Logofobia: przyczyny, objawy i leczenie

Każdy podczas silnego podniecenia może stracić myśli, nie znaleźć właściwych słów i mieć trudności z mową. Czasami silny niepokój przed nadchodzącą mową lub nawet regularną rozmową przekształca się w fobię. Powinieneś zrozumieć przyczyny pojawienia się takiego strachu. Czy istnieją skuteczne sposoby na wyeliminowanie dolegliwości?

Logofobia (od starożytnych greckich logo - „słowo”, fobos - „strach”) - paniczny strach przed mową. Istnieje inna nazwa tej patologii - glosofobia. Najczęściej zaburzenie psychiczne związane ze strachem przed mówieniem występuje u osób z zaburzeniami mowy. Osoba odczuwa niekontrolowany niepokój przed jakąkolwiek komunikacją z osobami z zewnątrz. Czasami doświadcza tak dużego stresu, że wypowiada zupełnie inne słowa zamiast tych, które chciał wypowiedzieć.

Fobia często występuje wśród jąkania. W tym przypadku dzieli się na trzy typy: zaburzenie nerwicowe, nerwicopodobne i mieszane.

• Jąkanie neurotyczne zwykle pojawia się w wyniku traumatycznej sytuacji. Następnie pojawiają się skurcze, powodując jąkanie. Logophobe odczuwa lekki niepokój, który może przerodzić się w atak paniki w trakcie komunikacji z nieznajomym.

Im bardziej mówca się martwi, tym trudniej jest mu wyrazić swoje myśli. Zaczyna mylić słowa, nagle odcina frazy na środku, próbuje odejść. Rozmowa z osobami z zewnątrz to prawdziwy test.

• Jąkanie podobne do nerwicy jest konsekwencją słabego układu nerwowego. Ludzie z tym zaburzeniem mają skurcze mięśni oddechowo-głosowych podczas mówienia.W rezultacie logofob nie może wypowiedzieć ani jednego słowa. Czuje się niezręcznie i wstydzi się swojego wymuszonego milczenia. Istnieje potrzeba natychmiastowego zaprzestania komunikacji.
• Mieszane naruszenie przyczynia się do ciężkiej nerwicy. Zaburzenia lękowe występują podczas każdej komunikacji, z wyjątkiem rozmowy z najbliższymi. Logoophobus nie może nawiązać dialogu ze sprzedawcą, dyrygentem i zwykłymi przechodniami. W czasie rozmowy telefonicznej doświadcza ekstremalnego stresu podczas wyświetlania nieznanego numeru na ekranie telefonu komórkowego. Taka osoba woli prowadzić samotny styl życia.

Lęk przed mówieniem pojawia się najczęściej u osób z wrodzonymi lub nabytymi wadami mowy: seplenienie, jąkanie. Przyczyną strachu przed komunikowaniem się z nieznajomymi może być niepewność, brak integracji. Osoba obawia się niekorzystnej oceny ze strony innych.

Kpiny, pogarda i zastraszanie dzieci przez rówieśników przyczyniają się do rozwoju choroby. Hańba, której doświadczył w dzieciństwie wypowiedziane słowa, niegrzeczna przerwa w połowie zdania, potrzeba milczenia jest wzmocniona w podświadomości osoby i może mu towarzyszyć przez całe życie.

Przyczyną choroby u osoby dorosłej jest obawa, że ​​jego mowa zostanie źle zrozumiana. Strach przed przekazaniem myśli w zniekształconej formie z powodu nieczytelnej i trudnej wymowy często prowadzi do fobii.

Pojawienie się strachu przed mówieniem jest czasem wywoływane przez niecierpliwych słuchaczy, którzy pędzą, poprawiają lub układają słowa dla jąkającej się osoby. Taka komunikacja prowadzi do obawy, że zostanie się nieciekawym rozmówcą, popycha chorego do odwrotu. Niektórzy logofobowie sami nie akceptują swojej osobliwości, nie chcą znosić istniejącej wady. W związku z tym dają sobie instalację ciszy.

Pojawienie się fobii może być spowodowane nieprzyjemnym zapachem wydobywającym się z jamy ustnej wywołanym przez jakąś chorobę przewodu pokarmowego.

