Tripofobia: opis, przyczyny i leczenie

Ludzkie obawy są bardzo różnorodne. Możesz bać się nie tylko pająków i duchów, krwi i wzrostu. Strach może być bardzo nietypowy. Tripofobia należy do kategorii takich fobii.

Tripofobia to stosunkowo nowa koncepcja w psychiatrii. Jest to rodzaj zaburzenia psychicznego, w którym panikuje boi się dziur w klastrach. Ten strach nazywa się tak z powodu połączenia dwóch słów: τρυπῶ (grecki) - „przeciek” i φόβος (grecki) - „strach”. Tripofobia nie boi się konkretnej dziury, bez względu na to, jak duża lub mała, boi się nagromadzenia dziur (są to dziury gromadowe).

Termin ten został wprowadzony do niektórych podręczników psychiatrycznych w 2004 r., Kiedy grupie naukowców z Oxford University udało się opisać odpowiednie zjawisko fobiczne. Błędem jest uważać tripofobię za chorobę, jest to zaburzenie psychiczne, ale nie oznacza to, że dana osoba nie potrzebuje korekty i leczenia.

Należy zauważyć, że niektóre zawodowe stowarzyszenia krajowe nie uznają trypofobii za zaburzenie, na przykład American Psychiatric Association zaprzecza obecności takiej fobii. Wątpliwości co do opisu tego strachu mają zarówno izraelscy lekarze, jak i specjaliści z Francji. Trudno zaskoczyć rosyjskich psychiatrów czymkolwiek i umieścili ją na liście fobii.

Tripofobowie doświadczają ataków paniki i tracą kontrolę nad swoim zachowaniem, gdy widzą wiele dziur na gąbce używanej do mycia naczyń i kanalizacji nie mogą kontemplować piękna lotosu, niepokoją się dziurami w serze, strukturą porowatej czekolady i otworami na skórze (na przykład powiększone pory na twarzy, na skórze ramienia itp.). )

W łagodnej postaci nagromadzenie dziur powoduje odczuwalny dyskomfort, z ciężką tripofobią, ciężkimi atakami paniki, atakami paniki, nudnościami, utratą przytomności, oddychaniem i biciem serca.

Znaczący wkład w badanie tego problemu wnieśli dwaj amerykańscy naukowcy - Arnold Wilkins i Jeff Cole. Ich autorstwo należy do pierwszych prac poświęconych tripofobii. Badacze twierdzili, że lęk przed dziurami w gromadzie był spowodowany silnym odrazą biologiczną, dlatego nie jest zbyt słuszne uznanie go za pełnoprawny strach. Obaj badacze byli pewni, że wstręt u osoby na widok skupiska dziur powstaje w odpowiedzi mózgu na pewne skojarzenia, które w jakiś sposób są postrzegane przez mózg jako sygnał niebezpieczeństwa.

Takie skojarzenia są spowodowane przez tę część mózgu, którą Whitkins i Cole nazywali „prymitywną”, to znaczy sam tripofobe nie do końca rozumie, czego tak naprawdę się boi. Wiele osób cierpiących z powodu tak niezwykłego strachu łączyło silne podniecenie z najdziwniejszymi skojarzeniami:

• niektórzy bali się wpaść w te dziury, bali się, że „wciągną ich”;
• inni sugerowali, że w tych dziurach żyją niebezpieczne i przerażające stworzenia;
• jeszcze inni po prostu nazywali małe dziury gromady „ogromnymi i obrzydliwymi”.

Cole i Whitkin szczegółowo zbadali charakterystykę zdjęć wszystkiego, co zawiera otwory klastrowe, oszacowali długość fal świetlnych, głębokość obrazu i przeprowadzili ankiety w seriach asocjacyjnych. W końcu doszli do wniosku, że dziury w klastrze, gdziekolwiek się znajdują, mają naprawdę niezwykłe cechy wizualne, prawie takie same jak obrazy trujących zwierząt.

Czego dokładnie boją się tripofobowie? Lista przedmiotów, które mogą powodować zamieszanie, niepokój i panikę w ich duszach, jest dość duża. Zawiera ogromną liczbę obrazów wykonanych przez człowieka i obrazów naturalnych, w których znajdują się otwory klastrowe (skupiska małych lub małych otworów):

• ludzka skóra (wiele porów);
• struktura mięsa zwierzęcego (duża liczba włókien, a czasem przez otwory);
• struktura drewna (szczególnie jeśli jest wiele dziur od pasożytniczych owadów);
• tekstura roślin (łodygi, kwiaty, centra kwiatowe, liście);
• koralowce (prawie wszystkie ich odmiany są pokryte dużą liczbą małych lub większych dziur);
• gąbki (do naczyń, kanalizacji, do ciała), pumeks;
• plastry miodu (zwykle najgorsze w przypadku tripofobii);
• punkty i powtarzające się dziury w skórze żaby, ropuchy;
• wszelkie porowate powierzchnie (ser, przewiewna czekolada, drożdże wypiekane;
• suche strąki;
• nasiona;
• mydła
• niektóre skały geologiczne, kamienie;
• mech, pleśń;
• sito, durszlak, łyżka cedzakowa.

