Hipochondria: przyczyny, objawy i leczenie

Dbanie o swoje zdrowie jest normalne. To nienormalne, gdy ta troska przekracza rozsądne granice i staje się obsesją na punkcie możliwych istniejących chorób. Osoba zaczyna wymyślać choroby dla siebie, a po chwili faktycznie odczuwa wszystkie objawy poważnych chorób. Tacy ludzie nazywani są hipochondrami lub wyobrażonymi pacjentami.

Nazywa się hipochondria (zespół hipochondrialny) stan patologiczny ludzkiej psychiki, w którym jest irracjonalny, nadmiernie martwi się o swoje zdrowie. I wszystko byłoby dobrze, gdyby obawa ta ograniczała się do przyjmowania witamin, odpowiedniej profilaktyki i mycia rąk. To nie wystarczy dla hipochondryków - jest on dosłownie pewien, że ma jedną lub kilka rzadkich, śmiertelnych chorób, które z jakiegoś powodu pozostają niezauważone przez lekarzy.

Hipochondriak skarży się na różne objawy, podczas gdy nie oszukuje, ponieważ naprawdę czuje prawie wszystko, co opisuje. Faktem jest, że zwykłe doznania, na które nie zwracamy uwagi, dla hipochondriaków zyskują siłę, moc i znaczenie. W każdym stęknięciu brzucha widać przekonujące oznaki poważnej choroby.

Nazwa hypochondria pochodzi od greckiego słowa ὑπο-χόνδριον, co tłumaczy się jako „hypochondrium”. Starożytni Grecy byli absolutnie pewni, że gdzieś w hipochondrium jest źródło cierpienia hipochondrycznego.Najczęściej osoby z takim zaburzeniem psychicznym skarżyły się szczególnie na ból w tym obszarze.

W długiej historii hipochondrii nazywali ją najbardziej różne stany neurotyczne, mentalne, dopóki sformułowanie nie zawęziło się do konkretnego i zrozumiałego znaczenia - wyobrażonej choroby, w której dana osoba jest przekonana. Obecna Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób (ICD-10) klasyfikuje hipochondria jako zaburzenie psychiczne typu somatoform. Dolegliwość ma przypisany kod F45.

Hipochondria jest szeroko rozpowszechniona: eksperci twierdzą, że nawet 15% wszystkich osób, które zwracają się do polikliników i szpitali w celu uzyskania opieki medycznej w takim czy innym stopniu, cierpi na to zaburzenie. Trudno jest określić cechy płciowe, niektórzy eksperci są pewni, że zaburzenie jest bardziej charakterystyczne dla mężczyzn, inni twierdzą, że z tą samą częstotliwością ta choroba psychiczna występuje zarówno wśród silniejszej płci, jak i wśród kobiet. Zauważono jednak, że u mężczyzn choroba zaczyna się zwykle po 30 latach, au kobiet po 40.

Czy hipochondria są niebezpieczne? Najprawdopodobniej tak, ponieważ wpływa on bardziej na stan fizyczny niż inne zaburzenia psychiczne, włączane są tak zwane mechanizmy psychosomatyczne (myśląc o chorobie, osoba ostatecznie wywołuje chorobę). Psychologia hipochondriaków niewiele się zmienia: po poznaniu prawdziwej diagnozy wielu mówi coś w stylu „wiedziałem!”. Ponieważ hipochondria dla ludzkości znane są już od ponad 2 tysięcy lat wiele nazwisk wielkich ludzi, którzy cierpieli z powodu tego zaburzenia, przetrwało w historii.

