Batik: co to jest, historia i rodzaje malowania na tkaninie

Wiele twórczych osobowości, które stworzyły wiele arcydzieł na płótnie, olśniewające niezliczone postacie z gliny, stworzyły wiele kompozycji fabularnych na drewnianych powierzchniach, są gotowe pokazać swój dar w innych kierunkach. Dla niektórych będzie interesująca praca w technice scrapbookingu, inni docenią kaligrafię, a jeszcze inni będą zachwyceni batikiem.

Batik jest terminem uogólnionym, sugerującym kilka metod ręcznego rysowania na różnych rodzajach materiałów. Zasada redundancji stanowi podstawę opisanej techniki. W prostych słowach na tkaninę nakłada się wzór, którego kontur pokryty jest kompozycją rezerwową, która zapobiega rozprzestrzenianiu się barwników na powierzchni podstawy. Dzięki tej funkcji mistrzowie tworzą wzory o dowolnej złożoności.

Jako separator granic stosuje się specjalną kompozycję utrwalacza, która w świecie sztuki nazywa się rezerwą. Głównymi składnikami w jego produkcji są benzyna, parafina i baza wodna.

Technika wykonywania batiku polega na tym, że składniki rezerwy, a mianowicie parafina, klej gumowy, różne żywice, nie pozwalają na przejście przez siebie kompozycji barwników. Do samej pracy jako podstawy materiału roboczego stosuje się materiał bawełniany, jedwab, tkaniny wełniane i syntetyczne. Najczęściej kreatywni ludzie próbują przekształcić ubrania, na przykład koszulki lub dżinsy.

Aby zaktualizować stare elementy garderoby, ręczniki kuchenne i szmaty, technika malowania ręcznego na tkaninie jest uważana za niezbędną, podczas gdy w batiku wyróżnia się kilka rodzajów wzorów, pozwalając na pracę z różnymi rodzajami tkanin i kompozycji barwników.

Tworząc twórcze arcydzieło, natury artystyczne są maksymalnie rozłożone. Ukończona praca jest wyjątkowa, pełna życia i wyjątkowa. Warto zauważyć, że wielu artystom zawodowo zajmującym się malowaniem na tkaninach udało się stworzyć własną linię odzieży, której nie można powtórzyć.

Pochodzenie ręcznie malowanej tkaniny to Java. Samo określenie „batik” w dosłownym tłumaczeniu oznacza „krople wosku”. Przedstawiona technika malowania znana jest ludowi indonezyjskiemu od czasów starożytnych. Wielu z nich nadal ozdabia swoje ubrania, kostiumy krewnych i tkaninowe artykuły gospodarstwa domowego unikalnymi wzorami.

Zasadniczo ludzkość od dawna zajmuje się tworzeniem obrazów na płótnach tkaninowych. Różne metody nakładania materiału barwiącego na tkaninę były znane w Sumer, stosowane w Japonii, Peru. Na Sri Lance i niektórych częściach kontynentu afrykańskiego szczególną uwagę poświęcono technice nakładania farby na tkaniny.

Pomimo faktu, że technologia nakładania obrazów na materię była znana różnym narodom, indonezyjscy mistrzowie jako pierwsi zrozumieli wiele subtelności technologii i osiągnęli niespotykane wyżyny w pracy z barwnikami. W krótkim czasie udało im się obrócić zwykłe rzemiosło pokojowe w cały kierunek sztuki.

Mistrzowie nie spędzili miesiąca na skompilowaniu obrazu jednego płótna. Kilka dość skomplikowanych rysunków zostało stworzonych przez artystów przez kilka lat. A to nie ma nic wspólnego z lenistwem mistrza. Zasadniczo wszystko wiąże się z wieloetapowymi etapami przygotowania głównego materiału. Na początek trzeba było go namoczyć, a następnie zagotować. Śnieżnobiały materiał, który najczęściej był używany do tworzenia arcydzieł, wymagał bielenia. Następnie na tkaninę nałożono szkic, wzdłuż którego obrysu opracowano kompozycję woskową.

