Sztuczne szafiry: co to jest i jak je zdobyć?

Szafiry syntetyczne są szeroko dystrybuowane na rynku biżuterii. Kamień naturalny jest uważany za cenny i ma wysoką cenę. Alternatywna opcja wygląda również szlachetnie w produktach, a pod względem właściwości estetycznych nie jest dużo gorsza od pierwszej opcji.

Naturalne klejnoty tworzą się w określonym środowisku przez miliony lat. Cena za to jest wysoka, ale popyt jest nadal dobry.

Woda, wysoka temperatura i wysokie ciśnienie tworzą żyły rudy. Służą jako skupiska różnych kryształów.. W złożach szafiru od wielu lat krążą również gazy ciekłe.

W laboratoriach zajmujących się wytwarzaniem nanominerałów naukowcy odtworzyli warunki naturalne. Ale wyhodowany kryształ ma przyzwoity rozmiar, zajmuje to kilka miesięcy. Szafiry nano rosną szybciej, a zatem tańsze niż naturalne odpowiedniki. Koszt sztucznych kamieni jest niższy, ale nie wystarcza, aby porównać je ze zwykłym szkłem. Czystość i głębia kolorów sztucznych kryształów jest lepsza niż w przypadku prawdziwych minerałów. Szafir hydrotermalny nie wymaga dodatkowego uszlachetnienia, jak kamień o prawdziwych właściwościach. Nawiasem mówiąc, metody te są drogie i wymagają dodatkowych inwestycji.

Sztuczny szafir oznacza rodzaj korundu. To także podstawa rubinów i szmaragdów. Szafiry mają niebieski kolor ze względu na tytan i żelazo. Podgrzewany beryl bierze również udział w syntezie. Biorąc pod uwagę warunki produkcji, możemy powiedzieć, że kamień syntetyczny nie jest uprawiany, ale gotowany. Podstawą jednej z mieszanin jest tlenek glinu, który wygląda jak zwykła biała substancja. Zamieni się w szafir tylko w temperaturze 2200 stopni Celsjusza. Szybkość krystalizacji sztucznych szafirów wynosi 4 mm na godzinę. Duże kryształy potrzebują dużo czasu. Później, jeśli to konieczne, są one cięte na kawałki i przetwarzane, dając podobieństwa do naturalnych złóż.

Główna metoda produkcji sztucznych kryształów wymaga specjalnego pieca Verneuil. Jest używany od dziesięcioleci. Zgodnie z tą metodą tlenek glinu topi się w płomieniu palnika wodorowo-tlenowego. Piec Verneuil wytwarza krople cieczy. Po stopniowym ochłodzeniu tworzą kryształ. Oprócz szafiru technologia ta nadaje się również do produkcji rubinu, a także innych kamieni szlachetnych. Różnica polega na dodaniu zanieczyszczeń różnych tlenków metali, które nadają odpowiedni kolor.

Wszechobecność technologii rozpoczęła się około 1932 r., A szczególnie nasiliła się podczas drugiej wojny światowej. Do produkcji stosuje się mieszaninę materiałów wyjściowych o określonych właściwościach fizycznych i chemicznych. Jednorodne elementy załadowane do urządzenia nazywane są „ładunkiem”.

Rozmiar mikrocząstek w składzie mieszaniny od 1 do 20 mikronów. Porcję sproszkowanych substancji wlewa się do leja samowyładowczego, w którym znajdują się otwory. Przez nie substancje przedostają się do pieca, w którym spala się wodór. Mieszanina topi się i tworzy kryształ zaszczepiający. Zbiornik nasion obraca się, zapewniając równomierny wzrost i ogrzewanie. W miarę wzrostu ziarno jest niższe, a górna część jest przekształcana w twarze.

Forma, w której ładunek przypomina stożek rozszerzający się. W zależności od zużycia materiału podstawowego uzyskuje się w nim długie kryształy. Oprócz natężenia przepływu ważne są takie parametry, jak zasilanie gazem i prędkość obrotowa, jakość ogrzewania. Metoda ma charakterystyczne zalety:

• zdolność wizualnej kontroli wzrostu kryształów;
• temperatura spalania jest regulowana automatycznie;
• topniki i drogie tygle nie występują w gotowym materiale.

Wady metody:

• z powodu wysokiej temperatury w krysztale pojawiają się naprężenia wewnętrzne;
• z powodu naruszenia zasad systemu podczas przygotowywania ładunku substancje lotne mogą ulatniać się, a późniejsze przywrócenie procesu jest niemożliwe.

Wynikowy kształt i rozmiar kryształów zwykle nie odpowiada wiele parametrom produkowanych części. Dlatego przetwarzanie materiałów jest prawie zawsze konieczne. Do obróbki nie stosuje się konwencjonalnych tokarek, frezarek lub wiertarek. Produkty są delikatne, więc możliwe są tylko materiały ścierne. Można stosować tarcze diamentowe lub szlifierki, zawiesiny lub specjalne pasty.

Zazwyczaj cząstki ścierne są wciskane w powierzchnię przetwarzanego materiału. Powstają w nim mikropęknięcia, które podczas procesu przemieszczają się w głąb lądu. Dalsze działania prowadzą do powstania całej sieci pęknięć. Zamykają się, powodując odpryski poszczególnych odcinków. Są one usuwane warstwami z powierzchni, nadając produktowi pożądany kształt.

Materiały ścierne przeznaczone do przetwarzania nie są na próżno oddzielane przez twardość.

Eksperci wybierają odpowiedni materiał ścierny zgodnie ze skalą mineralogiczną Mohsa. Według podstawowych różnic minerałów diament odpowiada dziesiątej klasie, a korund dziewiątej. Do przetwarzania szafirów odpowiednie są specjalne młynki lub zawiesiny.