• Pisarz Edgar Alan Poe wielokrotnie pisał listy do swoich krewnych z wiadomościami, że nie musiał długo żyć, jego śmierć jest nieunikniona, ponieważ jest śmiertelnie chory. Naprawdę był pewien, że ma tylko dwa tygodnie życia, ale lekarze uznali Edgara Allana Poe za całkiem zdrowego.
• Artysta Edwin Henry Landsir - Jeden z najbardziej ukochanych malarzy królowej Wiktorii, był pewien, że jest chory i śmiertelnie. Próbował „zagłuszyć” chorobę alkoholem i opium, które go zabiły. W rezultacie znalazł się w domu wariatów, ale nie udało mu się go wyleczyć.
• Pisarka Charlotte Bronte (autorka legendarnej „Jane Air”) w dzieciństwie doświadczyła serii śmierci bliskich, w wyniku których przez całe życie bała się umrzeć i cierpiała na hipochondria (tę dolegliwość w wiktoriańskiej Anglii nazywano „ciemnym wrogiem ludzkości”). Charlotte najbardziej obawiała się śmierci na gruźlicę. Przypuszczalnie umarła od niego (dokładna przyczyna śmierci pisarza nie została ustalona).
• Znany reformator, osoba publiczna i siostra charytatywna Florence Nightingale, dla którego szpitale wojskowe wojny krymskiej stały się drugim domem, zachorowały na gorączkę krymską. To przekonało ją, że wkrótce powinna umrzeć. W rezultacie Florence rzuciła wszystko w wieku 38 lat i położyła się spać, gdzie spędziła większość swojego życia (żyła do 90. roku życia) - bała się wstać, aby nie wywołać drugiego ataku gorączki.
• Badacz ewolucji Charles Darwin po wyprawie na Wyspy Galapagos powrócił z przekonaniem, że cierpi na straszliwą nieuleczalną chorobę, która powoduje ból brzucha, bóle głowy, zmęczenie i wymioty. Z pewnością, że dziwna tropikalna choroba z pewnością go zabije, Darwin żył 40 lat. Prowadził pamiętnik, w którym opisywał obserwacje swoich objawów, w tym wzdęcia. Lekarze już podejrzewali hipochondria autora teorii ewolucji.

Psychoterapeuci od dawna obserwowali hipochondryków i doszli do wniosku, że to zaburzenie psychiczne może występować w trzech różnych postaciach.

Obsesyjna hipochondria jest charakterystyczna dla osób szczególnie wrażliwych i wrażliwych, zwykle występuje na tle silnego stresu, emocji. Hipochondriak jest bardzo pomysłową osobą. Zaburzenie łatwo powstaje, nawet niedbale porzucone słowa lekarza, który w ogóle nic nie znaczył, historie znajomych lub przyjaciół na temat choroby, a także czytanie literatury medycznej lub oglądanie odpowiednich filmów i programów może ją sprowokować. Warto zauważyć, że ta forma często rozwija się u osób, które mają ten lub inny związek z medycyną, wśród studentów uniwersytetów medycznych, dlatego hipochondria są często nazywane „dolegliwością trzeciego stopnia”.

Pasja do czytania książek medycznych może również prowadzić do łagodnej postaci hipochondriów (osoba, jeśli to pożądane, znajduje objawy prawie wszystkich chorób z podręcznika terapeuty - jest to udowodnionym faktem). Rozróżnienie takich zaburzeń hipochondrialnych nie jest trudne: prawie zawsze objawia się nagłym atakiem intensywnego niepokoju o cenne zdrowie. Hipochondriak boi się złapać przeziębienie, truciznę, zarazić się. Ale jednocześnie rozumie i zdaje sobie sprawę, że jego zadaniem jest uniknięcie choroby.

Przerośnięta opieka zdrowotna. Nie, wszystko wokół jest jasne, wszystko wygląda bardzo logicznie - człowiek chce pozostać zdrowy, ale sama prewencja celowo jest imponująca: hipochondriak musi podjąć wiele wysiłków, aby osiągnąć pożądany stan zdrowia. Środki zapobiegające konkretnej chorobie mają charakter chirurgii galaktycznej i obejmują wszystkie dziedziny życia. Na przykład osoba jest bardzo zaniepokojona zapobieganiem onkologii i aby nie zachorować na raka, stale bada rozwój naukowców, porady tradycyjnej medycyny, jednocześnie pije mocz i naftę lotniczą, je świeże pomidory z kilogramami tylko dlatego, że ktoś powiedział, że to pomaga rak

Łatwo jest również odróżnić takiego hipochondryka - ta osoba jest marzeniem każdego uzdrowiciela, uzdrowiciela, a także producentów leków homeopatycznych i nanourządzeń, które „powinny pomóc od wszystkiego”.

