The Great Mogul Diamond: Funkcje i historia

Wielki Mogul jest czwartym co do wielkości spośród wszystkich istniejących diamentów. Złożona i dramatyczna historia zaprowadziła cudowny kamień z Indii do Persji, gdzie informacje o nim zaginęły w XVIII wieku. Jednak naukowcy i historycy nie stracili nadziei na znalezienie skarbu.

Od połowy XVII wieku na całym świecie istniały legendy o niezrównanym pięknie diamentów, które nigdy nie były równe przez wiele stuleci. Tragiczne i niemal mistyczne wydarzenia związane są z jego pojawieniem się i zniknięciem. Niektórym historykom nadal trudno jest uwierzyć, że taki skarb rzeczywiście istniał. Słynny kamień zwany „Wielkim Mogulem” został znaleziony w 1640 r. W kopalniach Golconda nad brzegiem rzeki Kriszny.

Rozległe indyjskie pole rozciągało się w średniowieczu do samej Zatoki Bengalskiej. W pobliżu przez wiele kilometrów górowały mury twierdzy - cytadeli Sułtanatu. Golconda jest tłumaczona ze starożytnego języka telugu jako wzgórze pasterskie. Unikalne pole przyniosło ogromne dochody; sułtanat Rajas żył nie jako skromny pasterz, ale kąpał się w luksusie.

Wiadomo, że aż do XIX wieku diamenty wydobywano głównie w Indiach, skąd wpadały na szlachetne dwory Azji i Europy. Pierwszą, która zobaczyła ten splendor, był Marco Polo pod koniec XIII wieku. Zauważył, że pod koniec pory deszczowej duże diamenty są widoczne tuż pod kamykami wśród kamyków na wybrzeżu. Minerał „Wielki Mogul” otrzymał swój pierwszy opis od francuskiego kupca Taverniera, który stał się znanym podróżnikiem. Tavernier studiował kraje wschodnie, dostarczając kamienie na dwór Ludwika XIV.

Przybywając po raz szósty do Hindustan, dotarł na południe i odwiedził kopalnie Golconda.Słynny Francuz został zaproszony na dwór władcy Aurangzeba w 1665 r., Zanim wrócił do Europy, i był jednym z niewielu Europejczyków, którzy widzieli żywy diament. Tavernier, uderzony pięknem kryształu, szczegółowo opisał klejnot.

Zgodnie z informacjami zawartymi w notatkach kupca unikalny skarb przypominał na pierwszy rzut oka niebieską, świetlistą różę z dwiema subtelnymi wadami - wewnątrz i na dole. Następnie podobny opis pojawił się w Słowniku wyjaśniającym nauk, sztuki i rzemiosła, opublikowanym od 1750 r. Publikacja ta, założona przez Diderota, została uznana za autorytatywną we Francji, zebrała informacje od ówczesnych ekspertów i specjalistów. Kto mógł zobaczyć diament, nie jest znany ale filozof podaje encyklopedyczny rysunek przedstawiający dużą różę w kształcie stożka.

Tavernier świadczy również o początkowej wadze i rozmiarze diamentu.

W tym czasie Padishah Akbar ustalił jednostkę miary masy - ratti lub sorch (około 0,126 g). Dlatego łatwo było popełnić błąd, tłumacząc 900 ratti na zwykłe jednostki - karaty. Od tego momentu toczy się debata na temat tego, jak duży był diament, ponieważ przez trzy i pół wieku był uważany za najwspanialszy znaleziony w naturze.

Na dworze Mogołów działały weneckie frezy diamentowe. Najlepszy z nich, mistrz Gortenzio Borges, został wybrany na specjalistę i zabrał się do pracy. Po przetworzeniu pojawienie się skarbu rozczarowało Shah Aurangzeb.

Historia mówi, że nagroda w wysokości 10 tysięcy rupii nie została wypłacona mistrzowi, ponieważ pozostało małe miejsce w środku i wada na dnie kamienia. Ponadto diament, wykonany w kształcie róży zgodnie z tradycjami Indii, w końcu zmniejszył się. Tavernier nazwał swoje wymiary porównywalnymi do połowy jajka, podczas gdy waga spadła prawie o połowę, tracąc 500 karatów. Jednak nawet po takiej obróbce diament pozostawał niedościgniony pod względem wielkości przez kilka stuleci.

Po znalezieniu w kopalniach kamień znalazł się w skarbcu Raja Golconda. Istnieje kilka wersji dotyczących tego, jak kryształ trafił do Padishah z Imperium Mogołów. Przeniesienie odbyło się za pośrednictwem sługi, skarbnika, który był właścicielem sklepu jubilerskiego. Albo szlachcic był właścicielem kamienia i próbował zdobyć przychylność władcy Imperium, albo ukradł klejnot z zemsty, usiłując ukarać swego pana za obrazę.

