przez wiele dni.

Labradory bardzo pozytywnie oceniają nieznajomych. Z jednej strony jest to plus, ponieważ niewiele osób lubi odwiedzać i być niełaskawym wobec dużego psa. Ale jednocześnie jest to wada - być może nie ma innej rasy, która tak szczerze cieszyłaby się nieznajomymi - uniemożliwia to wykorzystywanie zwierzęcia jako stróża.

Labradory nie nadają się do ochrony. Miłość do ludzi w nich jest tak wielka, że ​​psy nawet nie myślą, że ktoś z zewnątrz może skrzywdzić ich lub ich właścicieli. Maksymalne, na które właściciel psa może liczyć, to lekka kora ostrzegawcza, ale prawie natychmiast zamienia się w cichy skomlenie i próbuje pocałować nieznajomego.

Są to niezwykle zabawne zwierzęta, szczególnie w dzieciństwie, dlatego należy zauważyć, że psy te dorastają bardzo późno, zachowują wszystkie dusze szczeniąt w wieku do 3 lat i zachowują się odpowiednio. Wielu hodowców labradorów nazywa je nawet „40 kilogramami niekontrolowanej radości”, gdy próbują wyrzucić całą swoją pozytywną energię przy każdej dogodnej i niewygodnej okazji.

Labrador Retriever jest uważany za idealny przewodnik dla osób niepełnosprawnych, w szczególności dla osób niedowidzących, a psy mają również wyraźne zdolności terapeutyczne dla osób z autyzmem. Zwierzęta te są często wykorzystywane jako zwierzęta służbowe podczas akcji poszukiwawczych i ratowniczych., w tym na wodzie. Labradory mają dobry węch, dlatego często pomagają służbom specjalnym w znajdowaniu narkotyków i materiałów wybuchowych.

Pamięć pokoleń czyni zwierzę doskonałymi psami - potrafią szybko znaleźć zranione zwierzęta i przynieść je myśliwym. Jeśli jednak nie lubisz strzelać, możesz zastąpić go aktywnymi grami ze swoim zwierzakiem - wystarczy, że będziesz regularnie przesyłać piłki i kije. Jest to idealny trening dla labradorów, który nie tylko zapewni im rozrywkę, ale także pozwoli zaoszczędzić dodatkowe kalorie.

Z natury Labradory są uważne i posłuszne, są gotowe do nauki i posłuszeństwa właścicielowi w każdej sytuacjiDlatego psy tej rasy można trenować nawet w domu bez korzystania z usług doświadczonych opiekunów psów. Pierwszą rzeczą, którą pies musi zrozumieć dla siebie, jest jego pseudonim. Przed zakończeniem kwarantanny szczepień i odpowiednio przed pierwszym wyjściem na ulicę zwierzę musi nauczyć się polecenia „do mnie”, za pomocą którego właściciel nazywa psa.

Specjaliści zauważają, że głównym błędem hodowców jest uznanie, że ich pies jest inteligentny i bystry. Oczywiście, Labradory są obdarzone inteligencją, ale jeśli chodzi o szkolenie, nie powinieneś nadawać psom cech ludzkich. Faktem jest, że psy tej rasy potrafią rozróżniać intonacje, ale ważne jest, aby pamiętać, że nawet podstawowe słowa zawsze brzmią dla nich inaczej. Dlatego przed rozpoczęciem edukacji musisz wybrać jedną opcję dla zespołu i nigdy jej nie kłaniać się, nie zastępuj jej innymi synonimami. Staraj się konsekwentnie i systematycznie trenować swojego zwierzaka w jednej drużynie, powtarzając powtórzenia w ciągu dnia, i tylko wtedy, gdy zwierzę się go nauczy, możesz przejść do następnego.

Pierwsze lekcje na ulicy najlepiej wykonywać w opuszczonym miejscu, gdzie nikt nie może odwrócić uwagi młodego Labradora. Będzie lepiej, jeśli szkolenie odbędzie się w formie gry, wtedy pies znacznie szybciej zapamięta wszystkie podstawowe wymagania.

Po osiedleniu się dziecka na ulicy musisz dokonać jego socjalizacji. Aby to zrobić, należy zabrać go w miejsca ogólnego chodzenia psa. Labrador powinien odpowiednio zareagować na zwierzęta i obcych ludzi.