Przeszacowany hipochondryk zawsze ma w swojej rezerwie kilka pseudonaukowych teorii wyjaśniających zalety udka żaby, nafty i pomidorów. Jeśli nie ma takich teorii, hipochondrycy je wymyślą. Dla takich hipochondriaków najważniejsze jest ich zdrowie i są oni gotowi zaangażować się w jego ochronę i ciągłe wzmacnianie. Rodzina, praca, przyjaźń, komunikacja, hobby - wszystko idzie na marne.

Wszystkie pieniądze przeznaczane są na żabie udka i nafty, na konsultacje z uzdrowicielami. Często na tym etapie rodziny rozpadają się - z tak bardzo cennymi hipochondrami bardzo trudno jest dogadać się pod jednym dachem.

Ta forma nieporządku na podstawie wyników patologii i przekonań pacjenta. Wnioski hipochondryka są nielogiczne, w rozmowie może łączyć to, czego nie da się połączyć („dar Boży i jajka sadzone”). Hipochondrycy również mówią o swojej strasznej chorobie w ten sam nielogiczny sposób, podejrzewając lekarzy o ukrywanie dokładnej diagnozy. Tacy hipochondrycy szukają pośredniego potwierdzenia swojej choroby we wszystkim i zawsze („mój dom jest zbudowany z niebezpiecznych materiałów, mam raka, sąsiedzi mają raka po lewej stronie, sąsiedzi po prawej też mają kogoś, kto jest chory, co oznacza, że ​​celowo nas zainfekowali, ja też jestem chory „).

Próby zniechęcenia takiego hipochondryka są początkowo skazane na niepowodzenie. - Będzie słuchał podejrzliwie i natychmiast oskarży cię o oszustwo, spiskowanie z rządem, mafią lekarzy. Po otrzymaniu odmowy leczenia lub operacji u złudzonego hipochondryka jest to dowód jego losu („nie zostaną umieszczeni w szpitalu, ponieważ jest za późno na leczenie”).

W związku z rozwojem Internetu i jego dostępnością dla populacji psychiatrzy wprowadzili współistniejące zaburzenie do rejestru chorób, w których dana osoba próbuje postawić własne diagnozy i leczyć się za pomocą publikacji w Internecie. Jest cyberchondria (synonim - hipochondria informacyjne). Taki objaw może wystąpić w jednym z trzech głównych typów klinicznych zaburzenia.

Na pytanie, dlaczego rozwija się takie zaburzenie psychiczne, trudno jednoznacznie odpowiedzieć - istnieje na ten temat kilka opinii i hipotez. Głównie rozważane teoria genetyczna - osoba może odziedziczyć podejrzliwość, wrażliwość, bogatą wyobraźnię, wysoki poziom lęku, wrażliwość od rodziców. Są to nie tylko cechy charakteru, ale także cechy organizacji układu nerwowego.

Oczywiście ludzie z hipochondriami błędnie postrzegają sygnały swojego ciała, nie interpretują i nie interpretują ich w ten sposób. Nawet lekkie mrowienie kończyn może być przez nich uważane za ból. Oczywiście występuje błąd albo w pracy mózgu, który nieprawidłowo rozpoznaje sygnał, albo w nerwach obwodowych, które niepoprawnie przekazują ten sygnał. To pytanie jest nadal otwarte. Dlatego nawet najbardziej niewinne doznania w ciele mają dla nich tak wielkie znaczenie i są postrzegane jako pewne oznaki patologii.

