Kostium indyjski

Stroje narodowe Indii są bardzo zróżnicowane i różnią się w zależności od narodowości, położenia geograficznego, klimatu i tradycji kulturowych. Materiały użyte do wyrobu ubrań mają inną strukturę tkania, grubość włókien, kolor i charakterystyczny ornament. Ponadto wzory na tkaninie są bardzo często wykonywane przy użyciu haftu.

Podczas wykopalisk znaleziono liczne igły kostne i kołowrotki w wieku około pięciu tysięcy lat przed naszą erą. Ostatnie badania pokazują, że być może Indianie opanowali proces wytwarzania i przetwarzania jedwabiu na długo przed cywilizacją chińską, która tradycyjnie uważana jest za odkrywcę tkanin jedwabnych.

W starożytnych Indiach stosowano różne techniki tkackie, z których wiele przetrwało do dziś. Jedwab i bawełna zostały wplecione w różne wzory i motywy; każdy region rozwija swój własny styl i technikę. Pod wpływem kultury starożytnej Persji indyjscy rzemieślnicy zaczęli haftować tkaniny złotymi i srebrnymi nićmi.

Farbowanie ubrań w starożytnych Indiach było praktykowane jako forma sztuki. Zidentyfikowano pięć kolorów podstawowych, a kolory złożone sklasyfikowano według wielu odcieni. Mistrzowie farbowania wyróżnili 5 odcieni bieli. Metoda barwienia zaprawami powszechna była w Indiach, począwszy od drugiego tysiąclecia pne.

Aby zrobić kostiumy, Hindusi użyli innego materiału - lnu. Len idealnie pasował ze względu na swoje właściwości i właściwości do gorącego, wilgotnego klimatu Indii.

Na północy kraju często stosuje się szal Kaszmir. Wykonany jest z cienkich kozich włosów. Doskonale ogrzewa się w chłodne wieczory.

Indianie bardzo lubią brokat. Z tej haftowanej złotem tkaniny często szyte są kaftany.

W Indiach opcje strojów kobiecych są niezwykle różnorodne i są nierozerwalnie związane z warunkami życia, tradycjami każdego regionu osobno. Jest zawsze niesamowicie piękna, wyrafinowana i pełna różnorodnych ozdób, haftów i dekoracji.

Produkcja tych strojów wymaga specjalnych umiejętności, więc indyjscy krawcy cieszą się dużym szacunkiem ze strony ludności.

Światową sławą cieszył się tradycyjny strój - sari. Sari to pasek z otwartej tkaniny o długości od czterech do dziewięciu metrów, który można narzucić na ciało w różnych wariantach. Najczęstszym stylem noszenia sari jest to, że materiał owija się wokół talii jednym końcem, a drugi koniec przerzuca przez ramię, odsłaniając brzuch. Jedwabne saree są uważane za najbardziej eleganckie.

Sari ma inną nazwę w różnych częściach kraju. W południowych Indiach śnieżnobiałe sari ozdobione złotą obwódką, używane tylko na specjalne okazje, nazywa się kavanis. Munda nazywana jest codziennym sari w jasnych kolorach. W Tamil Nadu nosi nazwę Padawai.

Sarees są zwykle noszone z krótką bluzką z krótkim rękawem i głębokim dekoltem na piersi, otwierającym brzuch - choli.

Najstarsza odmiana sari. Noszone bez choli. Ponieważ całkowicie pokrywa biodra, klatkę piersiową i brzuch kobiety, pozostawiając nagie ramiona.

Jest to również wariant kobiecego stroju tradycyjnego. Jest to spódnica (lenga) o różnych długościach, mocno rozkloszowana i podobna do parasola i choli. Długość lenga zależy od wieku i statusu kobiety.

Przedstawiciele wyższych kast mogą sobie pozwolić na spódnicę o maksymalnej długości. Świąteczna lekhenga-choli jest uszyta z drogich tkanin haftowanych koralikami i złotem i może mieć wiele różnych kolorów. Chociaż do niedawna tylko czerwone ubrania były uważane za uroczyste.