Po wyschnięciu artysta mógł zacząć tworzyć kolorowe arcydzieła. Ostatnim etapem pracy było wysuszenie płótna. Ze względu na długi i żmudny proces tworzenia rysunków malowane ubrania były pierwotnie noszone tylko przez arystokratów i przedstawicieli szlacheckich rodzin.

Mistrzowie Jawy nie chcieli, aby technika rysowania tkanin została zapomniana po kilku dekadach. Z tego powodu przekazali sekrety twórczego rzemiosła swojemu potomstwu. Kreatywny jawajczyk przeprowadził nawet eksperymenty, próbując odtworzyć te same wzory na identycznych rodzajach tkanin. Tylko nic z tego nie wyszło. Gotowe prace miały między sobą podobne cechy, a jednak różnica w wykonywaniu rysunku przez różnych ludzi była wyraźnie widoczna.

W czasach starożytnych początkowi mistrzowie batiku początkowo używali ozdób kwiatowych, których wykonanie nie wymagało wiele pracy. Po zdobyciu doświadczenia zadanie malowania na tkaninie powinno być skomplikowane przez obrazy z geometrycznymi wzorami, a następnie kontynuować wykonywanie opowieści z mitologicznych opowieści.

Nawet w posagu przyszłej panny młodej powinna być co najmniej jedna rzecz ozdobiona techniką batiku. Mogą to być zasłony, panele, dowolne elementy garderoby. I od tego czasu ta zasada niewiele się zmieniła.

Dziś ręcznie malowane elementy garderoby są szczególnie popularne wśród Indonezji.Ze względu na zwiększony popyt zaczęto produkować ubrania na sprzedaż, aby osiągnąć zysk. Należy zauważyć, że w XVII wieku batik zaczął być eksportowany z Jawy do krajów europejskich. Europejczycy docenili metodę nakładania obrazów na tkaninę i, aby uprościć pracę mistrzów, wymyślili specjalną jednostkę - szpilkę batikową. Pomógł utrzymać płynny wosk przez długi czas.

I już w 1801 r. Powstało automatyczne urządzenie z kartami dziurkacza, dzięki którym można było tworzyć obrazy z gotowymi miniaturami obrazów. Taki przełom odegrał poważną rolę w historii batiku, ponieważ technika wykonania zaczęła szybko wspinać się po stopniach statku i zyskała maksymalną popularność w krajach kontynentu europejskiego w XIX wieku.

Batik to ogólna nazwa techniki nakładania różnorodnych obrazów na tkaniny, sugerująca kilka metod wykonania, od których zależą zastosowane obiekty i etapy pracy. Osobliwością każdego rodzaju batika jest to, że pierwsza metoda jest idealna do pracy z materiałem syntetycznym, a druga jest niezbędna do tworzenia arcydzieł na jedwabiu. Aby początkujący mistrz rozumiał zawiłości i niuanse pracy, proponuje się dokładne przestudiowanie każdego rodzaju techniki malarskiej.

W tej metodzie stosuje się kompozycję rezerwową przygotowaną na bazie wosku. Nakłada się na tkaninę poprzez intonowanie. Wnika głęboko w włókna materii i szybko wysycha, tworząc w ten sposób mocną granicę, poza którą kompozycja barwiąca nie będzie mogła się rozprzestrzeniać. Sam wosk używany do kadrowania obrazów jest wstępnie stopiony. Kompozycje barwiące nakłada się na kilka warstw, dzięki czemu kolorystyka obrazu jest jasna i nasycona.

Ostatnim etapem pracy jest usunięcie masy rezerwowej. W większości przypadków gorący sposób wykonania zdjęcia służy do malowania materiału bawełnianego.