Może to mieć wpływ na prawdopodobieństwo hipochondriów. choroby dziecięce - jeśli osoba w młodym wieku doświadczyła długich i poważnych chorób, instalacja na niej może trwać przez całe życie. Nadmiernie troskliwi rodzice, którzy bardzo martwią się o zdrowie dziecka, mogą sprawić, że stanie się hipochondrykiem, i z każdym banalnym zadrapaniem wywołują tak głośny hałas podczas rozmowy z lekarzem i kupują wiele leków, że problemy zdrowotne dziecka po prostu nie mogą być inne - są tak bardzo znaczące, jak uczy.

Utrzymująca się gleba do rozwoju hipochondriów jest uważana za przedłużony stan depresyjny, doświadczony silny stres, stan neurotyczny. Kiedy człowiek jest w takich warunkach, jego psychika jest wyczerpana, a on dosłownie na poziomie fizycznym zaczyna czuć się słaby, wrażliwy. Znaczna część psychiatrów uważa zespół hipochondryczny za nadmierny, przerośnięty instynkt samozachowawczy, a także skrajny stopień manifestacji tanatofobia (patologiczny strach przed śmiercią).

Warto zauważyć, że hipochondrycy są często oszukiwani przez własny mózg: nie wiedzą, jak zranić, chociaż próbują to zrobić.

Hipochondrycy narzekają. Wszystko boli, nic nie pomaga - chodzi o nich. Co więcej, skargi mogą dotyczyć bólu w różnych narządach: dzisiaj boli serce, jutro - głowa, za tydzień - nerki. Niektórzy (doświadczeni) przychodzą do terapeuty z gotową diagnozą i schematem leczenia i czekają na zatwierdzenie i potwierdzenie podejrzeń od lekarza. Jeśli lekarz postawił inną diagnozę lub stwierdzi, że pacjent jest zdrowy, powoduje to niezadowolenie, uczucie niezadowolenia.

Często taki pacjent wątpi w przygotowanie lekarza i udaje się do innego specjalisty. I tak dalej, dopóki nazwisko pacjenta nie stanie się znane wszystkim lekarzom w szpitalu lub w mieście.Głównym objawem, na który powinien zwrócić uwagę doświadczony terapeuta niespójność. Na jednym spotkaniu pacjent pewnie mówi, że ma „raka jelita grubego”, a na następnym zapewnia z takim samym przekonaniem, że ma niedrożność jelit.

Najczęściej hipochondrycy narzekają na funkcjonowanie serca i naczyń krwionośnych, nerek, pęcherza, żołądka, jelit i mózgu. Na drugim miejscu są choroby zakaźne (zapalenie wątroby, HIV), a także rak.

Bóle, które opisują hipochondrycy, są bardzo interesujące: zwykle nie pasują do obrazu klinicznego pojedynczej choroby. Jest to najczęściej parestezja - mrowienie, drętwienie. Na drugim miejscu w popularności - psychalgia (ból, który nie jest związany z pracą narządów i ich stanem, często trudno jest pokazać, gdzie boli). Często występują również dreszcze (bóle są bardzo pretensjonalne - pali, skręca, strzela, skręca). Niektórym pacjentom trudno jest opisać, jak dokładnie boli, wskazując jedynie, że odczuwają silny dyskomfort.

Obecność hipochondriów znajduje odzwierciedlenie w zachowaniu osoby, w jej interakcji z innymi. U mężczyzn i kobiet rośnie podejrzliwość, stają się samolubni. Własne „rany” stają się ważniejsze niż interesy rodziny, bliskich i dzieci. Wymagają udziału krewnych, nękają ich żądaniami opieki, opieki, współczucia. Jeśli krewni starają się zachować złudzenie spokoju, hipochondrycy z pewnością postrzegają to jako oznaki niechęci, obojętności, która dodatkowo zanurza ich w stan depresji i zagłady.

