Kostium hiszpański

Za pomocą hiszpańskiego stroju możesz podkreślić narodowe cechy i smak Hiszpanii. Jest to starożytny kraj pochodzenia fenickiego, który wcześniej nazywał się Iberia. Położone jest na wybrzeżu Morza Śródziemnego i przez długi czas znajdowało się pod panowaniem rzymskim, a następnie przeszło na chrześcijaństwo.

Hiszpański kostium pojawił się w modzie w XV wieku. To Renesans dyktował jego warunki. Potem modne były ideały rycerskie, moralność królów i surowość Kościoła katolickiego, za które wszystko było grzeszne.

W ubraniach ważne były naturalne i proporcjonalne formy, ale były one jak najbardziej ukryte przed wścibskimi oczami, aby nie ulec pokusie. W tym czasie na szlachetnym dworze Habsburgów pojawia się termin „moda hiszpańska”, który został później przyjęty przez wiele rodzin królewskich w Europie. Szyta na miarę rama, obszerne i ciężkie garnitury dla osób szlachetnych. Były trudne do noszenia, ponieważ obejmowały prawie całe ciało i ograniczały ruchy. W odzieży damskiej nie było wolności.

Trójkątny garnitur przypominał skrzynkę, w której ukryta była kobieta. Według legendy ten styl został wymyślony przez królową Kastylii, Juana z Portugalii, aby nikt nie wiedział o jej ciąży. Dzięki królewskiemu wynalazkowi hiszpańskie kobiety przez wiele lat nosiły bogate i luksusowe sukienki, które były niewygodne i nieporęczne.

Hiszpania stała się wyznacznikiem trendów w europejskiej modzie. Ubrania przedstawicieli dworu królewskiego renesansu miały swoje własne cechy:

• Postać i sylwetka przypominały trójkątną ramę.
• Sukienki uszyto z gorsetem i ciasnym, zamkniętym gorsetem, aby ukryć naturalne kształty piersi.
• Z przodu stanik miał kształt wydłużonej peleryny. Rama została wykonana z giętego drutu metalowego, który został osłonięty drogim materiałem.

• Dwie ciasne spódniczki zostały przymocowane do stanika. Zostały wykonane z tafty i ułożone równolegle do siebie.
• Górna spódnica miała trójkątny dekolt, a dolna z metalowymi obręczami. Spódnice nasunęły się na siebie.
• Ponad spódnicami wrzucono górną sukienkę z rozcięciem. Zapinany był na pętelki i wiązany kokardą.
• Suknia była ozdobiona perłami i siatką, w którą wpleciono złote nici. Wszystko to zostało użyte jako wkładki.

• Za pomocą gorsetu talia zwężyła się, a brzuch ścisnął. Dołączono do niego wąski talerz, który służył do tych celów.
• Odzież damska miała długie podwójne rękawy, które uszyto z różnych tkanin. Rękaw miał rozcięcie na całej długości i rozszerzał się poniżej, jak skrzydła.
• Ramiona zostały sztucznie powiększone za pomocą specjalnych rolek i górnego rękawa.

W tym czasie kobietom nie wolno było chodzić z otwartą szyją i dekoltem - dlatego kołnierz był dla nich prawdziwym zbawieniem i specjalną ozdobą. Był okrągły, falisty i uszyty z białej cienkiej falbany. Początkowo kołnierz był mały - nie więcej niż 15 cm, ale z czasem modne stało się noszenie dużych kołnierzy - do 30 cm.

Oprócz różnych ozdób, na przykład koralików, wentylatora, paska z klamrą lub czapek.

Pod sukienką pani włożyła buty z masywną drewnianą podeszwą. Ozdobiono je czapką z gwoździ. Grubość butów wskazywała na znak arystokracji i szlachetności człowieka. Buty zostały wykonane z prawdziwej skóry, aksamitu lub satyny i ozdobione wzorem lub haftem. Nie powinni wyjrzeć spod sukienki, z wyjątkiem drewnianych butów, które można było zobaczyć po kostki.

Surowa etykieta hiszpańskiego społeczeństwa XVI i XVII wieku dyktowała jego warunki nie tylko odzieży, ale także materiałowi:

• W tym czasie powszechne były jasne, kolorowe tkaniny z wzorem. Jako rysunek wykorzystano sylwetki zwierząt, symbole religijne i znaki heraldyczne.
• Kolorystyka była różnorodna. W ubraniach dominowały kolory czarny, brązowy, szary, biały, czerwony, fioletowy i zielony.
• Ubrania zostały dodatkowo ozdobione złotymi nitkami, sznurkami, wstążkami i brokatową koronką. Wszystko to zostało przyszyte do kombinezonu w innym kierunku.
• Pod koniec XVI wieku gładkie gładkie tkaniny były modne.