Niektórzy właściciele labradorów myśliwskich nie zagłębiają się w kwestie wychowywania i szkolenia psów, ponieważ wierzą, że naturalne oddanie, chęć zadowolenia właściciela i członków jego rodziny, a także brak agresji, już sprawiają, że psy przystosowują się do życia u ludzi. W tym przypadku ograniczają się one do rozwoju podstawowych umiejętności behawioralnych w zatłoczonych miejscach. Inni natomiast dokładają wszelkich starań, aby uzyskać dobrze wychowanego psa - wtedy powinieneś zwrócić się do profesjonalnych trenerów. Przyda się szkolenie razem z czworonożnym zwierzakiem.

Ważne jest, aby raz na zawsze ustalić dla swojego psa granice tego, co jest dozwolone. Jeśli szczeniakowi nie wolno wchodzić do jakiegoś pokoju w domu, na przykład do sypialni, oznacza to tylko, że dostęp do niego powinien być zawsze zamknięty, niezależnie od nastroju i zachowania psa.

Zdecydowana większość opiekunów psów zgadza się, że sami Labradory są rodzajem aporterów, gdzie oprócz nich wkracza jeszcze kilka ras.

• Golden Retriever - zwierzę to ma wiele zewnętrznych podobieństw do labradora, ale jego sierść jest nieco dłuższa, a jego temperament bardziej spokojny i zrównoważony.

• Flat Coated Retriever - Wyjątkowo inteligentny i przyjazny pies, ale wyróżnia go podejrzliwość i ekstremalna emocjonalność.

• Chesapeake Bay Retriever - Ten pies jest często nazywany w rodzinie rodzajem komandosów. Zwierzę zostało wyhodowane specjalnie do pracy w oddziałach wojskowych i ratowniczych do użytku w najtrudniejszych warunkach klimatycznych. Gatunek ten, w porównaniu z najbliższymi krewnymi, ma większą wytrzymałość i dość surowe usposobienie.

• Kręcone włosy - Kolejny długowłosy retriever w służbie, ale przede wszystkim ochrona. Z całej dużej rodziny aporterów tylko ten pies ma potencjał jako strażnik.

• Nowa Szkocja - Może być również używany jako pies stróżujący, ale w mniejszym stopniu niż jego bracia. Rasa ta jest trudniejsza do wyszkolenia. W naszym kraju i krajach sąsiednich byłego WNP nie jest to powszechne.

Biorąc pod uwagę dziedziczną tendencję Labrador Retriever do wielu chorób, konieczne jest wybranie szczeniaka tak odpowiedzialnie, jak to możliwe. Przede wszystkim powinien mieć puszysty, miękki i jedwabisty płaszcz o przyjemnym zapachu. Wyładowanie z oczu i kanałów usznych jest niedozwolone. Aktywność młodego Labradora będzie dobrym wskaźnikiem zdrowia - jeśli zwierzę jest wesołe, zabawne i niespokojne, oznacza to, że ma dobre zdrowie. Jeśli zaoferowano ci powolnego i nietypowego psa, możesz odmówić takiego nabycia.

Zobacz, jak pies na ciebie reaguje. Zwykle szczeniak nie powinien wykazywać żadnych oznak strachu i nieśmiałości podczas poznawania nowej osoby. Jeśli zaoferowano ci najmniejsze szczenię z całego miotu - jest to również powód do odmowy, najprawdopodobniej zwierzę jest gorsze.

Zwykle szczeniak jest pobierany od matki w wieku 2-3 miesięcy. Nie powinieneś kupować noworodka Labradora, ponieważ w tym przypadku nie otrzymał on jeszcze niezbędnego żywienia matki. Jeśli weźmiesz zwierzę w starszym wieku, możliwe jest, że szczeniak nie spędził towarzysko, ale spędził wszystkie te miesiące w wolierze, najprawdopodobniej zwierzę wyrosnie agresywnie lub, przeciwnie, zbyt nerwowy i bojaźliwy.

Labradory zdobywają końcową masę bliżej 12 miesięcy, a wygląd zewnętrzny tworzą tylko dwa lata, więc nie można ocenić potencjalnych właściwości wystawowych psa po 5, a nawet 6 miesiącach. Jeśli zamierzasz uczestniczyć w działaniach wystawowych i kontynuować karierę czworonożnego przyjaciela, najlepiej jest przyciągnąć kompetentnego specjalistę, który udzieli Ci niezbędnych wskazówek przy zakupie psa.

Zwykle na pokazy kupuj mężczyzn. Wyglądają znacznie bardziej spektakularnie i są większe. Jeśli Twoim celem jest hodowla psów myśliwskich, lepiej dać pierwszeństwo kobietom. Dziewczynki Labrador raczej nie zabłysną na wystawach, ale będą mogły przekazać swoje dobre dziedzictwo przyszłym miotom retrieverów.

