Kostium włoski

Włoski strój narodowy ma wiele interpretacji, w każdym regionie jest inny. Jednak wszędzie stroje wyróżniają się mnóstwem kolorów i wieloma elementami dekoracyjnymi, na które trudno odwrócić wzrok. Nie bez powodu wysoka moda narodziła się we Włoszech i do dziś ten kraj jest jedną ze stolic światowej branży modowej.

Historia stroju narodowego Włoch pochodzi ze starożytnego Rzymu, gdzie strój został zapożyczony od starożytnych Greków. To prawda, że ​​Rzymianie wprowadzili poprawki, dodając wiele interesujących elementów. W czasach starożytnych ubrania były bezpretensjonalne i najczęściej były szyte z wełnianych tkanin. Szycie wykonano minimalnie, zamiast guzików i zapięć zastosowano broszki.

Już w tym czasie Rzymianie mieli tak zwaną bieliznę - tkaninę owiniętą wokół bioder, której jednym z imion była subligar. Kobiety miały prototyp biustonosza - powięzi podtrzymującej klatkę piersiową.

Czasami zamiast tego noszono strofium; noszono je na podstawowej odzieży.

Głównym elementem odzieży dla kobiet i mężczyzn była tunika, którą nosili zarówno bogaci Rzymianie, jak i ich niewolnicy. Samiec zwykle sięgał kolana, a samica - do samych pięt, i mogła mieć rękawy. W zimnych porach roku rozgrzewali się, nakładając na siebie kilka tunik. Ubrania zostały uszyte z bielonej tkaniny, a jedynie wielokolorowe paski stanowiły charakterystyczne elementy.

Wolni Rzymianie mogliby nosić togę.Niewolnicy i cudzoziemcy zostali pozbawieni tego prawa. Był to kawałek płótna, który przerzucono mu przez ramię, jak nowoczesna torba kurierska. Położyli go na wierzchu tuniki, a żeby leżał w pięknych fałdach, do rąbka wszyto różne ciężarki.

W damskiej garderobie było znacznie mniej ograniczeń; ich stroje były pomalowane na dowolne dostępne kolory w tym czasie. Bogate kobiety nad tuniką nosiły skrócony stolik, aby zademonstrować nakładanie się stroju i podkreślić ich bogactwo.

Odzież wierzchnia służyła jako peleryna - racin lub pal. Nosiły go kobiety i mężczyźni. Jeśli było bardzo zimno, włożyli ciężki płaszcz przeciwdeszczowy, zwany laena, a także nosili płaszcz przeciwdeszczowy z kapturem - kukullus.

Jako buty zastosowano sandały z wieloma skórzanymi paskami. Projektanci dzisiaj inspirują się tymi butami, nieustannie powracającymi do modnych sandałów gladiatorów.

W V wieku Imperium Rzymskie upadło, co znacząco wpłynęło nie tylko na historię włoskiego, ale także na strój europejski jako całość. W tym czasie ubrania były proste i bezpretensjonalne. Uszyty był głównie z naturalnych tkanin w odcieniach szarości i brązu. Feudalni panowie nosili jasne ubrania wykonane z jedwabiu, które przynieśli z Bizancjum. Ubrania były ozdobione haftowanymi wzorami i krawędzią.

Kobiety nosiły ubrania ukrywające figurę, było to spowodowane wpływem kościoła chrześcijańskiego. Dopiero w X wieku sylwetka zaczęła się zmieniać, a kobiety zaczęły podkreślać swoją sylwetkę. W XII wieku sukienka zaczęła pasować do talii, pojawiło się na niej sznurowanie. Zaczęli również zakładać zakładki, a kombinezon został podzielony na dwie części - dolną i górną.

Renesans pojawił się we Włoszech przed innymi krajami europejskimi, bardzo szybko stał się najbogatszym krajem. Wpłynęło to bezpośrednio na włoski kostium z XVI wieku, który był naśladowany w innych krajach europejskich. Modne są proste, gładkie linie, wygodne w noszeniu i „standardowe” proporcje. Jednak prostota kroju została zrównoważona przez zastosowanie drogich tkanin - brokatu, aksamitu, jedwabiu.