Zwykłe dziewczyny wolały nie ubierać się jak szlachetne damy. Mieli inną modę, która stanowiła podstawę tradycyjnego hiszpańskiego stroju ludowego. Możemy to ocenić na podstawie obrazów słynnego hiszpańskiego artysty Goya, który w swoich pracach wykorzystał jasne kolory i niezwykłe oświetlenie. Jest jednym z pierwszych, który śpiewa kobietę Maha, mieszkankę miasta, która jest prototypem słynnej Carmen.

Ubrania zwykłych kobiet w połowie XVII wieku składały się z następujących elementów:

• Kobiety nosiły kolorowe sukienki bez gorsetów i nie używały metalowych ram do spódnic. Dół sukienki miał duże fałdy i trzepotał swobodnie na wietrze.
• W koszulach był stanik i sznurowany stanik. Rękawy zwęziły się. Można je podciągnąć do łokcia lub całkowicie usunąć.
• Dopasowana kurtka była noszona na sukience.

• Ważny atrybut uznano za prostokątny grzbiet. Przebili sobie włosy. Grzebień został rzeźbiony, o wysokości 20 cm, z kilkoma zębami. Został wykonany z kości słoniowej lub skorupy żółwia. Kobiety w prowincjach poszły z taką fryzurą.
• Mantyla była specjalną ozdobą. Tak nazywała się długa koronkowa zasłona noszona na grzebieniu. Niezamężne dziewczyny nosiły lekką mantillę, a kobiety nosiły czarny płaszcz. Na uroczyste okazje zakładali długą zasłonę, która całkowicie zakrywała całe plecy. Zasłona nie była używana do tańca lub istniała jej skrócona wersja.

• Strój dopełnił składany wachlarz. Był prawdziwym dziełem sztuki, ponieważ zostało wykonane ręcznie. Podstawa wentylatora została wykonana z drewna. Został pokryty jedwabiem, aksamitem lub miękką skórą. Niektórzy fani ozdobieni koronką.
• W stroju damskim ważne były detale: duże kolczyki, kwiaty i grzebienie do włosów.

Minęły lata, a hiszpański strój został przekształcony: niektóre elementy mieszkańca miasta przestały być noszone pod koniec XIX - na początku XX wieku. Na przykład mantilla i herb, zwana hiszpańską peinetą, stały się częścią królewskiego stroju. Teraz te szczegóły są postrzegane jako historyczne: można je czasem zobaczyć podczas świąt państwowych, karnawałów lub wesel.

Hiszpański strój narodowy jest częścią kultury Hiszpanii. Każdy region kraju ma własne cechy odzieży:

• Na południu na wsi Hiszpanie tańczą flamenco. Kiedy ludzie słyszą to słowo, przedstawiają obraz namiętnej kobiety w czerwonym stroju. Cyganie z Andaluzji stworzyli i przekazali innym pokoleniom Flamenco. Woleli ubierać się ekspresowo, aby taniec podkreślał każdy ruch. Tancerze mają wąską talię i wielowarstwowe spódnice, z falbankami i draperiami. Ich ręce są otwarte lub całkowicie zamknięte.
• W centrum kraju dziewczęta nosiły tradycyjne hiszpańskie sukienki lub koszulę z paskami, na których była noszona krótka lekka kurtka. Głowa była przykryta szalikami lub owijkami.

• W Walencji damski garnitur składa się z lekkiej jedwabnej sukni z fartuchem. Na głowie znajduje się cienki ażurowy szal z wzorem, który jest mocowany za pomocą łuku z tyłu. Uzupełnieniem stroju są lekkie pończochy i buty na niskim obcasie.
• W Katalonii dziewczyny wolą nosić otwarte spódnice z wzorzystymi fartuchami. Ich figurę podkreśla biały koronkowy stanik, a ich ramiona pokryte są ażurowym szalem. Na ręce nakłada się cienkie rękawiczki, sięgające łokcia. Na głowie jest mantyla.

• Strój kobiet Galicia składa się z bluzki z długimi rękawami i rozkloszowanej czerwonej spódnicy z podłużnymi ciemnymi aksamitnymi paskami. Na spódnicy nakładany jest mały lub duży fartuch z koronką i koralikami. Delikatny szal rzuca się na ramiona. Głowa jest związana szalikiem.
• W północnej Hiszpanii narodowy strój dla kobiet w spokojnych odcieniach i ze skromnym wzorem.
• W garniturze kobiet z Górnej Aragonii jest kremowa koszula ze wspaniałą sukienką.
• W Dolnej Aragonii strój imprezowy składa się z plisowanej krótkiej spódnicy, fartucha i bluzki z krótkim rękawem, która otula ją szalem.