Przyczyny tej fobii owiane są tajemnicą; naukowcy z całego świata wciąż zastanawiają się nad tym problemem. Nie ma zgody co do pochodzenia fobii.Są tylko teorie, które mogą częściowo wyjaśnić, dlaczego niektórzy ludzie boją się powtarzających się dziur. Oto główne.

Osoba jest zbudowana w taki sposób, że jego mózg jest zawsze gotowy do oceny tego, co słyszą jej oczy i uszy, jest to biologiczna nieświadoma reakcja na zmiany środowiskowe. Jest to ważne dla przetrwania całego gatunku i osobnika. Jeśli dana osoba nie jest w stanie szybko przeanalizować zmieniających się warunków z zewnątrz, prawdopodobieństwo jego absurdalnej śmierci znacznie wzrośnie.

Otwory skupisk same w sobie nie stanowią zagrożenia, ale są uważane za rodzaj drażniącego. Na ten bodziec mózg reaguje. W powtarzających się dziurach gromady widzi zagrożenie, którego istota nie jest do końca zrozumiana, ale wynik się nie zmienia - pojawia się niepokój, podniecenie, aw ciężkich przypadkach - panika. Mózg wydaje ciału polecenie - „biegnij lub atakuj”. Ale nie ma nic do zaatakowania, zagrożenie nie jest oczywiste, ale tripofobe jest gotowy do działania nawet teraz.

Strach może opierać się na negatywnych doświadczeniach osobistych. Osoba może zostać ugryziona przez pszczołę podczas wydobywania plastra miodu, może zostać zatruty serem i dziurami lub zraniony twardym koralowcem. Jeśli taka szkoda została otrzymana w dzieciństwie, istnieje znaczna część prawdopodobieństwa, że ​​niewłaściwa reakcja na czynnik drażniący (w tym przypadku obiekt z powtarzającymi się dziurami) zostanie mocno zakorzeniona w podświadomości.

Niekoniecznie incydent powinien mieć miejsce z udziałem obiektu o porowatej strukturze, ale w czasie silnego strachu lub paniki tylko takie przedmioty mogą pojawić się w oczach dziecka, a następnie, jak w przypadkach opisanych powyżej, ustalony jest niewłaściwy związek przyczynowy emocjonalny. Na przykład dziecko zostało ukarane i zamknięte w szafie, w której przechowywane były gąbki do mycia. Kontemplacja tych gąbek w momencie wysokiego napięcia emocjonalnego, strachu, zbliżonego do paniki może stworzyć warunki do rozwoju zaburzenia fobicznego, które powraca za każdym razem, gdy dana osoba widzi albo samą gąbkę, albo wszystko, co ma podobną strukturę.

Z tego powodu fobia zwykle zaczyna się również w dzieciństwie lub w wieku dojrzewania. Imponujący, niepokojący typ osobowości jest korzystnym warunkiem rozwoju fobii. Wystarczy żywych, niezapomnianych wrażeń z oglądania horroru, thrillera, a nawet filmu z serii Wildlife, w którym na przykład będą opowiadać o życiu pszczół, plastrów miodu, koralowców lub żab.

Przyczyną trwałego i trwałego strachu może być przerażająca fotografia, czyjeś historie o niebezpieczeństwach, które mogą ukrywać odpowiednie obiekty. Często strach dzieci jest wywoływany przez samych rodziców, którzy straszą go, że coś strasznego może wyjść z dziur. Dziecko dorasta i wraz z wiekiem rozumie, że w przedmiotach porowatych nie ma nic strasznego i strasznego, ale strachu nigdzie nie można dostać.

Hipoteza o dziedzicznym przenoszeniu fobii prawie nie sprzeciwia się krytyce, ponieważ do tej pory naukowcy nie byli w stanie znaleźć genów, które można by „podejrzewać” o rozwijające się obawy. Ale nabyta fobia genetyczna jest rzeczywistością. Innymi słowy, jeśli jeden z rodziców boi się dziur w klastrze, boi się skupisk małych dziur, wówczas dziecko może uzyskać podobną formę reakcji na te obiekty. Rzeczywiście, do pewnego wieku (gdy powstają podstawowe lęki) dziecko szczerze ufa modelowi postrzegania świata, który oferują mu jego rodzice. A jeśli powiedzą, że plaster miodu jest przerażający, to tak jest.

Manifestacje tripofobii są bardzo podobne do większości innych fobii, ale mają również swoje własne charakterystyczne cechy. W obliczu przerażającej, niepokojącej sytuacji tripofobe doświadcza silnego, ostrego ataku grozy, podczas gdy cały świat dla niego w tym momencie zbiega się w jednym punkcie - w dziurach gromady, które widzi. Zmienia się postrzeganie rzeczywistości, człowiek nie może oceniać otoczenia, zmienia się wokół siebie, często nie może kontrolować własnego zachowania. Widzi i widzi tylko przerażający przedmiot.