Ponieważ większość problemów zdrowotnych Labradorów jest dziedziczna, najbardziej podstawowym kryterium przy zakupie psa jest stan zdrowia rodziców. Retriever musi być zakupiony wyłącznie w szkółkach specjalizujących się w labradorach, zawsze o dobrej reputacji. W naszym kraju nie ma wielu certyfikowanych hodowców, ale większość z nich może zapewnić rodowód i paszport weterynaryjny dla swoich zwierząt.Na etapie nieobecnego wyboru upewnij się, że zdjęcia szczeniaka odpowiadają rzeczywistości - często pozbawieni skrupułów sprzedawcy wyświetlają w reklamie zdjęcia najsilniejszego i najzdrowszego szczeniaka i oferują kolejne. Przydatne będzie poproszenie o dodatkowe zdjęcie, na przykład w normalnym otoczeniu, w kręgu twoich braci i sióstr, a jeszcze lepiej wideo.

Zanim zaczniesz Labrador Retriever, powinieneś stworzyć mu przyzwoite warunki. Koniecznie weź kołnierz, smycz i uprząż, kombinezon na zimowe spacery. Ponadto natychmiast musisz kupić wszystkie niezbędne akcesoria do pielęgnacji - furminator, a także grzebień i obcinacz do paznokci - przyda się, gdy pies chodzi wyłącznie na miękkim podłożu.

Musisz przygotować kącik dla swojego zwierzaka. Najpierw musisz ukryć wszystkie przewody, umieszczając je w specjalnych skrzyniach. Nie zapomnij ukryć wszystkich ładunków przed gadżetami i wtyczkami od urządzeń gospodarstwa domowego, w przeciwnym razie zwierzę będzie je gryźć jak najszybciej.

Pamiętaj, aby ustawić strefę przestrzeni osobistej - miejsce, w którym będzie leżało zwierzę, powinno być odizolowane. Nie trzeba ustawiać kanapy, w której stale chodzą gospodarstwa domowe, obok działającego telewizora, w którym występuje ciągły ciąg lub urządzenia grzewcze.

Przygotuj wszystkie niezbędne przybory - podajniki i osoby pijące. Biorąc pod uwagę, że pies ma bardzo silny mostek, nie przeszkadzają mu stojaki o regulowanej wysokości. Miski mogą być plastikowe lub metalowe. Zamontuj zatrzaski i zamki na drzwiach w tych pokojach, do których wejście będzie zabronione dla zwierzaka.

W prywatnym domu konieczne będą dodatkowe środki, aby przygotować się do trzymania zwierzęcia. Bardzo ważne jest, aby zapobiec ucieczce - aby to zrobić, zamknij ogrodzenie siatką i upewnij się, że jest tylko jedno wyjście z niego, że materiał żywopłotu jest silny i pies nie ma luk, które pozwoliłyby mu opuścić swój róg bez pozwolenia.

Jeśli zwierzę będzie trzymane w kabinie, musi być przestronne, izolowane, z wodoodpornym dachem. Podajniki najlepiej instalować pod baldachimem na podłodze.

Postaraj się zorganizować dla dziecka pasek rozrywkowy, który pozwoliłby mu na igraszki podczas Twojej nieobecności. Jeśli to możliwe, zorganizuj mały sztuczny staw - labradory uwielbiają zabiegi wodne i nie przestaną pływać w gorącym sezonie.

Oba typy plików retriever mają swoje własne subtelności. Tak więc w mieszkaniu łatwo będzie zrealizować potrzebę zwierzęcia do socjalizacji i stałego kontaktu z właścicielem i członkami jego rodziny. Jednocześnie nie należy zapominać, że Labradory są raczej dużymi zwierzętami, dlatego przy całym, nawet bardzo wielkim pragnieniu, będzie zbyt zatłoczony w małym mieszkaniu. W ogrodzonej ptaszarni twój czworonożny przyjaciel otrzyma znacznie mniej komunikacji, niż chce, a ponadto wełna retrievera ma chronić przed wilgocią, ale nie przed zimnem, więc w każdym razie pies będzie musiał zostać przeniesiony do ogrzewanego pokoju w zimie.

