Ayluropofobia: co to jest i jak się go pozbyć?

Śmieszne koty i słodkie kocięta zachwycają oczy większości ludzi. I nawet trudno sobie wyobrazić, że są ludzie, którzy boją się tych zwierząt. Ich strach nazywa się aylofobią i jest to jedna z najrzadszych ludzkich fobii. Według niektórych raportów około 0,2% populacji cierpi z tego powodu w takim czy innym stopniu.

Strach przed kotami ma kilka nazw, które w stosunku do siebie są synonimami - galeofobia, hatofobia. Ale najczęściej to zaburzenie psychiczne nazywa się ailorofobią - od greckiego „α? λουρος "to kot. Druga część tego słowa jest reprezentowana przez słowo „fobia” - jest to patologiczny strach.

Koty, koty i kocięta powodują prawdziwy terror w aylurofobie, którego dana osoba nie może kontrolować. Nie wyklucza się wystąpienia ataku paniki, w którym pacjent może samemu zaszkodzić, stracić przytomność, zachować równowagę. Nazwa tej fobii jest zawarta w książkach psychiatrycznych jako jedna z odmian zoofobii (strach przed zwierzętami). Jest to zaburzenie psychiczne, w ramach którego powstaje niewłaściwe unikanie, a także reakcje somatyczne, nieproporcjonalne stopnie zagrożenia.

Na widok kota (niekoniecznie czarnego) prawdziwy galeofob traci kontrolę nad swoimi działaniami. Jednocześnie zachowuje samokrytykę i rozumienie rzeczywistości, a zatem nie pali się pragnieniem stania się przedmiotem dyskusji publicznej z powodu swojej „słabości”, martwi się, że tylko nasila panikę.

Ailuropofobia jest znana od dawna. Nie ma wątpliwości, że historyczny fakt, że Napoleon Bonaparte odczuwał paniczny strach przed kotami.Współcześni pozostawili wspomnienia w swoich wspomnieniach i listach, które głosiły, że „Napoleon był w stanie pokonać lwa, jeśli to konieczne, ale nigdy nie pokonałby kota”. Dowódca bał się ich od dzieciństwa, w najmłodszym wieku kot po prostu wskoczył na niego, co wydawało się dziecku ogromnemu stworzeniu.

Przez całe życie Napoleon strasznie się pocił i zaczął drżeć na widok kota. W bitwie z Brytyjczykami Nelson, który wiedział o słabości Bonaparte, postawił kilkadziesiąt kotów przed swoimi żołnierzami. Napoleon natychmiast poprosił swojego asystenta o przejęcie dowodzenia w bitwie, ponieważ po prostu nie mógł wymyślić koszmaru ze swoich dziecięcych snów. Nie trzeba dodawać, że ta bitwa Napoleon przegrała nieszczęśliwie. Następnie Brytyjczycy zażartowali, że pokonali wielkiego kota Bonaparte.

Inni „hejterzy kotów” to dowódca Aleksander Wielki, dyktator Benito Mussolini, niemiecki polityk z III Rzeszy Joseph Goebbels, przywódca partii radzieckiej i rewolucyjna Lorenius Beria.

Patologiczny strach przed kotami może być dwojakiego rodzaju - nieświadomy irracjonalny strach i przerost, nadmierna manifestacja mechanizmu ochronnego przy wdrażaniu instynktu samozachowawczego. Eksperci uważają, że w większości przypadków podstawą takiej fobii są doświadczenia dzieci. Uważa się, że patologiczny strach może rozwinąć się w kilku okolicznościach.

Kot jest małym drapieżnikiem, ale wciąż drapieżnikiem, dlatego jego pazury i zęby mogą powodować u człowieka wiele bólu. Jeśli sama osoba jest mała, atak lub inne agresywne działania kota mogą wydawać mu się zagrożeniem dla życia. Dzieci dość często bezwstydnie leczą koty domowe - dręczą, ciągną za uszy, wąsy i ogon, dlatego agresja ze strony zwierzaka w stronę dziecka nie zawsze jest bezpodstawna. Ale dziecko nie może tego zrozumieć i racjonalnie to zrozumieć.