Odpowiedni sposób tworzenia dekoracyjnych obrazów na jedwabiu. Do wysokiej jakości pracy konieczne jest stosowanie barwników, wykonane na bazie aniliny. Kompozycja zapasowa stosowana do procesu na zimno może być gęsta lub płynna.

Gęsta konsystencja sugeruje, że podstawą jego składu są elementy gumowe. W rezerwach płynnych podstawą jest składnik benzyny. W tym przypadku gruba masa jest przechowywana w rurkach o cienkim nosie, przez który substancja jest nakładana na kontur wzoru. Ciekłą substancję wylewa się na tkaninę za pomocą specjalnej szklanej rurki.

Ta odmiana batiku jest szeroko stosowana na naturalnych jedwabach i włóknach syntetycznych. Jako kompozycje do farbowania mistrzowie używają farb olejnych lub barwników wykonanych na bazie aniliny.

Dość ciekawy i bardzo popularny sposób wykonywania nietypowych zdjęć na tkaninie. Materia jest wiązana w kilka węzłów, z których każdy jest kolejno wiązany nitką. Barwniki nakłada się na wierzch. Po całkowitym wyschnięciu nici są odcinane, a węzły są rozwiązywane.

Przedstawiona metoda wykonywania nietypowych obrazów na tkaninie może być stosowana przez każdą osobę, która nie ma nawet artystycznego żyłki, chociaż w każdej osobie znajdują się twórcze nuty.

Przygotowany materiał jest najpierw pognieciony, następnie skręcony, a następnie pociągnięty i zwinięty. Po tych manipulacjach płótno zanurza się w kompozycji barwiącej.Rozwijając tkaninę po wysuszeniu, wykonawca pracy z pewnością będzie zaniemówił. Podobnie możesz farbować dowolne materiały, ubrania, torby i wiele innych.

Pomimo pozornej łatwości wykonywania obrazowego rysunku na materiale tkaniny, batik wymaga użycia różnych narzędzi i materiałów, które muszą być obecne w arsenale artysty.

Materiał do rysowania może być bardzo różny, chociaż najbardziej preferowane są naturalne tkaniny, takie jak jedwab. Początkującym lepiej korzystać ze sztucznych materiałów, takich jak szyfon lub krepa de chine. Płótno wybrane do pracy należy najpierw umyć, a następnie przymocować do ramy, lekko rozciągnąć.

Z tego powodu kompozycja barwników wnika głęboko w włókna i plami tkaninę tak bardzo, jak to możliwe.

Niestety nie można obejść się bez tego tematu. W końcu tkanina wybrana do pracy powinna oczekiwać barwienia w napiętym stanie. Podramki dla batika z wyglądu przypominają ramy okienne, w których po jednej stronie płaszczyzny znajduje się faza, tak aby rozciągnięty materiał nie dotykał jego podstawy. Jeśli nie ma ramy pomocniczej, możesz użyć przesuwanej ramki. Możesz go kupić w specjalistycznym butiku.

Ważną zaletą przesuwanej ramy pomocniczej jest możliwość zmiany długości i szerokości obszaru roboczego. Doświadczeni rzemieślnicy o wysokich umiejętnościach w technice batiku używają obręczy.

Do wykonywania pracy w technice batiku są uważane za najważniejsze i podstawowe narzędzia. Dlatego nie możesz na nich oszczędzać. I niepożądane jest kupowanie zestawów budżetowych szczotek o różnych rozmiarach. Podczas nakładania kompozycji barwiącej końcówka pędzla powinna poruszać się płynnie i subtelnie wzdłuż podstawy płótna, a nieregularny kształt stosu może zrujnować projekt artystyczny.

To samo dotyczy włosów wychodzących z wiązki. Pędzle przeznaczone do malowania na tkaninie są dość drogie. Tylko mistrzowie będą musieli spędzić jeden czas, aby ukończyć kilkaset prac.