Labrador Retriever jest dość bezpretensjonalny w opiece, dlatego niektóre specjalne umiejętności do utrzymania tego zwierzęcia nie są wymagane. Konieczne jest przecieranie oczu raz w tygodniu słabym roztworem furatsiliny lub naparu z rumianku. Uszy są czasami leczone wacikiem zamoczonym w alkoholu borowym lub w płynie weterynaryjnym.

Pazury pies myśliwski zwykle szlifują same podczas chodzenia po twardej powierzchni, ale jeśli pies spędza dużo czasu w terenie z trawiastym trawnikiem lub chodzisz głównie po zalesionym pasie, będziesz musiał od czasu do czasu przeciąć pazury specjalnym sekatorem.

Szczególną uwagę należy zwrócić na stan zębów zwierzęcia. Od wczesnego dzieciństwa powinieneś uczyć swojego szczeniaka, jak je czyścić przynajmniej raz w tygodniu. Jeśli karmisz psa suchą karmą, możesz wykonać tę procedurę rzadziej - granulki pomagają oczyścić kamień nazębny. Podczas karmienia „naturalka” w diecie należy uwzględnić specjalne patyczki do zębów, chrząstki i kości, które również usuwają płytkę nazębną.

Opieka nad zwierzętami wymaga nieco więcej uwagi. Szczególną ostrożność należy zachować nie pokrywając włosów, ale podkładem, który jest zwykle gruby, dość gęsty i wodoodporny. Te właściwości tworzą sprzyjające środowisko dla rozmnażania pasożytów, więc psy te częściej niż inne cierpią na pchły.

Bardzo ważne jest okresowe przeprowadzanie leczenia zapobiegawczego psa, czesanie go co najmniej dwa razy w tygodniu za pomocą szczotki-furminatora. Jeśli nie zwrócisz wystarczającej uwagi na tę procedurę, wyblakłe włosy zaczną podrażniać skórę psa i ostatecznie doprowadzą do rozwoju zapalenia skóry.

Musisz myć psa 3-4 razy w roku lub w razie potrzeby, a lepiej używać specjalistycznych szamponów przeznaczonych dla psów ras grubowłosych.

Wiosną i latem możliwe jest, że kleszcze dotkną zwierzę, więc po każdym spacerze koniecznie sprawdź swoje zwierzę. Ponadto, raz na kwartał, a także przed kryciem, psy są odrobaczane.

Pierwsze szczepienia podaje się labradorom po 2-3 miesiącach, następnie szczepienia wykonuje się po 6 miesiącach i roku.

Labrador jest aktywnym psem, który ze względu na swoją genetykę jest przeznaczony do aktywności żwawej i egzystencji w trudnych warunkach naturalnych. Ale realia życia w mieszkaniach miejskich powodują znaczną nierównowagę między otrzymanymi kaloriami a utraconą energią. Wszystko to staje się powszechną przyczyną otyłości, problemów z sercem i naczyniami krwionośnymi, a także stawów. Aby pies był zdrowy jak najdłużej, potrzebuje zrównoważonej diety. Najlepiej jest dawać pierwszeństwo gotowym paszom - zawierają one wszystkie niezbędne składniki odżywcze w optymalnych dawkach.

Jeśli jesteś zwolennikiem naturalnego jedzenia dla psa, pamiętaj, że co najmniej 70% diety powinno stanowić chude mięso - cielęcina, wołowina, jagnięcina lub kurczak. Kilka razy w tygodniu dozwolone jest zastąpienie jednego karmienia podrobami - wątrobą lub sercem.

Pozostałe 30% to zboża i warzywa. Przydaje się dodawanie do mikserów posiekanej zieleni lub kiełków zbożowych.

Raz w tygodniu włącz do menu niskotłuszczowego twarogu lub kefiru, a także jaj.

Aby para była poprawnie dopasowana, powinny kierować się następującymi zasadami.

• Oba zwierzęta muszą pasować do siebie w kategorii zwrotu.
• Mężczyzna i kobieta muszą mieć podobny wygląd zewnętrzny.
• Oba psy muszą być zdrowe - ich stan fizyczny i psychiczny nie powinien budzić najmniejszych wątpliwości.
• Fizyczna postać producentów musi być zadowalająca. Nadwaga lub, przeciwnie, niedowaga jest niedozwolona.
• Wybierając optymalną parę, należy z góry określić wszystkie zalety i wady każdego zwierzęcia.
• Rodowód zwierząt domowych musi być zgodny.
• Bardzo ważne jest, aby zwierzęta miały podobną wagę i parametry masy ciała. Zbyt silna różnica w tych parametrach obojga rodziców często powoduje dysplazję potomstwa.

