Hipnofobia: opis choroby i jej leczenia

Aby prowadzić pełne życie, osoba musi odpowiednio spać. Podczas snu ciało odpoczywa, przywraca siły i rezerwy energii, a następnie wytwarzane są najważniejsze hormony zapewniające normalne funkcjonowanie organizmu. Sen jest naturalną potrzebą człowieka, podobnie jak jedzenie, oddychanie. Dla większości ludzi zasypianie nie jest wielkim problemem. Ale są ludzie, którzy unikają snu tylko dlatego, że się go boją - to hipnofobie.

Patologiczny strach przed snem jest chorobą zwaną hipnofobią. Ta fobia ma inne terminy, takie jak klinofobia i somnofobia. To zaburzenie psychiczne objawia się lękiem przed snem per se.ponieważ we śnie człowiek jest bezradny, nie jest w stanie odeprzeć nagłego niebezpieczeństwa. Hipnofobia panikuje, boi się utraty kontaktu z rzeczywistością, kontroli nad tym, co się dzieje i własnego życia. Niektórzy ludzie z tą fobią obawiają się koszmarów sennych, które mogłyby zakłócić ich spokój. Są też hipnofobowie, którzy nie śpią tylko dlatego, że współczują im czas spania. Ale wielu boi się umrzeć we śnie i dlatego starają się unikać samego snu.

Strach przed naturalną potrzebą ludzkiego ciała od samego początku uważany jest za nienaturalny. Osoba jest w stanie niepokoju, bardzo się martwi, gdy zbliża się wieczór, kiedy musisz iść spać.

Prawdziwa hipnofobia może przytłoczyć się bezsennością przez lata, zasypiając tylko przez krótki czas, kiedy ciało już nie chce funkcjonować w trybie czuwania. W rzeczywistości osoba po prostu „wyłącza się” (uruchamia się mechanizm ochronny mózgu). Aby nie spać tak długo, jak to możliwe, osoba może wymyślić wiele „niezbędnych”, jego zdaniem, czynności i rytuałów.

Spośród wszystkich fobicznych zaburzeń psychicznych hipnofobia jest uważana za jedną z najbardziej bolesnych - osoby z takimi zaburzeniami szybko doprowadzają się do wyczerpania, wyczerpania, a czasem wręcz do szaleństwa. Nic dziwnego, że w średniowieczu, a potem w nazistowskich obozach koncentracyjnych doszło do tortur z powodu bezsenności, kiedy dana osoba po prostu nie mogła zasnąć przez kilka dni.

W łagodnej postaci hipnofobia prowadzi do strachu przed zaśnięciem, ale wcześniej czy później (raczej późno) osoba zasypia. Sen trwający 2-3 godziny w tym przypadku od momentu zaśnięcia do wzniesienia nie przynosi ulgi, osoba budzi się zmęczona, wyczerpana, zirytowana. Stopniowo traci zainteresowanie życiem, ludźmi, zjawiskami i wydarzeniami. W jego zachowaniu zaczynają dominować złośliwość i agresja. Stopniowo nadchodzi całkowita apatia.

Brak snu obfituje w halucynacje (wzrokowe, słuchowe, dotykowe), ataki paniki, pogorszenie wzroku i słuchu, stopniowo hamując funkcjonowanie układu oddechowego, sercowo-naczyniowego, nerwowego. W wyjątkowo ciężkich przypadkach hipnofobia może spowodować śmierć.

Według danych z archiwów historycznych Józef Stalin cierpiał na hipnofobię. Wtedy lekarze nie mogli dokładnie sformułować diagnozy (z oczywistych powodów, ponieważ lekarz również nie chce zostać zastrzelony). Stalin kochał i wolał pracować w nocy. Bał się umrzeć we śnie i dlatego zrobił wszystko, co możliwe, aby nie zasnąć. Przywódca zachorował z powodu ogromnego zmęczenia i ostatecznie zasnął dopiero po podaniu dawki tabletek nasennych podanych przez lekarzy.

Powody, dla których naturalna potrzeba staje się nieodpowiednio nieistotna, to fakt, że wszyscy obawiamy się śmierci. W różnym stopniu, z różnymi częstotliwościami, ale lęk przed śmiercią fizyczną i biologiczną jest nieodłączny dla każdego. W hipnofobii jest irracjonalny, przerośnięty. Na zewnątrz osoba nie kontroluje sytuacji; jest bezbronna. A strach przed pójściem spać jest najczęściej związany ze strachem przed cierpieniem lub śmiercią we śnie - zabić, udusić, zastrzelić, umrzeć z powodu zatrzymania akcji serca, oddychania i tak dalej.

Przyczyny zaburzeń psychicznych u dorosłych często mają ważny powód. Na przykład ludzie cierpiący na choroby serca często stają się hipnofobiczni przez lata. Tak bardzo boją się, że serce zatrzyma się we śnie, że wolą unikać snu, myślą, że w stanie przebudzenia istnieje większe prawdopodobieństwo, że przeżyją, jeśli serce zacznie „śmieci”. Niektóre hipnofobie cierpią na bezdech, chrapanie, astmę oskrzelową - ich strach jest ściśle związany z możliwą perspektywą śmierci z nagłego zatrzymania oddechu, uduszenia.

