Strach przed robieniem zdjęć: opis choroby i sposoby na pozbycie się

Są ludzie, którzy uwielbiają fotografować, robić selfie, dzielić się zdjęciami z innymi, i są tacy, którzy są prawie niemożliwi do zobaczenia na zdjęciu - ostrożnie unikają zdjęć napędzanych strachem podświadomości.

Strach przed aparatem i perspektywa zrobienia zdjęcia mogą mieć inne pochodzenie. W większości przypadków mówimy dysmorfofobia, w którym dana osoba uważa, że ​​ma wady wyglądu, więc nie chce, aby były widoczne dla innych i dla siebie, pozostając przypomnieniem w postaci fotografii.

Czasami łączy się strach przed robieniem zdjęć ze strachem przed obiektywem aparatu (dość powszechna fobia, szczególnie wśród starszych generacji, która nazywa się autogonistofobia) W tym przypadku ludzie boją się samej sytuacji stojącej przed kamerą. W przypadku światłowstrętów ludzie boją się robić zdjęcia z błyskami, ponieważ to zaburzenie psychiczne jest ściśle związane ze strachem przed błyskami jasnego światła.

Czasami dana osoba ma objawy wszystkich trzech fobii. W każdym razie strach przed robieniem zdjęć jest poważnym problemem. W końcu fotografie to nie tylko śmieszne selfie w sieciach społecznościowych, ale także konieczność (gdy trzeba robić zdjęcia na dokumentach), pamięć (niezapomniane zdjęcia klasy, grupy instytutów, zdjęcia rodzinne). Jeśli osoba ostrożnie unika robienia zdjęć, może to mieć znaczący wpływ na jej życie.

Strach przed fotografowaniem może przejawiać się u osoby w każdym wieku, ale częściej - u młodzieży i dorosłych. Ale predysponujące przyczyny rozwoju fobii są zwykle kładzione we wczesnym dzieciństwie - od 3 do 7 lat.

Osoba nie jest pewna, jak wygląda, jak wygląda większość ludzi. Uważa, że ​​jego wygląd jest gorszy, ma wady. I nawet jeśli jest to mały pieprzyk na policzku, osoba cierpiąca na to zaburzenie postrzega to jako gigantyczną plamę, na którą wszyscy wokół na pewno zwrócą uwagę. Jest nieśmiały, opinia publiczna na temat jego osoby jest dla niego bardzo ważna, boi się potępienia, ośmieszenia.

Czasami strach opiera się na przesądach, przekonaniach religijnych. Jeśli dziecko słyszało, że zdjęcie może zabrać duszę, odebrać życie, wówczas irracjonalny strach nie pozwoli mu zrobić czegoś, co dla wielu jest proste i naturalne - stać przed obiektywem aparatu lub kamery wideo. Strach może wiązać się z negatywnymi osobistymi doświadczeniami. - gdy dziecko źle pokazało się na zdjęciu, więc jego rówieśnicy, koledzy z klasy śmiali się z niego, stał się ofiarą presji. Następnym razem fakt nadchodzącej sesji zdjęciowej będzie bardzo niepokojący.

Przyczyną strachu mogą być cechy edukacji w dzieciństwie. Najczęściej takim problemem stoją osoby wychowane w atmosferze estetyki i piękna - rodzice żądali, aby wszystko było piękne, krytykując wygląd dziecka. Druga skrajność to brak uwagi ze strony dorosłych. W tym samym czasie dziecko próbowało zwrócić na siebie uwagę, ozdobiło się, ale nie osiągnęło celu i ostatecznie było przekonane, że jest taki, jak stworzyła natura, nikt nie był zainteresowany i potrzebny.

Genetyczna teoria strachu nie znajduje odpowiednich dowodów. Nie ma genu odpowiedzialnego za przekazywanie strachu przed zdjęciami z mamy na córkę lub z taty na syna. Zauważono jednak, że dzieci mogą zatem kopiować zachowanie rodziców dorośli obawiający się robienia zdjęć często dorastają dzieci z tym samym lękiem. Niektóre cechy charakteru predysponują do rozwoju strachu - podejrzliwość, lęk, zwiększona pobudliwość, lęk. Nieśmiali ludzie są również zagrożeni.

„Obawiam się, że zostaną sfotografowani”, mówią tak często, zwłaszcza kobiety. Czy to oznacza, że ​​mają fobiczne zaburzenie psychiczne? Wcale nie Często takie wypowiedzi są oznaką zawstydzenia, kokieterii, chęci otrzymania komplementu, ponieważ w odpowiedzi na każdego fotografa odpowie dokładnie to, co chcesz usłyszeć - „Cóż, kim jesteś! Wyglądasz świetnie! ”

Prawdziwy breloczek nie błaga o pochwały, nie potrzebuje aprobaty, jest po prostu przerażający, a czasem paniczny. Jeśli większość zdrowych ludzi może się zebrać i nadal zgodzić się na fotografię, wówczas fobie nie mogą tego zrobić w zasadzie.