Zwykle pierwsze rudy pojawiają się u samic Labrador około roku, ale w tym wieku nie zaleca się dawania im dziecka, ponieważ rodzenie i poród tylko wyczerpują psa i szkodzą jego zdrowiu, a potomstwo okaże się słabe i chore. Optymalne jest zaplanowanie krycia na trzecią ruę, która ma miejsce za około 1,5 roku.

Ceny Labradora są dość wysokie - nawet najtańsze opcje kosztują nie mniej niż 15 tysięcy rubli. Jednak takie zwierzęta domowe nie mają paszportu ani rodowodu, ponieważ istnieje wysokie ryzyko, że zwierzę jest w złym stanie zdrowia.

Pies ze wszystkimi niezbędnymi dokumentami, ale z pewnymi wadliwymi objawami, może stać się cudownym zwierzakiem, ale nie będą mogli brać udziału w wystawach i konkursach, i jest mało prawdopodobne, aby były one wykorzystywane jako materiał hodowlany. Koszt takich psów wynosi około 25-35 tysięcy rubli.

Psy wystawowe, których rodzice są uznanymi mistrzami spełniającymi wszystkie oficjalne standardy rasy, będą kosztować właścicieli 40-60 tys. W takim przypadku Twój pies będzie nie tylko aktywnym uczestnikiem wystaw i konkursów, ale może być również używany do hodowli.

Labrador Retriever nie jest przeznaczony dla każdej rodziny. Idealnymi właścicielami zwierząt będą właściciele prywatnego domu z dużą działką. Świeże powietrze, przestrzeń i możliwość rozgrzania się w dowolnym momencie - to prawdziwy raj dla aportera, więc zwierzę będzie noszone przez cały dzień. Miej to na uwadze, jeśli masz ogród z kwiatami, warzywami i młodymi drzewami owocowymi.

Jeśli styl życia właścicieli to sport, częste bieganie, jazda na rowerze, wędrówki piesze i relaks na wodzie, Labrador nie potrzebuje już nic więcej do szczęścia. Zwierzęta te zawsze znajdą wspólny język ze starszymi dziećmi. Jeśli kochają i doceniają gry sportowe, zwierzęta chętnie ścigają się z nimi i wypełniają wszystkie ich polecenia.

Labradory są odpowiednie dla emerytów, ale tylko o względnie dobrym zdrowiu. Emeryci nie chodzą do służby - labradory potrzebują stałego kontaktu z osobą, emeryci często wybierają się na spacer - labradorzy również lubią spacery po ulicy. Staną się szczególnie dobrymi towarzyszami dla osób w wieku dojrzałym zaangażowanych w nordic walking, wędkarstwo i pływanie.

Ale rasa nie jest odpowiednia dla wszystkich. Lepiej więc zwrócić uwagę na inne zwierzęta w następujących kategoriach właścicieli.

• Do namiętnych ogrodników - Ci ludzie spędzają całe dni w łóżkach i uprawach. Będziesz musiał trzymać Labradora na takiej działce na smyczy, ponieważ pies nie będzie w stanie ocenić wysiłków jego właścicieli i będzie pędził po terenie, zamiatając i niszcząc wszystkie lądowania pod jego łapami. Jeśli jesteś z tej kategorii, lepiej zaopatrzyć się w schludnego małego pieska.
• Zbyt zajęci ludzie - jak wiele innych psów, Labrador Retriever są szczerze przywiązani do swojego właściciela i wymagają stałego kontaktu. Jeśli pies jest sam przez kilka dni, może stać się apatyczny, zachorować lub po prostu oszaleć.Od poczucia samotności pies zaczyna szukać rzeczy, które pachną jak właściciel, i komunikuje się z nimi. Jeśli nie możesz poświęcić swojemu zwierzakowi wystarczającej uwagi, bądź przygotowany psychicznie, aby pies skubał buty. Kariera i pracoholicy powinni zwracać uwagę na charty, jamniki lub buldogi francuskie.
• Rodziny z bardzo małymi dziećmi - Oczywiście labrador nigdy nie urazi dziecka celowo, ale w przypływie zabawy pies tak dużego wzrostu może nie do końca obliczyć jego siłę i zranić sarapa. Ponadto zbyt hałaśliwe dzieci mogą drażnić Labradora, więc młodym rodzicom lepiej jest wybierać inteligentne i dobrze wychowane cocker spaniele.

Zobacz więcej o cechach rasy w następnym filmie.