Dla młodych dziewcząt tradycyjny strój składa się z lengi, choli i stuły, które są rzucane na siebie jak sari. Po osiągnięciu dorosłości wolą już nosić klasyczne sari.

Lub salvar-kamiz - inny rodzaj narodowego stroju kobiecego, najczęściej w północno-zachodniej części kraju (region Pendżab). Jest bardzo popularny wśród populacji kobiet, zwłaszcza młodych dziewcząt. Składa się z luźnych spodni (szaszłyk) wąskich na samym dole w kostkach i tunik (kamiz), rozkloszowanych i mających rozcięcia po bokach. Shalvars pięknie układają się w wiele fałd.

Bardzo często kobiety wraz z salvar-kamiz zakładają zasłonę zakrywającą głowy. Nazywa się to dupatta. W czasach starożytnych tylko Hindusi z wyższych kast mogli sobie pozwolić na noszenie Dupatty. Teraz jest dostępny dla wszystkich i jest integralną częścią kostiumu świątecznego. Dupattu uszyty jest z szyfonu, brokatu, jedwabiu, bawełny - zależy to od stylu kominka salvar.

Ta sukienka jest dla małej Indianki. Tradycyjny strój dziecięcy wykonany jest z jedwabiu. To tunika, która spada prawie na palce. Najpopularniejsza pavada należy do populacji południowych Indii. Podczas ważnych uroczystości dzieci przebierają się w ten kostium.

Jest to jeden z rodzajów shalvar-kamiz. W tym przypadku spodnie (churidar) mają stożkowy kształt i bardzo ściśle przylegają do nogi bezpośrednio pod kolanem. Te spodnie pasują do wydłużonej tuniki (kurtki). W przeciwieństwie do kamiz, kurta jest swobodnie cięta, krótsza z zaokrąglonym brzegiem.

Luksusowa rozkloszowana sukienka.Anarkali zawsze ma wysoką talię i wystarczającą długość, dzięki czemu można go nosić osobno, bez łączenia ze spodniami. To właśnie przyciągnęło europejskie kobiety. Kto ostatnio lubi używać strojów w stylu indyjskim. Anarkali doskonale ukrywa wady każdej postaci.

Strój charakterystyczny dla mieszkańców Asamu.

Ten wyrafinowany garnitur składa się z trzech części:

1. Dolna część nazywa się mekhela. Jest to dość szeroki odcinek tkaniny, który jest złożony, tworząc wiele fałd po prawej stronie i otacza je paskiem. Pomimo obecności wstążek na tkaninie, nie są wiązane.
2. Druga część kostiumu to czador. Jest to tkanina, która ma trójkątne fałdy, bardzo długa. Zakrywa ciało kobiety z góry.
3. I ostatnia część to riha. Jest nakładany jako ostatni na czador.

Narodowe ubrania męskie, podobnie jak damskie, są wyjątkowe i charakterystyczne, ale jednocześnie nie są pozbawione wygody i elegancji. Żadne świętowanie lub świętowanie nie jest możliwe bez noszenia tradycyjnego stroju.

• Dhoti to długa, do 6 metrów bawełniana tkanina o lekkim, najczęściej białym odcieniu. Materiał ten jest owijany wokół bioder, dzięki czemu końce są przenoszone między nogami i wiązane węzłem na pasku. Taki wzór jest przymocowany do paska, którego wykończenie wskazuje status właściciela. Malowidła ścienne i ozdoby na pasku są integralną częścią bogatego Indianina.

Długość dhoti, a także lenga u kobiet, zmienia się w zależności od statusu społecznego mężczyzny. Zwykli mieszkańcy wsi noszą skrócone dhoti, ponieważ jest to wygodniejsze i nie przeszkadza w pracy. Z powodu wpływu zachodniej kultury Dhoti jest coraz częściej zastępowany zwykłą europejską odzieżą. Ale nadal jest integralną częścią oficjalnych wydarzeń.

• Płuca - długie płótno, które czasami ma postać spódnicy. Owijają nogi i biodra mężczyzny. Płuca są bardzo popularne na południu kraju, ponieważ w wysokiej temperaturze i wilgotności zwykłe spodnie są trudne do noszenia. Lunga pozwala ukryć się przed upałem bez utrudniania wentylacji.