W XVI wieku większość kraju została opanowana przez Hiszpanię, kultura włoska, podobnie jak strój narodowy, rozwija się tylko na północy kraju i w Wenecji, którym udało się zachować niepodległość.

Elementy męskiego garnituru tego okresu:

• Kamichi - dolna koszula;
• Calzoni - obcisłe krótkie spodnie;
• Sottovest - dopasowana kurtka, może być bez rękawów;
• Jorne to uroczysty płaszcz ze składanymi rękawami i bogatym zdobieniem.

Wydłużony kaftan o głębokiej szyi był noszony przez starszych mężczyzn. Połączono go z białym napierśnikiem (prototyp koszuli koszuli). Z czasem strój Włochów zmienił się. Koszule, które zostały połączone sznurkiem na szyi, stały się modne. Były noszone z kaftanem z głębokim kwadratowym kołnierzem lub stójką. W połączeniu z pończochami i spodniami do kolan. Z góry włożyli jubbone - wspaniały i długi płaszcz, który z czasem stawał się węższy i krótszy. Miał wspaniałe rękawy i duży kołnierz.

Szlachta zawsze nosiła miecz (po lewej) i sztylet (po prawej). Uzupełnili garnitur torebką na pasku, rękawiczkami i masywnym złotym łańcuchem. Damski garnitur był znacznie bardziej spektakularny i bogatszy, dziewczęta nosiły sukienkę z obcisłą górą i plisowaną spódnicę, która nazywała się gamurra. Obraz został uzupełniony lekkim płaszczem lub kawałkiem materiału, który był przymocowany do sukienki.

Rolę odzieży wierzchniej grał długi płaszcz, czasem szyty z otworami na dłonie. Akcesoria obejmowały portfele zawieszone na pasku, rękawiczki i chusteczki z haftem.

W XVI wieku pojawiła się bielizna i pończochy, sukienki stały się bujne i efektowne. Dziewczyny zaczęły nosić sukienki z głębokim dekoltem, spódnice były szerokie, ciężkie, z wieloma zakładkami. Zimą kobiety uzupełniały strój jedwabnym sprzęgłem z futerkowym wykończeniem.Nosili na głowach łysy lub zakrywali je welonem. Ponadto na jego głowę rzucano różne narzuty, zwykle z koronki lub jedwabiu.

We Włoszech, w przeciwieństwie do innych krajów europejskich, nie ma jednego stroju narodowego.

Chodzi o to, że różne regiony kraju przez długi czas były oddzielone od siebie i ostatecznie połączyły się nieco ponad 150 lat temu. W tym czasie tradycje były już w pełni ugruntowane i różniły się w prawie każdej zabranej wiosce!

Ponieważ rozważenie każdego regionu jest prawie niemożliwe, warto zastanowić się nad kilkoma głównymi regionami wyróżniającymi się kolorem. Oczywiście wszystkie odmiany włoskiego stroju mają te same elementy i podobieństwa.

Główną cechą jest jasność i bogata paleta kolorów. Spódnice włoskich dziewcząt najczęściej zdobią rysunki w różnych kolorach - róże, piwonie, stokrotki, stokrotki.

Duży wpływ tradycyjnego stroju widać w kolekcjach znanych projektantów mody Domenico Dolce i Stefano Gabbana, którzy często tworzą stroje we włoskim stylu.

Dużą wagę przywiązuje się do biżuterii, stanowią one integralną część stroju. Zamężne dziewczyny muszą nosić kapelusz i czarną kurtkę, niezamężne dziewczyny mają biały fartuch, a owdowiałe kobiety są czarne.

Podstawą stroju narodowego jest puszysta plisowana spódnica (gonna), biała, często haftowana koszula (kamichia) i stanik. Jasny fartuch (grem-biule) i szalik na głowie (fazzoletto) uzupełniają obraz. Są to główne elementy włoskiego stroju, które znajdują się we wszystkich regionach kraju.

