Zoofobia: przyczyny, objawy i leczenie

Nasza planeta jest zamieszkana przez różne żywe stworzenia. Niektórzy dotykają nas i sprawiają, że się uśmiechamy, a inni straszą. Ale równie przystojny i puszysty przystojny, a małe sympatyczne węże lub ropuchy panikują, bojąc się tych, którzy cierpią na bestialstwo.

Zoofobia jest duża lista konkretnych patologicznych obaw związanych z poszczególnymi gatunkami lub grupami zwierząt. Zoofobia jako strach przed zwierzętami jako całość nie istnieje, strach przed wąsami, kudłaty, skrzydlaty i gady zawsze wiąże się z irracjonalnym i nielogicznym silnym strachem przed jakimkolwiek rodzajem żywej istoty.

Najczęściej strach powstaje nawet w dzieciństwie, kiedy psychika dziecka jest „mobilna”, a nawet małe zwierzę może wywrzeć niezatarte wrażenie. Człowiek rośnie, staje się bardziej zwierzęciem, ale jego lęk jest zawsze większy niż on sam.

Tego rodzaju zoofobia staje się problemem, ponieważ wiąże się z pojawieniem się panicznej lęku przed zwykłymi zwierzętamiże dana osoba może spotkać się w dowolnym momencie, na przykład przed kotami lub gołębiami. Jeśli dana osoba boi się egzotycznego stworzenia, z którym ma niewielkie szanse się spotkać, może nawet nie być świadoma swojego zaburzenia psychicznego. Trzeba przyznać, że arachnofob z Oymyakona ma trudności ze znalezieniem tarantuli w warunkach wiecznej zmarzliny!

W każdym razie zaburzenie psychiczne jest uważane za izolowane, ponieważ zwykle jest związane z jednym konkretnym przedmiotem, na przykład tylko z kotami lub tylko z ropuchami. Rzadziej, z dwoma lub trzema obiektami. Ale naraz osoba nie może obawiać się zasadniczo wszystkich żywych istot.

Ile zwierząt, owadów i płazów istnieje, tak wiele gatunków zoofobii można policzyć. Podajemy najczęstsze:

• agrisofobia - paniczny strach przed dzikimi i dzikimi zwierzętami;
• ayluropofobia - strach przed przedstawicielami rodziny kotów, kociąt;
• afiofobia - strach przed pszczołami i osami;
• arachnofobia - paniczny strach przed pająkami;
• batrachofobia lub ranidafobia - irracjonalny strach przed żabami, ropuchami i innymi płazami;
• blattofobia - strach przed karaluchami;
• blenofobia - paniczny strach przed meduzami i śluzem;
• verminophobia - irracjonalny strach przed robakami, pasożytniczymi owadami;
• vespertyliophobia - strach przed nietoperzami;
• herpetofobia - strach przed gadami, jaszczurkami;
• hipofofobia - strach przed końmi;
• zemmiphobia - strach przed kretami, myszami, szczurami i innymi małymi gryzoniami;
• insektofobia - strach przed owadami;
• ichtiofobia - strach przed rybami (zarówno żywymi, jak i martwymi);
• kinofobia - panika przed psami;
• myrmekofobia - strach przed mrówkami;
• ornitofobia - strach przed ptakami;
• opidiofobia - strach przed wężami;
• selahofobia - strach przed rekinami.

Dana osoba może bać się gęsi, wilków, krów, wielorybów i niedźwiedzi, a każda z tych fobii będzie miała nazwę, która będzie zawierać naukową nazwę gatunku zwierzęcia oraz słowo „fobia”, co po grecku oznacza „strach” .

Lęk przed określonym zwierzęciem (bez względu na to, jak się nazywa) objawia się pojawieniem się całego szeregu nieprzyjemnych silnych emocji i znaków wegetatywnych.

Bardzo często zoofobia objawia się atakami paniki: u ludzi źrenice rozszerzają się, rzuca zimny pot, zmienia się rytm bicia serca, skacze ciśnienie krwi, odczuwa się brak powietrza, drżenie rąk, warg, zoofob jest zdolny do niekontrolowanych działań, pragnie tylko jednej rzeczy - uciec i ukryć się przed strasznym przedmiotem. W ciężkich przypadkach osoba traci przytomność. Wszystkie te objawy są wynikiem gwałtownego uwalniania adrenaliny do krwi. Zoofobe może zachowywać się na różne sposoby: uciekać z krzykiem lub stać nieruchomo, jak sparaliżowany.

Łagodne formy zaburzeń psychicznych przejawiają mniej żywe objawy, zwykle wszystko jest ograniczone zwiększone poczucie obrzydzenia w stosunku do przerażającego obiektu. Człowiek zachowuje zdolność kontrolowania reakcji cielesnych, ale nie jest w stanie pokonać swojej niechęci.

Ludzie z pewnymi rodzajami bestialstwa wybierają zachowania unikania. Robią wszystko, planują swoje życie, aby nie spotkać się ze stworzeniami, które ich przerażają. A jeśli mieszkaniec Oymyakona ze strachem przed ptasznikami nie jest trudny do zrobienia, jeśli nie zdecyduje się na podróż do gorących krajów, ailurofob lub kinofobe musi być stale czujny, pozostać w napięciu, ponieważ kot lub pies mogą pojawić się w zasięgu wzroku w dowolnym momencie.