Szlifierki to części żeliwne, szklane, stalowe, miedziane lub mosiężne z mikroproszkiem ściernym. Ziarnistość mikroproszków może wynosić od M14 do M5. Po polerowaniu wyhodowanego kryształu wymaga polerowania. W tym procesie wybiera się zawiesinę ścierną, którą wciera się w powierzchnię aż do całkowitego jednorodnego rozkładu. Polerowanie odbywa się w dwóch etapach, dla których wybiera się różne materiały ścierne o grubym lub drobnym uziarnieniu.

Sztuczny korund, podobnie jak naturalne złoża, jest niebieski lub ciemnoniebieski. Odpowiednik laboratoryjny jest popularną imitacją, która może być trudna do odróżnienia. Specjaliści produkują syntetyczny produkt bez wiórów i uszkodzeń, a jubilerzy lubią tę jakość. Możesz sprawdzić produkt za pomocą zewnętrznych wskaźników:

• sztuczny minerał ma bardziej nieskazitelny i czysty odcień;
• praktycznie nie ma w nim wad wewnętrznych;
• formacje płynne, jeśli występują, mają odpowiednio kulisty kształt, podczas gdy w naturalnym osadzaniu praktycznie ich nie ma;
• jeśli uważnie rozważymy oryginalne i syntetyczne szafiry, można je dokładnie odróżnić pod względem jakości, a kamienie naturalne koniecznie zawierają różne naturalne wtrącenia, których nie ma w kamieniu laboratoryjnym.

Ponadto właściwości chemiczne i fizyczne obu gatunków są całkowicie podobne. Specjaliści rozróżniają niuanse ukryte w niewłaściwej strukturze wzrostu. Twardość oryginalnego i laboratoryjnego kamienia jest inna.

Oryginalne minerały dają 1,762 - 1 778.

Innym sposobem jest użycie specjalnego płynu. Monobromonaftalen jest umieszczany w pojemniku, który jest instalowany na tle białego papieru. Widoczne zakrzywione kolorowe paski wskazują sztuczne pochodzenie kamienia. Można także stosować krótkofalowe ultrafiolet. Pod jego działaniem prawdziwy kamień nie zmieni koloru. Wyhodowana próbka będzie świecić na biało lub na zielono. Blask może być czerwony. Zależy to od zastosowanych zanieczyszczeń w składzie ładunku.

W związku z rozwojem technologii uprawy sztucznych szafirów trudno jest odróżnić je metodami improwizowanymi. Pełne wnioski mogą wyciągnąć tylko profesjonaliści posiadający odpowiednie umiejętności. Pomocna może być również znajomość niektórych właściwości kamienia.

Sztuczny szafir ma właściwości wewnętrzne identyczne jak kamień naturalny. Oprócz przemysłu jubilerskiego jest szeroko stosowany w zegarmistrzostwie lub jako materiał półprzewodnikowy. Wszystkie półprzewodniki charakteryzują się wysoką czułością właściwości elektrofizycznych. Półprzewodniki są aktywnie wykorzystywane w obwodach różnych urządzeń. Prawie wszystkie nowoczesne układy scalone zawierają elementy półprzewodnikowe.

Substancje krystaliczne mają zdolność przewodzenia prądu elektrycznego, ale przy zmianach temperatury, działaniu promieni świetlnych, obecności zanieczyszczeń innych substancji. Zakres półprzewodników jest szeroki: radiotechnika, elektronika optyczna. W medycynie alternatywnej szafir jest znany jako antidotum na wiele toksycznych substancji. Od czasów starożytnych uzdrawiające właściwości szafiru były wykorzystywane do osiągania czystych myśli, duchowego spokoju i równowagi oraz do uzyskania bezinteresowności.

Jednym z najtrudniejszych do reprodukcji laboratoryjnej kamieni jest uważany za szafirowy niebieski szafir. Stworzenie tego odcienia jest niemożliwe bez dokładnego szkolenia. Dane techniczne muszą być ściśle przestrzegane. Kamień naturalny o podobnym odcieniu jest dostępny tylko w Indiach. W tym kraju jest rytualnym i rytualnym amuletem.Zostaje wybrany do leczenia niewydolności serca, uzyskując stabilność psychiczną. Jeśli zatrzymasz kamień w domu, na pewno przyjdzie dobrobyt, a liderem będzie właściciel mieszkania. Najpiękniejsze naturalne próbki szafiru są przechowywane w specjalnych funduszach takich krajów jak:

• Tajlandia - 16 kg;
• Sri Lanka - 18 kg;
• USA - 15 kg.

W Rosji szafir chabrowy został wyprodukowany w XIX wieku i jest przechowywany w krajowym funduszu diamentowym. Kamień ma niesamowitą wytrzymałość i trwałość. W domu biżuteria szafirowa wymaga dodatkowej opieki. Regularna wilgotność, wystawienie na bezpośrednie działanie promieni słonecznych i kurz są szkodliwe dla biżuterii. Produkty można ulepszyć poprzez regularne czyszczenie. Zwykłe roztwory mydła lub żele pod prysznic są odpowiednie do namaczania. Zastosowane produkty należy następnie zmyć zimną wodą.

W sklepach jubilerskich można znaleźć specjalne produkty do pielęgnacji kamieni szlachetnych. Zazwyczaj mają one postać aerozoli lub jednorazowych ściereczek. Fundusze są drogie, więc ich użycie jest płynne z poważnym zanieczyszczeniem biżuterii. Ponieważ szafir rzadko traci swój pierwotny połysk, wystarczy użyć zwykłych domowych środków czyszczących, które znajdzie każda gospodyni domowa.

Obejrzyj wideo, aby dowiedzieć się, jak uprawiać sztuczne szafiry.