Hydrofobia: co to jest i jak się go pozbyć?

Woda jest niesamowitym pierwiastkiem, przyciąga i fascynuje niektórych, a odpycha innych. Są ludzie, którzy doświadczają paniki w obliczu wody. Hydrofobia jest uważana za dość powszechny rodzaj patologicznych obaw.

Hydrofobia lub aquaphobia (obie nazwy są jednakowo ważne) - jest to zaburzenie psychiczne przejawiające się w irracjonalnym strachu przed wodą. Lekarze starożytności zwracali uwagę na fakt, że ludzie i zwierzęta chore na wściekliznę wykazują oznaki lęku przed wodą, dlatego od dawna nazywano ją lękiem przed wodą wścieklizna.

Później zaproponowano jednak śmiertelną chorobę zakaźną wywołaną wirusem z rodzaju wścieklizny, która została przez niego zachowana. Zaburzenie psychiczne związane z hydrofobią stało się znane jako hydrofobia.

Strach przed dużą wodą jest na ogół szczególny dla ludzkości, ponieważ woda nie tylko pozwala przetrwać w sensie fizjologicznym, ale także może odebrać komuś życie. Dlatego ta fobia jest zwykle przypisywana starożytnym, bezpośrednio związane z pracą najgłębszych części mózgu, które zostały zachowane od zarania ludzkości - układu limbicznego.

Ponieważ źródła wody i jej rodzaj mogą być różne Istnieje wiele rodzajów strachu. Należą do nich strach przed utonięciem, strach przed kąpielą. Niektórzy boją się po prostu wejść do wody lub popływać, ale spokojnie mogą kontemplować zbiorniki wodne i morza.

Niektórzy nie mogą nawet patrzeć na staw bez dreszczy. Hydrofobiczny może bać się dużej wody - morza, jeziora, rzeki (najczęściej ludzie nie umieją pływać) i może być przerażony widokiem wody w wannie lub szklance. Czasami strach sugeruje potrzebę połknięcia wody i picia. Niektórzy boją się czystej wody, inni boją się błotnistej wody. Niektórzy boją się zimnej wody, inni są gorący. Są aquafobes, które boją się wszystkiego naraz.

Psychiatrzy od dawna wątpili, czy ten strach należy uznać za chorobę, dlatego też w 1940 r., Kiedy opracowali Słownik psychiatryczny, nie uwzględniono w nim hydrofobii. Ale pominięcie zostało poprawione w 2004 r., Kiedy zmieniono listy chorób psychicznych dla ósmej edycji. I dzisiaj taka diagnoza istnieje, jest wymieniona w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-10) pod kodem F-40 (fobiczne zaburzenia psychiczne).

Zaburzenie psychiczne jest charakterystyczne niekontrolowany strach, który nie podlega argumentom zdrowego rozsądku i ludzkiej woli. Hydrofobiczny rozumie, że jego strach jest absurdalny, nieuzasadniony (co jest nie tak ze szklanką wody?), Ale nie może kontrolować siebie, gdy tylko znajdzie się w okolicznościach lub sytuacji, która wydaje mu się niebezpieczna (nawet jeśli jest to tylko potrzeba wypicia szklanki wody )

Nie myl hydrofobii z paniczną obawą przed głębokością. Strach przed głębokimi wodami nazywa się batofobią i jest bardziej rozpowszechniony (do 50% ludzi na tej planecie bardziej lub mniej boi się głębokości). Jednak bathofobowie boją się tylko głębokości (jest to rodzaj fobii przestrzennej), nie przestraszysz ich wodą w szklance lub misce.

Prawdziwy aquafob często nie pamięta, kiedy po raz pierwszy miał obawy związane z wodą. Niektórzy są pewni, że urodzili się z tą funkcją. Często strach przed wodą lub związane z nią okoliczności i działania towarzyszą obsesyjnym myślom (obsesjom), a czasem zaburzeniom kompulsywnym (potrzeba wykonywania określonych czynności rytualnych).