Jeśli strach powstanie i będzie związany z epizodem paniki, możliwe jest, że obraz kota zostanie mocno zakorzeniony w podświadomości dziecka jako groźny, niebezpieczny, przerażający. Nie jest konieczne, aby zwierzę miało jakiekolwiek ataki, ugryzienia lub zadrapania. Czasami paniczny strach powoduje nagle pojawienie się kota, który może skoczyć na dziecko, aby się przytulać (jak miało to miejsce w przypadku Napoleona).

Imponujące i wrażliwe dzieci o niepokojącym temperamencie mogą zostać przytłoczone doświadczeniami, których one same nawet nie doświadczyły. Na przykład, aby zobaczyć mocno porysowane ręce innej osoby, konsekwencje obrażeń spowodowanych przez kota, oglądania filmu lub komunikatu prasowego, w którym kot jest przedstawiany jako agresor i szkodnik.

W tym przypadku powstaje nieprawidłowe połączenie logiczne między obrazem kota a stopniem jego rzeczywistego zagrożenia dla ludzi. Niebezpieczeństwo związane z ailurofobem jest nieco przesadzone na poziomie nieświadomości.

Trudno powiedzieć, czy strach przed kotami jest dziedziczny, ponieważ takiego genu jeszcze nie odkryto. Ale możemy z całą pewnością powiedzieć, że rodzice, którzy boją się kotów, tworzą podobny model zachowania dziecka, które stopniowo staje się jego częścią, jego charakterem.

Niektórzy rodzice nadmiernie dbają o dobro swoich dzieci, kategorycznie zabraniając im zwierząt domowych kotów na ulicy („Mogą być chore, zaraźliwe!”), Trzymaj takie zwierzę w domu („kot może drapać, gryźć”). W tym samym czasie dziecko stopniowo rozwija narzucony irracjonalny lęk przed zwierzęciem, które w rzeczywistości nie zrobiło nic złego jemu i jego krewnym.

Dziecko bawiło się z kotkiem, cóż, jego zwierzak podrapał go. Możesz wziąć to spokojnie.Niektóre matki i babcie zaczynają głosować z przekonaniem, ścigając kociaka wokół domu kapciami, a następnie chwytają przestraszone dziecko i natychmiast przeciągają je, aby poradziły sobie z zadrapaniami alkoholem, chociaż samo to leczenie powoduje więcej cierpienia niż zadrapań. Ale czyn się skończył - bolesny związek między obrazem kota a późniejszymi nieprzyjemnymi i strasznymi konsekwencjami rozdziela się w umyśle.

Czasami strach jest mistyczny, chociaż oficjalnie aylofobia nie dotyczy tematycznych mistycznych fobii. Mężczyzna może bać się kotów, jeśli wierzy w ich paranormalne zdolności i umiejętności magiczne od dzieciństwa. Kot w rozumieniu takiej osoby może być przewodnikiem duchów, złym demonem i pomocnikiem czarownic. Istnieje wiele przesądów wokół tych zwierząt.

Strach może objawiać się na wiele sposobów. Ailuropofobia jest bardzo bogata w objawy, a raczej ich zmienność. Są ludzie, którzy w zasadzie boją się kotów - tak jak ci, którzy w każdej chwili mogą znajdować się w bliskiej odległości, a także wszyscy inni na świecie. Są galeofobowie, którzy boją się kota tylko wtedy, gdy widzą w nim oznaki możliwego zagrożenia lub ataku - kot najeżył się, wygiął w łuk grzbiet, syczy i na inne sposoby pokazuje swoją gotowość do obrony.

Istnieją specjalne formy aylofobii, gdy strach i lęk wywołane są mruczeniem kota, ktoś boi się tylko miauczenia lub wełny. Są ludzie, którzy twierdzą, że boją się kotów tylko na ulicy, koty domowe nie powodują w nich paniki. I są tacy, którzy bardzo boją się spotkać kota w ciemności. Opisano również przypadki, w których strach powodował zdjęcia (zdjęcia i filmy) kotów, a także zwierząt zabawkowych.