Przyczyną hipnofobii mogą być doświadczenia z dzieciństwa, na przykład koszmary, które dziecko często widział we śnie. W takim przypadku pierwsze oznaki zaburzenia fobicznego pojawiają się nawet w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania. Często koszmary dziecięce stają się głównym horrorem dla osoby dorosłej. Rozumie i zdaje sobie sprawę, że koszmary te są nierzeczywiste, iluzoryczne, ale nie może nic zrobić ze strachem - strach w tej sytuacji jest silniejszy niż człowiek.

Bardzo podejrzliwy, wrażliwy, doświadczający ludzi o wysokim stopniu empatii, podatnych na depresję z jakiegokolwiek, nawet nieznacznego powodu, mających niską samoocenę. Hipnofobia często nie jest jedynym objawem. Strach przed zaśnięciem często towarzyszy manii prześladowań (osoba złudzona przekonaniem, że chce go zabić, obserwują go, coś mu zagraża), schizofrenii.

Ludzie z predyspozycjami do portretu mentalnego mogą być pod wrażeniem w każdym wieku (ale częściej w dzieciństwie) od oglądania horroru, thrillera, czytania książki, przerażających historii, które dzieci uwielbiają opowiadać sobie w nocy.

Przyczyny hipnofobii obejmują również osobiste negatywne doświadczenia doświadczane we śnie, na przykład gwałtowne przebudzenie w dzieciństwie podczas pożaru, powódź, po której rozpoczęła się seria wydarzeń, które wpłynęły na stan psychiczny i emocjonalny osoby.

Często hipnofobia rozwija się u osoby, która jest predysponowana do tego z powodu układu nerwowego i natury, po komunikowaniu się z inną hipnofobią. Opisane przez nich napady paniki, przerażenia i uzasadnienia przyczyn, które powodują, że dana osoba rezygnuje ze snu, mogą wywrzeć silne wrażenie i trudno będzie stopniowo zasnąć, ponieważ obsesyjna idea możliwego niebezpieczeństwa będzie stałym towarzyszem.

Objawy hipnofobii są liczne i bezpośrednio zależą od tego, co zakłóca brak snu w ludzkim ciele. Jednocześnie cierpią zarówno psychika, jak i kondycja fizyczna. W skomplikowanych przypadkach obserwuje się ataki paniki i niepokój nawet podczas próby mówienia o śnie, więc objawia się niespokojna nerwica, którą bardzo trudno wyleczyć.

Ze strachem przed zaśnięciem osoba odczuwa szybki i płytki oddech, duszność, umiarkowane splątanie, pocenie gwałtownie wzrasta, pojawia się uczucie niepokoju, suchość w ustach. Bicie serca staje się częstsze, mogą wystąpić objawy mdłości.

Biorąc pod uwagę, że warunki wstępne, które prowadzą do rozwoju fobii, nie są w pełni zrozumiałe, trudno jest dokładnie zdiagnozować hipnofobię. Psychiatrzy kierują się obiektywnymi objawami (brak chęci pójścia spać w nocy, po południu), a także wynikami specjalnych testów na poziom lęku.

Na początkowych etapach hipnofobia może być dostępna do samodzielnego leczenia. Czasami wystarczy zmienić styl życia, nasycić go ruchem, wychowaniem fizycznym, sportem, aby siła zmęczenia po dniu była większa niż siła strachu. Ciekawe hobby, które chwyta osobę we wczesnych stadiach zaburzenia fobicznego, pomaga zmniejszyć lęk przed zaśnięciem. Przydatne wieczorne spacery przed snem (co nie jest powodem, aby dostać psa!), Pływanie.

Jednocześnie niezależne próby pozbycia się fobii i pokonania jej nie powiodły się. Sesje psychoterapii pomagają zidentyfikować przyczyny i tworzenie nowych warunków, które pomogą osobie postrzegać proces zasypiania i snu jako sprzyjający, konieczny i pozytywny. Pomoże w tym jednoczesna joga, medytacja i nauczanie cierpliwych metod dobrowolnego rozluźnienia mięśni. Hipnoterapia często ma swoje miejsce w leczeniu - wyniki nowych instalacji w hipnotycznym śnie mogą przekroczyć wszelkie oczekiwania. Lekarz znajduje wszystkie połączenia, które budzą strach, i zastępuje je nowymi, pozytywnymi.

Dzięki temu czynnik strachu zostaje wyrównany lub całkowicie wyeliminowany. Pomocna jest również pomoc krewnych, którzy zgadzają się spać obok pacjenta podczas leczenia. Możesz dostać zwierzaka, który będzie spał w tym samym łóżku z hipnofobią - kota, małego psa rasy.Zwierzę jest szczególnie zalecane dla osób samotnych. Psychoterapeuci często udzielają takich samych zaleceń w przypadku hipnofobii dziecięcej.