Mózg zastoju zaczyna działać w stanie zwiększonej „gotowości bojowej” - niebezpieczeństwo jest w pobliżu! Wydaje polecenia do kory nadnerczy, gruczołów dokrewnych, narządów wewnętrznych, co powoduje liczne objawy wegetatywne:

• oddychanie staje się płytkie, prawie natychmiast ciało zaczyna odczuwać zmiany niedotlenienia;
• palpitacje stają się częste;
• gruczoły potowe aktywnie wytwarzają pot, a ślinowe „zamarzają” - natychmiast stają się suche w ustach;
• trudno jest wziąć pełny oddech i przełknąć, w gardle odczuwa się śpiączkę;
• pojawiają się zawroty głowy, może wystąpić utrata przytomności, osłabienie nóg;
• mogą wystąpić drżenie kończyn, warg, brody;
• skóra staje się blada;
• często dochodzi do naruszenia koordynacji ruchów, utraty równowagi;
• występują nudności, uczucie skurczu w żołądku, może wystąpić atak wymiotów.

Jeśli nie weźmiesz pod uwagę tendencji tripofobów do halucynacji (mózg pomocnie „rysuje” niebezpieczeństwo, które tak naprawdę nie jest), wówczas atak strachu przebiega jak klasyczny atak paniki. Może zawierać wszystkie opisane objawy i może obejmować tylko niektóre z nich - jest to dość indywidualne.

Tripophobe to rozumie jego strach nie ma powodu, jest tego świadomy, ale nie może nic z tym zrobić. Aby jakoś zmniejszyć częstotliwość niepokojących sytuacji, zaczynają się tripofobowie ostrożnie unikaj „niebezpiecznych” i przerażających przedmiotów - nie używają gąbek, nie nurkują ze sprzętem do nurkowania, aby cieszyć się rafami koralowymi, starają się nie kupować ani nie jeść sera, plastrów miodu, chleba, nie używają detergentów, aby nie zobaczyć piany.

Ale otwarcia klastrów w naturze są dość powszechnym zjawiskiem i dlatego niemożliwe jest całkowite wykluczenie możliwej kolizji z alarmującą sytuacją. Może się to zdarzyć na ulicy, w pracy, podczas zakupów lub w dowolnej innej sytuacji. A potem nie da się uniknąć paniki.

Musisz zrozumieć, że chociaż tripofobia nie jest chorobą, konieczne jest leczenie zaburzenia za pomocą specjalistów. Samoleczenie zwykle nie przynosi rezultatów, ponieważ osoba nie jest w stanie kontrolować siebie w zderzeniu z niebezpiecznym przedmiotem. Dlatego lepiej powierzyć leczenie profesjonalistom - psychoterapeucie lub psychiatrze.

Do leczenia stosuje się metody psychoterapii. W szczególności sprawdzona została metodologia psychoterapii poznawczo-behawioralnej, w której specjalista wykrywa określone przedmioty i sytuacje, które są okropne dla pacjenta, określa cechy charakterystyczne i przyczyny lęków, a następnie systematycznie zmienia nieprawidłowe ustawienia, które łączą otwory grupowe w głowie pacjenta z niebezpieczeństwem, do prawidłowych ustawień które sugerują spokojne postrzeganie gromadzenia się dziur i dziur w dowolnym miejscu.

Używany jednocześnie metody hipnozy, NLP, a także szkolenie osoby do ćwiczenia głębokiego rozluźnienia mięśni.

Leczenie medyczne, jeżeli jest stosowane bez psychoterapii, zwykle nie pozwala na osiągnięcie wyniku. Ale w przypadku tripofobii, podobnie jak w przypadku większości innych fobii, nie ma lekarstwa, które pomogłoby szybko pozbyć się strachu. Środki uspokajające mogą jedynie łagodzić objawy paniki, nie eliminując ich przyczyn, jednocześnie powodując trwałe uzależnienie farmakologiczne, a leki przeciwdepresyjne wykazują wyniki tylko w połączeniu z psychoterapią.

Pomoże to w procesie leczenia, aby osiągnąć efekt znacznie szybciej. Prognozy dotyczące skuteczności terapii zależą od tego, jak bardzo dana osoba jest zainteresowana pozbyciem się strachu, jak bardzo jest gotowa ściśle współpracować z lekarzem prowadzącym i postępować zgodnie ze wszystkimi jego zaleceniami.

Tripofobia jest niebezpieczna, ponieważ z pewnością będzie postępować, jeśli nie podejmie się próby wyzdrowienia. Jak każda inna fobia, strach przed dziurami w klastrach z pewnością wywrze negatywny wpływ na ludzkie życie. Będzie musiał ostrożnie unikać sytuacji, w których może napotkać przeszkadzające mu przedmioty.

Kolejne niebezpieczeństwo polega na tym, że jak każda inna fobia tripofobia w zaniedbanej formie może tak bardzo zubożyć psychikę, że będą towarzyszyć jej choroby psychiczne (mianowicie choroby!) - depresja, psychoza, schizofrenia, paranoja itp.

Długo istniejące fobie zwiększają ryzyko, że fobus będzie musiał zagłuszyć swoje lęki alkoholem i narkotykami, więc tryfofobia ma realną szansę stać się uzależnionym od alkoholu lub narkotyków.