Hiszpania to kraj o bogatej kulturze i tradycjach. Nowoczesny strój narodowy kobiet odziedziczył wiele elementów historycznych. Tradycyjny strój jest elegancki z ciekawymi zdobieniami. Ozdobiony jest złotym i srebrnym haftem oraz wielokolorowymi kamieniami. Nadal można w nim używać guzików z ozdobami, szerokimi paskami i dużymi kołnierzami. W hiszpańskim stroju damskim istotne są następujące szczegóły:

• Biała lub blada kremowa bluzka, wykonana z lekkiego materiału, z mankietami, falbankami i koronką.
• Długa rozkloszowana od połowy spódnicy uda wykonana z miękkiego materiału. Może być z wypukłymi wzorami lub bez nich.
• Sukienka w czerwonym kolorze z kilkoma falbanami.
• Letnia sundress w jasnych kolorach iz wzorem dużych jasnych kolorów. Uzupełnia ją czapka z szerokim rondem lub szal.
• Gorset w postaci czarnej kamizelki lub sznurowanego topu.
• Szczegóły: sztuczne kwiaty na pasku, na włosach lub na kołnierzu.
• Kolorowy szal z frędzlami.

Mieszkańcy słonecznego kraju uwielbiają ubierać się w oryginalny i zrelaksowany sposób. Ich jasne ubrania z wyrazistymi detalami mogą stworzyć niezapomniany obraz i nadać gościom świąteczny nastrój.

Taniec flamenco, który stał się znakiem rozpoznawczym Hiszpanii, jest uwielbiany przez wiele narodów. Jest on uwzględniony w programie wielu wydarzeń, aby wprowadzić kawałek Hiszpanii i wprowadzić jego narodowy smak.Ostatnio w różnych instytucjach edukacyjnych, na przykład w przedszkolach lub szkołach, odbywają się poranne przedstawienia i festiwale. Wybierając stroje karnawałowe, możesz stworzyć piękny i odpowiedni obraz sceniczny. Hiszpański strój narodowy dla dziewczynki zawiera wszystkie szczegóły kobiecego wizerunku.

Istnieją dwa rodzaje kostiumów flamenco:

• Pierwszą opcją jest sukienka z owalnym dekoltem i falbanami lub wielowarstwowa spódnica w stylu cygańskim. Pod nim możesz nosić dowolne bluzki lub topy.
• Druga opcja to specjalny baht. To zwykła spódnica z długim pociągiem z tyłu. Jej styl zależy od stylu tańca. Bata pozwala swobodnie poruszać się po scenie, ponieważ nie ogranicza szybkich ruchów. Z jego pomocą łatwo jest stworzyć spektakularny wizerunek tańczącej Hiszpanki.

Damski strój narodowy z kraju pochodzenia fenickiego jest jasny, kolorowy, ze szczególną energią. Przeplatają się w nim smaki, wielowiekowe tradycje i oryginalność Hiszpanów. Wiele dziewcząt i kobiet lubi obraz wolnej hiszpańskiej Cyganki, która z łatwością tańczy na placach tętniącego życiem miasta i przyciąga uwagę przechodniów.

Romantyczne natury pozostawiają wiele pozytywnych opinii na temat hiszpańskiego stroju narodowego. Dziewczyny zauważają, że ubrania są idealne do klasycznego tańca hiszpańskiego i flamenco. Podkreśla każdy ruch tancerki i jej dumną postawę. Długa, wspaniała, wielowarstwowa spódnica z marszczeniami nie ogranicza kroków i ułatwia poruszanie się w przestrzeni.

Harmonijny obraz urzeka publiczność pasją i pięknem, budzi współczucie i pozostawia pozytywne emocje. Detale kostiumu nadają szczególny akcent: wachlarz, koraliki, kolczyki i kwiaty, które są przymocowane do włosów lub kołnierza.

Wybierając strój, możesz uwolnić wyobraźnię. Hiszpańskie ubrania są tak różnorodne, że można je łatwo tworzyć własnymi rękami. Nie trzeba wątpić w wybór tkanin: odpowiednie będą opcje gładkie i wielokolorowe. Odpowiednio dopasowany kostium hiszpański stanie się częścią całego narodu z jego bogatą historią.