Zwracając się do każdego butiku sztuki, początkujący mistrz będzie mógł zapoznać się z różnymi kolorami przeznaczonymi dla batiku. Farby na bazie akrylu i rozpuszczalne w wodzie barwniki to tylko najlepszy wybór. Ponadto rozpuszczalne w wodzie są znacznie lepiej dostosowane do subtelnych rodzajów materii. Akrylki w konsystencji przypominają gwasz i są używane do pracy z gęstymi tkaninami.

Narzędzie stosowane do nakładania rezerwy wzdłuż konturu wzoru na płótnie. Kupując szklaną rurkę, należy zwrócić uwagę na średnicę nosa. Im cieńszy, tym węższy będzie pas separacji między kolorami.

Materiały te są wykorzystywane do wykonywania gorącego batiku. Niektórzy mistrzowie wolą pracować wyłącznie z substancją woskową, inni mieszają ją z parafiną. A wszystko dlatego, że czysty wosk jest bardzo trudny do czyszczenia pod koniec pracy. Nie można z całą pewnością powiedzieć, ile rezerwy jest potrzebne do pracy.

Zazwyczaj materiał ten służy do wykonywania pracy w zimnej formie batiku. Umieść je w tym samym miejscu, w którym mieszają się barwniki. Kontury, jako oddzielny materiał, oferowane są mistrzom w różnych wariantach efektów i kolorów.

Narzędzie przeznaczone do pracy z płynnym woskiem.

Służy do mocowania rozciągniętego materiału do ramy. Można kupić w każdym sklepie z artykułami biurowymi. Mogą mieć podłużny kształt lub metal z okrągłym kapeluszem. W takim przypadku możesz użyć dowolnych łączników, które są wygodne w użyciu dla wzorca.

W tym przypadku powinny być używane proste ołówki, paleta, która pozwala mieszać różne kompozycje kolorystyczne, kalkę, gumkę, pisaki, dzięki czemu możesz zakreślić wzór swojego projektu, sznurka lub zwykłych nici, aby stworzyć sferoidalny batik, alkohol, suszarkę do włosów i wodę, najlepiej bez zanieczyszczeń.

Dziś sklepy sztuki są stale uzupełniane różnymi materiałami i narzędziami, aby ułatwić pracę mistrza. Prezentowane nowości pozwalają przekształcić najbardziej złożone fantazje artysty w rzeczywistość. Jedną z takich innowacji jest marker fantomowy. Po nałożeniu obrazu na tkaninę i przetworzeniu go z rezerwową kompozycją i elementami barwiącymi marker marnieje. Duże zapotrzebowanie wśród artystów zaczęło używać trwałych pazury ramy pomocniczejjednocześnie nie uszkadzają tkaniny i nie pozostawiają dziur.

Miłośnicy gorących batików docenią połączona elektrycznie kąpiel woskowa. Dla kreatywnych osobowości zaangażowanych w batik zawodowo, stworzony aerograf z wieloma funkcjami, pozwalającymi rozpylać kompozycję barwnika na powierzchni tkaniny w dużych ilościach. Charakterystyczną cechą aerografu jest równomierne nakładanie farb na powierzchnię roboczą. Po wyschnięciu na gotowym rysunku nie ma plam gradientowych i smug.

Początkujący mistrzowie, a także ludzie, którzy nie mają wykształcenia artystycznego, ale chcą sprawdzić się w sztuce, będą mogli tworzyć niezwykłe arcydzieła, wykorzystując najciekawszą różnorodność technik batików do dekoracji lnu lub ubrania.

Prezentowana wersja malowania na tkaninie jest odpowiednia dla osób cierpliwych, ponieważ sam proces pracy jest dość pracochłonny i zajmuje dużo czasu. Jako rezerwę stosuje się kompozycje, których nie należy ogrzewać ani topić.

Następnie musisz przygotować niezbędne narzędzia:

• ołówek;
• rezerwa;
• szklana rurka do nakładania rezerwy;
• szczotki rdzeniowe;
• przyciski podramki;
• materiał (jedwab stanie się najbardziej odpowiedni).