Klasyczne zachowanie hipochondryków to nieuzasadnione oskarżenia w stosunku do krewnych przy braku uwagi. Hipochondriak nic nie podoba, nie da się go czymś uwięzić, wyciągnąć z myśli i wysiłków na rzecz własnego zdrowia. Stopniowo hipochondrycy dochodzą do wniosku, że świat zamieszkują bezduszni, obojętni ludzie (krewni, lekarze), którzy nie chcą poważnie traktować swojego problemu.

Z tego powodu zmniejsza się częstotliwość kontaktów społecznych, osoba zamyka się, odmawia pracy i małżeństwa, ponieważ te aspekty życia mogą odebrać im „resztki ich cennego zdrowia”. Wymówka najczęściej brzmi następująco: „Mieszkam, może zostały dwie poniedziałki”.

Nawet jeśli lekarz ogólny jest absolutnie pewien, że przed nim siedzi hipochondriak, jest on zobowiązany do przeprowadzenia niezbędnych badań i testów w celu wykluczenia somatycznych (cielesnych) przyczyn bólu. Prowadzony jest dość szeroki zakres badań - laboratoryjny, instrumentalny.

Jeśli choroba nie zostanie wykryta, zaleca się wizytę osoby psychiatra. Ten specjalista przeprowadza testy w celu odróżnienia hipochondriów od depresji, schizofrenii i innych chorób lub w celu wykrycia współistniejących chorób psychicznych.

Tam, gdzie odbędzie się leczenie - w domu lub w szpitalu psychiatrycznym - lekarz decyduje. W ciężkich hipochondriach związanych z myślami samobójczymi zaleca się leczenie szpitalne. W innych przypadkach to pytanie zależy wyłącznie od lekarza. Leki na hipochondryczne są uważane za niepożądane. Faktem jest, że sam fakt przepisywania tabletek lub zastrzyków daje pacjentom dodatkowe przekonanie o ich poważnej chorobie.

Hipochondrycy powinni przyjmować leki pod nadzorem personelu medycznego, w przeciwnym razie można wykluczyć nadmierne dawkowanie, odmowę przyjęcia żabich udek i inne metody samoleczenia na korzyść tego. Głównym sposobem leczenia hipochondriów jest psychoterapia. Stosowana jest racjonalna technika, która pomaga przekonać pacjenta o błędności jego opinii.

Dobrze ugruntowana terapia gestalt, terapia rodzinna i terapia poznawczo-behawioralna. Zadaniem lekarza jest wykreowanie dla pacjenta nowych, pozytywnych postaw, które pomogą mu być bardziej krytycznym wobec siebie, swoich postaw i przekonań.

Czy można całkowicie wyleczyć osobę? Jest to możliwe, ale pod warunkiem, że on sam będzie zainteresowany tym. Bez odpowiedniego poziomu motywacji wszystkie wysiłki psychoterapeuty będą bezużyteczne i nieskuteczne.

Główną trudność zwykle pojawia się z motywacją - hipochondriak nie jest przeciwny leczeniu, ale nie z tego, z czego chce go leczyć, ale z wyimaginowanego raka lub AIDS. Prognozy dotyczące leczenia są zatem mieszane: według statystyk nawet 25% pacjentów z hipochondriami nawraca już w ciągu roku - myśli o powrocie rzekomej choroby.

Niewiele hipochondryków zastanawia się nad tym pytaniem. Ale prawdopodobieństwo wyleczenia osoby w domu jest bardzo niepokojące dla jego krewnych i krewnych. Przede wszystkim należy to jasno zrozumieć hipochondria jest chorobą psychiczną, a ta grupa ludzkich dolegliwości zwykle nie jest podatna na leczenie domowe. Niemożliwe jest pozbycie się obsesji i złudzeń za pomocą środków ludowych, poradzenie sobie z obsesją zapobiegania rakowi za pomocą prysznica i masażu. Dlatego psychiatra powinien zająć się leczeniem.