Tak czy inaczej rzadki diament wielkości i piękna znajdował się w rękach Shah Jahana, na którego cześć nazwano go „Wielkim Mogołem”. Patron sztuki, padishah, zamówił dla swojej żony budowę mauzoleum Taj Mahal, arcydzieło sztuki architektonicznej, i był czczony jako wielki koneser piękna. Dużo wiedział o klejnotach; w wolnych chwilach lubił kamienne kamienie. Syn padishah, Aurangzeb, objął tron ​​siłą. Więził ojca w twierdzy w Delhi i brutalnie zabił swoich starszych braci oraz ich spadkobierców. W skarbcu cesarstwa klejnot znajdował się do około 1738 r.

Potem rozpoczęła się wojna z Persją, stolicę podbił Nadir Shah. Żołnierze tego ostatniego eksportowali konwoje łupów z Indii. Wszystkie klejnoty ze skarbca zostały skradzione i przywłaszczone. Cenny Mogul przybył do władcy Persji i był z nim. Szach nie rozstał się z diamentem. W 1747 r. Lord został zabity i od tego momentu uważa się, że kamień zniknął.

Los czwartego co do wielkości diamentu na świecie od dawna nie był znany. Specjaliści mogli tylko zgadywać, gdzie zniknął indyjski skarb. Ponieważ kamień pozostał pęknięty po pierwszym cięciu, mógł zostać ponownie przetworzony.Ta hipoteza wydaje się jubilerom i historykom najbardziej prawdopodobna ze wszystkich dostępnych.

Angielski jubiler Stritter twierdził, że Orłow jest kamieniem. Turkusowy minerał znaleziono w kopalniach Kolur w pierwszej połowie XVIII wieku. Jego początkowa waga wynosiła 300 karatów.

Krój jest również taki sam - róża z wysokim szpicem. Początkowo oba diamenty nazywano „Wielkim Mogulem” i znajdowały się w skarbcu Imperium, w posiadaniu Shah Jahana. Po wielokrotnym przetwarzaniu w celu poprawy wyglądu diament zaczął ważyć mniej niż 200 karatów. Pokazał go także Tavernier i był zachwycony Orłowem, opisując ten klejnot w swoich notatkach.

Następnie diament umieszczono w oczach posągu Brahmy w świątyni hinduskiej. Podczas inwazji perskiej skarb spadł na Nadira Shaha. Następnie, mniej więcej w 1767 r., Został przejęty przez ormiańskiego kupca Georgy Safras.

Zakup tak dużego kamienia był przystępny dla ulubieńca Cesarzowej, a następnie podarował go Katarzynie II. Więc hrabia ponownie próbowała zdobyć swoje miłosierdzie, prezentując naprawdę bezcenny skarb na dzień anioła. Kryształ świecił na szczycie berła królowej w 1774 r., Aw 1914 r. Trafił do Kremlowskiego Funduszu Diamentów.

Streeter uważnie przestudiował historię obu minerałów. Jego wersja wyglądała dość przekonująco. Tylko karatowa waga Orłowa jest zbyt różna od diamentu Wielkiego Mogula. Ale ten problem został rozwiązany przez innego eksperta, naukowca Fersmana. Rosyjski specjalista odkrył błąd w obliczeniach Taverniera. Fersman zaproponował zastosowanie innego stosunku karatów i ratti - 6: 10, podczas gdy Francuz zastosował niewłaściwy - 7: 8. Dzięki nowym proporcjom i szczegółowym obliczeniom naukowiec zadeklarował tożsamość kamieni. Do tej pory nikt nie zakwestionował jego hipotezy.

„Kohinur” pochodzi z kopalni Golconda i, według legendy, ma kilka tysięcy lat. Początkowa waga wynosi około 600 karatów. Diament zdobił nakrycie głowy nowonarodzonego syna Boga Słońca, leżącego nad brzegiem rzeki Yamuna. Symbol oświecenia „Kohinur” znajdował się na posągu boga Śiwy, w miejscu trzeciego oka. Rajowie starożytnego stanu Malwa złożyli skarb na ceremonialnym turbanie. Kryształ wspomniany jest w źródłach z XIV wieku.

Gdy klejnot przybył do Mogołów, zdobił złoty tron ​​Pawia. Po ataku na stolicę imperium, wraz z innymi zrabowanymi skarbami, „Góra Światła” przeniosła się do Persji, a stamtąd do Afganistanu, a następnie powróciła do swojej ojczyzny. Kiedy Indie stały się kolonią Wielkiej Brytanii, kamień został zabrany do Londynu. W 1852 r. Kryształ został ponownie pocięty.

Wielu ekspertów uważa, że ​​Wielki Mogul, podzielony na dwie części, zrodził dwa inne słynne diamenty - Orłow i Kohinur lub jeden z nich. Podano obliczenia, porównano daty, ale w każdej wersji występują niedociągnięcia. Dlatego prawdopodobne jest, że prawdziwy „Wielki Mogul” jest ukryty w prywatnej kolekcji, a pewnego dnia jego właściciel pokaże światu diament.

O historii słynnego diamentu „The Great Mogul” patrz poniżej.