Po wybraniu odpowiedniego rysunku mistrz musi przenieść go na papier jako szablon. Cały kontur obrazu musi być zamknięty. Kolejne zastosowanie rezerwy musi nastąpić niezwłocznie, ale nie spiesz się w tym samym czasie. Aby uniknąć błędów, proponowane jest zapoznanie się z prawidłową sekwencją działań.

• Początkowo płótno wybrane do pracy musi zostać umyte, wyciągnięte na ramę pomocniczą.
• Substancja zapasowa jest gromadzona w szklanej rurce, a następnie nakładana na kontur szkicu.
• Aby zwiększyć liczbę odcieni na palecie, musisz rozcieńczyć ten sam kolor inną ilością wody. Aby stworzyć je w dużych ilościach, możesz użyć małych słoików z jogurtem lub jednorazowych filiżanek.
• Podczas nakładania farb ważne jest, aby początkowo zastosować jasne kolory z płynnym przejściem do ciemnych odcieni.
• Po nałożeniu farb na powierzchnię gotowego obrazu konieczne jest wylanie odrobiny soli, pozostawienie farb do wyschnięcia, a następnie strzepnięcie ziaren piasku i usunięcie płótna z noszy.
• Po zakończeniu malowania pozostałe rezerwy z tuby należy usunąć, w przeciwnym razie stwardnieje.
• Po dniu chusteczkę należy zagotować, a następnie umyć w ciepłej wodzie.
• Podczas płukania w wodzie dodaj trochę octu. Następnie wyciśnij materiał z wody i żelazka.

Obraz na codziennych ubraniach nie tylko wygląda pięknie, ale jest również niezwykle imponujący. Artyści, którzy chcą przekształcić swoją garderobę, powinni dokładnie przestudiować technikę gorącego batiku. Ta metoda jest bardzo wygodna, ponieważ nie wymaga żmudnej pracy z kolorowaniem poszczególnych kawałków płótna. Wiele kreatywnych osobowości, chcących mieć wyjątkowe rzeczy, które nie mają analogii, początkowo kupują tkaniny, a następnie dekorują tkaninę, a następnie szyją z niej ubrania.

Jedyną rzeczą, na którą musisz uważać, jest praca ze stopionym woskiem. Reszta korzysta z najbardziej standardowych narzędzi. Najbardziej odpowiednią tkaniną do pracy jest bawełna, wełna lub jedwab.

Ważnym krokiem w pracy jest przygotowanie narzędzi.

• ważne
• papierowy szablon;
• farby;
• szklanka;
• Śpiewanie
• szczotki;
• celofan i gazety;
• suszarka do włosów i żelazko;
• wosk

Przed rozpoczęciem tworzenia arcydzieła mistrz musi zmienić się w formę roboczą.

• Najpierw musisz wykonać intonowanie. Przypomina miniaturową konewkę z cienkim nosem. Chociaż znacznie wygodniej jest używać pędzli z cienkim włosiem, dzięki czemu okazuje się, że nakłada nawet krople na płótno. I dopiero potem stosuje się kompozycję barwiącą.
• Stosowane są kolejne farby.. W razie potrzeby można ponownie nałożyć wosk na niektóre obszary powierzchni roboczej i pomalować innymi składnikami barwnikowymi w składzie.
• Po wyschnięciu farby usuń wosk. Aby to zrobić, połóż płótno na papierze gazetowym i wyprasuj. Następnie zmień arkusz gazety i ponownie wyprasuj.

Najpopularniejszy jest dziś uważany za darmowy obraz z namaczaniem w roztworze soli fizjologicznej. Cechą tej techniki jest to, że rozciągnięty materiał powinien być nasycony cieczą wodno-solną, po czym nakłada się na niego kompozycję barwiącą. Narysowanie takiego piękna to przyjemność, ponieważ nawet najbardziej wybredni artyści polubią gotowy efekt. Aby zrozumieć zawiłości swobodnego malowania, proponuje się zbadanie kilku opcji jego wykonania. Najpierw musisz przygotować działające akcesoria:

• barwniki na bazie aniliny;
• płyn solny;
• tkanina jedwabna;
• szkic
• szczotki;
• ołówek.