Ale siła krewnych i hipochondriaka, aby pomóc temu specjalistowi pokonać chorobę. A pierwszą miarą samopomocy jest właściwa organizacja twojego życia. Trzeba zostawić jak najmniej czasu na refleksję i jak najwięcej na zajęcia domowe (dom, społeczność, hobby). Bardzo często psychoterapeuci twierdzą, że stan hipochondryka poprawia się, jeśli krewni lub przyjaciele dają mu zwierzaka - kota lub psa.

Eksperci proszą również krewnych lub towarzyszy pacjenta, aby wyświadczyli mu wielką przysługę - aby zebrać i ukryć wszystkie książki o charakterze medycznym - książki referencyjne, encyklopedie, a także wszystkie kopie czasopisma „Nasze zdrowie” lub podobne publikacje, dla których osoba cierpiąca na hipochondrię od dawna jest subskrybowana.

Terapia pójdzie znacznie szybciej, jeśli pacjent zobaczy pozytywne przykłady na przykład, aby poznać historie ludzi, którzy zostali wyleczeni z raka, żyją szczęśliwie iw pełni z diagnozami takimi jak HIV, AIDS i choroby autoimmunologiczne. Takich przykładów jest wystarczająco dużo, dziś są o nich programy telewizyjne, książki, filmy - dokonaj wyboru. Ważne jest, aby poświęcić wystarczająco dużo czasu na nocny sen, dobrze się odżywiać, w celu wykluczenia z życia pacjenta wszystkich nafty i żabich nóg, które próbował wziąć (musi to zrobić po tym, jak terapeuta wyrazi zgodę na takie działanie).

Osoba musi nauczyć się relaksować - ćwiczyć medytację, jogę. Pomoc krewnych jest również potrzebna, aby częściej wyprowadzać hipochondryka na światło dzienne - do kin, na wystawy, na koncerty. W trakcie leczenia bardzo ważne są dla niego nowe wrażenia, które nie mają nic wspólnego z medycyną i chorobami.

Nie możesz wywierać presji na hipochondryka, wymagać od niego, aby zebrał się na odwagę i wreszcie pokonał swój problem. On nie może tego zrobić. Dla niego taka postawa oznacza walkę z samym sobą i tylko z tego powodu samopomoc w zespole hipochondrycznym powinna być rozsądna i skoordynowana z prowadzącym psychiatrą.

Chorobom psychicznym trudno jest zapobiegać, ponieważ nie zbadano wszystkich czynników, które mogą wpływać na ich występowanie, co nie jest oczywiste dla lekarzy i naukowców. W przypadku zespołu hipochondrycznego w dzieciństwie należy podjąć środki zapobiegawcze.

• Nie przerażaj dziecka strasznymi chorobami („Zdejmij szalik - przeziębisz się i umrzesz”, „ukłuć palec krwawiącą igłą lub zarazić się niebezpieczną chorobą”).Podejście dziecka do choroby powinno być odpowiednie.
• Nie udawaj, że bardzo się boisz, jeśli dziecko jest otarte lub zranione. - nie umierają z tego powodu, ale łatwo stają się hipochondrami na tle ciągłego nerwowego niepokoju rodziców o zdrowie dziecka.

Dorośli nie powinni angażować się w autodiagnozę książek, Internetu lub filmów medycznych. Samodiagnoza nie doprowadziła nikogo do zdrowia. Jeśli dana osoba jest bardzo wrażliwa, to nawet zdjęcia w encyklopedii medycznej mogą wywołać u niej początkowe stadia hipochondriów.

Jeśli wcześniej dana osoba była leczona z powodu hipochondriów, ważne jest, aby odwiedzić psychologa lub psychoterapeutę w razie potrzeby - po każdym epizodzie pojawienia się obsesyjnej myśli o możliwej chorobie. Bardzo często konieczne jest leczenie profilaktyczne (profilaktyczne), które, podobnie jak leczenie główne, nie opiera się wcale na lekach, ale na pracy psychologicznej.

Poniższy film opowiada o objawach i przyczynach hipochondriów.