W każdym razie osoba, wpadając w sytuację, w której mózg natychmiast uważa ją za niebezpieczną, doświadcza skrajnego strachu, zamieniając się w przerażający horror. Poziom adrenaliny w organizmie wzrasta, co powoduje liczne objawy somatyczne:

• aylurofob blednie, jego źrenice rozszerzają się;

• częstość akcji serca wzrasta, a oddychanie staje się powierzchowne i częste;

• może pojawić się zimny pot, drżenie rąk i warg;

• ciśnienie krwi wzrasta, krew „wpada” do mięśni (mechanizm odruchowy, który aktywuje mózg w przypadku niebezpieczeństwa, ponieważ możliwe jest, że mięśnie mają test - do biegania lub walki);

• w jamie brzusznej odczuwa się zimno, skurcz żołądka lub jelit;

• nudności, mogą pojawić się zawroty głowy;

• utracona zostaje kontrola nad sytuacją w okolicy; nie można wykluczyć utraty przytomności.

Cierpi z powodu patologicznego strachu - nie szalonego. Doskonale rozumie i logicznie poprawnie myśli, że jego strach nie ma powodu, jest śmieszny, a czasem śmieszny. Wstydzi się go, ale nie może opanować się na początku ataku paniki.

Aby zminimalizować ataki horroru i paniki, aylurofoby, podobnie jak reszta fobów, wybierają unikanie zachowań. Starają się zorganizować swoje życie w taki sposób, aby w pobliżu nie było ani jednego kota. Ale jeśli dana osoba może stworzyć takie warunki we własnym mieszkaniu, to kiedy wychodzi na ulicę, sytuacja staje się niekontrolowana - w każdej chwili najstraszniejsze stworzenie na planecie może za rogiem, a wtedy nie można uniknąć ataku paniki.

W ciężkich przypadkach osoba jest całkowicie chroniona przed wszelkimi sytuacjami, w których może zobaczyć kota lub spotkać się z nim osobiście - nie wychodzi na zewnątrz, nie ogląda telewizji (koty są częstymi postaciami w filmach, reklamach) i nie ogląda zdjęć tych zwierząt w Internecie. Nie trzeba dodawać, że jakość życia osoby cierpiącej na taką fobię jest znacznie obniżona.

Przede wszystkim psychiatra lub psychoterapeuta odkrywa przyczyny strachu. Nawet jeśli sama osoba nie pamięta, dlaczego bał się kotów (był mały), diagnoza hipnozy pomoże ustalić prawdziwą przyczynę. Po tym, jak lekarz sporządzi szczegółową listę wszystkich sytuacji i obrazów przerażających daną osobę, przystępuje do terapii poznawczo-behawioralnej.

Celem tej metody jest pomoc osobie w ponownym rozważeniu postaw, które zapewniają nieprawidłową reakcję mózgu na nieistniejące lub przesadzone niebezpieczeństwo.

Stopniowo, w miarę zastępowania przekonań, lekarz zanurza pacjenta w sytuacji, w której musi skontaktować się z tym zwierzęciem i zobaczyć jego obrazy. To, co kiedyś wydawało się koszmarem, staje się nawykiem i jest mniej bolesne dla psychiki.

Hipnoterapia jest dozwolona, ​​zachęca się do medytacji i innych metod relaksacyjnych. Leczenie uważa się za zakończone, jeśli wczoraj aylurofob może nie lubić owłosionych czworonogów, przynajmniej nauczyć się je spokojnie obserwować.

Czasami w procesie leczenia można stosować leki, ale ich stosowanie niezależnie od przebiegu psychoterapii uważa się za nieskuteczne i nieuzasadnione. Przy dużym lęku mogą być zalecane leki przeciwdepresyjne i uspokajające. Z bezsennością - tabletki nasenne. Środki uspokajające do leczenia aylofobii nie są stosowane.

Wiele zależy od tego, czy fobia jest niezależna, czy jest to tylko oddzielny objaw innej choroby psychicznej. Tak więc w przypadku niektórych form schizofrenii, chorób neurotycznych, psychozy można prześledzić objawy fobii. I w tym przypadku nie leczona jest ailofobia, ale choroba podstawowa.

Poniżej możesz obejrzeć film o ayluropofobii.