Jeśli są wydarzenia, w ramach których fotografowie będą pracować, lub zbliża się wspólne zdjęcie, sesja zdjęciowa (konferencja, koncert, konkurs, dowolne wydarzenie), wtedy fobia z góry, czasem za kilka dni, zaczyna się martwić.

Lęk narasta w miarę zbliżania się ważnej daty; osoba może dosłownie stracić sen i odpoczynek, apetyt. Wszystkie jego myśli mogą być zajęte nadchodzącym nieprzyjemnym zajęciem - potrzebą robienia zdjęć. Nic dziwnego, że w rezultacie foby znajdą wiele powodów i powodów, dla których nie będą uczestniczyć w tym wydarzeniu.

Jeśli fotograf złapał phoba z zaskoczenia, objawy stają się zauważalne dla wszystkich w pobliżu. Osoba cierpiąca na strach przed robieniem zdjęć natychmiast doświadcza wszystkich „uroków” adrenaliny wpadającej do krwi, a mianowicie:

• ciśnienie wzrasta, palpitacje gwałtownie rosną;
• na czole wystają dłonie, plecy, krople zimnego potu;
• ręce i usta zaczynają się trząść;
• źrenice rozszerzają się;
• odczuwa się mdłości;
• w ciężkim przypadku może nastąpić krótkotrwała utrata przytomności, może wystąpić omdlenie.

Przestaje panować nad sytuacją, istnieje tylko on i niebezpieczna sytuacja (trzeba sfotografować) jak również przerażający przedmiot (obiektyw aparatu). Wszystkie te zmiany następują w ciągu kilku sekund, tym, którzy wokół zauważają, że osoba zmieniła się na jego twarzy, jest bardzo zaniepokojony. Mózg, w odpowiedzi na niebezpieczeństwo, wydaje jedno z dwóch poleceń: fob albo pozostaje w jednym miejscu, nie chce stać tam, gdzie wskazuje fotograf, nie reaguje na bodźce zewnętrzne lub ucieka, by szybko znaleźć bezpieczną przestrzeń, w której może ponownie znaleźć harmonia i spokój.

Po ataku człowiek odczuwa wstyd. Wstydzi się, że będzie musiał odpowiedzieć na pytania innych, wstydzi się, że zachowywał się niewłaściwie. Obiecuje - pamiętaj, aby poradzić sobie z emocjami przed następną sesją zdjęciową. Niestety bez odpowiedniego leczenia następna sesja zdjęciowa zakończy się całkowitą porażką.

Nic dziwnego, że osoba cierpiąca na fobię zaczyna unikać sytuacji, w których nawet teoretycznie może być konieczne pojawienie się przed obiektywem fotograficznym. Często w firmach osoby takie są nazywane fotografami i kategorycznie odmawiają zaoferowania ich zastąpienia, aby można je było uchwycić przez długi czas.

Jeśli mówimy o patologicznym strachu przed robieniem zdjęć (fobia), wówczas nie można pozbyć się takiego strachu na własną rękę. Jeśli zdołasz uspokoić emocje i pojawić się na zdjęciu, to zdecydowanie nie jesteś bobem. W przypadku fobii zaleca się wizytę u psychoterapeuty lub psychiatry. Nie trzeba się wstydzić tych specjalistów, którzy, jak nikt inny, doskonale zdają sobie sprawę z tego, jak trudno jest żyć z fobią i jakie nieprzyjemne konsekwencje są obarczone.

Do leczenia jest zalecane kurs psychoterapii. Lekarz ustala prawdziwe przyczyny problemu - albo jest to niezadowolenie z siebie, niska samoocena lub światłowstręt (światłowstręt), albo traumatyczne doświadczenie, które miało silny wpływ na psychikę. Aby wyeliminować skutki szkodliwych przyczyn, można zastosować hipnoterapia, metoda programowania neurolingwistycznego, terapia poznawczo-behawioralna, terapia racjonalna.

Przepisywanie leków w obawie przed robieniem zdjęć zwykle nie jest konieczne. Ale w niektórych przypadkach może być zalecane leki przeciwdepresyjne (z ciężką depresją), a także środki uspokajającektóre pomogą uniknąć nadmiernego pobudzenia układu nerwowego.

Stopniowo psychoterapeuta zaczyna przywiązywać osobę do fotografii - najpierw prosi o sfotografowanie tego, co lubił wokół siebie, a następnie sam staje się uczestnikiem sesji zdjęciowych. Prognozy dotyczące tego zaburzenia fobicznego są raczej korzystne. W zdecydowanej większości przypadków można całkowicie pozbyć się strachu przy profesjonalnej pomocy.