Jedyną różnicą jest długość spódnicy, kolor i kolorystyka, obecność lub brak koronkowych detali. Koronki były zwykle popularne wśród szlachetnych Włochów, a codzienne ubrania zwykłych dziewcząt były proste i skromne. Ale suknie ślubne były bardzo widowiskowe - były ozdobione wstążkami, piórami, haftem, broszkami.

Męski strój narodowy jest znacznie prostszy niż damski. Składa się ze spodni poniżej kolan (majtek) i białej koszuli. Obraz uzupełnia krótka kurtka (jacca) lub kurtka bez rękawów (panchotto). Berrita, wełniany nakrycie głowy lub czapka frygijska, zakrywa głowę.

Spodnie mogą mieć różne długości, ale pamiętaj, aby ubrać je w legginsy. Ragas zapinany jest na pasek - kawałek tkaniny, który służy jako prototyp paska. Przód kurtki jest zwykle bogato zdobiony haftem.

Stroje kobiet z regionów południowych, w szczególności z Sardynii, są szczególnie zróżnicowane. Zamożne panie nosiły jasne sukienki, przewagę nadawały czerwone. Uzupełnij swój obraz wieloma pierścieniami na palcach.

Biedne kobiety nosiły praktyczne szare sukienki z wieloma kieszeniami, liczba pierścieni na palcach była minimalna. Najważniejszym elementem garderoby był szal, który zakrywał głowę i ramiona. Może wyglądać jak prawdziwe dzieło sztuki: z cienkiej koronki lub drogiego materiału, ozdobionego misternym haftem. Czasami stworzenie jednego takiego szalika wymagało ponad roku ciężkiej pracy.

To Wenecjanie dali światu pomysł na karnawał, a Włosi w ogóle. Karnawał w Wenecji jest nadal głośny i zabawny, w tym okresie miasto staje się prawdziwą sceną teatralną, w której można zobaczyć wyjątkowe spektakle.

Wszystkim obecnym łączy jedno - obecność garnituru i maski. Większość strojów bardziej przypomina dzieła sztuki, które czasem sięgają 15 metrów materiału. Istnieje wiele sklepów w Wenecji, które oferują stroje karnawałowe i wszystkie niezbędne atrybuty wynajmu.

Możesz przebrać się, jak dusza zapragnie - szlachetna dama niebieskiej krwi, arlekin lub pierrot, muszkieter lub bautto. Wszystko zależy od kreatywności i wyobraźni. To prawda, że ​​na festynach ulicznych możesz ograniczyć się do maski, a na niektórych oficjalnych imprezach bez garnituru jest to po prostu nieprzyzwoite.

Buty we Włoszech, jako część stroju narodowego, są różnorodne. W wielu regionach wciąż jest szyty ręcznie, jednak podobnie jak sam kostium, którego koszt czasami osiąga kilka tysięcy euro.

W różnych obszarach można znaleźć takie buty:

• Drewniane buty ze skórzanymi skarpetami;
• Skórzane buty na drewnianych podeszwach;
• Buty tekstylne z gęstą podeszwą;
• Miękkie sandały wykonane z nietkniętej skóry z długimi paskami.

Strój narodowy młodej dziewczyny na Sycylii. Bujna jasnoróżowa spódnica ozdobiona koronką, biała koszula, stanik, biały fartuch, z haftowanymi makami i szalikiem na głowie, który ją powtarza. Na zdjęciu dziewczyna zbiera pomarańcze, ale w życiu codziennym oczywiście nosiły skromniejsze sukienki. Takie spektakularne stroje były przeznaczone na uroczystą okazję.

Włoski ślub w strojach ludowych. Panna młoda ma bogaty strój pełen haftu, złota i biżuterii. Na głowie jest tradycyjny biały szal. Kombinezon pana młodego jest bardziej powściągliwy - nosi białą koszulę, majtki i ciemnoniebieską kamizelkę z brokatu.