Początkujący mistrzowie najpierw przygotują się do przygotowania płynu solnego. Aby to zrobić, musisz wziąć kilka łyżek soli i rozcieńczyć go w szklance gorącej wody. Ale jest ważny niuans - gorący płyn należy wlać do emaliowanego pojemnika lub szklanego naczynia, aby ułatwić mieszanie, a następnie nałożyć na tkaninę. Następnie za pomocą ołówka wykonuje się szkic przygotowanego obrazu na płótnie.

• W pierwszym przypadku powinieneś zapoznać się z malowaniem na mokro. Przed rozpoczęciem pracy tkaninę moczy się w słonej wodzie, a następnie, nie czekając, aż tkanina wyschnie, zaczynają działać. Nawiasem mówiąc, nawet do rozcieńczania barwników konieczne jest stosowanie słonej wody. Podczas nakładania obrazu należy użyć szerokiego pędzla i wykonać szorstkie pociągnięcia. Dzięki temu rysunek otrzyma nietypowy projekt.
• W takim przypadku zakłada się malowanie na półsuchej materii. Podczas gdy jedwab jest jeszcze lekko wilgotny, pojawiają się na nim kryształy soli, dzięki czemu zastosowana kompozycja barwiąca nie rozprzestrzenia się w różnych kierunkach, chociaż z pędzla pozostaje jasny ślad,które po chwili trochę się skrada. Ta metoda jest idealna do tworzenia symulacji naturalnych konturów.
• Trzeci sposób mówi o pracy z suchą materią. Po wyschnięciu tkaniny tkanina staje się chrupiąca, a barwnik jedynie nieznacznie rozprowadza się na jej powierzchni. Procedurę rysowania należy kontynuować, stosując rzadkie rozmazy.

Obecnie wszystkie prace ręczne, takie jak dzianiny lub hafty na tkaninach, są bardzo drogie. To samo dotyczy obrazów wykonanych techniką batiku. Twórca kolorowego arcydzieła wkłada w swoje dzieła dużo czasu i energii, czy warto rozmawiać o materiałach i narzędziach.

W pierwszym przypadku proponuje się rozważenie gotowego płótna wykonanego techniką zimnego batika. Każdemu pociągnięciu pędzla towarzyszy płynne przejście z ciemnych do jasnych odcieni. Dokładne badanie ujawnia wyraźną linię kompozycji rezerwowej, dzięki czemu w każdym elemencie obrazu znajdują się granice. Część tła szalika wykonana jest w najbardziej niezwykłych i płynnych przejściach jasnych tonów palety, z którymi artysta pracował przez ponad godzinę.

Ludzie bez wykształcenia artystycznego nie będą w stanie znaleźć różnicy między zimnymi i gorącymi technikami batiku. Może to zrobić tylko wyrafinowani mistrzowie swojego rzemiosła. W takim przypadku proponuje się rozważenie opcji rysunku wykonanego techniką gorącego batiku. Jego główną cechą wyróżniającą jest możliwość użycia najlepszych linii wosku, które są ledwo zauważalne na gotowym zdjęciu.

Trzecia opcja wykonana jest w bezpłatnej technologii. I widać to gołym okiem. Patrząc na kwiat, sylwetka artysty natychmiast pojawia się w jego myślach, które gładkimi pociągnięciami nakładają na płótno barwniki. A roztwór soli stosowany w pracy pomaga jedynie tworzyć płynne przejścia między kolorami podobnymi w odcieniach.

W następnym filmie możesz zapoznać się z sekretami pracy doświadczonego mistrza w tworzeniu murali.