Fobia związana jest z następującymi objawami psychologicznymi:

• zwiększony niepokój;
• bezsenność
• bezprzyczynowy strach;
• utrata apetytu
• poczucie niższości;
• stres psychiczny;
• ataki paniki.

Istnieje specyficzna symptomatologia choroby, której przyczyną jest jąkanie się:

• skurcze aparatu głosowego;
• trudności w wymawianiu wyrażeń;
• powtarzanie pojedynczych dźwięków, sylab i słów;
• skurcze artykulacyjne;
• czas trwania przerw w mówieniu.

Wraz z tymi objawami często obserwuje się towarzyszące objawy:

• różne tiki twarzy;
• szybkie mruganie;
• drżenie warg;
• napięcie mięśni
• wyraz twarzy;
• zwiększone pocenie się;
• brak powietrza.

W zależności od stopnia manifestacji objawów choroba dzieli się na 3 typy:

• z łagodną logofobią człowiek boi się mówić publicznie;
• ze średnim lękiem przed dialogiem z nieznajomym;
• w ciężkich przypadkach każda myśl o komunikacji wywołuje panikę w logofobach.

Na wczesnym etapie choroby łatwo jest pozbyć się patologii. We wszystkich innych przypadkach wymagana jest pomoc wykwalifikowanego specjalisty. Terapeuta wybiera indywidualne podejście do każdego pacjenta. Najczęściej stosuje się złożone leczenie.

Przede wszystkim pacjent potrzebuje stabilizacji stanu psychoemocjonalnego i korekcji mowy. Specjalista uczy pacjenta opanowania nowych umiejętności komunikacyjnych i nabywania innych nawyków podczas rozmowy. Lekarz ściśle współpracuje z logopedą, który eliminuje wady mowy.

Terapia farmakologiczna nie pomaga pokonać strachu, ale uspokaja układ nerwowy i znacznie zmniejsza objawy nerwicy. Najczęściej pacjentowi przepisuje się leki przeciwdepresyjne i uspokajające. Inni specjaliści pomagają ustabilizować stan nerwowy pacjenta: fizjoterapeuci, masażyści, akupunkturzyści i refleksologowie.

Człowiek może samodzielnie złagodzić swoje cierpienie masaż logopedyczny i codzienne ćwiczenia oddechowe, które eliminują skurcze mięśni szyi. Afirmacje, medytacje, relaksujące kąpiele pomagają odwrócić uwagę od negatywnych myśli i dostroić się do pozytywnych emocji. Regularny trening autogeniczny pozwala pozbyć się dyskomfortu psychicznego, nieprzyjemnych wspomnień, zniewalających zniewag.

Istnieje kilka sztuczek pomagając logofobowi oderwać się od okropnych myśli i zdecydować się wypowiedzieć zdanie w obecności nieznajomych:

• podczas rozmowy powinieneś spojrzeć w oczy rozmówcy, skupić się na zatrzymaniu wzroku, a nie na wypowiadaniu zdania;
• wymów słowa na wydechu, skup się na pierwszej sylabie;
• gdy słowa „utkną” w krtani, należy powtórzyć próbę ich wymówienia, nie zaleca się jednak odwracania wzroku od rozmówcy;
• udane oświadczenie stymuluje kontynuację mowy.

Podczas jąkania dzieci rodzice muszą być szczególnie wrażliwi:

• W żadnym wypadku nie należy winić dziecka za niepoprawną lub niejasną wymowę słów;
• niechęć dziecka do wymawiania słów w obecności nieznajomych może oznaczać wystąpienie zaburzeń lękowych, dlatego konieczna jest konsultacja z psychologiem;
• przy pierwszych oznakach jąkania musisz skontaktować się z logopedą;
• skurcze występujące podczas wymawiania samogłosek można przezwyciężyć za pomocą śpiewu (wskazane jest nagranie dziecka w chórze);
• z upośledzeniem mowy dziecko powinno mówić powoli, wyraźnie wymawiać słowa, co pozwoli małemu mężczyźnie odpowiedzieć bez trudu w umiarkowanym tempie;
• Jąkające się dziecko musi być słuchane bardzo uważnie i cierpliwie, nie wolno mu przeszkadzać, należy zwracać uwagę na znaczenie tego wyrażenia, a nie na jego wypowiedź.