Historia zna wiele znanych hydrofobów. Ten strach spotkał amerykańską aktorkę Natalie Wood Przez całe życie bała się otwartych naturalnych zbiorników i ostatecznie utonęła w pobliżu wyspy Santa Catalina w Kalifornii.

Boję się wody hollywood diva Michelle Pfeiffer, piosenkarka i modelka Carmen Electra. W czasach starożytnych cesarz bizantyjski cierpiał na hydrofobię Herakliusz Pierwszy. W rezultacie stał się zakładnikiem swojego strachu i otrzymał kilka miażdżących porażek od Arabów tylko dlatego, że podczas taktycznego odwrotu nie mógł zdecydować o przekroczeniu Bosforu.

Fobia strachu może pojawiać się i rozwijać zarówno w dzieciństwie, jak i dorosłości. U dzieci przyczyną może być negatywne doświadczenie, na przykład dostanie wody do uszu i oczu, jeśli dziecko spadnie do wanny, zakrztusi się wodą. Kolejnym kąpielom mogą już towarzyszyć protesty, które rodzice często biorą za rozpieszczanie i zwykłe zachcianki, nie przywiązując do tego należytej wagi. Nie rozwiązany problem dziecka jest zaostrzony, powstaje trwała hydrofobia.

Sercem każdego rodzaju hydrofobii jest naturalny składnik - instynkt samozachowawczy. Racjonalnie boi się wody jest normalne. To nie pozwala nam nurkować bezmyślnie w dowolnym miejscu, co oznacza, że ​​zwiększa przeżycie. Ale hydrofobia jest nienormalna, ponieważ przejawy strachu są przerośnięte, człowiek nie może ich kontrolować.

Według psychiatrów najczęściej podstawą jest pewna sytuacja, która okazała się traumatyczna dla psychiki, na przykład: nieudane kąpiele, niezręczne i niepoprawne próby nauki pływania, wejście w strefę klęski żywiołowej (powodzie)obejrzał film o takich sytuacjach, który pozostawił niezatarty ślad w psychice.

Nie jest konieczne, aby osoba ta widziała lub stawała się uczestnikiem stresujących wydarzeń związanych z wodą. Być może słyszał o czymś, co pozostawiało ślad w jego podświadomości, na przykład dowiedział się, że ktoś, kogo znał, utonął. Dziecko może również skopiować model zachowania rodziców - jeśli mama lub tata boi się wody, znacznie wzrośnie prawdopodobieństwo, że dziecko cierpi dokładnie na tę samą fobię.

Hydrofobia przyczynia się do charakterystyki charakteru i osobowości, na przykład najczęściej fobia rozwija się u osób podejrzanych i niespokojnych, doświadczających z jakiegokolwiek powodu, wrażliwych, niezdolnych do wytrzymania stresu. Dla takich osób nie tylko doświadczenie osobiste lub obce, ale także doświadczenie mistyczne może stać się początkowym mechanizmem rozwoju zaburzenia psychicznego - wróżka przewidział śmierć z wody, horoskop nie zaleca kontaktu z elementem wody itp.

Objawy charakterystyczne dla hydrofobii są również charakterystyczne dla większości innych zaburzeń fobicznych. Można je podzielić na dwie grupy - psychologiczne i autonomiczne.

• Psychologiczne. Przed pewnym wydarzeniem związanym z wodą osoba hydrofobowa może odczuwać niepokój, który stopniowo narasta, rozwija się i może zakłócać sen i apetyt. Pojawiają się obsesyjne negatywne myśli, które wirują w głowie, wzrasta lęk. W momencie nagłego wpadnięcia w przerażającą sytuację (na przykład hydrofob został wepchnięty do wody lub oblany wodą), możliwy jest atak paniki.

• Wegetatywny. Jeśli mózg rozpozna sytuację jako niebezpieczną, nastąpi gwałtowny przypływ adrenaliny. Związane są z tym objawy fizyczne: zawroty głowy, osłabienie nóg, skoki ciśnienia krwi, ostry wygląd zimnego potu, dyskomfort w żołądku, czasami nudności i wymioty. Oddychanie staje się płytkie, płytkie, źrenice rozszerzają się, pojawiają się drżenia. Możliwa utrata przytomności, równowaga.