Według psychiatrów i psychoterapeutów najczęstszym powodem rozwoju takiego zaburzenia fobicznego jest osobiste nieprzyjemne doświadczenie co z reguły w dzieciństwie miało silny wpływ na psychikę. Na przykład mały Napoleon Bonaparte był przerażony w dzieciństwie przez kota, który na niego skoczył, w wyniku czego wielki dowódca i zdobywca przez całe życie cierpiał ze strachu przed kotami.

W dzieciństwie często powstaje niepoprawne połączenie między obrazem określonego zwierzęcia a poczuciem zagrożenia: pies zaszczekał na dziecko, nieoczekiwany wygląd myszy przestraszył się, a mózg uparcie odtwarza ten związek następnym razem. Doświadczenie może być traumatyczne - dziecko zostało podrapane, ugryzione przez zwierzę lub może być wynikiem reakcji na obrażenia innych ludzi - dziecko było świadkiem agresji psa na inną osobę lub inne zwierzę.

Imponujące, wrażliwe, niespokojne dzieci mogą zacząć odczuwać strach przed zwierzęciem, ptakiem lub mieszkańcem morza po obejrzeniu filmu grozy, w którym zwierzę zostało przedstawione jako agresywne, niebezpieczne. Dziecko może być pod wrażeniem historii rówieśników, okropnej historii, w której pojawia się zwierzę, na przykład pająk lub szczur.

U dorosłych głównym powodem rozwoju zoofobii jest osobiste traumatyczne doświadczenie.mający negatywne konsekwencje. Na przykład fobia u mężczyzny lub kobiety może zostać sprowokowana atakiem stada psów lub stada nietoperzy nagle wylatujących z wąwozu. Jeśli dana osoba jest w normalnym stanie umysłu, istnieje duże prawdopodobieństwo, że incydent pozostanie jedynie przerażającą pamięcią. Ale jeśli wcześniej był zestresowany przez długi czas, doświadczył nerwicy, wówczas istnieje duże prawdopodobieństwo, że wyczerpana psychika zostanie osłabiona i powstanie trwałe zaburzenie psychiczne.

Zoofobia wyróżnia się tym, że jest bardzo trudna do leczenia. Nie chodzi nawet o to, że lekarze nie wiedzą, co zrobić z takim strachem, zakorzenionym w najgłębszych, najbardziej prymitywnych obszarach mózgu, ale że wielu pacjentów nie uważa za konieczne skonsultować się z lekarzem. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku mężczyzn, którzy wstydzą się przyznać do strachu przed pająkiem lub myszą.

Jeszcze bardziej wstyd jest przyznać się do strachu przed zwykłymi kotami i psami, a taka bestialstwo ostrożnie uniknie sytuacji, w których mogą być w niebezpieczeństwie, niesie szok elektryczny, odstraszacz psów. Przybywając do morza ze strachem przed rekinami będą bali się wejść do wody i spędzić całe wakacje na piasku. Ale proste rozwiązanie (idź do specjalisty i pozbądź się strachu) nawet im nie przyjdzie.

W rezultacie fobia postępuje, często „przerasta” wraz z towarzyszącymi zaburzeniami psychicznymi w czasie, dlatego eksperci zalecają, aby nie opóźniać leczenia. Są bardzo skuteczne psychoterapia, terapia racjonalna i poznawczo-behawioralna, aw ciężkich przypadkach - hipnoterapia i NLP.

Leki na zoofobię zwykle nie są bardzo skuteczne, aw przypadku izolowanego zaburzenia fobicznego nie ma potrzeby ich przyjmowania. Ale jeśli strachowi zwierzęciu towarzyszą ataki paniki, depresja, wówczas lekarz może zalecić według uznania leki przeciwdepresyjne, uspokajająceco pomoże utrzymać normalne tło emocjonalne, poprawić sen i nastrój.

Psychoterapia pozwala osobie ponownie rozważyć swój strach u źródła, to znaczy zniszczyć niewłaściwy związek między pojęciem niebezpieczeństwa a wizerunkiem pewnej bestii, ryby lub gada. Stopniowo osoba zaczyna zanurzać się w sytuacji przyzwyczajania się do przerażających obrazów i strachu. Najpierw pacjent może wejść w kontakt z zabawką w postaci przerażającej bestii, następnie ze swoimi obrazami (zdjęciami i filmami), a następnie z samym zwierzęciem, jeśli to możliwe (rekina nie można dostarczyć do gabinetu psychoterapeuty, jak wieloryb, jak niedźwiedź, ale kotek, mysz lub karaluch jest całkiem realny).

Terapia trwa kilka miesięcy i musisz być cierpliwy, współpracować z lekarzem, postępować zgodnie z jego zaleceniami. Warto zauważyć, że wielu byłych zoofobów, które były w stanie skutecznie poradzić sobie ze swoim strachem, rodziły zwierzę, które tak bardzo ich przerażało - kota, psa, pająka w terrarium domowym, żabę lub białe myszy.Zapytani, dlaczego podjęli taką decyzję, wielu odpowiada, że ​​zrobili to po tym, jak uświadomili sobie, że przez tyle lat bali się zasadniczo nieszkodliwego i słodkiego stworzenia, a teraz przypomina im to każdego dnia, że ​​lęki i problemy są przezwyciężone.