• Shervani jest wydłużoną kurtką lub płaszczem, którego długość sięga do kolan. Warunkiem noszenia jest zapięcie na wszystkie guziki. Wygląda dobrze zarówno z szerokimi spodniami i szalikami, jak i wąskimi churidarami. Idealny dla wysokich mężczyzn. Lokalni Rajowie nie oszczędzają, zdobywając chervany, haftując je złotem, kamieniami szlachetnymi, satyną. W końcu nic nie dodaje wdzięku i charakteru jak luksusowy Shervan.

• Najsłynniejszym nakryciem głowy w indyjskim stroju ludowym był i pozostaje turban. Ile prowincji w Indiach, tak wiele opcji turbanu można znaleźć podczas podróży po kraju. Teraz pierwotny cel turbanu, jakim jest uratowanie głowy przed przegrzaniem w gorące południe, jest już zapomniany. Ale wilgotna tkanina, ciasno owinięta wokół głowy, chłodzona prawie przez cały dzień, zapewniając świeżość.

Teraz turban jest wskaźnikiem statusu właściciela, jego religijności. Istnieją różne rodzaje tego nakrycia głowy. Najbardziej znanym modelem jest Mysore Peta, bez którego kostium indyjskiej Raja nie mógłby się obejść.

Taniec indyjski, podobnie jak kostium indyjski, jest wyjątkowy i niepowtarzalny. Ma wiele stylów i kierunków, dlatego też istnieje wiele kostiumów tanecznych. Klasyczne tańce indyjskie, kathak i tańce różnorodne zwykle tańczą w sari. W stylu bharatanatyam słynny tancerz Rukmini Devi Arundale zmodyfikował sari, nadając mu wizerunek szerokiej „piżamy”.Obowiązkowym elementem tego kostiumu była złota ramka otaczająca krawędzie elementów sukienki.

Klasyczny taniec Mohiniattam wyróżnia się melodią, wdziękiem i pięknem, dlatego kostiumy tancerzy są zawsze wykonywane w kolorze białym ze złotymi wykończeniami. Złoty fartuch, noszony na śnieżnobiałej spódnicy, nadaje tańcu uroku. Taniec ten został stworzony jako taniec kapłanek świątyni, dlatego kostiumy odzwierciedlają tę ideę.

Jeśli taniec nie jest klasyczny, ale stylizowany, można użyć zarówno muzyki indyjskiej, jak i współczesnej. Dlatego taki taniec pozwala na użycie salwar-kamiz, lehenga-choli i innych kombinacji tradycyjnej odzieży.

Styl tańca Bollywood jest bardzo popularnym zjawiskiem we współczesnych Indiach. Taniec przyciąga współczesną młodzież i dziewczęta swoją energią i masą. Dlatego kostiumy w stylu Bollywood zawsze mają ten sam krój, długość i styl, ale muszą mieć inny kolor. I tylko solista może wyróżniać się z tłumu.

Kostiumy do tańca dla dzieci zwykle niewiele różnią się od dorosłych, z wyjątkiem długości i liczby dekoracji. Z reguły dziewczęta noszą skrócone spódnice, a liczba bransoletek jest zminimalizowana dla wygody małych tancerzy.

Długa kolonizacja Indii przez Wielką Brytanię nie pozostała niezauważona i znalazła odzwierciedlenie we wszystkich sferach życia Indian. Kultura zachodnia pozostawiła niezatarty ślad na wizerunku współczesnego Indianina. Coraz częściej na ulicach miasta można znaleźć europejskie dżinsy lub koszulki. Dzieci wolą nowoczesne ubrania. Niemniej jednak Hindusi bardzo cenią swoją kulturę i wyrażają swoją tożsamość w każdy możliwy sposób, biorąc udział w uroczystych przyjęciach, weselach i innych ważnych wydarzeniach w tradycyjnych strojach ludowych mężczyzn i kobiet.

I odwrotnie, starając się urozmaicić swoją garderobę i wprowadzić elementy o orientalnym smaku, europejskie kobiety stale używają elementów w stylu indyjskim na swoich obrazach.