Po ataku paniki człowiek czuje się zmęczony, wyczerpany. Bardzo boi się stać się przedmiotem publicznego potępienia, jeśli atak powtórzy się publicznie. Dlatego aquafobes zaczynają unikać sytuacji, w których może się to zdarzyć.

I tutaj wszystko zależy od rodzaju fobii. Jeśli dana osoba boi się wody, jest mało prawdopodobne, aby przekonać ją do pójścia nad rzekę lub spędzenia dnia wolnego na plaży. Jeśli ogólnie istnieje obawa przed wodą, hydrofobowy może odmówić prania, zastępując go suchymi chusteczkami lub całkowicie zaniedbując higienę.

Jak już wspomniano, hydrofobia jest charakterystyczna dla osób zarażonych wścieklizną, ale działa jako osobny objaw. Niezależna hydrofobia nie jest śmiertelna, nie jest w żaden sposób powiązana z niebezpieczną chorobą wirusową.

W przypadku wścieklizny człowiek jest spragniony, ale nie może wziąć łyku wody z powodu skurczu, który pojawia się w gardle i krtani na widok wody, na dźwięk dźwięku wody. Od momentu pojawienia się hydrofobii po ukąszeniu zwierzęcia do końca choroby upływa od jednego do trzech dni; rzadko pacjenci z wściekłością żyją dłużej niż 5-6 dni.Po fazie aktywnej dochodzi do śpiączki i śmierci z powodu porażenia mięśnia sercowego lub ośrodków opuszkowych. Do chwili obecnej nie ma danych dotyczących pomyślnego powrotu do zdrowia co najmniej jednego pacjenta z zaawansowaną wścieklizną.

Należy leczyć hydrofobię psychiatrzy i psychoterapeuci. Obecnie główną metodą jest psychoterapia. Ale w niektórych przypadkach leki są przepisywane jako dodatkowe leczenie - głównie leki przeciwdepresyjnejeśli lęk się zwiększy, pojawiają się oznaki depresji. Samodzielnie każdy lek przynosi tylko chwilową ulgę, podstawowa przyczyna pozostaje, strach nie ustępuje.

Aby pokonać strach przed wodą, pozbądź się go, wymagana jest wizyta u lekarza. Niezależne próby przezwyciężenia strachu, pod ścisłym nadzorem instrukcji z Internetu, mogą jeszcze bardziej pogłębić strach, a także spowodować inne zaburzenia psychiczne. Nie obawiaj się, że pacjent zostanie hospitalizowany. W większości przypadków wystarczy leczenie ambulatoryjne, wizyta u terapeuty.

Lekarz identyfikuje przyczyny strachu, a jeśli są głębokie, dziecinne, to czasem wymaga kilku sesji hipnozy. Następnie stare ustawienia pacjenta dotyczące płynów są stopniowo zastępowane nowymi. Decydującym etapem jest zanurzenie w medium, czyli wznowienie kontaktu z wodą dozowaną pod nadzorem specjalisty. Prognozy dotyczące terapii są pozytywne - ten strach można pokonać.

Eksperci uważają, że krytyczny wiek, w którym dzieci zaczynają bać się wody w traumatycznych okolicznościach, to okres od 3 do 5 lat. W tym wieku rodzice powinni ściślej monitorować aby dziecko nie oglądało filmów Titanic ani powodzi.

Ważne jest zwrócenie szczególnej uwagi na zapobieganie wypadkom wodnym. Cóż, jeśli dziecko nauczyło się pływać przed 3 rokiem życia, jeśli tak się nie stało, nie należy pchać go z molo do wody i czekać, aż pojawi się. Lepiej zabrać dziecko do dobrego trenera w basenie.

Jeśli dziecko wykazuje już hydrofobię, nie lekceważ tego. Milczenie problemu nie rozwiązuje go. Konieczne jest pokazanie dziecka psychologowi dziecięcemu. Na wczesnym etapie wiele fobii podlega korekcji w drodze zwykłych rozmów, wyjaśnień i terapii gry.